คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : [บทที่ 1 เสียงสะอื้นของคนรัก] - ตอนที่ 5 รอยแตกของเขื่อนอารมณ์
30 ันยายน 20XX 23:52 น.
รื...ฟุบ
"มาทันสินะ.."
ถุพลาสิใสภายในบรรุ้วยน้ำเ้าหู้าวหอมนวลและปาท่อโ๋เนื้อสีเหลือทอูรุบรอบวาลบนโ๊ะวาอาหารสำหรับนป่วยหน้าปรา ลิ่นอันมีเอลัษ์อมันส่แผ่ระายไปทั่วห้อวนน้ำลายสอ
"อโทษนะที่ทำให้้อเสียเินโยใ่เหุน่ะ แฮ่ะๆ "
"ไม่เป็นไร ำอสุท้ายนี่นะอีอย่าัน็อยาิน้วยแหละ"
"ั้น็มาิน้วยันเลย! "
ใบหยหย่อนัวลนั่เ้าอี้้าปราพร้อมรินน้ำเ้าหู้อันหอมนวลลแ้วใส
"ให้สอนินไหมปรา? "
"ไม่เป็นไร~ ปราูในรายารโทรทัศน์มาแล้วพอเ้าใ! "
ปาน้อยับลเี้ยวปาท่อโุ๋้ยๆ เหมือนับระรอน้อยนใบหยแทบมิอาหัห้ามใให้ใ้นิ้วิ้มไ้ในภาพินนาอน
"...ฮ่าห์~ อแบบนี้น่ะหรอที่นปิัน~ ีว่า้าว้มอโรพยาบาลเยอะเลย! "
รอยยิ้มที่มีวามสุระุมุมปาให้ใบหยไ้ยิ้มึ้นเล็น้อย น้ำเ้าหู้อุ่นๆ ไหลผ่านลำอใบหยลสู่ท้ออย่านุ่มละมุน
"...ใบหย...อถามอะไรหน่อยไ้ไหม? "
"ว่าไ..."
น้ำเสียแผ่วๆ รั้มือที่ยแ้วึ้นื่น้ำเ้าหู้ไว้ เ็สาววาแ้วลเรียมรอำถามที่ทำให้เพื่อนสาวอเธอ้อมีสีหน้าแลูไม่สบายใึ้นมาทันวัน
"ือว่า...ันรัษาที่โรพยาบาลนี้มาเป็นปีแล้วใ่ไหม..."
"อือ...็ใ่นะ...ผ่านมาปีว่าๆ แล้ว"
"เพราะั้นแล้ว..."
ท่าทีทีู่ล้าๆ เร็ๆ อปราเริ่มทำให้ใบหยสสัยมาึ้นเรื่อยๆ แ่แล้วสายาอเ็สาวไ้บัเอิเหลือบไปพบับบาอย่า้าหมอนอปรา
"ปรา...นั่นสมุอันหนิ..."
"อ่ะ...ใ่...ือ...ะุยเรื่อนี้แหละ"
ปราสะุ้เล็น้อยแ่็รีบหยิบสมุที่วา้าหมอนไว้มามอบืนให้ใบหย
"ปราไ้อ่านมันรึเปล่า.."
"อือ..ปราอ่านไปนหมเลย"
ปราหลบสายาเรว่าใบหยะโรธในสิ่ที่เธอทำแ่ลับันใบหยลับไม่แม้แ่ะมีท่าทีโรธหรืออะไรแม้แ่น้อยเลย
"ใบหย...ใบหยหา่ารัษาปรามาาไหน? "
ใบหยสะอึนัวโร่ึ้น สีหน้าอปราที่้อมอมายัเธอนั้นมิใ่เพียแ่ำถามเล่นๆ เป็นแน่
"เธอ...ไม่ไ้ายร่าายสินะ..."
"ไม่ๆๆๆ ...ันไม่ทำอะไรแบบนั้นหรอ"
ปราถอนหายใ้วยวามโล่อ เทือเาแห่วามัวลถูยออาอนแทบหมเหลือเพียโนราแห่วามไม่ไว้วาใอยู่บ้า
'นั่นน่ะ...เอาไว้ทาเลือสุท้าย่าหา'
วามิในใลึๆ อใบหยมิไ้ถูพูออไป สำหรับเ็สาวผู้โเี่ยวเเ่นเธอหาารระทำที่ผิ่อมุมมอสัมเ่นนั้นสามารถ่วยเพื่อนเพียนเียวอเธอไ้ละ็ นั่น็เป็นหนึ่ในทาเลือนึเหมือนัน
"แล้ว...ใบหยหาเินาไหนมารัษาปราล่ะ? "
ปราผ่อนน้ำเสียลพอ่วยลวามันและริัให้ใบหยลมาบ้า
"พาร์ทไทม์น่ะ...แล้ว็ายนิยายในเว็บอะไรอีนิหน่อย"
"พาร์ทไทม์? "
ปราเอียสสัยเล็น้อยับำที่เธอไม่รู้ั รู้ันั้นึไม่รอ้าหยิบโทรศัพท์ึ้นมาิ้มหาวามหมายอำว่าพาร์ทไทม์
"อ้ะ...รายั่วโม....ะ..ั้นแปลว่า...ที่ปราไม่มีเวลาทำารบ้านหรืออ่านหนัสือ...เพราะันหรอ..."
ำถามอปราถูอบรับ้วยวามเียบ นั่นยิ่เป็นสิ่ยืนยันำอบอำถามอย่าัเน ปรานิ่อึ้ไป้วยวาม็อาำอบนั้นอันเผยวามริที่เธออยารู้มาลอ
"อโทษ....ที่ไม่ยอมบอนะ...อ้ะ..."
อ้อมแนน้อยๆ เอื้อมโอบร่าใบหยไว้ แ้มทั้สอนาบ้านานนถูัน
"อบุนะใบหย"
ปราอใบหยพร้อมำอบุอันแสนอ่อนโยนระุ้น่อมน้ำาเ็สาวให้ลับมาไหลรินอีรั้ แนน้อยๆ เลื่อนอลับอย่า้าๆ
"ถ้าไม่มีใบหย...ัน้อายไปแล้วแน่ๆ เลย"
ฝ่ามืออปราลูบแผ่นหลัอย่าอ่อนโยนเสมือนับำลัลูบลูแมวัวน้อยที่น่าเอ็นู
'ไม่นะ...ไม่เอา...'
มืออใบหยำุผู้ป่วยแน่นพร้อมๆ ับอ้อมแนที่อรัปราแน่นมาึ้น ลำธารแห่น้ำาไหลอาบเปรอะเปื้อน้นอปรานเปียุ่มโยที่มิรู้เลยว่าปรานั้น็มิอาลั้นหยาน้ำาไว้ไ้เหมือนัน
เื่อนที่ปิั้นวามรู้สึที่อัแน่นัน่อยๆ ถูับออมาอย่า้าๆ
"ไม่เอา...ปรา...อย่าไปนะ..."
"อโทษนะใบหย...ปรา..ปราอโทษ...ปรา็ไม่อยาไป..."
เสียร้อไห้ที่แสนล่ำลืนแผ่สะท้อนไปมาภายในห้ออันเป็นบรรยาาศที่แสนหหู่ใ อ้อมออทั้สอยัรัแน่นอันยาที่ะแะออาัน
ี๊ๆ ...ิ๊ๆ ..ิ๊ๆ ..
เสียเรียาโทรศัพท์อใบหยเรียวามสนใให้ทั้สอไ้หันไปสนใ มันือเสียเรียเ้าาพ่ออเธอในะเียวันับที่ทั้สอไ้เหลือบเห็นเลนาฬิาบนโทรศัพท์
23:59 น.
วาอทั้สอเบิโพลนิ่เียบไป้วยวาม็อ
"ไม่..ไม่ๆๆๆ ...ปรา...ป...ปราะไม่ลืมใ่ไหม อร้อล่ะปรา! ...ใบหยไม่เหลือใรแล้ว! "
ใบหยที่เริ่มสิแระโนึ้นเียรัปราไว้แน่นลับันปรามือที่อใบหยลับเริ่มลายนอ่อนลและแน่นึ้นสลับไปมาราวับปราพยายามฝืนแรธรรมาิเพื่ออใบหยไว้
"...ใบหย...ปรา.....หน้า.."
"ว่าอะไรนะ! ปราพูว่าอะไร!!? "
วามรู้สึหนัอึ้เริ่มทับวาอปราให้ลูปิลทีละน้อยแม้ะพยายามฝืนร่าายหนัแ่ไหนและเมื่อยิ่ฝืนมันทำให้เธอยิ่รู้สึปวระบมในศรีษะ
"ปรา....อ....ูบ...หน้าผา..."
"ไม่ๆๆๆๆ ปรา! ปรา้อไม่ลืมสิ!! "
แม้ใบหยะแหปาะโนสัเท่าใ็มิอารั้ให้วาอปราเปิึ้น มืออปราที่อใบหยไว้อ่อนแรลล้าายอปรา หารู้ไม่ว่าเสียอทั้สอรีบทำให้หมอและพยาบาลแห่รูันมาเป็นสิบๆ น
"หนู! ะทำอะไรน่ะ!! "
"ปรา!! ื่นสิปรา!! ปรา!!!! "
หมอและพยาบาล่าวิ่เ้ามาแยัวใบหยออาปราไ้สำเร็ ร่าอปราร่วลนอนับเียไร้ึ่ารอบสนอใๆ วาทั้สออเ็สาวผู้มีเส้นผมสีนวลบันี้ไ้ปิลไปเสียแล้ว
"..ปรา....."
าอใบหยทรุลหมสภาพ เมื่อพยาบาลเห็นว่าอาารอทั้สอไ้สบลแล้วทั้หมึละวามสนใาใบหยันไปูแลปราโยปล่อยให้ใบหยทรุลับพื้นพร้อมับหัวใที่แสลาย
----&----
"อ๊าาาาาา!!!!!!!! "
ปั!!!
เสียรีร้อแหปาอเ็สาวา้านหลัอโรพยาบาลอันไร้ึ่ผู้นมิไ้ถูอบรับใๆ ใบหยใ้มืออันเล็บาอ่อนแออเธอ่อยเ้าที่ำแพระับวามโรธและหยาน้ำาที่ไหลอาบไม่ยอมหยุ
ทุๆ อย่าในวันนี้ราวับรุมลั่นแล้หัวใที่บอบ้ำอเธอนไม่เหลือิ้นี ทั้ๆ ที่มันวระเป็นวันที่ไ้บอลาและเริ่ม้นีวิประำวันเ่นเยั่เ่นวันเ่าๆ
"ไม่...ไม่ไหวแล้ว..."
ใบหยนั่ลเทระาอในระเป๋าออมาทั้หนัสือ เรื่อเียน นม ผ้าเ็หน้า่าระัระายไปทั่วทิศทา มือน้อยๆ วาปัวานหามีัเอร์ึ้นมาำไว้นแน่น
"ไม่....ไหว..."
รึ..รึ..รึ
ใบหยยมมีึ้น่อที่อัวเอ เธออยาะบวามเ็บปวที่เหนี่ยวรั้ีวินี้ไว้สัที อยาะหยุำ่า วามเ็บปว วามเรีย อยาะหยุลมหายใอเธอเสียรนี้!
'หนูยัมีีวิในอนาที่้อฟันฝ่าไป ยายเื่อว่าหนูทำไ้'
ถ้อยำพร้อมเสียอยายอผุปราึ้นรั้มืออใบหยที่่อมมีที่ปลายลำอ
แร๊..
มือบาทิ้มือลพร้อมมีัเอร์อย่า้าๆ ร่าายอันเล็บาอเธอยัสั่นเทาระริๆ ไม่ยอมหยุ เ่าทั้สอ้าหเ้ามาให้เ็สาวไุ้มันปิ่อนเสียสะอึสะอื้น
แหม๊วววว~
เสียเล็แหลมนึัึ้นา้าๆ ้นาเรียให้ใบหยหันมอยั้นเสีย
แมวัวน้อยเินเ้ามาหาเธออย่าระแวระวั มัน่อยๆ เินมา้าๆ หยุลที่้าา่อนระโนึ้นุับัอใบหย
"ว่าไ..."
ใบหยล่าวึ้นทัทายแมวน้อย ใบหน้าเล็ๆ อมันยื่นึ้นอมมลิ่นอน้ำา ลิ้นาๆ พลั้นเลียหยน้ำาอใบหยนทำเอาเ็สาวสะุ้ัวโร่
หม๊าววว~
"...หลทามาหรอ...หรืออยู่แถวนี้? "
เ็สาวยัล้าๆ ลัวๆ ที่ะนำมืออนลูบลสัมผัสเส้นนแ่สุท้ายแล้วเ้าแมวนั้น็อิัวลอเลียับมืออเธอเสียเอ เสียสะอึสะอื้นและสิที่เริ่มลับมาที่ทำให้ใบหยเริ่มเ็บอที่ระัระายโยมิไ้ยับัวมานั
ี๊ๆๆ ...ี๊ๆๆ
และแล้วเสียที่ใบหยไม่อยาะไ้ยินมาที่สุ็ไ้ัึ้น โทรศัพท์มือถืออเธอเรียสายเ้าโยแสเป็นื่ออผู้เป็นพ่ออเธอ
ใบหย้อมออยู่สัพั นิ้วมืออยู่ระหว่ารับสายับปิเสธสายแ่ท้ายที่สุแล้วเ็สาว็ไ้ัสินใรับสายไป
"่ะ"
"ว่าะรับสาย!! ลูอยู่ไหน! "
เสียาปลายสายเริ่ม้น้วยาระอออมาเสียนเ็สาว้อรีบยหูถอย
"ไม่เี่ยวับพ่อหนิะ"
"พูมาไ้!! ลับมาเียวนี้!! เรายัมีเรื่อ้อุยัน!! "
ใบหยมิไ้อบอะไรลับไป ฝ่ามือน้อยยัลูบนเ้าแมวัวน้อย มิรู้ทำไมวามรู้สึลัวหรือหวั่นใ่อผู้เป็นพ่ออเธอึเริ่มหายไปทีละนิ
หรือเป็นเพราะว่าหัวใอเธอในะนี้ถูทำลายนป่นปี้ไปเสียแล้ว...?
"...หนูะอยู่ที่ไหน็ไม่ไ้เี่ยวับพ่อนี่ะ"
ำอบลับอใบหยทำให้เสียาปลายสายเียบไปรู่นึ
"...เียวนี้ย้อนพ่อหรอ? ไ้...ที่นั่นใ่ไหม..ไ้นะใบ-"
ู๊....
ใบหยไม่รอให้ปลายสายไ้พูอะไรเพิ่มเิม รีบัสายทิ้โยไร้ึ่เยื่อใย
หม๊าวววว~
ในที่สุแมวัวน้อย็ไ้ระโออาัอใบหย่อนเินหายาไปในวามมื
'มาปลอบใสินะ...เป็นแมวที่น่าเอ็นูริๆ ...'
ใบหยยิ้มให้ับวามมืแม้เธอะไม่เห็นส่วนใอแมวัวนั้นแล้วแ่หาไม่มีมันเินเ้ามาปลอบเสีย็มิทำให้เธอไ้สิืนลับมาโยเร็ว
ใบหยยระเป๋าึ้นสะพาย นัยน์าอใบหยในอนนี้ไร้ึ่แววา มีเพียวาที่ว่าเปล่า ไร้ิใ และไร้ึ่ทุสิ่ทุอย่า
วาทั้สอแหนึ้นมอท้อฟ้าในยามมื วาวสอสามวประับท้อฟ้าวนให้ลุ่มหลไปับวามเว้ว้า
'ไวัเลยนะ....'
ภาพในวัยเยาว์หวนระลึย้อนลับมาให้รู้สึไ้ที่ิถึ ใบหยหลับาลยายภาพวามทรำนั้นให้ัเนมาึ้น
ใบหยมุ่รลับเ้าไปในโรพยาบาล ำแพลมที่ั้นไม่ให้อาาศเย็นๆ ้านในโรพยาบาลออให้เปลือ่าไฟพัีหน้าเ็สาว
รอบ้านอเธอมีแ่เหล่านไ้ที่่าำลันั่รอิวารรวาหมอที่นเอนัไว้
"รีอผู้ป่วยวามำเสื่อมห้อ451็ูะไม่ีึ้นเลย่ะุหมอ"
เสียอพยาบาลและหมอหนุ่มที่ยืนูผลรายานบาอย่าระุหูให้ใบหยเพ่วามสนใในารฟั
'ห้อ451...ห้อปราหนิ...'
ใบหยเมื่อรู้ว่าสิ่ที่หมอและพยาบาลพูุยันือเรื่ออปราึไ้ถือวิสาสะแอบฟัในสิ่ที่หมอและพยาบาลทั้สอำลัุยัน
"อาารอผู้ป่วยมันหนัเินไปที่เราะรับมือริๆ ่ะุหมอ และยัไม่เยเห็นเสแบบนี้มา่อน้วย.."
"นั่นสิ...นาหมอาโรพยาบาลให่ๆ ยัส่ายหน้า ั้นบาที..หมหนทารัษาแล้วริๆ "
ใบหยแทบะาวโพลนไปทั้วามิ ประโยที่ว่า 'หมหนทารัษา' ั้อสะท้อนไปมาอยู่ในหัวอเธอไม่มีบ
'หมายวามว่ายัไ....หมหนทารัษา...ปราน่ะหรอ....ไม่...ไม่มีทา...'
"ผลรวเมื่อู่ออมาพบว่าสมออผู้ป่วยไม่สามารถเรียใ้วามทรำไ้เมื่อึ้นเือนใหม่และไ้ลบเลือนทุอย่าไปอย่าถาวร แถมัวสมออผู้ป่วยะไ้รับวามเสียหายมาึ้นเรื่อยๆ ถ้าเป็นเ่นนี้ารบำบั้วยวิธีทั่วๆ ไปมิสามารถทำไ้หรอ่ะ"
"ผม็ิว่าอย่านั้น ้อใ้ารบำบัพิเศษที่มีราาแพว่าปิสัหน่อย"
ใบหน้าที่าเป็นปลาโนน้ำเย็นอใบหยผะระุึ้นเมื่อไ้ยินำพูทิ้ท้ายอหมอ หาะ้อเพิ่ม่ารัษาที่เิมทีเ็สาว็ทำานหามรุ่หาม่ำนแทบะหลับทั้ๆ ที่ยืนอยู่ ยัไม่พอที่ะ่าย่าพยาบาลเลยในบารา
'ปรา....ัน...ัน้อทำยัไ...บอันที...ปรา'
เ็สาวพยุาที่เริ่มอ่อนแรลาร่าายที่หนัอึ้ลับึ้นไปที่ห้ออปรา
ใบหยที่เ็มเปี่ยมไป้วยิใที่แสลายภายในวันๆ เียวในอนนี้ภาพใบหน้าอปราเริ่มะเลือนหายไป
วามลัวำลัเ้ารอบำเ็สาวอีรั้...
'ไม่...ปรา..ปรา...ปราปรา...'
'ปรา...ปรา...ปรา...ปรา...ปรา.....ันอโทษ...ปรา..ปรา..ปรา...ปรา..ปรา.....ปรา..ปรา..ปรา...ไม่เอา...นะ...ปรา...ัน..ัน...'
แอ๊...
"อ้ะ! "
ใบหยเปิประูเ้าไปในห้ออย่า้าๆ โยมีเสียน้อยลอ่อออมา เบื้อหน้าอใบหยือปราที่หันมอมาทาเธอ้วยสีหน้าที่หวาระแว
ใบหน้าที่เ็สาวุ้นเย น้ำเสีย แววา บรรยาาศและวามทรำที่ร่วมันมา มันือสิ่เียวที่ทำให้ใบหยยัอยู่ถึวันนี้ไ้...
'ใ่แล้ว...ปาิหาริย์...เหมือน...เหมือน..เ้าายเลเรียและเ้าหิาร์ลอที่ันแ่....มัน้อ...มีปาิหาริย์...'
แร๊ๆ ...
ใบหยทิ้ทุๆ อย่าที่นถืออลับพื้นทั้โทรศัพท์และระเป๋าสะพายอยู่่อน้าวเ้าไปหาปราอย่า้าๆ
"ปรา...อโทษ.....ที่...หายไป...นะ"
".....อาา....ือ..."
ท่าทีทีู่อ้ำๆ อึ้ๆ อปราไ้หยุาอใบหยไว้ รอยยิ้มเือนๆ ที่พยายามฝืนแหยิ้มออมาเริ่มลที่ละนิพร้อมับวาที่เปิว้า
"...ใร...หรอะ? "
เสียน้อยๆ แ่เสมือนปืนมยิระมทะลุร่าอใบหย แม้ว่าเธอะรู้ีอยู่แล้วว่าทุอย่าเป็นไปไม่ไ้
เพราะปาิหาริย์มิไ้ฟัำออเธอมาแ่ไหนแ่ไรแล้ว...
'นั่นสิ...นั่นสิ...เราหวัอะไร....นั่นสิ...ัน...ันเิมาเพื่อทรมา....อยาะ....อยาะ...
อยาะหายไป...'
"...สวัสีปรา ันื่อใบหย ันเป็นเพื่อนอเธอ และัน...
มาพาเธอหนีออไปาที่นี่..."
----&----
[บทที่ 1 เสียสะอื้นอนรั - บ]
ความคิดเห็น