The final witch

บทที่ 1

“ลุกขึ้นมา”

“รีบลุกสิวะ ไม่ได้ยินที่คุณชายรูดิเกอร์สั่งรึไง ไอ้เวรนี่”

ชายไว้ผมยาวปรกหน้าถูกผลักลงไปนอนบนพื้นอีกครั้ง มือขวาถูกยกขึ้นมาเช็ดเลือดที่มุมปากยังไม่ทันเสร็จดี ปกคอเสื้อเชิ้ตสีขาวก็ถูกกระชากจากเด็กหนุ่มคนเดิม ใบหน้าบวมช้ำที่เกิดจากการกระทำอันป่าเถื่อนส่ายไปมานับครั้งไม่ถ้วน ทั่วทั้งร่างสั่นเทิ้มไปด้วยความหวาดกลัว

“ได้…ได้โปรด” กำปั้นหนาถูกง้างขึ้นกลางอากาศ หมายจะพุ่งเข้าไปยังแก้มด้านซ้าย แต่ก็ถูกมือของชายปริศนาหยุดเอาไว้ได้ทัน

“ชอบรังแกคนที่อ่อนแอกว่าเป็นงานอดิเรกรึไง?” เสียงเย้ยหยันกระซิบข้างใบหู ก่อนเขาจะใช้แรงผลักเด็กหนุ่มไปกระแทกกับผนังอิฐดังตูม จนนักเรียนที่เดินผ่านไปมา หันมาให้ความสนใจ

“นี่ไม่ใช่เรื่องของแก” รูดิเกอร์กัดฟันกรอด

“เหรอ…” ชายปริศนาว่าพลางช่วยพยุงเด็กหนุ่มที่เลือดเทื่อมหน้า มานั่งพิงกับผนัง ลมหายใจแสนโรยริน แต่ก็ยังมิวายทำปากขมุบขมิบบอกเขาว่าขอบคุณ “เดี๋ยวก็ใช่แล้ว”

สองมือเรียววาดบนกลางอากาศ ก่อนจะเกิดแท่งน้ำขนาดเล็กที่แหลมดั่งเข็มนับพันเล่ม รูดิเกอร์กระโดดหลบก่อนจะหมุนตัวทำให้เกิดพายุขนาดย่อม แท่งน้ำแหลมคมจึงถูกพัดกระเด็นออกไป คนที่อยู่บริเวณนั้น ต่างก็วิ่งหนีตายกันให้จ้าละหวั่น

ขณะนั้นเอง เด็กหนุ่มที่จูงมือเดินมาโรงเรียนกับพี่สาวก็หยุดชะงัก เขายกมือขึ้นมาแตะที่แก้มของตัวเองเบา ๆ รอยเลือดที่ติดมากับนิ้วมือทำเอาดวงตาของพี่สาวอันเป็นที่รัก เบิกกว้างด้วยความโทสะ เพียงก้าวเท้าไม่กี่ก้าว สองมือเรียวของหญิงสาวก็คว้าหมับเข้าที่ลำคอระหงของชายทั้งสองที่กำลังแลกหมัดกันอย่างดุเดือด ก่อนที่หล่อนจะกดคนทั้งคู่เข้ากับผนังอย่างเต็มแรง

รูดิเกอร์และชายปริศนาผมสีสว่างมีใบหน้าเหยเกอย่างเห็นได้ชัด พวกเขาตะเกียกตะกาย พยายามที่จะหนีจากการกอบกุม แต่ก็ไม่เป็นผล

ทั้งคู่กำลังจะขาดอากาศหายใจ

ชายสวมแว่นที่มีผมดำขลับถูกถักไว้เป็นเปีย ลอบมองเหตุการณ์มาตั้งแต่ต้น ปรากฏตัวขึ้นท่ามกลางความวุ่นวาย

“พอได้แล้วล่ะครับ คุณออร์เฟ” พลางเอ่ยด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา

“...” ดวงตาสีแดงฉานไม่หันกลับมามอง แถมยังเพิ่มแรงบีบลงไปมากกว่าเดิมเสียอีก

ชายหนุ่มเห็นท่าไม่ดี จึงหมายจะใช้พลัง ไอควันสีดำพวยพุ่งออกมาจากร่าง แต่ก็แค่ไม่กี่วินาทีเท่านั้น เพราะถูกแรงดันพลังของระดับอาจารย์ปะทะเข้าอย่างจัง คนที่ระดับเวทมนตร์ไม่แข็งแกร่งพอ ถึงกับลงไปนั่งหายใจเหนื่อยหอบอยู่บนพื้น

อาจารย์ประจำสี่สำนักปรากฏตัวขึ้นขนาบข้างลูกศิษย์ของตน ชายชราร่างท้วมสวมผ้าคลุมสีแดง แตะลงไปบนไหล่ของหญิงสาว ออร์เฟจึงปล่อยมือออกจากลำคอของชายทั้งสอง

“ฉันจะไปพบ หลังจากทำแผลให้อีฟเสร็จก่อนค่ะ” ก่อนจะหมุนตัวเดินกลับไปหาน้องชายของตน

“ท่าน…ท่านพ่อ” รูดิเกอร์คลานเข้าไปจับที่ขาของชายวัยกลางคนรูปร่างสูงโปร่ง ที่สวมผ้าคลุมสีเหลือง

“ไม่ต้องพูดอะไรทั้งนั้น ผู้อำนวยการเรียกพบพวกแกทุกคน เดี๋ยวนี้”

หอเวทมนตร์

ห้องผู้อำนวยการ

“ฉันได้ยินเรื่องทั้งหมดแล้วล่ะ”

“ต้องขอโทษด้วยนะครับ พอดีลูกศิษย์ของผม ชอบเล่นกับเพื่อนรุนแรงไปหน่อย”

“เล่นบ้าอะไรล่ะ เขาเรียกว่าทำร้ายร่างกายต่างหาก ก่อความรุนแรงในโรงเรียน ต้องถูกไล่ออกด้วยซ้ำ เหอะ”

“ไอ้เด็กเวรนี่!”

“หยุดอยู่ตรงนั้นดีกว่านะ นอล์วิดาร์” ชายกำยำสวมผ้าคลุมสีครามเดินมาประจันหน้ากับอาจารย์ประจำสำนักอีกคนนอล์วิดาร์จิ๊ปาก ก่อนจะยอมถอยออกมาแต่โดยดี

“ดิฉันต้องขอโทษด้วยค่ะ ที่อบรมลูกศิษย์ไม่ดีพอ ทางสำนักของเรา จะยอมรับความผิดแต่โดยดีค่ะ” หญิงวัยกลางคนสวมผ้าคลุมสีเขียว กล่าวถ้อยคำฟังชัด ก่อนจะปลายตามองลูกศิษย์ของตน

“ใกล้จะถึงวันประลองเวทมนตร์แล้ว อย่าทำให้เป็นเรื่องใหญ่เลย อามอร์”

“ถ้าอันเชอร์ว่าอย่างนั้น ฉันที่เป็นผู้อำนวยการก็จะลดหย่อนโทษของพวกเธอทั้งสี่คนให้แล้วกัน”

อันเชอร์ อาจารย์ประจำสำนักหงส์เพลิง ใช้พลังธาตุไฟเป็นหลัก ลูกศิษย์ทุกคนจะสวมยูนิฟอร์มสีแดง ซึ่งเป็นสีประจำสำนักและมีรูปหงส์เป็นสัญลักษณ์ ปักอยู่ตรงอกข้างซ้าย อันเชอร์เป็นชายชราร่างท่วมและเป็นเพื่อนสนิทกับผู้อำนวยการประจำหอเวทย์คนปัจจุบัน

คนต่อมา นอล์วิดาร์ อาจารย์ประจำสำนักเต่านิล ใช้พลังธาตุดินเป็นหลัก มีชุดยูนิฟอร์มเป็นสีเหลือง มีสัญลักษณ์เป็นรูปเต่า และยังเป็นพ่อของรูดิเกอร์ คุณชายอันธพาลที่ชอบหาเรื่องคนอื่นไปทั่ว

ชอววูดู อาจารย์ประจำสำนักพยัคฆ์ขาว ใช้พลังธาตุลม ชุดยูนิฟอร์มของลูกศิษย์เป็นสีเขียว มีสัญลักษณ์เป็นรูปเสือเป็นผู้หญิงคนแรกที่ได้ขึ้นเป็นอาจารย์ประจำสำนักเพราะความฉลาดและเล่ห์เหลี่ยมเกินคน

และคนสุดท้าย แบร์ทิช อาจารย์ประจำสำนักมังกรคราม ใช้พลังธาตุน้ำ ลูกศิษย์จะใส่ชุดยูนิฟอร์มสีน้ำเงิน และมีตราสัญลักษณ์เป็นรูปมังกร เขาเป็นคนที่แข็งแกร่งที่สุดในบรรดาอาจารย์ทั้งสี่สำนัก จากการประลองครั้งล่าสุด

“เพราะพวกเธอต่างก็เป็นศิษย์เอกของเหล่าอาจารย์” อามอร์ลุกขึ้นจากเก้าอี้ ก่อนจะเอามือไขว้หลัง มองลงไปยังด้านล่างของหอเวทย์ที่มีนักเรียนวิ่งเล่นกันอยู่ “การแข่งขันการประลองเวทมนตร์ใกล้เข้ามาแล้ว ฉันคาดหวังนะ”

“โดยเฉพาะเธอ” ก่อนจะหันกลับมาส่งยิ้มให้หญิงสาวผมสีบลอนด์

“จะไม่ทำให้ผิดหวังค่ะ” ดวงตาของทั้งคู่สบกัน “ท่านพ่อ”