คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : chapter 2 ; secret ..
CHAPTER 2 ; SECRET
"จุนฮงอ่า หยิบอันนั้นให้ฮยองหน่อย"
"ครับๆ"
นี่มันผ่านมากี่วันแล้วนะ? .. ราวๆอาทิตย์ได้ ตอนนี้ผมกับแดฮยอนเริ่มไปไหนด้วยกันบ่อยขึ้น เพราะเวลาทำภารกิจอะไรต่างๆจะได้ง่ายหน่อย..
แน่นอน ผมกับฮยองเขาสนิทกันมาก ไม่สิ .. โคตรสนิทคงจะถูกมากกว่า...
"ไม่ใช่อันนั้นนะจุนฮงอ่า..."
"อ่าว แล้วอันไหนล่ะครับ?"
"เฮ้อ ช่างเถอะ เดี๋ยวฮยองหยิบเอง"
ชเวจุนฮง ตัวถ่วงระดับชาติ..........
"ทำไมฮยองไม่บอกผมล่ะว่าจะเอากระเป๋าตังค์อ่า..."
จุนฮงเบ้ปากอย่างกับเด็กที่ไม่ได้ดั่งใจ ถ้าใครมาเห็นภาพนี้คงจะหมั่นไส้น่าดู ... เขาก็ด้วย...
'ปึก!'
"โอ้ยยย ฮยองเอาหนังสือเคาะหน้าผากผมทำไม?"
แดฮยอนยกยิ้มมุมปาก พออกพอใจกับท่าทีโวยวายของรุ่นน้องคนสนิทแสดงออกมา
"หมั่นไส้"
"แค่เนี่ยยยะ? โอ้ยฮยองผมเจ็บมากเลยนะ! จะเป็นแผลรึเปล่าก็ไม่รู้...."
เห็นท่าทีเหมือนเด็กขี้งอแงอย่างนั้น มีหรือที่แดฮยอนจะไม่ชอบใจ?
"อย่าสำออยน่า ฮยองรู้ว่านายไม่ได้เป็นอะไร"
"ไม่ได้ป็นบ้าอะไรล่ะฮยอง! ฮยองเอาสันหนังสือเคาะอ่ะ!"
อ้าว.... เวรกรรม จริงๆเขาไม่ได้ตั้งใจจะเอาสันหนังสือเคาะหัวซะหน่อย...
"ฮยองขอโทษๆ ฮยองไม่รู้"
"ขอโทษมันจะหายเจ็บไหมฮยอง?"
แดฮยอนได้แต่ถอนหายใจ ไม่ไหวเลยนะ รุ่นน้องคนนี้...
"เดี๋ยวทำให้หายเจ็บเอง.."
ยังไม่ทันที่รุ่นน้องคนสนิทจะอ้าปากพูด รุ่นพี่ตัวดีก็ค่อยๆเลื่อนริมฝีปากไปที่หน้าผากของรุ่นน้อง
'ฟู่วว'
แดฮยอนค่อยๆเป่าลมออกจากริมฝีปากอย่างช้าๆ ราวกับว่ามันเป็นเพียงแค่ลมพัดอ่อนๆเท่านั้น
การกระทำนี้เรียกเลือดได้ดีมากทีเดียว ทำให้รุ่นน้องคนนี้หน้าแดงอย่างไม่เคยหน้าแดงมากขนาดนี้มาก่อน...
'เขิน' คำนี้คงจะถูกกับอาการนี้มากที่สุด
"หายเจ็บรึยัง?"
"..... หะ ... หายเจ็บแล้วหน่าฮยอง!"
อยู่ดีๆใบหน้าก็รู้สึกร้อนผ่าวขึ้นมาเฉยๆ นี่เขาเป็นอะไร!? ไอ่อาการพูดตะกุกตะกักนั่นอีก...
"ทำไมหน้าแดงจัง? ไม่สบายหรอ?"
"ปะ..เปล่านะฮยอง! ผมแค่...แค่ร้อนเฉยๆหรอกน่า.."
"ไหนดูสิ อาจจะไม่สบายก็ได้นี่.."
ห้ามไม่ทัน จบกัน
แดฮยอนยื่นมือข้างนึงไปทาบลงหน้าผากมนของอีกคน แล้วค่อยๆไล่แตะแก้ม
"ตัวก็ไม่เห็นร้อนนี่"
'ตึก ตึก ตึก'
เสียงก้อนบางอย่างที่อยู่ในอกข้างซ้ายเต้นอย่างจังหวะรัวกลอง นี่เขาเป็นจะเป็นโรคหัวใจใช่รึเปล่า!!? บ้าน่า...
"ช่างเถอะฮยอง"
"อืม"
"ว่าแต่ฮยอง..."
เอาล่ะ... เขาจะถามคำถามที่อยากรู้มานานละกันนะ....
"ในชั้นฮยองมีคนที่ชื่อย่อ 'JD' บ้างป่ะ???"
แดฮยอนยกยิ้มขึ้นทันทีที่ได้ยินคำถามนั้น
"ก็....."
"?"
"หาเอาเองสิ ;)"
"ฮยองอ่ะ!!!!!"
"ฮ่าๆ~ ไปดูภารกิจกันดีกว่าน่า"
"ฮึ่ย.."
แดฮยอนหันไปยิ้มให้กับคนหน้ามุ่ยที่เดินตามมาต้อยๆ อย่างกับเด็กที่อยากได้ขนมแล้วไม่ให้เลยแฮะ... ฮ่าฮ่า!
-YOU DON'T KNOW-
"นี่"
"...."
"เฮ้ย อย่าโกรธฮยองสิ"
"...."
"โอ๋เอ๋~ จุนฮงน้อย~"
"เงียบไปเลยฮยอง!"
แดฮยอนปล่อยก้ากออกมา ถ้าทีกระฟัดกระเฟียดของคนหน้ามุ่ยข้างหน้าเขา ถูกอกถูกใจเขาเป็นอย่างมาก
"เด็กหนอเด็ก ฮ่าฮ่าฮ่า"
"ไม่ขำนะฮยอง!!"
"ก็ได้ๆ ทำไมถึงอยากรู้ละ"
"ไม่รู้สิฮยอง มันมีคนเอาตุ๊กตาหมีมาให้ผมใต้เก๊ะ.."
"นายรู้สึกยังไงกับตุ๊กตาหมีล่ะ?"
"ผมก็ว่ามันน่ารักดี....."
"อ่า.."
"และ... ผมอยากจะขอบคุณเขา ที่ให้ผม..."
"ฮึฮึ"
แดฮยอนหัวเราะในลำคอ เพราะคำตอบที่รุ่นน้องคนนี้ให้มา มันดู..น่าเอ็นดูจริงๆ
"นายไม่ต้องขอบคุณเขาหรอก"
"ทำไมล่ะฮยอง"
"เพราะตอนนี้ เขาคงได้รับคำขอบคุณจากนายไปแล้วล่ะ.. :)"
"อะไรนะฮยองง ฮยองอย่าเพิ่งไปดิ~"
แดฮยอนทิ้งให้จุนฮง งงกับคำตอบของเขา แล้วรีบปลีกตัวเดินออกมา
ใครจะรู้ล่ะ ตอนนี้ในใจเขาเบิกบานมาก อยากจะกระโดดตีลังกาสักสามสิบรอบให้รู้แล้วรู้รอด ... คิดไปก็ยิ้มกับความคิดตัวเอง ฮ่าๆๆ
-YOU DON'T KNOW-
"จุนฮงอ่า ดูสิ มีภารกิจด้วยล่ะ"
"ฮยองอ่านให้ฟังหน่อย~"
"ให้นักเรียนทุกคน ไปทำอาหารหวานแล้วเอามาให้ครูที่ห้องพักครู ใครเลี่ยงไม่ทำภารกิจนี้ หัก20คะแนน"
"โอ้ยยย ผมไม่ถนัดงานผู้หญิงง!"
"เอาหน่า จุนฮง"
"โอ้ยยย ฮยองผมอยากตายยยย"
"ไปเรียนที่บ้านยองแจสิ"
"ห้ะ"
"บ้านยองแจเป็นร้านขายเค้ก"
"เพิ่งรู้นะเนี่ยยยยยยย"
"เย็นนี้ไปกันไหม?"
"อ่า วันนี้ว่างพอดี"
"ตอนเย็นไปรับที่ห้องนะ"
"อ่าๆ"
"ฮยองไม่สายหรอกนะ"
"อืมๆ"
"แล้วเจอกัน ขึ้นไปเรียนได้แล้ว"
"คร้าบบ~"
-YOU DON'T KNOW-
"จุนฮงอ่า"
"โอ๊ะ ฮยองมาเร็วกับที่คิดนะเนี่ยย ฮ่าๆ"
"บอกแล้วไง ฮยองเป็นคนตรงเวลา"
"ครับๆ~ ตรงเวลาๆ~ "
"นี่ ไม่ต้องทำเสียงแบบนั้นเลย"
"ก็ได้ๆ ว่าแต่ฮยองบอกยองแจฮยองรึยังล่ะ ว่าวันนี้จะไปบ้าน?"
"คิคิ บอกนานแล้ว"
"โห นี่เตรียมการล่วงหน้าเลยหรอ?"
"เปล๊า~"
"ฮยองอ่ะ"
"ไปกันเถอะน่า"
"บ้านยองแจฮยองอยู่ไกลไหมอ่ะ?"
"อยู่แถวๆเมียงดงน่ะ"
"อ่อๆ ฮยองงั้นผมขอโทรบอกพี่ชายผมก่อนนะ ว่าให้ไปรับแถวนั้น"
"ไม่ต้องหรอกน่า เดี๋ยวฮยองไปส่ง"
"ฮยองมีรถหรอ?"
"แน่นอนสิ ฮ่าฮ่า"
"ไม่เอาอ่ะฮยอง เกรงใจฮยองเปล่าๆ"
"เกรงจงเกรงใจอะไรกันล่ะ? คิคิ"
"อ้ะ โทรมาพอดีเลย แปปนะฮยอง"
"อ่าๆ"
[ฮัลโหล จุนฮง]
"ฮยองมีอะไร?"
[เย็นนี้ไปรับดึกนะ]
"ก็กะอยู่แล้ว"
[นายจะไปอยู่ไหนรอก็ได้ เดี๋ยวไปรับละกัน]
"งั้น...แถวๆเมียงดงละกัน"
[ไปทำไม?]
"ทำงาน"
[โอเค เย็นนี้ฮิมชานไปค้างด้วย ไม่เป็นไรใช่เปล่า?]
"ผมมีสิทธิ์คัดค้านรึไงกันล่ะฮึ? เรื่องพี่ฮิมชานผมขัดได้ที่ไหน~ เฮ้อ คนแก่เนี่ยปากไม่ตรงกับใจเลย~"
[ว่าอะไรนะจุนฮง?!]
"เปล๊า~ ผมก็แค่บอกว่าทำไมน้าา~ เวลาเรื่องพี่ฮิมชานฮยองต้องพูดเสียงอ่อยด้วยน้า~"
[อะ..ไอ่น้องบ้า!! พูดอะไรมะ..ไม่รู้เรื่อง!]
"อ้ะ ๆ แบตจะหมดแล้ว~ ... เลขหมายที่ท่านเรียกไม่สามารถติดต่อได้ในขณะนี้ ตู๊ดตู๊ดตู๊ด~"
[นี่!! จุนฮง เดี๋ยว!! .. ติ๊ด!]
"คุยนานจังนะ"
"ก็แค่แซวพี่ชายตัวเองนิดหน่อยเองฮยอง~"
"เป็นเด็กเป็นเล็กหัดแซวผู้ใหญ่"
"ก็แหม่.... ฮ่าาๆๆ"
"ขอดูตุ๊กตาหน่อยสิจุนฮง"
"อ่ะ นี่ฮยอง"
"น่ารักดีเนอะ~"
"ใช่ฮยอง~"
"ถ้าคนให้รู้ว่านายชอบมันตอนนี้จะเป็นไงน้อ~"
"ฮยองง่ะ"
"คงจะมีความสุขมากเลย..."
เหมือนเขาตอนนี้ไง...
"ฮยองพอเถอะน่า~"
"อ่ะะๆ เอาคืนก็ได้"
แต่ความสุขมันจะอยู่กับเราตลอดไปหรือเปล่า.............
"รีบไปเถอะฮยอง"
"อ่อ อืมๆ"
นายซื่อเกินไปรึเปล่าจุนฮง...?
-YOU DON'T KNOW-
"ร้านยองแจฮยองตกแต่งสวยมากอ่ะะ~"
"นายไม่ต้องตื่นเต้นขนาดนั้นก็ได้นะจุนฮง"
"ก็แบบว่า... ฮ่าฮ่า"
"จะเริ่มเรียนเลยรึเปล่า?"
ยองแจหอบผ้ากันเปื้อนเดินออกมจากหลังครัว แล้วพูดขึ้น
"ก็ดี ฉันกะว่าถ้ามีเวลาจะไปเดินดูของซะหน่อย.."
"งั้นสวมผ้ากันเปื้อนนะทั้งสองคน"
"ทำไมผมได้ผ้ากันเปื้อนสีชมพูลายคิตตี้อ่ะ?"
"ก็เหมาะดีนี่จุนฮง~ ฮ่าาาาาาาาาาาาาาาาา"
"โหย ฮยองอ่ะ~"
"เอาล่ะ เราต้องทำแป้งก่อนนะ ใส่นมใส่แป้งใส่ไข่ .."
.
.
.
.
.
.
1 ชม.ต่อมา
"ฮยองอ่า ช่วยผมแต่งหน้าเค้กหน่อย"
"เอางั้นก็ได้"
"เร็วสิฮยองๆๆ"
"หลับตาสิ.."
"ห้ะะ?"
"หลับเถอะน่า.."
จุนฮงค่อยๆปิดเปลือกตาลงช้าๆ แดฮยอนเลื่อนหน้าเข้าไปใกล้อีกแล้ว...
ลมหายใจอุ่นๆที่รู้สึกได้แถสหน้าของเขา ทำให้รู้ว่า.. หน้าเราคงห่างกันไม่กี่เซน! เขาคงทำได้แค่หลับตาล่ะมั้ง..
ใบหน้าที่ร้อนผ่าวขึ้นเรื่อยๆ ถึงแม้ในห้องนี้จะเปิดแอร์ก็ตาม แต่ทำไมจุนฮงถึงรู้สึกร้อน...? แถมก้อนเนื้อในอกข้างซ้ายยังเต้นรัวซะด้วย
เขาเป็นอะไรอีกแล้ว?
"อ่าเสร็จละ ลืมตาได้"
จุนฮงค่อยๆขยับเปลือกตาขึ้น แต่ก็พบว่าเค้กไม่ได้ถูกแต่งหน้า...
"ไหนบอกเสร็จแล้วไง?"
แดฮยอนไม่พูดอะไร ได้แต่ยิ้มให้จุนฮง ปล่อยให้งงไปอย่างนั้น แต่แล้ว..กระจกก็ช่วยให้เข้าใจอะไรดีขึ้น...
"นี่ฮยองแกล้งผมหรอ!!?"
"อ่าวก็บอกให้แต่งหน้า ก็เลยแต่งหน้าให้ด้วยเค้กไง~"
"ฮยองนิสัยไม่ดีอ่ะ!"
"โอ๋ เด็กน้อยโวยวายอีกแล้ว~"
"ฮยองอ่ะ!"
เด็กน้อย....? มันเหมือนในกระดาษแผ่นนั้นเลย.... ตั้งแต่เมื่อตอนนั้นแล้วนะ.. แดฮยอนเอาแต่พูดแปลกๆ... เหมือนฮยองเขารู้เรื่องยังไงก็ไม่รู้.... หรือว่า... ตุ๊กตานั่นจะเป็นของฮยอง? แต่มันจะบังเอิญโลกกลมพรมลิขิตขนาดนั้นเลยหรอ? ตั้งแต่คำขอบคุณ... JD..? แดฮยอน... จองแดฮยอน ... Jung Daehyun ... JD... เฮ้ย!!!!!!!!!!
"โอ๋เอ๋~"
"ฮยอง..."
"หื้ม?"
"ผมมีเรื่องจะถาม"
"ว่ามา"
"ฮยองรู้เรื่องหมีของผมใช่ไหม?"
"ฮยองรู้ตอนที่นายเล่าไง"
"ฮยองแล้ว'JD'นี่ไม่ได้หมายถึงชื่อฮยองหรอ?"
"...."
ถึงกับพูดไม่ออก เขายังไม่อยากให้จุนฮงรู้เรื่องตอนนี้ เขาอยากจะเป็นพี่น้องกับจุนฮงไปก่อน อย่างให้ความสัมพันธ์มันใกล้ชิดกว่านี้... ความลับที่ปกปิดมาตลอดมันจะแตกแล้วหรอ..?
"J คือ Jung D คือ Daehyun ใช่รึเปล่าฮยอง?"
"แล้วนายมั่นใจได้ยังไงว่าเป็นฮยอง?"
"ต้องแต่คำขอบคุณแล้วล่ะฮยอง แล้สที่ฮยองเรียกผมว่าเด็กน้อยน่ะ..."
รู้แค่นี้จริงๆสินะ .. ยังไม่แตกแฮะ คึ..
"นายนี่มันไม่รู้อะไรเลยนะ.."
"?"
"เด็กน้อยจอมซื่อบื้อ"
"ฮยอง! ว่าผมอีกแล้วนะ"
"ไม่รู้อะไรจริงๆด้วย.. คิคิ"
"ฮยองอ่า ฮยองจะไปไหนอ่ะ มาพูดให้ชัดก่อนสิๆๆๆ ฮยองอ่า~"
"ยังไม่รู้อะไรมากกว่านี้สินะ คิ"
--------------------------------------------------------------------------
อ่าาา~ มาต่อแล้วว~ หายไปนาน ไรท์ขอโต้ดดด -/\- สัญญาปิดเทอมจะมาอัพบ่อยขึ้น~
พี่แด้เริ่มรุกน้องแล้วน้า~ พี่แด้นี่ความลับเยอะจริงๆ~ ใครอยากรู้ความลับพี่แด้ ติดตามนะจ้ะ
อย่าลืมเม้นนะจ้ะ รักคนเม้น<3
ความคิดเห็น