ก็คนมันเครียดเลยต้องระบาย

เนื้อเรื่อง

        วันที่แสนเบื่อหน่ายทำไมมันถึงผ่านพ้นไปช้าเหลือเกิน

        ฉันว่าฉันไม่ใช่พวกที่มองโลกในแง่ร้ายน่ะ  แต่ทำไมฉันถึงรู้สึกเบื่อ เซ็ง

        แม้แต่จะอ้าปากพูดโต้ตอบกับใครสักคน ทำไมฉันถึงขี้เกียจนักก็ไม่รู้

        แต่ละวันที่นั่งเรียนๆก็แสนที่จะเบื่อหน่าย   อาจารย์บางคนรึก็สักแต่ว่าเป็น

        อาจารย์  มีคำนำหน้าว่าเป็นอาจารย์เฉยๆแต่ดูจะมีเกียรติ์เหลือ  

        เดี๋ยวนี้อาจารย์เขาไม่ต้องคำนึงถึงคำว่าจรรยาบรรณ์(เขียนถูกป่ะ)กันแล้ว

        รึไง  พูดเเล้วเบื่อ  ไม่อยากเรียนแล้วโว้ย...   

                ทุกวันฉันต้องปั้นหน้ายิ้มๆๆๆๆๆๆๆๆ  ทั้งๆที่บางครั้งรู้สึกว่าอยากกลับบ้าน
 
       กลับไปนอน   กลับไปให้แม่กะพ่อทำกับข้าวอร่อยๆให้กิน  ไม่อยากกินอาหาร

      ตามสั่ง  ไม่อยากกินข้าวแกงที่ใครก็ไม่รู้ทำให้กิน  ไม่อยากต้องยิ้มให้กับคนที่

      เกลียด   ไม่อยากต้องกลับมาเม้นท์  แล้วต้องอยู่คนเดียว  เพื่อนมันหายไปไหน

     กันหมดว่ะ   ( ลืมก็มันเรียนกันคนละมหาลัย คนละจังหวัดนี่หว่า )  โอ้ยยย

     เอาไงกะชีวิตดีน่ะ  ฉันว่าอีกไม่นานขืนฉันยังเป็นอย่างงี้  มีหวังเป็นโรคประสาท

    ตายแน่ๆ   เอ...ถึงว่าดิ ทำไมเดี๋ยวนี้ปวดหัวบ้อยบ่อย  วันละสี่ถึงห้าเวลาเลยแหละ

               เรื่องอะไรอีกล่ะที่อยากระบายเฮ้อ!!! ก็มันเยอะนึกไม่ออกนี่นาเยอะเกิน

               เส้นทางชีวิตไม่เคยมีแผนที่    

               อยากเดินให้ดีต้องเป็นเช่นไร

               ไม่อยากหกล้มต้องมีไม้เท้าไหม

               แต่ไม่เคยมีใครบอกไว้ว่าต้องใช้มัน

              เวลาเหนื่อยต้องพักไหม

              อยากเดินต่อไปจะเป็นเช่นไรหนอ

              ตลอดเส้นทางเวลาทำไมไม่เคยรอ

              แต่เวลาท้อทำไมถึงรอให้ท้อนานเหลือเกิน.......