Japan de Tanoshimu

ตัวละครเเละตําเเหน่งเบื่องต้น

1.Chaiyo นักเรียนปกติ

2.Nuer นักเรียนเรียนดี

3.Modoru Sakura เดี่ยวมา

4.Kaede Hayami ครู

5.Owner Chifu เจ้าของคาเฟ่

6.Ower Miyagi เพื่อนในห้อง

7.kaito Ken หัวหน้าสภานักเรียน

8.Ayumi Hoshi เดี่ยวมา

9.Yashiba Hitori เดี่ยวมา

10.Sukishi Yamada เดี่ยวมา

 

        ทักทาย

 ผมชื่อ.... ยังไม่บอกหรอกน่า นิยายเรื่องนี้จะมีบทพูดที่เยอะมาก เพราะฉนั้นการอ่านอาจจะไม่สนุกนัก เเละเเน่นอนนิยายนี้หักมุมเยอะอยู่ เรื่องการเขียนไม่ได้เรื่องนั้นผมเข้าใจดีครับ ผมมือใหม่ เเละต่อจากนี้ขขอให้สนุก หรือ จะบ่น กับนิยายนะครับ อ้อลืมบอกไป นิยายนี้ไม่มีบทเเละภาพประกอบนะครับ มีเเต่ตอน

     

Japan de Tanoshimu

ตอนที่1 ผู้มาเยือนญี่ปุ่นครั้งเเรก

  วันเวลาที่ล่วงเลยไปหลายปีที่ผมต้องใช้เวลาชีวิตรอยู่ในไทย เเต่ตอนนี้ทุกอย่างกําลังจะเปลี่ยนไป ผมกําลังจะไปญี่ปุ่น

SK: “เดี่ยวสิตาบ้า นายจะไม่บอกคนอ่านหน่อยรึไง ว่านายจะไปทําอะไร เเล้วไปได้อย่างไง ฮ้า!”

C:“เดี่ยวสิ อย่าทําหน้าตาหน้ากลัวเเบบนั้นนะ ชั้นก็เเค่เปิดเรื่องเองนะ”

SK:“ฮึ!”

      ในวันที่หน้าเบื่อวันนึง วันที่เเสงจ้า วันที่ร้อนจนไม่อยากขยับตัว ได้มีจดหมายจากเพื่อนผม ที่จะไปเรียนที่ญี่ปุ่น ในตอนนั้นเองผมก็คิดได้ว่า

“เห้ย! วันนี้มันวันที่นัดจะไปญี่ปุ่นนี่หว่า ทําไงดี”

ผมรีบจัดกระเป๋าไปทันทีที่นึกได้ เเต่ก็นะ ผมมันคนอัปโชคเปิดกาชาก็ได้ของดีๆน้อย ใช่ครับผมรู้ว่าพวกคุณสงใสใช่ม๊า ว่าผมนะไปญี่ปุ่นทําไม ผมกับเพื่อนผมเราสอบชิงทุนไปญี่ปุ่นได้ เพราะงั้นก็เลยไปครับ

SK:“นี่นายจะเล่าเเบบนี้จริงๆเหรอ ซาอิ”

C:“เเล้วไงเหล่า ซากุระจัง ฉันก็เล่าเเบบนี้ตลอดนี่หน่า”

     ณ เครื่องบินนกเเอร์ เที่ยวบิน 407 (มโนเอง)

C: “เห้อ…. นี่เหนือ เราไปเรียนที่เคียวโต เลยนะจะไม่เป็นไรเเน่เหรอ คนที่นั่นจะชอบเราไหมนะ”

N:“อย่าคิดดมากสิโย ออลืมไป ซาอิสินะ ฮ่าๆๆๆ”

C:“เห้อนายนี่มันชอบล้อชื่อชั้นจังเลยนะ”

N:“ก็ชื่อนายเเปลกๆนี่หน่า”

C:“เเล้วไปเเปลกตงหัวนายเหรอฟะ”

N:“ใจเย็นน่าเพื่อน เราซื้อบ้านไว้กันเเล้วนะ “

C:“ก็ใช่นะเเต่ว่าเรายังไม่รู้ชื่อโรงเรียนเลยนะ เเถมไม่รู้ว่าบ้านอยู่ตรงไหน นายเองก็ไม่เก่งภาษาญี่ปุ่นด้วยนี่หน่า”

     ใช่ครับเรามาเรียนที่เคียวโต เเถมซื้อบ้านด้วยเงินเก็บของพวกเรา เเต่เราดันไม่รู้ว่าบ้านนั่นอยู่ตรงไหนซะได้ เมื่อเราไปถึง เราได้ต่อรถไฟใต้ดิน เเต่เราไม่รู้ว่าขบวนไหนอีกนี่สิครับ ในตอนนั้นเองผมได้เจอกับผู้หญิงคนนึง ผมสั้นสีขาว ตาสีน้ำเงิน

ผมไม่ลังเลที่จะถามทางไปเคียวโต

C:“เอ่อ! ขอโทษนะครับ คือว่าเราจะไปเคียวโต เเต่ไม่ทราบว่ารถไฟขบวนไหนนะครับ”

?“คุณต้องการไปเคียวโตหรือ ดีเลย ถ้างั้นไปด้วยกันเลยละกันนะคะ”

     เธอขึ้นรถไฟขบวนเดียวกับเรา เมื่อไปถึงเราก็ถามทางไปบ้านของเรา ซึ่งเธอรู้จัก เเละ เธอก็ไปทางเดียวกับเราอีกครั้ง

เมื่อมาได้ครึ่งทาง เธอชี้ทางให้กับเรา หลังจากนั้นไม่นานเราก็เจอบ้านของเรา เเต่ว่า

C:“เหนือ นายว่านี่ใช่บ้านเราไหม”

N“เอ่! ชื่อก็ชื่อเรานี่หน่า”

C:“เเล้วไหงบ้านเรามันใหญ่เเบบนี้ละ เเถมดูน่ากลัวด้วย”

N:“ไม่รู้สิ”

     พวกเราเริ่มรู้สึกเเปลก เเต่ก็ไม่มีทางเลือก เราขนของเข้าไปในบ้าน เเละขนของที่มาส่งเเล้ว ขึ้นไปบนห้องของเรา เเต่ว่าบ้านมีหลายห้อง สุดทายก็มาลงด้วยการนอนคนละชั้น โดยบ้านมี2ชั้น เหนือนอนข้างล้าง ผมนอนข้างบน เมื่อจัดของ เเละ กินข้าวเย็นเสร็จ ผมก็ออกไปเดินเล่นข้างนอก

C:“นี่!เหนือชั้นไปเดินเล่นข้างนอกซักพักนะ เดี่ยวกลับมา”

N:“ไปดีมาดีนะ”

      ผมเดินเข้าไปในป่าที่ลึกมาก เเละในตอนนั้นเองผมได้พบกับบางอย่างที่น่ากลัว มันคือโยไก ที่มีรูปร่างลักษณะ เหมือนศพเดินได้ไม่มีผิด มันถือมีดอยู่ในมือ ผมวิ่งหนีสุดชีวิต เเละ ในตอนนั้นเองก็มีมีดพุ้งออกมาจากพุ่มไม้ มันปักเข้าไปกางหัวของโยไก เเต่มันไม่ยอมหยุด เเละ ผมก็ถูเเทงเข้าที่ท้อง ผมเลยใช้มีดของมันฟันไปที่คอ จนหัวหลุดออกจากบ่า หลังจากมันตาย ร่างของมันก็หายในรูปเเบบของควัน ผ่านไปซักพัก ผมก็ล้มลง เเล้วก็มีร่างของผู้หญิงคนนึงปรากฏขึ้นใต้เเสงจันทร์ ในขณะนั้นตาของผมเองก็ค่อยๆปิดลง เเละ ผมก็สลบไป

เว้อไหมครับ