[B.A.P]★그대는 모르죠.YOU DON'T KNOW★ (DAELO,BANGCHAN)

ลำดับตอนที่ #4 : chapter 3 ; some feeling..

CHAPTER 3



เกือบตาย...


แดฮยอนได้แต่ถอนหายใจ เพราะโชคดีไปที่รุ่นน้องคนนี้ยังไม่รู้อะไรมากไปกว่านั้น... ถ้ารู้มากกว่านี้ เขาก็ตายสิ...

ความลับที่สะสมมาตั้งหลายปีจะแตกง่ายๆ? ไม่คุ้มค่าเลยนะนั่น...



"ฮยองอ่า"


"หื้ม?"


"พูดให้ชัดๆได้รึเปล่า?"


"เรื่องอะไร?"


"ตุ๊กตาหมี"


"นี่ จุนฮง"


"หืม"


"ทำไมคิดว่าเป็นฮยอง"


"ก็ตามที่ผมบอกอ่ะแหละ"


"นี่ ถ้านายจะตามจับตัวผู้ร้าย หลักฐานมันต้องมีมากกว่านี้รู้รึเปล่า?"


"แต่ผมว่าผมมีเยอะแล้วนะ"


"แค่นี้มันไม่พอหรอกเด็กน้อย"


"..."



"มันต้องมีอีกเยอะเลย แค่นี้จับตัวคนร้ายไม่ได้หรอกนะ"


"ตะ..แต่ว่า"



"นายมั่นใจหรอว่าเป็นฮยองน่ะ"


"ก็นิดหน่อยอ่ะ..."



"งั้นก็หาหลักฐานสิ"


"ห้ะ"



"หาหลักฐานว่าฮยองเป็นคนให้หมีนาย"



"ได้สิฮยอง!"



"นายนี่น้า"


"ผมจะหาให้ได้เลยหลักฐานน่ะ"


"ฮยองเป็นกำลังใจให้ละกันนะ"


"ครับผม!"


"ฮยองว่าจะไปเดินดูของแถวเมียงดงน่ะ ไปด้วยกันไหม?"


"อ่า.."


"จะไปไหม"


"ไปก็ได้ฮยอง"


เด็กน้อยกว่านายจะรู้อะไรไปมากกว่านี้ มันคงทำให้นายได้รับรู้บางสิ่งบางอย่างแล้วล่ะ.. :)

-YOU DON'T KNOW-

"จุนฮง อยากกินอะไรหน่อยไหม?"


"ไม่รู้อ่ะฮยอง.. ผมคิดไม่ออกนะ แต่ผมหิวอ่ะ.."


"เดี๋ยวฮยองไปซื้อมาให้"

แดฮยอนพูดเสร็จก็ยิ้มให้จุนฮงอย่างอบอุ่น ก้อนเนื้อที่อกด้านซ้าย มันกำลังเต้นอีกแล้ว... เขาเป็นอะไร กะอีแค่แดฮยอนยิ้มให้เอง นี่้เขาเป็นอะไร?


"อ่าๆ"


พอแดฮยอนเดินออกไปได้สักพัก  จุนฮงก็รีบหยิบโทรศัพท์ออกมาจากกระเป๋ากางเกง และกดส่งข้อความไปหาคนคนนึง


'จงออบอ่า'


พอพิมพ์ส่งไปเสร็จจุนฮงก็ยืนกอดอก เดินไปเดินมาอยู่ที่เดิม แล้วก็มีเสียงข้อความดังขึ้น


'มีอะไรน่ะจุนฮง?'


'ฉันมีเรื่องจะถามนายน่ะ'


'เรื่องอะไร' 


'ถ้าอยู่ๆใจมันเต้นแบบแทบจะระเบิดนี่ คืออาการอะไรหรอ'


'แล้วทำไมถึงเป็นแบบนั้นล่ะ'


'ก็แบบว่า.... ประมาณว่าอยู่ใกล้คนคนนึงน่ะ!'



จุนฮงกำลังเพ่งมองจอสี่เหลี่ยมที่กำลังปรากฏตัวอักษรมาแต่ละประโยคอย่างจริงจัง ก็คนมันอยากรู้นี่..



'นายชอบเขา'




อะไรนะ? ชอบหรอ? ไม่ใช่หรอกมั้งงงง



'นายกำลังตกหลุมรักเขา'



ขนาดนั้นเชียวหรอ? ไม่ใช่แล้วล่ะ เขาเนี่ยนะจะไปชอบพี่ชายตัวเอง? ไม่จริงหรอกกก



'อ่า ขอบใจที่บอก'



ชอบหรอ? ใช่หรอ? เขายังเด็กเกินไปที่จะมีความรัก... มันคงไม่ใช่หรอกๆๆ



"รอนานไหม?"


จุนฮงสะดุ้งเล็กน้อย เมื่ออยู่ๆ รุ่นพี่ที่เพิ่งนึกถึงก็เดินมาแล้วพูดขึ้น


"โอ้ย ฮยอง ตกใจหมด!"


"ฮ่าฮ่าฮ่า อ่ะนี้"


"ขอบคุณนะฮยอง"


"อือ"


จุนฮงพูดยิ้มๆก่อนที่จะหยิบต็อกบ็กกีในมือของแดฮยอนมา 

แต่ว่า.. ฮยองรู้ได้ไงว่าเราชอบต็อกบ็กกี? อาจจะแค่บังเอิญก็ได้...



"ฮยอง"


"หื้ม?"


"ไม่มีอะไร"


"ไม่มีแล้วเรียกทำไมเด็กน้อย? หื้ม?" 


"ก็แค่เรียกเฉยๆอ่ะ..."


จุนฮงก้มหน้าลงเล็กน้อย แล้วเอานิ้วชี้ข้างนึงจิ้มอีกข้างนึง เหมือนเด็กไม่มีผิด...



"ไปดูอันนั้นกันเถอะจุนฮง"


"ห้ะ"


"ป่ะ"


ยังไม่ทันจะได้ถามรุ่นพี่ตัวดีก็คว้ามือของรุ่นน้องไปซะแล้ว .. คงไม่ใช่แค่นั้น เขาสองคนจับมือกัน


จุนฮงเพิ่งสังเกตว่าเขากับแดฮยอนจับมือกัน หน้าถึงกับแดงขึ้นมาเลยทีเดียว เขาไม่ได้ชอบแดฮยอนซะหน่อย... ทำไมต้องหน้าแดงด้วย..




"ป้าครับเอาอันนี้อันนึงครับ"


"พวงกุญแจหรอจ้ะ? อ่อมันขายเป็นคู่น่ะจ่ะ"


"อ้อ หรอครับ"


แดฮยอนยิ้ม แล้วแอบหล่ไปทางรุ่นน้องที่ทำท่าเหลอหลากำลังคิดอะไรอยู่ก็ไม่รู้... แดฮยอนก็ได้แต่ขำในใจ



"งั้นเอาคู่นี้ครับ"


"เราสองคนเป็นแฟนกันหรอจ้ะ?"


จุนฮงรีบหันมาอย่างตกใจ แฟน? ป้าเข้าใจอะไรผิดรึเปล่าครับ?


"มะ.."


"พวกเราเป็นแฟนกันครับ"


จุนฮงถึงกับพูดไม่ออก หน้านี่แดงไปหมด ใจนี่ถึงกับเต้นรัวยิ่งกว่าตอนแรก นี่เขาเป็นอะไรอีกแล้ว!


"อ่า น่ารักจังนะ รักกันนานๆนะจ้ะ"


"ครับ"


แดฮยอนจ่ายเงินก่อนจะพูดยิ้มๆให้ป้าี่ที่ขายพวงกุญแจ แล้วเดินออกมา เมื่อเห็นหน้าจุนฮง แดฮยอนก็กลั้นยิ้มไว้ไม่อยู่



"อ่า นายเอาไปอันนึงนะ"


"ห้ะ"


พูดเสร็จแดฮยอนก็ยื่นพวงกุญแจรูปหมีสีแดงไปให้จุนฮง แล้วไม่ลืมที่จะส่งยิ้มไปให้จุนฮงอีก



"เอาไปเถอะน่า เอาไว้ใส่คู่กันไง ฮ่าฮ่า"


"ฮยองจะบ้าหรอ! เดี๋ยวก็มีคนเข้าใจผิดหรอกน่า"



"เืรื่องที่เราเป็นแฟนกันอ่ะนะ?"


"ก็ใช่อ่ะสิ"


"ถ้ากลัวคนจะเข้าใจผิด..."

"?"


"..... ก็เป็นแฟนกันจริงๆเลยไม่ดีกว่ารึไง? :)"



!!!!! อึ้งครับอึ้ง จุนฮงจะตายแล้ว! ใครบ้าจะให้แกล้งกันแบบนี้ ไม่ดีมั้งงงงงง



"พูดเป็นเล่น"


"ก็แค่พูด"


"ฮยองนี่"


"สรุปเราเป็นแฟนกันแล้วนะ"


"ผมตอบตกลงตอนไหน?"


"ไม่รู้~"


"ฮยองไม่เอานะะะ"


"ตอนนี้ชเวจุนฮงเป็นแฟนจองแดฮยอนแล้วนะครับ :)"


"โอ้ยย ฮยองงงงงง~"


จะปฏิเสธว่าไม่เขินก็ไม่ได้  แต่ผมรู้นิสัยฮยองเขาดีน่าา เขาชอบแกล้งผม ยอมเล่นตามไปสักหน่อยค่อยแกล้งคืนก็แล้วกัน คึคึ



"กลับกันเถอะเนอะ"


"ก็ได้"

-YOU DON'T KNOW-

"พวกนายไปนานกันจังนะ"


"ก็นิดกน่อยเอง"



"เค้กน่ะ ฉันแต่งให้เรียบร้อยละ ไม่ต้องห่วง เท่สไตล์ยูยองแจอยู่แล้ว!"


"ให้มันน้อยๆหน่อยเถอะไอ่ยองแจ"



"อ่าว จุนฮงทำไมนายหน้าแดงจัง ไม่สบายหรอ?"



"ปะ..เปล่าครับ!"

ปฏิเสธอย่างไม่คิดสไตล์จุนฮง....


"ไม่ใช่ว่าเขินหรอที่ฮยองขอเป็นแฟน?"



ฮยองบ้า...! ไม่ได้เขินสักหน่อย


"อะไรเนี่ยยยย สองคนนี้มีซัมติงไม่เคยบอกกกกก"



"ฉันไม่มีซัมติง แต่ฉันมีซัมวันน่ะ :)"



แดฮยอนพูดแล้วยิ้มหันหน้าไปหาจุนฮง ดูสิเนี่ยจุนฮงบิดปบิดมาหมดแล้ว



"กริ้วววววววววววววว ฮ่าฮ่า แดฮยอนอย่าลืมเอาเค้กล่ะ ฉันขอตัวไปช่วยแม่ขายของก่อน บาย"


"อ่าฮะ บาย"


ยองแจเดินออกไปแล้ว .. ในห้องนี้ก็เหลือแค่เขากับจุนฮงเท่านั้น...




"พี่ชายมารับยัง?"


"ยังเลยฮยอง.."


"โถ่ เด็กน้อยของฮยอง.."


"ผมเป็นของฮยองตั้งแต่เมื่อไหร่?"



"เมื่อกี้ตอนที่แขนเป็นฟอ.."


"?"


"ขอเป็นแฟน.. :)"



"ฮยองบ้าน่า! -/ -"



"เขินก็บอกมาเถอะน่า ฮ่าฮ่า"


"เปล่าซะหน่อย!"



"ปากแข็งจังนะ"


"ผมพูดความจริงนี่.."



"หรอ"



"ก็จริงอ่ะ อยู่ๆฮยองก็แบบมาขอผมเป็นแฟนเงี้ย บ้ารึเปล่า"



"ไม่ได้บ้าสักหน่อย"



"บ้าจริง บ้ามากอ่ะะ"


"ไม่ได้บ้านะ"



"พี่ชาย โทรมาพอดีเลย"



"รับสิ"


"คร้าบๆ~"



"ฮัลโหล"


[อยู่ำไหน]



"ผมอยู่ร้านขายเค้ก"


[ร้านขายเค้กมันมีที่เดียวที่ไหนกันล่ะจุนฮง]



"ร้านขายเค้ก ที่ร้านสีเหลืองๆอ่ะ"


[อ๋อ ฮยองใกล้ถึงแล้วนะ]



"โอเค"


[แค่นี้นะ บาย]


"อือ"




"จะกลับแล้วหรอ"



"อ่าฮะ"



"เด็กน้อยอย่านอนดึกนะ"


"?"


"อย่าอาบน้ำค่ำเดี๋ยวไม่สบาย"

"ครับ~"


"แล้วก็อีกอย่าง.."


"?"



แดฮยอนค่อยๆเลื่อนริมฝีปากไปประทับลงบนหน้าผากของอีกคนอย่างอ่อนโยน

ร้อน .. นี่เป็นคำเดียวที่จุนฮงคิดในใจ ทำไมอยู่ดีๆหน้ามันร้อนขึ้นมา ทั้งๆที่ในห้องนี้ก็เปิดแอร์ เขาคงไม่ได้ตกหลุมรักจองแดฮยอนจริงๆหรอกนะ?



"..ฝันดีนะ"


"...."


จุนฮงไม่พูดอะไร พยักหน้าตอบเล็กน้อยก่อนที่จะเดินออกจะห้องไป



"แล้วก็อย่าลืมฝันถึงฮยองด้วยนะ จุนฮง :)"

-YOU DON'T KNOW-

"เป็นอะไรน่ะหน้าแดงมาตั้งแ่ต่เมื่อกี้แล้วนะจุนฮง"


บังยงกุกพี่ชายแท้ๆของจุนฮงถามขึ้นขณะที่ัสังเกตน้องชายมาได้สักระยะแล้ว


"จุนฮงในรถร้อนหรอ"

ฮิมชานเพื่อนของยงกุกเริ่มถามบ้างเมื่อเห็นสีหน้าน้องชายของเพื่อนรักแดงเอาแดงเอา



"ปะ...เปล่าครับ"



"ไม่สบายหรอ"


"มะ..ไม่ครับ"


"กลับบ้านแล้วรีบนอนดีกว่านะ"


"คะ..ครับ"


.



.

.







.



.




.



ชเวจุนฮงยังพบว่าหน้าตัวเองยังไม่หายแดง...


นี่เขาเอาแต่คิดเรื่องนี้นานแล้วนะ..... จนอาบน้ำแต่งตัวจะนอนเสร็จ

คิดแต่เรื่องแดฮยอน.. สัมผัสเมื่อกี้ที่บนหน้าผากอีก....

หัวใจจะวาย.........





"นี่เราเป็นอะไรเนี่ย....?"



อยู่ๆภาพเมื่อตอนนั้นก็ลอยมา ทำให้จุนฮงหน้าแดงไม่หยุด




"จุนฮงนอน! อย่าคิดอะไรเรื่อยเปื่อยนะ"


หลังจากตั้งสติได้สักพัก จุนฮงก็เดินไปปิดไฟแล้วนอน แล้วจุนฮงจะรู้ไหมว่ามีคนส่งข้อความมาหาเขา..






'ฝันดีนะเด็กน้อย :)  -จองแดฮยอน'




------------------------------------------------------------------------------------------------------------
 สวัสดีรีดเดอร์ -/\- ไรท์สอบเสร็จแล้วนะคะ ถถถถถถถถถถถถ.
มีเวลามาอัพฟิคมากกว่าเดิม~ ตอนนี้ไรท์กำลังจะตายเพราะพี่แด้ค่ะ
ถ้าไรท์เป็นจูนงไรท์คงละลาย ถถถถถถถถถถ -..- เอาเป็นว่า
ความลับพี่แด้ยังมีอีกเยอะะะะ รอติดตามได้ในตอนถัดๆไป กิกิ -..-





:)  Shalunla