(Rewrite)เธอไม่อยู่แล้ว #กล้าเอก

ข้อมูลเบื้องต้นของเรื่องนี้

ปุกาศจ้า 

เรื่องนี้

*เป็นเพียงจินนาการของผู้แต่ง*

ฉนั้น โปรดใช้วิจารณญาณในการรับชม

คือไรท์ด้นสดตอนเรียน มันก็จะกาวๆหน่อยอ่ะนะ

เนื้อเรื่อง

อ่า
 

คิดถึงเขาจัง
 

คิดถึงเจ้าของผมสีไวน์แดงนั้น

คิดถึงเสียงหัวเราะ และรอยยิ้มของคนๆนั้น

 กล้า ตื่นขึ้นมาในห้องที่ว่างเปล่า เขาปรับสายตาและมองไปรอบ ๆ เขาหยุดมองพื้นที่เตียงข้างๆ ก่อนจะถอนหายใจและลุกออกจากเตียงไปทำกิจวัตรประจำวันของเขาต่อไป

“ ก้า พี่ทำงานก่อนนะ " กล้ารีบหันไปหาต้นเสียงทันที แต่เขากลับไม่พบใครยืนอยู่ทางนั้น เขาถอนหายใจอีกครั้ง คิดถึงจนเพ้อเลยเหรอ เขาคิดพรางถอนหายใจ

“ พี่เขาไม่อยู่กับมึงแล้วนะกล้า มึงต้องปรับตัวหน่อยดิวะ ” เขากล่าวกับตนเอง ตบหน้าตัวเองเล็กน้อยเพื่อเรียกสติ ถ้าไม่ใช่เพราะพวกเราทะเลาะกันวันนั้น เราคงไม่ต้องมาแยกกับคนรักของเขาแบบนี้

“ กล้า ” เจ้าของชื่อเงยหน้าขึ้น และมองไปทางต้นเสียง

“ ครับ? ” เคซีค หรือ เอก มองหน้ารุ่นน้องด้วยสายตาเป็นห่วง หลังจากเพื่อนของเขาไม่อยู่รุ่นน้องคนนี้ก็ดูซึม แถมแถบไม่สุงสิงกับคนอื่นเลย เขาใช้มือจับไหล่รุ่นน้องที่มีอาการมึนเมา ก่อนจะตบไหล่มันไปเบาๆ

“ มึงไหวมั้ยเนี่ย  ” กล้าส่ายหัวให้กับรุ่นพี่ที่ออกอาการแสดงความเป็นห่วงมากขึ้น เคซีคพิจารณารุ่นน้องของเขา กล้าไม่โอเคเลยสักนิด ร่างกายดูผอมลงและทรุดโทรม ใต้ตาคล้ำ สติดูไม่อยู่กับตัวเลยไม่ใช่เพราะเมาแต่เหม่อ ไม่เหมือนกับรุ่นน้องที่เขารู้จักเลย

“ สบายมากพี่ ” บอกพลางยิ้มแหยะ ๆ พยายามปรับสายตากับสภาพแวดล้อมข้างๆ ก่อนจะพยักหน้ารับเชิงบอกว่าตนไม่เป็นไรจริงๆ แต่คนเป็นพี่มองออก เขาส่ายหน้าเบาๆ เจ้ารุ่นน้องคนนี้ต้องได้รับการพักผ่อนเยอะๆแล้ว

“ กูว่ามึงควรพักสตรีมอาทิตย์นึง ” กล้าเบิกตากว้างและรีบส่ายหน้าทันที งานนี้สำคัญกว่าความเครียดของเขาเครียดของเขาซะอีก เพราะเดี๋ยวเขาไม่มีอะไรกิน

“ พี่เอก แต่-- “ ยังไม่ทันที่รุ่นน้องจะพูดจบเคซีคก็พูดแทรกออกมาก่อน  “ ไม่มีแต่ ถ้ามึงเกิดฆ่าตัวตายเพราะเครียดเรื่องไอเอกกับงานพร้อมๆกัน มันก็เป็นตราบาปครั้งที่สองในชีวิตกูเหมือนกันนะ ไอกล้า ” กล้าจำใจต้องพยักหน้า และเก็บของในของของตน ก่อนจะลุกแล้วสวัสดีรุ่นพี่ตรงหน้า  พรางมองคนที่กำลังเดินเข้ามาในห้องอย่างคุณเบส  เมื่อเจอรุ่นพี่อีกคน กล้าก็ยกมือสวัสดีแล้วเดินออกไปอย่างเร่งรีบ

“ ไอกล้ามันไปไหนวะ ไอเอก” คนที่มาใหม่เอ่ยถามถึงรุ่นน้องที่เพิ่งเดินผ่านตนออกไปเมื่อครู่

“ กูให้น้องมันพักงาน เดี๋ยวแม่งเหม่อกลางสตรีมแล้วเล่นไม่ดีอีก โดนคนดูพอดีมั้ง ” ซีคพูดพลางมองหน้าเพื่อนสนิทด้วยสีหน้าเคร่งเครียด

“ กูว่ามันไม่ไหว ” เบสเอ่ย ซีคพยักหน้ายกมือขึ้นมากอดอก และทำสีหน้าเคร่งเครียด ช่วงนี้รุ่นน้องของเขาดูไม่มีสมาธิในการทำงานแบบมากๆ ถ้าได้พักอยู่บ้านสักอาทิตย์คงจะดีขึ้น

“ กูก็ว่างั้นแหละ ”

หรือจะแย่ลงกันแน่นะ

“ … ”

“กูเลยให้มันพักงานนี้ไง ”

“ แต่เดี๋ยว…แล้วมึงให้มันอยู่คนเดียวเนี่ยนะ? ” เบสพูดด้วยสีหน้าสงสัย “ ให้อยู่คนเดียว แล้วมันเกิดคิดฆ่าตัวตายขึ้นมาทำไง..! ” เขาขึ้นเสียงเล็กน้อย เคซีคที่กำลังเครียดอยู่ก็เริ่มเครียดหนักเข้าไปอีก เขารู้นี่เป็นความผิดพลาดอีกแล้ว เขาต้องส่งคนไปดูแลกล้าสิ..

“ แล้วใครจะไปดูแลมันล่ะ! งานพวกมึงก็มีตั้งเยอะ งานกูก็มีเหมือนกันเนี่ย ”

“ กูฝากงานกูด้วยนะไอซีค ” พูดจบเบสก็เดินออกไปในทันที

“ อ่าวเฮ๊ยไอเหี้ยนิ… ”

เขาเดินไปตามถนน พรางเหม่อคิดเรื่องต่างๆ

" กูว่า มึงเอารถมานะ " รถคันหรูยี่ห้อหนึ่ง ถูกนำมาจอดไว้ข้างๆกับเขา พร้อมลดหน้าต่าง

“ ผมลืมไปว่าผมมีรถ ” เบสหัวเราะ “ พี่หัวเราะอะไรผมเนี่ย ” กล้าถามด้วยความมึนงง

“ กูว่ามึงไม่ไหวอย่างที่ซีคบอกจริงๆนั่นแหละ ” เบสเอ่ยก่อนจะใช้มือนวดขมับตนเองไปพรางๆ

“ ครับ ” คนเด็กกว่าตอบ

“….”

“….”

“….”

“ผมคิดถึงพี่เขาว่ะพี่”

“มึงควรยอมรับความจริงได้แล้วก้า ” กล้าแหงนหน้าขึ้นมองท้องฟ้าที่เต็มไปเมฆฝน อ่า….ฝนจะตกแล้ว

“ ผมคิดถึงเสียงเขา….สีผมเด่น ๆ นั่น…. รอยยิ้มน่ารัก ๆ นั่น… ”

“ ก้า… ” รุ่นพี่เอ่ยเสียงแข็ง

“….”

“ กูรู้ว่ามึงคิดถึงไอเอก ”

“…”

“ แต่มึงต้องยอมรับความจริง อย่างที่กูบอกนั่นแหละ ”

“ …ครับ ” รุ่นน้องได้แต่เพียงตอบกลับไปด้วยเสียงอ่อนๆ

“ไอเอกมันตายแล้ว”

หลังประโยคนั้นที่เบสได้กล่าวออกมา น้ำตาของกล้าก็ไหล ลงมาพร้อมกับฝน

ใช่

คนรักของกล้าได้จากไปแล้ว จากไปโดยที่ไม่มีคำกล่าวลา ถ้าไม่เป็นเพราะวันนั้นเราทะเลาะกันจนพี่เอกต้องกลับบ้านของตน 

และ

มันก็ได้มีเหตุการณ์บางอย่างเกิดขึ้นนะวันนั้น

คนรักของเขาถูกรถชน

และเสียชีวิตที่โรงพยาบาลทันทีที่ไปถึง 

“ เข้าไปนั่งก่อนแล้วค่อยร้อง” 

เบสลงมาจากรถเพื่อลงมารับน้องขึ้นรถไป

“ ร้องไปเขาก็ไม่กลับมาว่ะพี่… ” 

รุ่นน้องพูดในขณะที่ยังสะอึกสะอื้นและเริ่มพูดไม่เป็นคำ

“อืม” 

แต่มันร้องแล้ว เบสคิด

“ แต่ผมก็ต้องขอบคุณพี่เอกนะ… ”

“ … ”

“ ที่ทำให้ผมรู้ว่า.. ”

“ มีพี่มาอยู่ในชีวิตมันดีแค่ไหน… ”

ก็จบไปแล้วนะฮะ ถ้าชอบก็อย่าลืมกดไล---อ่าว ไม่ใช่เหรอ?

เอาเป็นว่า ขอบคุณที่หลงมาอ่านเรื่องนี้นะคะ ถึงจะเป็นแค่เรื่องกาวๆ ที่เราด้นสดตอนคาบว่างเท่านั้นแหละ

แต่ยังไงก็……

ขอบคุณมากฮะะะ!

ทำเสียงพี่ปะเต้