หลงกลร้ายนายเด็กเสี่ย(my sugar bady)

"งั้นมาพนันกัน ถ้ามึงทำให้น้องมันชอบมึงไม่ได้ มึงจ่ายมารอบวง! แต่ถ้ามึงทำได้! พวกกูจ่ายมึงเลยคนละหมื่น"

"ดีลดิวะ! รอไร"

จู่ๆ ก็มีแกงก์รุ่นพี่ที่จ้องมองมาที่ผมแล้วซุบซิบอะไรกันแปลกๆ เหมือนกับกำลังวางแผนอะไรสักอย่าง แต่เมื่อพี่ธันย์ที่เรื่องลือกันว่าฮอตมาก ก็เดินมาที่ผมพร้อมกับรอยยิ้ม ที่คนอย่างผมดูออกว่าเนี่ย...เจ้าชู้ชัดๆ

แค่รอยยิ้มและสายตาที่เฉียดคม แค่นี้ผมก็รู้แล้วว่าต้องการอะไร แต่มุกล่าแต้มเด็กๆ แบบนี้ น่าเบื่อชะมัด อย่าคิดว่าใสๆ แบบผมจะเป็นกระต่ายน้อยคอยให้เหยื่อเขมือบเชียวนะ เพราะผมมันคือเสือที่คอยล่าเสือเหมือนกันต่างหาก

"ว่าแต่ให้พี่มาส่งแบบนี้แฟนเราไม่ว่าหรอ"

"ผมไม่มีแฟนหรอกครับ ใครๆ ก็ชอบหาว่าผมเนิร์ด สงสัยผมจะเนิร์ดจนไม่มีใครอยากคุยด้วย"

แต่บอกไว้ก่อนเลยนะ ไอ้ลุคใสๆ ใส่แว่นน่ะ...มันแค่กลบังตาเท่านั้นแหละ

"เป็นไงบ้างวะ ได้น้องยัง"

"เชี้ยเถอะ! พวกมึงให้กูทำไรวะเนี่ย น้องแม่งแข็งทื่อชะมัด ชอบใครเป็นรึป่าวก็ไม่รู้ เนิร์ดชิบหาย!!"

ผมดูออกตั้งแต่แรกว่าที่พี่ธันย์เข้าหาผม เพื่อหวังอะไรบางอย่าง แล้วอย่าคิดนะ..ว่าจะได้ไปง่ายๆ เพราะว่าจริงๆ แล้ว....ผมเป็นเด็กเสี่ย

"จริงๆ แล้วแทนไม่อยากได้พี่มาเป็นเสี่ยแต่อยากได้พี่มาเป็นผัว"

"น้อยใจไปได้ พี่อะเอาใจเรามากกว่าเมียพี่อีกนะ แต่พี่แค่แต่งงานแล้วแค่นั้นเอง"

"ก็เพราะแต่งงานแล้วไงล่ะ แทนถึงเป็นได้แค่นี้"

ไม่รู้นะว่าโชคดีหรือเวรกรรมกันแน่ ที่อยู่ๆ เด็กอายุ20อย่างผม ต้องมาเป็นเด็กเสี่ย โดนครอบครองชีวิต มีความรักแบบคนอื่นทั่วไปไม่ได้

แต่ก็นะ...โลกมันชอบเล่นตลกร้ายกับผมอยู่แล้ว โดนหลอกมาทั้งชีวิตละ....

ดันมีอีพี่ธันย์ที่เข้ามาป่วนในชีวิต แต่ก็คงเพราะพี่ธันย์ที่ทำให้ผมเห็นค่าตัวเองในที่สุด....ถึงแม้จะหาความจริงใจจากคนกะล่อนๆ แบบพี่ธันย์ไม่ได้ แต่ผมเองก็แปลกใจว่าทำไมผมเองก็ดันรู้สึกดีกับพี่ธันย์แปลกๆ

.

.

นิยายเรื่องนี้มีการอธิบายฉากร่วมเพศ (18+) อย่างโจ่งแจ้ง ทำร้ายร่างกาย มีการใช้ของมึนเมา การพนัน ผิดศีลธรรมและคำพูดที่มีคำหยาบและการประพฤติของตัวละครที่ไม่เหมาะสมโปรดใช้วิจารณญาณในการอ่าน