รักร้ายของคุณชายแบดบอย

วันเปิดเทอมวันแรก ผมเข้าไปดูรายชื่อนักเรียนที่ได้คะแนนสูงสุดจากการสอบเข้าเรียนชั้นม.4 ในโรงเรียนแห่งนี้ เธอชื่อเหมือนฝัน อยู่ห้อง A ผมไม่รู้หรอกว่าเธอเป็นใคร 

ผมเข้าไปในห้อง A ที่มีแต่พวกเด็กเก่งๆ ด้วยความหมั่นไส้และถามว่า “ใครชื่อเหมือนฝัน”

ผู้หญิงคนที่เพิ่งเข้ามาในห้องและกำลังยืนคุยกับเพื่อนอยู่ เธอหันมาตอบผมว่า “ฉันเอง”

ผมมองหน้าคนพูดแล้วทวนว่า “เธอเองเหรอ”

เธอเงยหน้ามองผมแล้วถามว่า “มีอะไรหรือเปล่า”

“อือ ยินดีรู้จักนะ”

ผมเดินเข้าไปใกล้เธอและก้มลงกระซิบข้างหูเธอต่อหน้าทุกคนว่า “ฉันจะจีบเธอ” ผมก้มลงไปหอมแก้มเธอที่กำลังอึ้งกับคำพูดของผมอยู่ทันทีโดยไม่ให้เธอได้ทันตั้งตัว

เพื่อนผู้ชายคนที่ยืนอยู่ใกล้ๆ เธอเมื่อเขาเห็นผมหอมแก้มเหมือนฝัน เขารีบเดินออกมาทันทีแล้วเอ่ยด้วยความไม่พอใจเสียงดังลั่นว่า “ทำอะไรวะ ลวนลามเพื่อนฉันเหรอ” แล้วกระชากตัวผมออกไปจากตัวเหมือนฝันทันที

เขาเงื้อมือจะต่อยผมแต่ผมแสยะยิ้มและปัดมือเขาออกแล้วเอ่ยว่า “วันนี้ฉันแค่มาทักทายเหมือนฝัน ไปล่ะ” แล้วเดินออกไป 

ผมเริ่มเข้าหาเหมือนฝันโดยทำตัวเป็นบุคคลลึกลับให้ดูน่าค้นหาเป็นเวลา 1 สัปดาห์แล้วผมก็ออกมาเฉลยกับเธอที่กลางโรงอาหาร แถมขู่บังคับให้เธอต้องยอมตกลงเป็นแฟนกับผมอีก เริ่มแรกผมแค่นึกสนุกเลยเข้ายุ่งกับเธอ  ผมคิดจะทำให้เธอรักผมแล้วจะสลัดเธอทิ้งไปอย่างง่ายดาย

แต่แล้วมันกลับไม่ง่ายดายอย่างที่ผมคิดไว้ เมื่อเธอไม่ยอมไปไหนกับผมเลยและเธอไม่ยอมให้ผมไปหาที่บ้านโดยอ้างว่าพี่ชายเธอดุมาก ผมก็เลยไม่ได้ไปตามที่เธอบอก ผมจึงทำได้แค่หาเวลาใกล้ชิดกับเธอที่โรงเรียนเท่านั้น 

ตลอดเวลาที่ผมได้ใกล้ชิดกับเธอ ได้ฉวยโอกาสจูบเธอบ้างในบ้างครั้งเมื่อมีโอกาส เธอจะหน้าแดงทุกครั้งเวลาที่ผมจูบเธอ แต่เธอไม่เคยพูดเลยสักครั้งว่าเธอรักผม ผมจึงไม่สามารถเลิกยุ่งกับเธอได้เพราะเกมระหว่างผมกับเธอยังไม่จบนั้นเองแต่แล้วทุกอย่างกลับเปลี่ยนไปเมื่อผมดันไปตกหลุมรักเธอเข้าในวันที่สายไปเสียแล้ว

ในวันที่เธอเดินทางไปแลกเปลี่ยนที่ญี่ปุ่นเป็นเวลาครึ่งปี ผมตามเธอไปที่สนามบินแต่ผมกลับไปไม่ทัน มันจึงทำให้ผมรู้ตัวแล้วว่าผมรักเธอเข้าแล้วจริงๆ ผมจึงทำได้แต่รอเธอกลับมา

ตั้งแต่ผมรู้ตัวว่ารักเธอ ผมยอมกลับมาเป็นคนดีอีกครั้งและล้มเลิกเกมที่แสนงี่เง่าซึ่งผมเป็นคนเริ่มขึ้นมาทิ้งไป ผมทำตัวดีๆ เฝ้ารอเธอกลับมาหาผมอีกครั้ง

แต่เมื่อเธอกลับมาอีกครั้งตอนม.5 ผมรีบเข้าไปกอดเธอด้วยความคิดถึงแต่เธอกลับผลักผมออกและมองผมด้วยสายตาว่างเปล่า แถมเธอยังกลับมาพร้อมกับผู้ชายอีกคนหนึ่งซึ่งเขาเป็นใครก็ไม่รู้ แถมเธอยังจำผมไม่ได้เลยด้วยและไม่ยินยอมเข้าใกล้ผมตามคำที่ไอ้ไต้ฝุ่นเพื่อนของเธอกรอกหูบอกเธอทุกอย่าง 

แถมยังมีตัวน่ารำคาญที่ตามเธอมาเรียนจากโครงการแลกเปลี่ยนนั้นอีก ผมจึงต้องทำทุกวิถีเพื่อจะทำให้เธอจำผมให้ได้

ถึงจะต้องกลับไปเลวเพื่อให้ได้เธอกลับคืนมาเป็นของผมอีกครั้ง ผมก็ยอมแต่ไม่ยินยอมจะปล่อยให้เธอเป็นของคนอื่นที่ไม่ใช่ผมแน่

นักรบ ห้อง D

เหมือนฝัน ห้อง A