รอยแค้นแสนรัก.

บทนำ

คุณศาสตร์

น้องอัน

“บักหล่า...บักหล่าลูกชายแม่ฟังแม่เว่าเด้อลูกหล่า” ยายบุญรีบเดินไปหาลูกชายที่กำลังเดินดุ่ม ๆ เข้าบ้านด้วยนัยน์ตาแดงเรื่อบ่งบอกว่าเพิ่งผ่านการร้องไห้มาหมาด ๆ เดินขึ้นบ้านไปโดยไม่ทักทายคนเป็นแม่ ทิดสอนเดินเข้าไปในห้องนอนของพ่อกับแม่เพราะมีปืนลูกซองของพ่อซ่อนเอาไว้อยู่ ถวิลรีบวิ่งขึ้นบ้านตามมาติด ๆ เพื่อห้ามเพื่อนไม่ให้ใจร้อนวู่วามจนกลายเป็นเรื่องใหญ่ขึ้นมา ยายบุญอีกคนที่ตามเข้ามาหาลูกชายในห้องของตนเองเห็นทิดสอนถือปืนเอาไว้ในมือแน่น

“บ่มีดอกแม่คำว่าให้อภัย มีตะคำว่าฝังมันไว้ในหลุมทั้งสองคนนั่น” ทิดสอนพูดทั้งน้ำตาพรั่งพรู น้ำตาลูกผู้ชายไหลลงมาเป็นทาง ความเจ็บปวดที่อี่แก้วมอบให้ไม่อาจประมาณค่าได้

“บักหล่าเจ้าสิเฮ็ดหยัง ฟังแม่เว่าปล่อยเขาไปซา” ยายบุญกอดลูกชายเอาไว้พร้อมร้องห่มร้องไห้อ้อนวอน “เจ้าเพิ่งบวชมาอย่าให้บุญต้องแปะเปื้อนไปด้วยแรงอาฆาต พ่อเฮาสิบ่ได้บุญเด้ลูก ปล่อยเขาสองคนไปซาลูกบักหล่าแม่ แม่ฮักเจ้า ไผบ่่ฮักเจ้ายังมีแม่อยู่เด้อลูก เจ้าฆ่าเขาสองคนตายเจ้าติดคุกแม่สิอยู่นำไผ พ่อถิ่มแม่ไปแล้วเจ้าสิถิ่มแม่ไว้คนเดียวบ่ลุกเอ้ย ปล่อยเขาสองคนไปซะ” ยายบุญกอดลูกชายไว้แน่นไม่ยอมปล่อย ทั้งร้องไห้ด้วยความสงสาร

“ปล่อยอี่แก้วไปซะทิด คิดซะว่าบ่แมนคู่เฮา ถ้ามึงเฮ็ดจังสั่นมึงจะติดคุกหัวโตคือแม่บุญว่า แม่บุญจะอยู่กับไผ แม่บุญเหลือมึงผู้เดียวเด้” บักถวิลเตือน "ปล่อยให้ผีเน่ากับโลงผุมันอยู่นำกันซะ อี่แก้วบ่ฮักมึงยังมีผู้หยิงดี ๆ อีกหลายคนถ่ามึงอยู่ ผู้หญิงบ่ได้มีตะอี่แก้วผู้เดียวดอกทอด เชื่อมูมึง เชื่อกู กูฮักมึงบ่อยากให้มึงต้องติดคุกเพราะผู้หญิงหลายใจคนเดียว"

“แต่...แก้วมันหักหลังกู สวมเขาให้กู มึงจะให้กูเฮ็ดจังใด” บักสอนพูดเสียงเครือน้ำตานองหน้า

“ซางแม่มันตั้ว ดีแล้วล่ะ ถ้าแต่งงานกันไปคนบ่ดีแบบหนิสักมื้อนึงมันกะถิ่มมึงไปหาคนรวยกว่าคือเก่า ให้มันถิ่มมึงไปเสียตอนหนิซะ ดีแล้ว” ถวิลน้ำตาคลอไปกับเพื่อน สงสารเพื่อนจับใจ

“ทำใจซะบักหล่าของแม่ เขาบ่แมนคู่เฮา ถึงเขาสิบ่ฮักบักหล่าแต่บักหล่ายังมีแม่ที่ฮักบักหล่าคักกว่าไผ เชื่อแม่เด้อ เอาปืนพ่อเฮาไปไว้ซะลูก”

สุดท้ายทิดสอนก็ยอมเอาปืนไปเก็บแล้วนอนซบตักแม่ร้องไห้โดยมีถวิลคอยปลอบใจอยู่ไม่ห่าง

‘กูฮักมึงคักกว่าควายในคอกแม่กู มึงกะเฮ็ดกับกูได้ มึงคือชั่วกว่าหมาบักดำแถะแก้ว…’

ทิดสอนนอนร้องไห้พร่ำเพ้อในห้องคนเดียวไม่กล้าออกไปสู้หน้าใคร รักแท้แพ้ให้กับหนุ่มกรุงเทพฯ อย่างราบคาบไม่เป็นท่า

จบบทนำ