[ FIC-Red Velvet ] CONFESSION : SEULGI X IRENE | SeulRene

CONFESSION

tag #สารภาพรักซึลรีน

SEULGI x IRENE

story : chanakan

Prologue

 

วันนี้ท้องฟ้ามืดครึ้ม ดูท่าว่าไม่นานฝนต้องตกลงอีกแน่ๆ ไอเย็นจากอากาศชื้นๆ บวกกับเสียงเพลงนุ่มในร้านกาแฟช่วยเพิ่มรสชาติให้ชาผลไม้ร้อนๆ ได้อย่างดี และไม่กี่อึดใจสายฝนก็โปรยปรายลงมาอย่างหนักโดยไม่มีท่าทีจะหยุดตก คังซึลกิมองนาฬิกาข้อมือ เห็นทีว่าวันนี้เขาคงเข้าไปเช็กงานที่ร้านช้ากว่าเดิมนิดหน่อย ฝนตกหนักแบบนี้ซึลกิไม่อยากจะขับรถไปเสี่ยง รอให้ฝนซ่าก่อนเขาค่อยออกจากร้านกาแฟก็แล้วกัน

 

 

เสียงสายฝนที่กระทบลงพื้นดังขึ้นมา ซึลกิแหงนหน้าจากจอไอแพดของเขาขึ้นมามองคนที่เปิดประตูเข้ามาในร้านกาแฟ เนื้อตัวเธอเปียกปอนจนเสื้อเชิ้ตสีขาวที่สวมอยู่แนบไปกับผิว เธอดูสวยมากๆ ถึงแม้ว่าเธอจะทำหน้านิ่งๆ ติดดุให้คนที่มองมาที่เธออย่างละลาบละล้วง ทีแรกซึลกิก็ไม่ได้สนใจอะไร แต่พอเขาเห็นสายตาเถื่อนๆ ของผู้ชายที่จ้องไปที่เธอราวกับหมาป่าที่หิวโซ่ ซึลกิก็รู้สึกหงุดหงิดใจแทนผู้หญิงคนนั้น

 

 

สุดท้ายซึลกิก็ทนไม่ไหว เขาวางไอแพดลงบนcoffee table ก่อนจะลุกขึ้นยืนเต็มความสูง ถอดสูทสีดำของตัวเองแล้วเดินตรงไปหาเธอคนนั้น แล้วใช้สูทคลุมตัวของเธอเอาไว้ เจ้าของใบหน้าสวยดูตกใจเล็กน้อย แต่เธอก็ยินดีที่จะรับสูทของเขามาคลุมตัว แล้วใบหน้าเธอก็แดงก่ำเหมือนกำลังเขิน เธอก้มศีรษะให้เขาแทนคำขอบคุณ ซึลกิมองไปที่เธอแล้วก็อมยิ้ม พอได้มองเธอใกล้ๆ แบบนี้ เธอดูสวยขึ้นมาก แถมยังดูน่ารักอีก หัวใจที่เฉื่อยชาอยู่ๆ ก็เต้นแรงไม่เป็นจังหวะ

 

 

กลิ่นหอมของกาแฟลอยเข้ามา ตามด้วยแก้วกาแฟที่ถูกวางไว้บนcoffee table ซึลกิละสายตาจากจอไอแพด แหงนหน้าขึ้นมามองอย่างงงๆ เขาเห็นเธอนั่งลงตรงหน้าเขา เธอเม้มริมฝีปากทำท่าจะพูดอะไรสักอย่าง แต่ก็ไม่พูด ซึลกิจ้องไปที่ใบหน้าเธออย่างลืมตัว ถือโอกาสสำรวจความสวยของเธอ คนตรงหน้าเขาดูสวยและน่ารักในเวลาเดียวกัน สายตาของเธอสะกดเขาเอาไว้ สันจมูกเธอโด่งสวยรับกับรูปหน้า ริมฝีปากบางนั้นก็น่าจูบ ผิวเธอขาวราวกับน้ำนม เธอดูบอกบางน่าทะนุถนอม

 

 

“ขอบคุณสำหรับสูทนะคะ ถ้าไม่ได้คุณฉันต้องแย่แน่ๆ” ซึลกิหลุดจากภวังค์ แต่ก็เหมือนกับว่าเขาถูกเสียงใสของเธอสะกดเอาไว้ หัวใจซึลกิเต้นแรงขึ้นมาอีกครั้ง จนเขาแปลกใจกับตัวเองเหมือนกัน นานแล้วที่ไม่ได้เจอใครที่ทำให้หัวใจเขาเต้นแรงได้มากขนาดนี้

 

 

“ไม่เป็นไรค่ะ ทีหลังก็พกร่มด้วยนะคะ เดี๋ยวเปียกเหมือนวันนี้อีก” ซึลกิบอกเสียงนุ่มเต็มไปด้วยความเป็นห่วง ซึลกิแค่กลัวว่าถ้าเธอตัวเปียกมาแบบนี้อีก เธออาจจะไม่โชคดีเจอคนแบบเขา กลัวว่าเธอจะถูกลวนลามผ่านทางสายตาเหมือนอย่างวันนี้อีก

 

 

“ค่ะ พอดีมีนัดด่วนน่ะค่ะเลยรีบมา ลืมหยิบร่มมาด้วย ไม่คิดว่าฝนจะมาตกเอาแบบนี้ ยังไงก็ขอบคุณอีกครั้งนะคะ”

 

 

“ด้วยความยินดีค่ะ”

 

 

“ลืมแนะนำตัวเลย -- ฉันไอ../คังซึลกิ!!!” ก่อนที่เธอจะแนะนำตัวเสร็จ ซึลกิก็ต้องหันไปหาเสียงใสที่เรียกชื่อเขาตามสัญชาตญาณ

 

 

“ซึลกิจริงๆ ด้วย ไม่ได้เจอกันนานเลย สบายดีนะ” ซนเวนดี้เพื่อนสมัยเรียนที่อังกฤษทักทายซึลกิ ซึลกิพยักหน้ายิ้มๆ ในใจกำลังรู้สึกเหมือนตัวเองกำลังจะพลาดสิ่งสำคัญไป แต่เขาต้องทักทายเพื่อนเก่ากลับ อย่างน้อยก็ตามมารยาท

 

 

“สบายดีค่ะ นั่งด้วยกันก่อนไหม” ซึลกิผายมือไปทางเก้าอี้อาร์มแชร์ที่ไม่มีคนนั่ง

 

 

“ฉันนัดรุ่นพี่เอาไว้น่ะ -- อ้าวพี่ไอรีน...” พอเวนดี้เห็นเธอ เพื่อนเก่าของซึลกิก็แทบจะโน้มตัวไปกอดเธออย่างสนิทสนม ซึลกินั่งเงียบ มองสองสาวทักทายกัน เขารู้สึกเหมือนตัวเองเป็นธาตุอากาศที่ไม่มีใครสนใจ

 

 

“รู้จักกันด้วยเหรอ นี่ซึลกิรู้จักกับพี่ไอรีนได้ยังไง” เวนดี้ถามขณะที่นั่งลงข้างๆ กับเธอ ผู้หญิงที่ซึลกิไม่รู้จักชื่อสักที ซึลกิส่ายหน้าปฏิเสธ

 

 

“พี่วิ่งตากฝนมาน่ะ แล้วคุณเขาก็ให้พี่ยืมสูท” เธอเป็นคนตอบคำถามของเวนดี้แทน

 

 

“ทีหลังก็อย่าลืมพกร่มนะคะพี่ไอรีน โชคดีนะที่เจอคนอ่อนนุ่มแบบซึลกิ -- ซึลกินี่พี่เบไอรีน รุ่นพี่ฉันเอง แล้วคนนี้ก็คังซึลกิค่ะ เพื่อนสมัยเรียนของฉัน” เวนดี้แนะนำทั้งคู่ให้รู้จักกัน ซึลกิมองไปที่ไอรีนและอมยิ้มออกมาอย่างพอใจ เขารู้จักชื่อเธอแล้ว -- เบไอรีน

 

 

“เกือบลืมไปเลยค่ะ พี่ไอรีน...เดือนหน้าฉันจะหมั้นกับจอยแล้วค่ะ เลยเอาการ์ดมาให้น่ะค่ะ”

 

 

“ยินดีด้วยนะ ใกล้เป็นฝั่งเป็นฝาสักที” ไอรีนโผกอดรุ่นน้องคนสนิท

 

 

“ยินดีด้วยนะเวนดี้ คบกันมาตั้งแต่อยู่มหาลัยแล้วนี่หน่า มีความสุขมากๆนะคะ”

 

 

“ขอบคุณค่ะ การ์ดของซึลกิจอยเขาบอกว่าจะเอามาให้เองนะ เขาอยากเจอซึลกิน่ะ แล้วก็อย่าลืมควงแฟนไปงานหมั้นเราด้วยนะ”

 

 

“ฉันยังไม่มีแฟนเลย งานเยอะจนไม่มีเวลาหาแฟนเลย” ซึลกิบอก พลางมองไปที่ไอรีน เวนดี้เห็นสายตาแบบนั้นก็พอที่จะเดาความที่ซึลกิอยากจะสื่อออก

 

 

“ก็ไปพร้อมพี่ไอรีนก็ได้ พี่ไอรีนก็โสดเหมือนกัน งานหมั้นฉันมีเต้นรำด้วยนะ ไม่มีคู่ไม่ได้นะคะ”

 

 

“เวนดี้!! เกรงใจคุณซึลกิหน่อย”

 

 

“ไม่รู้แหละไปคุยกันต่อเองนะคะ เดี๋ยวฉันขอตัวก่อนนะคะ ต้องไปอีกหลายที่เลย -- ซึลกิ ฉันไปก่อนนะ” พอบอกลาเสร็จเวนดี้ก็หยิบกระเป๋าถือแล้วเดินออกไปจากร้านพร้อมกับร่มที่ถือมาด้วย พอเวนดี้ออกไปซึลกิก็ไม่รู้ว่าเขาควรจะทำตัวยังไง เขาเลยเอาแต่มองไปที่ไอรีน จนอีกฝ่ายรู้สึกเขินๆ ชอบกล

 

 

“ฉันจะคืนสูทคุณได้ตอนไหนคะ” ไอรีนเอ่ยเสียงหวานถามซึลกิ เธอช้อนตามองเขา ซึลกิเห็นแบบนั้นหัวใจก็สั่นไหวอย่างรุนแรงเหมือนถูกเขย่า เขากลัวว่าไอรีนอาจจะตกใจถ้ารู้ความรู้สึกของเขา ซึลกิเลยรีบควบคุมความตื่นเต้นของตัวเองแล้วตอบไอรีน

 

 

“เดี๋ยวเราก็ได้เจอกันอีกทีตอนงานหมั้นเวนดี้กับจอย คุณไอรีนค่อยคืนสูทตอนนั้นก็ได้ค่ะ”

 

 

“อีกนานเลยนะคะ -- อืม...ฉันขอนามบัตรคุณไว้จะได้ไหมคะ”

 

 

“ได้สิคะ” ซึลกิหยิบนามบัตรออกจากกระเป๋าถือของเขา แล้วส่งให้ไอรีน ปกติเขาไม่ได้ให้นามบัตรตัวเองกับใครง่ายๆ ส่วนใหญ่ถ้าใครจะติดต่อกับเขาต้องติดต่อผ่านเลขา แต่กับเธอมันแตกต่าง เขาอยากให้เธอรู้จักเขา

 

 

“คุณทำงานที่ เคเอส -- เป็นเชฟที่นั่นเหรอคะ” ซึลกิพยักหน้า พร้อมกับยิ้มเอ็นดูกับท่าทางตื่นเต้นของไอรีนตอนที่เธอรู้ว่าเขาทำงานในตำแหน่ง Executive Chef (หัวหน้าเชฟ) อยู่ที่เคเอส ร้านอาหารที่มีสาขาอยู่หลายสิบประเทศ แถมยังได้มิชลินสตาร์นับดวงไม่ถ้วน ซึลกิไม่อยากคิดภาพเลยว่าถ้าเธอรู้ว่าเขาเป็นทายาทของเคเอส สีหน้าของเธอจะเป็นยังไง

 

 

“จริงๆ พักหลังฉันทำตำแหน่ง Food Consult (ที่ปรึกษาด้านอาหาร) เป็นส่วนใหญ่แล้วค่ะ ไม่ได้ทำตำแหน่งเชฟเท่าไหร่แล้ว -- ว่าแต่คุณไอรีนทำงานด้านไหนคะ”

 

 

“ฉันทำแบรนด์น้ำหอมแล้วก็พวกเครื่องสำอางค่ะ”

 

 

“ถือว่าอยู่ในวงการแฟชั่นได้ไหมคะเนี่ย ถ้าไม่รบกวนคุณไอรีนมากเกินไป ช่วยแนะนำร้านสูทให้ฉันหน่อยได้ไหมคะ ฉันอยากได้สูทไปงานของเวนดี้”

 

 

“ได้สิคะ พี่สาวฉันทำแบรนด์เสื้อผ้าค่ะ ถ้ายังไงฉันจะติดต่อไปนะคะ -- คุณซึลกิคะ ฉันขอตัวก่อนนะคะ ว่าจะมาหาเวนดี้แล้วกลับไปดูงานต่อ ลูกน้องฉันส่งข้อความมาตามแล้วค่ะ” ดูท่าทางไอรีนจะรีบร้อน ซึลกิเลยพยักหน้ารับอย่างจำยอม ถึงจะรู้สึกเสียดายที่พึ่งได้คุยกับเธอได้ไม่นาน แต่ซึลกิก็รู้สึกว่าวันนี้เขาโชคดีมากแล้วที่ได้เจอไอรีน

 

 

“คุณไอรีนคะ ฝนยังโปรยๆ อยู่เลย เอาร่มฉันไปนะคะ” ซึลกิหยิบร่มสีดำของเขาส่งให้ไอรีน พร้อมกับรอยยิ้มแสนอ่อนโยนที่เขาไม่ยิ้มให้ใครง่ายๆ

 

 

“แล้วคุณจะกลับยังไงล่ะคะ...”

 

 

“ฉันยังไม่กลับตอนนี้ค่ะ แล้วค่อยเอาร่มมาคืนพร้อมกับสูทไงคะ รับไปเถอะนะคะ แล้วก็...ถ้ามีชุดเปลี่ยนก็เปลี่ยนชุดหน่อยนะคะ แล้วก็ทานยาแก้หวัดดักไว้ด้วย เดี๋ยวคุณจะไม่สบายเอา”

 

 

“ขอบคุณมากนะคะ” ไอรีนรับร่มมา เธอไม่รู้จะขอบคุณเขายังไง เขาแสนดีกับเธอมาก ทั้งๆ ที่เธอกับเขาไม่รู้จักกันมาก่อน

 

 

“แล้วก็อย่าลืมโทรหาฉันด้วยนะคะ” ซึลกิบอกแบบนั้น หัวใจไอรีนสั่นไหวอย่างบอกไม่ถูก เธอพยักหน้าน้อยๆ แล้วเดินออกจากร้านกาแฟไปพร้อมกับสูทและร่มของซึลกิ ซึลกิมองแผ่นหลังของคนตัวเล็กที่อยู่ใต้สูทและร่มของเขา พลางยกยิ้มขึ้นมา

 

 

หัวใจของซึลกิพองโตขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก ซึลกิไม่เคยชอบหน้าฝน มันทำให้เขาเหงาจับใจ แต่ไอรีนทำให้เขารู้สึกว่าเขาคิดผิด

 

จริงๆ แล้ว...ฝนตกก็ไม่ได้แย่อะไร

 

 

 

 

 

 

...

 

TALK :

Hello it's me : )

สวัสดีค่ะทุกคน

เคยสารภาพรักกับใครมาก่อนไหมคะ...

เรื่องนี้ไม่มีดราม่าเหมือน ฟิคกะทันหันแน่นอนค่ะ สัญญาด้วยใจทั้งหมดที่มี

เจอกันวันที่เราอยากจะมาสารภาพรักนะคะ สุดท้ายก็ฝากฟิคเรื่องนี้ด้วยนะคะ 

ใครเล่นทวิตก็ฝาก tag #สารภาพรักซึลรีน ด้วยนะคะคนดี

คอมเมนต์ติชมกันเยอะๆนะคะ รักนะ

ชนากานต์

พูดคุยกัน :

Twitter - Chanakan_Jaa

ASK - NR_CHANAKAN