[[Shot Fiction-SS501]]คนเลวในสายตา<rate:Yaoiรับม่ะได้อย่ากด>

ข้อมูลเบื้องต้น

เมื่อยองแซง เกิดคิดเกินเลยกว่าคำว่าเพื่อน คยูจงที่คบฮยอนจุน ความรักนั้นได้มาถึงปลายทางแล้ว และยองแซงจะเข้าไปแทนที่ฮยอนจุนได้มั้ย? รักร้ายทรยศ! เริ่มขึ้นแล้ว ก็เลื่อนลงไปอ่านสิ! - -''

เนื้อเรื่อง

[S.Fic] คนเลวในสายตา

By CarYmono

“ยองแซง….” เสียงใสดังมาจากห้องนอน ดวงตาที่สะลึมสะลือเดินออกมาพยายามหาคนตัวเล็ก

“คะ…คยูจง เมาค้างแล้วยังจะเดินอีกนะ” ร่างเล็กเข้ามาพยุงคนที่เดินโซเซก่อนจะพาเข้าไปนอนในห้อง

“ยองแซง…นายยังอยู่กับชั้นใช่มั้ย?...” ร่างที่นอนอยู่เพ้อออกมาจนได้ ยองแซงวางมือไปบนตัวคยูจงเพื่อเช็คสิ่งต่างๆแต่มือของอีกฝ่ายกลับดึงมือของยองแซงเอาไว้ คยูจงที่นอนกึ่งหลับกึ่งตื่นอยู่บนเตียงพยายามรั้งร่างบางที่นั่งอยู่ข้างกายให้เข้าไปใกล้มากที่สุด ห้องสีขาวที่มีเฟอร์นิเจอเพียงแค่ชุดเตียงเท่านั้น กับลมอ่อนๆที่พัดมาจากหน้าต่างในเช้าของฤดูหนาว กลับไม่ละเอียดอ่อนเท่ากับคนสองคนที่มอบจุมพิตให้กันในยามนี้เลยแม้แต่น้อย

“อือ…….คยู…” ยองแซงละออกมาจากคนที่เมามาย ดวงตาที่เบิกกว้างด้วยความตกใจ

เมื่อกี๊คืออะไร? คงทำไปเพราะเมาหรอกนะ ใช่…คยูจงเมาอยู่

คยูจงที่ราวกับคล้อยหลับไปแล้ว ยองแซงจึงออกจากห้องไปหยิบน้ำในตู้เย็นเพื่อมาให้คนที่หลับได้ดื่ม

Rrrr….rrrr….

มือสวยยื่นไปหยิบโทรศัพท์ไม่ไกลนั้น

“ฮัลโหล…”

“ยองแซง….นี่ฮยอนจุนนะ พี่คยูอยู่กับนายใช่มั้ย เค้าเป็นไงบ้าง?” เสียงท่าทางเป็นกังวลเอ่ยขึ้น

“ดีขึ้นแล้วหล่ะ นายอยู่ไหน”

“ผมทำงานกับพี่ฮยอนจุงอยู่น่ะครับ …ผมคงไปหาเค้าไม่ได้ในตอนนี้….”

“ไม่เป็นไรหรอก… การที่นายไม่มาอาจจะทำให้เค้าดีขึ้นก็ได้นะ ไว้ถ้าคยูเค้าดีขึ้นเมื่อไหร่ฉันจะติดต่อไปอีกทีแน่นอน…” ยองแซงเสียงสั่นเรื่อยๆ จนอีกฝ่ายพอรู้แล้วว่าคนๆนี้ฝืนแค่ไหน ก่อนจะบอกลา

“งั้นผมจะรอนะครับ บาย..”

หลังจากวางสายยองแซงหอบช้าๆเข่าอ่อนถึงกับทรุดลงบนพื้น กลัว…กลัวมากๆ

รู้….ถึงจะรู้ว่าคยูจงและฮยอนจุน….เป็นอะไรกัน

แต่ก็อดคิดไม่ได้…ว่าจะไปแทนที่ ตรงนั้นได้…

ราวกับด่าแช่ง รู้…รู้ว่าผิดแค่ไหน…เราเป็นอะไรไปนะ…เรา…เหมือนคนเลวเลย

เมื่อคืนนี้….

“คยูจงเมาอยู่ที่บาร์…ผมหาใครไม่ได้แล้ว พี่ยองแซงช่วยไปรับทีครับ” เสียงมาจากสายโทรศัพท์อย่างเร่งด่วนกลางค่ำกลางคืน แต่ก็ไม่อาจจะปฏิเสธได้หรอกว่าจะไม่ไป

ที่บาร์….

“จุน…คุณมาหาผมแล้วหรอออ” ในเวลาที่ร้านปิดมีเพียงร่างเดียวที่นอนผุบอยู่กับบาร์ ยองแซงรีบตรงเข้าไปหา

“ไม่ใช่หรอกคยูจง ชั้นเอง…กลับกันเถอะ นายเมามากแล้ว” ยองแซงเข้าไปประคองร่างที่นอนอยู่ให้ออกมาจากร้าน และตรงไปที่รถ

….เราไม่รู้ที่อยู่คยูจงด้วยสิ…ทำยังไงดี…

ยองแซงเอื้อมไปหยิบมือถือเพื่อจะกดโทรออกถามฮยอนจุน…แต่กลับต้องชะงักไป…

….ถ้าเราพาคยูจงไปที่บ้านจะดีกว่ามั้ย?...ผะ…เผื่อว่าจะได้มีคนดูแล เพราะ…ถ้าอยู่คนเดียวอาจจะทำอะไรบ้าๆ….ก็ได้…ถ้างั้น….

ยองแซงรีบพาคยูจงกลับบ้านของตัวเอง ในใจกลับนึกโทษตัวเองและหัวเราะเยาะให้กับตัวเอง

ไม่หรอก…เราไม่ได้คิดเป็นห่วงหรืออะไรอย่างนั้น…แต่ว่าเรากลับ…อยากได้คยูจงเป็นของตัวเอง

ถ้าคยูจงอยู่กับเรานานๆ…ถ้าเขาไม่ต้องไปเจอกับฮยอนจุน…ถ้าเราสามารถกักขัง ให้คยูจงมองเราเพียงคนเดียวได้…. ถ้าอย่างนั้นเราอาจจะแทนที่ของฮยอนจุนได้….ถ้า…อย่างนั้น…

อา…เรามัน…เลวจริงๆ…

ฮ่าๆๆๆๆๆ….ร่างเล็กหัวเราะให้ความคิดบ้าของตัวเอง

ตอนนี้ เวลานี้….

ติ๋ง….

หยาดน้ำใสกระทบกับพื้นหินสีขาวของครัว ร่างบางชันเข่าตัวเองและก้มหน้านิ่ง

นี่ไง…เราพามาแล้วไง…พาคยูจงมาแล้ว…เราทำไปแล้ว โกหกฮยอนจุนไปแล้วด้วย โกหกน้องชายของตัวเองไปแล้ว…ทำไปแล้วไง…

เป็นพี่ที่ใช้ไม่ได้จริงๆ

“ยองแซง…เป็นอะไรรึเปล่า” เสียงดังก้องข้างหูจนร่างที่คู้อยู่เงยหน้าขึ้น

“อ๊ะ! คยูจง…ตื่นแล้วหรอ….เออ…มะ…ไม่มีอะไรหรอก….” ยองแซงเช็ดน้ำตาด้วยแขนเสื้อเชิ้ตอย่างลวกๆ

“นายเป็นคนพาชั้นมาส่งหรอ ขอบใจนะ”

“ที่นี่ไม่ใช่บ้านนายซะหน่อย….” ยองแซงชายตามองใบหน้าอีกฝ่าย รอยยิ้มจางๆราวกับอุ่นใจนั้นทำให้ยองแซงยิ่งรู้สึกไม่ดี

“นั้นสินะ…ถ้าตอนนี้เป็นนายอาจจะดีกว่าก็ได้…” คยูจงเอื้อมมือขึ้นไปหยิบแก้วน้ำที่ยองแซงรินเอาไว้ก่อนหน้านี้ และกระดกดื่มรวดเดียวหมด

“ขอบใจนะ ช่วยได้เยอะเลย” คยูจงยิ้มกว้างให้ และลูบหัวร่างเล็กเบาๆ

“นาย….!คยูจง!”

“หืม?”

“นายจะออกไปไหนมั้ย?”

“จะออกไปหาฮยอนจุนน่ะ…” ยองแซงได้ยินกลับใจหายทันที…นั้นสินะ คงเป็นไปไม่ได้หรอกที่จะรั้งเขาไว้แบบนี้

“เป็นอะไรรึเปล่ายองแซง…สีหน้าไม่ดีเลย…” คยูจงเข้ามาประคองร่างเล็ก

เพี๊ยะ!

มือสวยปัดออกไปอย่างแรงจนโดนแก้มของอีกฝ่ายโดยไม่รู้ตัว

“อ๊ะ!! คยูจง ชั้นขอโทษ!!” ยองแซงเข้าไปดูแก้มที่แดงระเรื่อของคยูจง

“ไม่เป็นไร….บางที นายอาจจะอยากอยู่คนเดียว” คยูจงลุกขึ้นและเดินออกห่างจากยองแซง

“ไม่ใช่นะ…ไม่…” เสียงสั่นราวกับสะอื้นไห้ของร่างบาง คยูจงหยุดที่หน้าประตู

“อึ่ก…ไปเถอะคยูจง…” ยองแซงยันตัวเองขึ้นและเดินไปที่ประตูพร้อมกับปลดกลอนประตูให้ ร่างบางเดินกลับเข้าไปในที่ของตัวเอง

และระเบิดเสียงร้องไห้โฮออกมาหลังจากที่สิ้นเสียงฝีเท้าของคยูจงที่เดินจากตัวเองไปแล้ว

เหมือนซินเดอเลล่าที่ความฝันเป็นจริงในชั่ววูบ เมื่อเที่ยงคืน เค้าก็จากไป และกลับไปในทางของตัวเอง

ฝ่ายของฮยอนจุน….

ซ่า….ซ่า….

ไม่นานนักที่ร่างใหย่เดินออกมา สายฝนขนาดหนักก็ได้ตกลงมา

“ถ้าอย่างนั้นคงต้องหลบฝนกันก่อนนะครับ ฮยอนจุง” สต๊าฟเข้ามาบอกนายแบบทั้งสอง ฮยอนจุงพยักหน้าและดึงแขนของฮยอนจุนให้เข้าไปหลบฝนด้วย

ร่างทั้งสองถูกสต๊าฟดันให้เข้าไปในร้านอาหารใกล้ๆ กระจกใสใบใหญ่หน้าร้านสะท้อนสายฝนที่ตกลงมาไม่มีทีท่าว่าจะหยุด ฮยอนจุงสั่งเครื่องดื่มอุ่นๆมาให้ร่างที่สั่นเทา

“ขอบคุณนะ…” ฮยอนจุนรับมาดวงตาขุ่นสีน้ำตาลยังคงมองออกไปที่หยาดน้ำไหลตามแรงโน้มถ่วงบนกระจกบานใหญ่ใสของร้าน แล้วจู่ๆตาที่เลื่อนลอยนั้นกลับโผลงขึ้น แผ่นหลังเงาที่คุ้นเคยยืนพิงกระจกบานนั้นอยู่อีกฝั่งที่ฝนได้เทลงมา

“คยู…..จง”

ร่างที่ยืนพิงอยู่ฉีกยิ้มออกมา เยือกเย็น ราวกับทิ้มแทงด้วยน้ำแข็งไปบนร่างนี้….คะ…คยูจง

คนที่ยืนอยู่หันหลังมาเพชิญหน้ากับดวงตาคู่ใส่ที่เบิกกว้างตอนนี้ นิ้วเรียวชี้ไปที่ดอกไม้ตรงเคาเตอร์ที่วางไว้คู่กับกาแฟอุ่นที่เจ้าตัวชอบ

ฮยอนจุนเอื้อมมือไปหยิบช่อดอกกุหลาบนั้น ดอกกุหลาบสีขาวแต่กลับเขียนโดยมากเกอร์สีแดงไปทุกดอก

“ลาก่อน…”

ฮยอนจุนหันกลับไปมองที่กระจกร้านแต่กลับไม่พบแม้แต่เงาของคนเมื่อกี๊แล้ว

ร่างบางควานหามือถือและกดโทรออกอย่างรวดเร็ว

“….ครับ?”

เสียงที่ไม่คาดคิดว่าจะได้ยิน

“ยองแซง?”

เสียงของคนอื่น…ทั้งๆที่เป็นมือถือของคนรักก็ตาม…หมายความว่าไง

“อ๊ะ! สงสัยว่าคยูจงเค้าลืมมือถือเอาไว้น่ะ…เออ…”

“……..”

“….ฮยอนจุนมีอะไรรึเปล่า….”

“ถ้าเค้าได้มือถือคืนแล้วบอกให้โทรมาด้วยละกัน” เสียงที่เย็นชากรอกลงไปก่อนที่จะกระแทกหูวางสาย

ยองแซงคนทรยศ… คิดว่านายเป็นเพื่อนที่ดีที่สามารถดูแลคนของชั้นได้เวลาที่ลำบากแท้ๆ

แต่เป็นวางปลาให้แมวแท้ๆเลยสินะ….

“ฮยอนจุน…เข้าไปอาบน้ำก่อนก็ได้นะ…เดี๋ยวฝนซาเค้าบอกว่าจะถ่ายต่อน่ะ” ฮยอนจุงเข้ามาทักร่างที่จ้องโทรศัพท์ไม่วางตา ฮยอนจุนสะดุ้งและพยักหน้าตอบ

อีกด้านหนึ่ง…

Let’s me say again…baby please say again…

เพลงเบาๆที่เปิดอยู่กลบอารมณ์เศร้าของร่างที่นอนคุดคู้บนโซฟา

“ยองแซง…” ร่างที่นอนตกใจและหันไปดูเจ้าของเสียง “คยูจง! ไหนว่าไปหาฮยอนจุน….”

“ไปมาแล้วน่ะ…นอนฟังเพลงอยู่หรอ….” คยูจงนั่งลงข้างๆร่างเล็ก ยองแวงนึกขึ้นได้จึงรีบหยิบมือถือของคยูจงส่งให้ทันที

“นายลืมเอาไว้น่ะ เออ…ฮยอนจุนสั่งให้โทรกลับ…”

ชั้นคงไม่สามารถดื้อดึงได้อีกต่อไป…นายควรกลับไปที่ของนาย ไปอยู่กับคนที่นายรัก….

“ขอบใจนะ….ฮัลโหล” คยูจงเมื่อรับไปก็กดโทรหาฮยอนจุนทันที

“คยูจง! จู่ๆก็มาแล้วก็ไปนายเป็นอะไรของนาย”

“คำถามนั้นชั้นคืนให้นายหมดเลยนะ นายคิดว่าชั้นเป็นอะไรของนายกันแน่?” คยูจงยิงคำถามกลับ ก่อนจะกดให้โทรศัพท์เครื่องน้อยกระจายเสียงของอีกฝ่ายที่กำลังพูดกับเขา

“ห๋า!? นายก็เป็นแฟนชั้นน่ะสิ!” ฮยอนจุนตอบอย่างกระแทกเสียง ยองแซงรีบอุดหูตัวเอง แต่มือของคยูจงเข้าไปดึงออก

“แฟน? ตั้งแต่คบกัน นายมีใครรึเปล่า?” คยูจงยิ่งเสียดสีคำพูดเข้าไปอีก

“ใคร? ชั้นจะมีใครได้อีกละ ทำแต่งานทั้งวันน่ะนะ” อีกฝ่ายก็เริ่มมีปากเสียง

“แน่ใจ? แล้วคนที่อยู่ข้างๆตอนนี้ล่ะ?”

“ไม่ต้องทำมาเป็นท้าทายชั้น…นายก็ด้วย….คนที่อยู่ข้างๆน่ะใคร? ยองแซง?” ฮยอนจุนปรับเป็นเสียงเรียบ แต่คงทำได้ไม่ดีนัก

“ใช่…คนที่เห็นชั้นมีค่ามากกว่านาย….” ท่อยคำเด็ดขาดของอีกฝ่าย

“ง้านหรอ…หึๆแปลว่าเราคงไม่มีอะไรติดค้างแล้วใช่มั้ย?”

“แน่นอน…นายจะเลือกอะไรล่ะ? ในเมื่อมันมาถึงเวลาที่นาฬิกาทรายควรพลิกเป็นอีกด้านแล้วน่ะ?” คยูจงสูดหายใจ ก่อนคำตอบจะแปล่งออกมาพร้อมๆนทั้งสองฝ่าย

“เลิก /เลิก….” คยูจงยิ้มก่อนจะวางหู

“พอใจมั้ย?ยองแซง?” คยูจงหันไปหาอีกคนที่ปิดปากเงียบด้วยความกลัว

“ถ้านายไม่เชื่อใจคนที่รัก…อย่าให้ต้องบอกคำเมื่อกี๊ซ้ำอีกได้มั้ย?” ร่างใหญ่เชิดหน้ายองแซงให้มองเขาตรงๆ

“ชั้นเคยฝัน….ว่าอยากได้นายมาเคียงข้าง…เคยแม้แต่ทรยศเพื่อนที่เชื่อใจชั้นที่สุด….เพื่อให้ได้นายมาอยู่ด้วยเพียงค้ามคืนในวันที่นายเมาอยู่คนเดียว…บางครั้งชั้นก็คิดว่าตัวเองมันเลวที่สุด….แต่ว่า…….ไม่ว่าจะครั้งไหนๆ…รอยยิ้มเมื่อเช้าที่บอกว่านายอุ่นในที่สุดเมื่อได้อยู่ข้างชั้น ได้ชั้นมาเป็นห่วง…มัน….” ยองแซงปาดน้ำใสที่รินออกมาจากหางตาคู่สวยอีกครั้ง คยูจงช่วยเอานิ้วเรียวปาดไปอีกที่แก้มใส

“ฉันรักนาย….รัก….ได้ยินมั้ย?”

คยูจงดึงร่างที่สั่นด้วยความกลัวเข้ามาในอ้อมกอด

“นั้นแหล่ะ ที่อยากได้ยิน….”

จุมพิตเบาๆที่หน้าผากก่อนจะไล้ลงมาที่แก้มใสและสิ้นสุดลงที่ริมฝีปากอีกฝ่าย ไม่ดูดดื่มหรือโหยหาความใคร่ แต่เป็นเบาบางและอบอุ่น เหมือนคู่รักที่มีรักบริสุทธ์จะมอบให้กันในยามเช้า

“นายไม่ต้องทรมานอีกแล้ว…ไม่ต้องคอยรักหรืออยู่ตัวคนเดียว….”

“คยู….”

“ในเมื่อชั้นก็รักนายเหมือนกัน….”

.

.

.

.

End.

Ze[a]u said :: พยายามลองหลายๆคู่อยู่ตอนนี้ อันนี้คยูยัม- -‘’ออกมาแนวไม่ได้ซาดิสติกมากก่ะลังดีแบบใสๆ(?)เหอๆ แล้วจะลองผลิตเรื่องอื่นๆออกมาอีกนะคร้าบบ^^ ติดตามด้วยละ – O - (สั่งกันซะงั้นเอ็ง)

รักคนเม้นชอบคนอ่าน~