Shadow of the Maple tree : ร่มเงาแห่งความทรงจำ

ชายคนหนึ่งได้พบกับเรื่องราวที่น่าสนใจเมื่อเข้าไปในสวนสาธารณะและพบกับวิญญาณเด็กที่ผูกติดกับต้นเมเปิล การพบปฏิสัมพันธ์นี้ได้สร้างความสัมพันธ์ที่แปลกประหลาดระหว่างเขาและวิญญาณตนนั้น เพื่อปลดปล่อยวิญญาณให้เป็นอิสระ ทั้งคู่จึงได้เรียนรู้และเติบโตจากประสบการณ์ที่พวกเขาพบเจอร่วมกันผ่านเรื่องราวที่เป็นปมในใจของทั้งสอง...

---

นิยายเรื่องนี้ จะอัปเดตให้อ่านฟรีจนจบ
หลังจากนั้นจะมีการติดเหรียญหรืออาจปิดเนื้อหา

[จะมี E-book ตามมาภายหลัง]

สิทธิพิเศษภายใน E-book
•มีบทเสริมคุยกับนักเขียน
บอกถึงที่มาที่ไป เบื้องหลังของนิยายเรื่องนี้ท้ายเล่ม
•มีรูปภาพประกอบรายตอน (ภาพถ่าย)
-

ขอบคุณนักอ่านทุกท่านที่ติดตามผลงาน
'ขอพรแห่งเรื่องเล่าจงสถิตแก่ท่าน'

---

อารัมภบท

                ถ้าพูดถึงสวนสาธารณะ คุณอาจจะนึกถึงลู่วิ่งออกกำลังกายยามเช้า แสงแดดอ่อน ๆ ยามบ่าย ฝูงนกบิน ผู้คนมากหน้าหลายตาที่มาพักผ่อนดื่มด่ำกับธรรมชาติหลังเลิกงานในช่วงเย็น บ้างมากับครอบครัว บ้างมากับคนรู้ใจ บ้างมาคนเดียว พี่สาวนำเต้นแอโรบิกบนเวที อาม่าอากงรำไทเก๊กกลางลาน การทำกิจกรรมที่ทำให้สถานที่เหล่านี้มีชีวิตชีวา 

แต่สำหรับผมแล้ว เมื่อพูดถึงสวนสาธารณะ จะนึกถึงเก้าอี้ม้านั่งที่วางอยู่กลางสนามหญ้า ด้านข้างมีต้นเมเปิลใหญ่ที่แผ่กิ่งก้านเป็นร่มเงาให้กับสนามหญ้าเล็ก ๆ แห่งนี้ ผมค่อย ๆ หย่อนก้นลงบนม้านั่ง เอนหลังพิงพนัก สูดหายใจเอาอากาศบริสุทธิ์แห่งฤดูใบไม้ผลิเข้าไปเต็มปอด เรื่องราวมากมายได้เกิดขึ้นที่ม้านั่งแห่งนี้ ตลอดหนึ่งปีที่ผ่านมา การที่ผมได้พบใครคนหนึ่ง ที่เป็นเพื่อนเพียงคนเดียวของผม ซึ่งเขาคนนั้น ทำให้ชีวิตของผม เปลี่ยนไปตลอดกาล...

“วันนี้คุณมาช้า ผมเป็นห่วงแทบแย่กลัวว่าจะไม่มาเสียแล้ว”

เสียงพูดของเด็กชายวัยห้าขวบฟังดูรื่นหู เขาช่างเป็นเด็กที่สุภาพและอ่อนโยน เสื้อลายทางสีขาวสลับฟ้า กางเกงขาสั้นสีดำ และรองเท้า...ผมไม่แน่ใจว่าเด็กคนนี้ได้ใส่รองเท้าหรือไม่ เพราะเท้าของเขาช่างดูเลือนรางเหลือเกิน ดวงวิญญาณที่น่าสงสาร นั่งอยู่ที่ม้านั่งแห่งนี้มาเป็นเวลานานมากแล้ว..

ผมสามารถมองเห็นวิญญาณได้ แต่ไม่ใช่วิญญาณทุกตนหรอกนะ ผมก็ไม่รู้เหมือนกันว่า ทำไมผมถึงมองเห็นเด็กคนนี้ และเขาก็มองเห็นผมเช่นเดียวกัน จากคำให้การ เขาบอกผมว่าเขาก็มองไม่เห็นใครเลย ไม่ว่าจะเป็นวิญญาณตนอื่น หรือผู้คนทั่วไปที่มาออกกำลังกาย นอกจากผมเพียงคนเดียว

“เธอเหงาไหม ที่ต้องอยู่คนเดียวแบบนี้”

“ผมไม่รู้ว่าความเหงาจริง ๆ รู้สึกอย่างไร ผมรู้แค่ว่า เมื่อผมได้พบคุณ ผมไม่อยากให้คุณจากไป”

“งั้นเหรอ ฉันเองก็เหมือนกันเด็กน้อย”

“แต่คุณบอกว่า สักวันหนึ่ง อย่างไรเราก็ต้องจากลากัน”

“ใช่ อาจเป็นฉันเองที่ต้องไป หรืออาจจะเป็นเธอก็ได้ที่จำเป็นต้องไป”

ผมหันไปมองเด็กน้อยใสซื่อ สีหน้าเขาดูเศร้ากว่าทุกวัน

“ฉันจะคิดถึงเธอ”

“ผมก็จะคิดถึงคุณ”

.

.

.

คุณกำลังจะถามว่า ผมกับเด็กคนนี้เป็นเพื่อนกันได้อย่างไรน่ะเหรอ คงต้องเล่ากันยาวเลย ว่าแต่คุณเถอะ พอมีเวลาอ่านเรื่องราวเหล่านี้มากแค่ไหนกัน นั่งลงที่ม้านั่งตรงนี้ก่อนสิ เดี๋ยวผมจะเล่าให้ฟัง ใช้เวลาไม่นานหรอก สัญญาเลยว่าเวลาที่คุณกำลังจะเสียไปนั้น มันคุ้มค่า...