ปันใจให้รักษ์

นศภ.ปัญญ์ กรกิตติ

‘เขา ’อ่านชื่อบนป้ายสีเขียวกรอบทอง ที่ต้องมอบให้นักศึกษาปีสองในพิธีรับป้าย ฐานะอาจารย์ครั้งแรกในชีวิต แต่ละคนล้วนมีพวงมาลัยดอกมะลิเล็กๆเป็นของตัวเองอย่างน้อยหนึ่งพวง ทำให้อดนึกปลงตกกับเองไม่ได้ที่ต้องกลายมาเป็นปูชนียบุคคลของเจ้าพวกเนิร์ดที่เหมือนตัวเองในอดีต

นั่งใจลอยไปได้สักพักพอพิธีต่างๆดำเนินไปจนถึงเวลามอบป้าย ‘เด็กเนิร์ด’ ทั้งหลายก็เริ่มเดินแถวเรียงกันมาหยุดตรงหน้าอาจารย์แต่ละท่าน จนกระทั่งเด็กคนหนึ่งมาหยุดยืนตรงหน้าเขา ผู้หญิงผมทองอร่ามไม่ธรรมชาติเตะตาผิดจากเพื่อนทุกคน ปัญญ์ กรกิตติ ไม่ใช่เด็กผู้ชายอย่างที่เขาจิตนาการไว้ตอนแรก

“อาจารย์ช่วยอวยพรให้หนูด้วยนะคะ”

ท่าทางก้มหัวไหว้ไม่ลืมหูลืมตาทำให้อดขำไม่ได้ เหมือนเขาจะเข้าใจความรู้สึกของสิ่งศักดิ์สิทธิ์ก็วันนี้ เขายกมือรับไหว้กำลังจะให้พร เธอก็ยื่นจนแทบจะยัดพวงมาลัยให้เขา 

“ขอให้ตั้งใจเรียน ขยัน หมั่นทบทวน แล้วก็เอ่อ ให้บุญรักษานะ” พูดจบก็อยากจะตบปากตัวเองที่อวยพรได้แก่เหมือนที่เคยล้ออาจารย์ไว้ในสมัยก่อน แต่ถึงอย่างนั้นฝั่งตรงข้ามกลับยกมือขึ้นท่วมหัว และลูบผมรับพรตั้งใจ 

ถึงเวลาที่เขาต้องติดเข็มกลัดให้เป็นพิธี เธอจึงขยับเข้าใกล้เขาถึงได้เห็นหน้าชัดๆ 

กลิ่นหอมต่างจากดอกมะลิกระแทกจมูกเขาอย่างแรงผมสีทองเข้ากับใบหน้านั้นอย่างแปลกประหลาด ดวงตาเรียวภายใต้กรอบแว่นตำใหญ่นั่นมองเขาด้วยสายตาเหมือนมองสิ่งศักดิ์สิทธิ์ ความรู้สึกบางอย่างซึ่งบอกไม่ถูกเกิดขึ้นกับเขากระทันหัน

มือขาวกำลังถือเข็มอยู่ชะงัก ก่อนจะวางมันลงกล่องดังเดิม 

“อ่ะ เอาไปติดเองละกัน”

เขาทั้งกล่องให้เธอถือไว้อย่างงงงวย ดวงตากลมโตกระพริบปริบๆมองเขาแล้วเดินจากไป