ณ ห้วงนิทรา

บทนำ

“งามสมรูปเลอโฉมประโลมจิต

นิรมิตเห็นจ้าวผู้เยาวว์สรวล

เม่อมองไกลยิ่งสกดให้เย้ายวน

ดั่งเชิญชวนตัวพี่นั้นฝันคนึง”

ณ ศาลาริมน้ำในบ้านเรือนไทยหลังใหญ่ ท่ามกลางบ่าวไพรมากมาย หากแต่มีชายหนุ่มผู้งดงาม ดั่งเทพนิรมิตโดดเด่นเปล่งประกายอยู่กางลลานบ้าน หากมองเห็นเพียงคราเดียวยังจดจำได้ถึงใบหน้านั้นที่คมเข้ม หล่อเหลาตามยุคตามสมัยของชายโบราณ “เจ้าพร้อม” เด็กหนุ่มหน้าละอ่อน รูปร่างอ้อนแอ้นเฉกเช่นหญิงก็มิปาน ผู้มีหน้าตาจิ้มลิ้ม ปากนิดจมูกหน่อย ผิวขาวละเอียดเนียนกว่าผู้หญิงชาวอโยธยาเสียส่วนใหญ่เสียอีก 

“เจ้าพร้อม” เสียงอ่อนหวานปานน้ำผึ้ง เรียกเด็กน้อยที่นั่งแฝงอยู่กับบ่าวไพร่หน้าเรือนใหญ่

“ขอรับ คุณณพ” เสียงเด็กน้อยกล่าวรับด้วยความฉงนงง

“วันนี้เจ้าต้องไปรับใช้ข้าบนเรือนใหญ่ แลห้ามมีผู้ใดเข้าไปรบกวนใจข้าเด็ดขาด” เสียงคุณหลวงออกคำสั่ง ทั้งลั่นวาจาห้ามมิให้ใครเข้ามารบกวน

“ขอรับ” เด็กน้อยรับปากผู้เป็นนายอย่างปฏิเสธมิได้ ด้วยสีหน้าละห้อยยิ่งนัก

ทั่วคุ้งน้ำนี้ คุณหลวงณพนั้นเป็นขุนนางชั้นผู้ใหญ่ ที่ได้รับตำแหน่งด้วยความสามารถด้านการรบที่เก่งกาจเป็นที่เลื่องลือและมีสติปัญญาเฉียบแหลมสมกับเป็นลูกขุนน้ำขุนนางชั้นผู้ใหญ่ ทั้งยังเป็นลูกหลานขุนนางผู้เป็นใหญ่เป็นโตในเมืองแห่งนนี้ เรื่องหน้าตาาก็เลอโฉมหาผู้ใดเทียบเท่าก็มิมี ด้วยความที่เป็นชายหนุ่มผู้มากความสามารถทั้งยังมีรูปโฉมอันเป็นที่หมายปองของหญิงสาวทั่วทั้งพระนคร ขุนนางท่านผู้ใหญ่มาขอทาบทามให้แก่บุตรสามตนก็หลายคนนัก แต่หลวงผู้นี้ยังมิตกลงปลงใจกับใครเลย จนบางครั้งก็มีข่าวฉาวที่เลื่องลือกันว่าคุณหลวงผู้นี้มิได้ชอบหญฺิงแต่อย่างใด หากแต่เล่นเพื่อนกันนันนั่นเอง

“กรึ๊งงงงงงงง” เสียงนาฬิกาปลุกดังลั่นทั่วห้องในเวลาตี 5 ครึ่ง  

ร่างเด็กน้อยงัวเงียคลำหาโทรศัพท์ที่เป็นดั่งระเบิดเสียงนั้น  จากนั้นเขาได้ปิดนาฬิกาปลุกแล้วขอเงียบต่ออีกสัก 5 นาที ผ่านไปสักระยะหนึ่ง แสงทอรำไรสาดส่องเข้ามาที่หน้าต่าง ความร้อนระอุของแดดที่สาดเข้ามาในห้องสี่เหลี่ยมเล็กนั้นยิ่งเพิ่มทวีความเข้มข้นขึ้น

พร้อม ตื่นขึ้นมาเพราะความร้อนและเริ่มมีแสงแดดแยงเข้ามาในตา เด็กน้อยค่อยๆลืมตาขึ้นมาหากแต่ว่าแสงจ้าเกิดไป จึงทำให้เขาแสบตา แต่นั่นก็ไม่ได้ทำให้เขาตกใจตื่นไปมากกว่าการนอนของเขานั้นได้ล่วงเลยเวลามามากจนสายไปเสียแล้ว

“ชิบหายแล้วไอ้พร้อม” เด็กน้อยรีบกระโดดโหย่งออกจากเตียงแล้วรีบไปอาบน้ำแต่งตัวไปที่มหาวิทยาลัยทันที

ผ่านไปสัก 10 นาที หนุ่มน้อยก็ได้แต่งกาายและเก็บกระเป๋าเสร็จเรียบร้อยพร้อมเดินทาง ด้วยที่หอพักของเขานั้นอยู่ใกล้กับมหาวิทยาลัยจึงทำให้เขาไปทันรถบัสที่จะไปทำกิจกรรมจิตอาสาทัน

“ไอ้พร้อมสายแล้วนะมึง ช้าชิบเป๋งเลย” เสียง เอก เพื่อนรักร่างใหญ่แต่หัวใจโอตาคุของพร้อมร้องเรียก

“โทษทีว่ะเพื่อน กูขอหลับต่อ 5 นาทีแต่มันเกินไปมากๆเลย 555” หนุ่มน้อยรีบตอบกลับเพื่อนรัก

“เครๆ ไปเอากระเป๋าไปเก็บเดี๋ยวกูถือช่วย” เอกกล่าว

“แต้งนะมึง”พร้อมตอบรับ พร้อมสีหน้าที่เปื้อนไปด้วยรอยยิ้ม

มหาวิทยาลัย X คณะสหเวชศาสตร์ ได้ออกกิจกรรมอาสาพัฒนาชุมชน ในจังหวัดและพื้นที่ที่ทุรกันดาร

ขณะเดินทาง ทั้งรุ่นพี่และรุ่นน้องต่างมีความสุขสนุกสนานกับการเดินทาง บ้างก็หลับบนรถ บ้างไถฟีดติ๊กตอกเล่น บางคนร้างเพลงสนุกสนานกันไป หากแต่มีเด็กน้อยผู้หนึ่งนั่งใส่หูฟังเพื่อตัดขาดเสียงรบกวนใดๆทั้งหมด เพียงปล่อยใจไปกับวิวข้างทางและเสียงเพลงในท่วงทำนองที่เขาชอบฟัง

ไม่นานนักเขาก็ได้ถลำลึกเข้าสู่ห้วงนิทรา พร้อมท่องเข้าไปในโลกแห่งความฝัน ณ สถานที่โบราณท่ามกลางผู้คนมากมาย หากแต่ไม่มีใครสักคนที่จะชวนเขาพูดคุย ลางคนก็เดินชนหรือทะลุเขาไปเสียด้วยซ้ำ เขางุนงงกับเหตุการณ์ตรงหน้ายิ่งนัก หากแต่ว่าเขานึกขึ้นได้ว่าตัวเองนั้นกำลังจะไปทำกิจกรรมอาสากับเพื่อนๆและ ณ ตอนนี้เขากำลังนั่งอยู่บนรถบัส พร้อมตระหนักได้ทันทีว่านี่คือความฝันที่จิตใต้สำนึกของเขาได้เสกสร้างขึ้นมา 

“ฝันเองหรอนี่ ตกใจหมดเลย” เสียงเด็กน้อยพูดแทรกขึ้นมาท่ามกลางเสียงเซ็งแซ่ของผูคนเหล่านั้น พร้อมกับถอนหายใจเบาๆ

หากแต่ว่าเขามิได้สังเกตุถึงสถานการณ์รอบข้างแต่อย่างใด ผู้คนมากมายต่างจ้องมองเขาโดยพร้อมเพียงกัน ทั้งยังทำหน้าตาไม่พอใจ ราวกับว่าเด็กคนนี้ทำอะไรผิดมหันต์ขนาดนั้น

เด็กน้อยสัมผัสได้ถึงสายตาหลายคู่ที่เพ่งสายตามาที่เขา ขณะนั้นได้มีชายแก่ผู้หนึ่งพูดขึ้นมาท่ามกลางความเงียบงันนั้น

“ไอ้หนู เอ็งมิควรเข้ามาที่นี้ ออกไปซะ ก่อนที่จะมิได้กลับโลกของเอ็ง” ชายแก่เดินแหวกผู้คนออกมา พร้อมถือไม่ตะพดชี้มาที่พร้อม

“อะไรกันครับ ผมกำลังฝันอยู่นี่ แล้วผมจะตื่นได้ยังไงครับ” หนุ่มน้อยหน้าตาตื่นตกใจกับเหตุการณ์เบื้องหน้า

“ข้าช่วยเอ็งได้เพียงนี้ รีบกลับไปเสีย” ร่างแก่พยายามไล่ออกไปจากที่แห่งนี้

“ออกไปซะๆๆๆๆๆๆ” เสียงผู้คนรอบๆกายของเด็กน้อยดังก้องเข้ามาในโสตประสาท ณ ตอนนั้นเป็นจังหวะเดียวกับเอกผู้เป็นเพื่อนเข้ามาเขย่าตัวพร้อม เนื่องด้วยเห็นเพื่อนร่างน้อยกำลังร้องไห้ออกมาทั้งยังนอนขดตัวอยู่บนเบาะของรถบัสนั้น

“พร้อมๆๆๆๆๆ ไอ้พร้อม มึงตื่นสิโว้ย” เอกตกใจกับสภาพของเพื่อนตรงหน้าเป็นอย่างมาก เขาทำได้เพียงเขย่าตัวพร้อม ทั้งยังตบไปที่ใบหน้าอันเนียนนวลอย่างเบามือ

“ฮือๆๆๆ”เสียงเพื่อนตัวน้อยเล็ดลอกออกมา ขณะที่ตากำลังหรี่ขึ้น ร่างกายค่อยๆคลายความเรคียดทำให้กล้ามเนื้อทั่วทุกมัดในร่างกายอ่อนลง 

“เอก กูกลัวๆ กูฝันแปลกมากและน่ากลัวมากมึง” เสียงเพื่อนตัวน้อยสั่นเคือพร้อมกับมือยังจะบแขนเพื่อนไว้ไม่ปล่อย

“เออ กูก็เห็นมึงผล็อยหลับไป สักพักก็ตัวสั่นเกร็งแล้วร้องไห้ออกมาเนี่ย ก็ถุงได้ปลุกมึง” เอกเล่าเหตุการณ์ใหเพื่อนฟัง

“ถ้าไม่มีมึงกูคงไหลตายไปแล้ว” พร้อมบอกเพื่อนสนิทให้รับรู้

จากเหตุที่เกิดขึ้นพร้อมและเอกก็ไม้กล้านอนหลับไปจนตลอดการเดินทาง

“ความฝัน” 

ความฝันมักมาคู่กับการทำนายฝัน มันสามารถบอกอนาคตเราได้จริง ๆ หรือว่ามันเป็นหนึ่งในพลังลึกลับของสมองของเรา หลายคนที่เคยฝันเห็นเหตุการณ์บางอย่างแล้วมันก็เกิดขึ้นจริง ๆ มนุษย์พยายามค้นหาคำตอบว่ามันสามารถบอกอนาคตได้จริงหรือเป็นเพียงแค่ความต้องการลึก ๆ อย่างความฝันภายในจิตใจของเรา ในที่นี้อาจเคยได้ยินเกี่ยวกับการที่เราควบคุมความฝันได้ หากแต่อย่าให้ผู้ที่อยู่ในห้วงความฝันร่วมกับเรานั้นรับรู้ได้ว่าเรารู้ตัว มิเช่นนั้นอาจจะไม่ได้กลับมาสู่โลกแห่งความจริงได้เฉกเช่นเดิม