เมื่อข้ามีบิดาเป็นอ๋องเจ้าสำราญ

เบื้องหน้าของ ‘เซียวอี้หราน’ คือแพทย์ทหารของกองทัพ ทว่าเบื้องหลังกลับเป็นสมาชิกหน่วยรบพิเศษระดับเทวัญของหน่วยคอมมานโดชั้นยอดที่ได้รับภารกิจกดดันและเสี่ยงตายนับครั้งไม่ถ้วน จึงหวังว่าหลังปลดจำการจะมีชีวิตที่เรียบง่ายอย่างไร้กังวล

ทว่าอนิจจัง… ชีวิตคนเรากลับเป็นสิ่งไม่เที่ยง

เซียวอี้หรานจบชีวิตลงด้วยการทรยศหักหลังจากน้ำมือของเพื่อนสนิทที่เธอไว้ใจมากที่สุด

ทว่าสวรรค์กลับไม่ใจร้าย ยังให้โอกาสเธอได้เกิดใหม่ในฐานะบุตรสาวนอกสมรสของเทพสงคราม ทว่าจู่ ๆ บิดากลับเปลี่ยนไปจากหน้ามือเป็นหลังมือ จากเทพสงครามกลายมาเป็นอ๋องเจ้าสำราญและชอบขยันหาเรื่องมาให้นางปวดหัวสารพัด

“ลูกรัก วันนี้บิดาไม่ไปค่ายทหารได้หรือไม่”

“มีเหตุอันใดหรือที่ทำให้ท่านไม่ต้องไปทำงาน?”

“แคร่ก ๆ ๆ พอดีบิดาไม่ค่อยสบาย จึงอยากลาหยุดสักสองสามวัน”

ผู้เป็นบิดาตีหน้าอมทุกข์ราวกับเจ็บปวดทรมานจากพิษไข้

เซียวอี้หรานเลิกคิ้วมองสีหน้าเสแสร้งของอีกฝ่าย

“เมื่อคืนท่านยังไปเที่ยวหอเริงรมย์อยู่มิใช่หรือ? เหตุใดเช้านี้ถึงไม่สบายได้เล่า?”

ใบหน้าหล่อเหลาลนลาน นี่นางรู้ได้อย่างไร เจ้าซือถือกับเจ้าซือมิ่งต้องเป็นคนเปิดเผยเรื่องนี้ให้กับนางอย่างแน่นอน

“คะ..คือ บิดาแค่อยากไปเปลี่ยนบรรยากาศบ้างน่ะ อยู่แต่ในจวนมันน่าอุดอู้ซะเหลือเกิน”

“หึ! เช่นนั้นท่านก็ไม่เปลี่ยนบรรยากาศในค่ายทหารบ้างเถอะ ในเมื่ออยู่ในจวนมันน่าอุดอู้มิใช่หรือ?”

เซียวอี้หรานยิ้มเย็นคราหนึ่ง ก่อนที่แผ่นหลังของนางจะหันจากไปอย่างเด็ดเดี่ยว

ปล่อยให้ผู้เป็นบิดาได้แต่มองตามหลังด้วยสายตาละห้อย

- - - - - - - - - -

สงวนสิทธิ์ตามพระราชบัญญัติลิขสิทธิ์ พ.ศ.2558

เนื้อหาทั้งหมดเป็นเรื่องที่สมมติขึ้นเท่านั้น โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่าน