SF : Rain is fallin'」 (Super Junior)

ข้อมูลเบื้องต้น

「Rain is fallin'」
เมื่อฝนเริ่มตก... ❤

เนื้อเรื่อง

SFic : Rain is fallin'」 (Super Junior)

Author :: Coolguy

Rate :: PG-13

Date :: 09.08.31





หกโมงเย็นแล้ว ...
ฝนก็ยังไม่หยุดตกซะที แล้วจะกลับบ้านยังไงกันล่ะ !?

ไม่น่าหนีออกจากบ้านมาเที่ยวเล่นคนเดียวเลยให้ตายสิ...

ได้แต่บนในใจแต่ก็ทำได้แค่นั่งลงตรงม้านั่งใต้ต้นไม้เท่านั้น ถ้าไม่ใช่เพราะตนเองนั่งเหม่อลอย
คิดถึงหน้าใครบางคนอยู่ล่ะก็ มันก็คงไม่เป็นแบบนี้หรอก


.
.



ก็แค่นึกถึง วันแรกที่'เขา'กับ'ผม'ได้มานั่งตรงนี้ด้วยกัน

วันนั้นผมรู้สึกท้อแท้ คิดถึงบ้าน เหนื่อยล้าจนไม่อยากจะเจอหน้าหรือพูดคุยกับใคร
การได้อยู่คนเดียวบ้าง ให้เวลาได้ตัวเองได้ทบทวนเรื่องราวต่างๆ
ได้เรียงลำดับเหตุการณ์ทุกอย่างที่ได้ทำ ได้พักผ่อนและยิ้มให้ตัวเองบ้าง
มันคงทำให้ผมรู้สึกดีขึ้น...

ผมปลีกตัวออกจากบ้านมาที่สวนสาธารณะ และมานั่งตรงม้านั่งตรงนี้
ผมนั่งอยู่จนนานจนฝนเริ่มตกลงมา แต่ผมก็ไม่ได้ลุกหนีไปไหน
ผมไม่รู้สึกหนาว และผมคิดว่าท้องฟ้ากำลังเศร้าเหมือนกัน
การตากฝน ก็คงดี


แล้วผมก็รู้สึกถึงเสื้อโค้ทที่แปะลงบนหัว ไม่ทันหันไปมอง เจ้าของโค้ทก็พูดขึ้น

"เดี๋ยวนายเป็นหวัด" แล้วเขาก็ทรุดตัวลงนั่งข้างๆผม  
ไม่ทันจะพูดอะไร เขาหันมายิ้ม แล้วก็เลื่อนมือมากุมมือของผมเอาไว้
ผมหันกลับมาทันที .. แล้วผมไม่ได้พูดอะไรออกไปอีก



ผมเหลือบมองหน้าเขา คนที่ผมรู้สึกว่า เพราะเราอยู่ใกล้กันเกินไป ใกล้กันจนเขามองไม่เห็นผม
สายตาของเขาไม่เคยหยุดมองลงที่ผมสักครั้ง มีแต่ผม ที่ได้แต่มองเขาอยู่ด้านหลัง

"ถ้านายร้องไห้ตอนนี้ ก็ไม่มีใครรู้หรอกนะ"

"เอ๋ ?"

"ก็ฝนมันตกนี่นา" ผมสบตากับเขา  สายตาที่มีแต่ความอบอุ่น สายตาที่ผมไม่เคยเห็นเขามองใคร...
มือใหญ่ลูบหัวผมบางเบา.. แล้วผมก็ก้มหน้า ร้องไห้ออกมาเงียบ ๆ

แค่ได้เป็นส่วนนึงในความคิดของเขา
ผมก็ดีใจมากแล้วล่ะ...



ร่างสูงกว่าดึงคนขี้แยเข้ามาในอ้อมแขน คางเกยหัวคนตัวเล็กแล้วโยกไปมา
สัมผัสเปียกชื้นตรงเสื้อทำให้รู้ว่า คนเข้มแข็งไม่ได้เข้มแข็งอย่างที่คิด
บางทีเขาอาจจะละเลยร่างตรงหน้ามากเกินไป ไม่เคยรับรู้ว่าร่างบางมีปัญหาอะไร
จะให้ไปถามรึก็ไม่กล้า แค่สบตาตัวเขาเองยังทำไม่ได้
ทำได้แค่ลอบมองร่างนี้จากที่ไกลๆ ได้รับรู้เรื่องราวจากคนอื่นๆใกล้ตัวเท่านั้น



"แก้มแดงเชียวนะ"

"เอ๋ ?"



"น้ำฝนเลอะแก้มน่ะ"

มือใหญ่เลื่อนมาเช็ดน้ำฝนที่ว่าเบาๆ ทำให้ใบหน้านั่นขึ้นสีมากขึ้นไปอีก
คนตัวโตหัวเราะออกมาเบาๆ เขากดจูบหนักที่หน้าผากของผม
แล้วโอบกอดผมจนผมแทบจมลงในอกเขา




.
.


"ชอบฝนหรอ"


"เอ๋ !!?

นาย มาได้ยังไง ??"


กำลังคิดอยู่เพลินๆ คนที่คิดถึงก็ดันโผล่มาซะได้ ...
เขายังเหมือนเดิม เหมือนกับวันนั้น เหมือนวันแรกที่ได้อยู่ด้วยกัน
ใบหน้าของเขายังเปื้อนรอยยิ้มเหมือนวันนั้น
ทั้งๆที่วันนี้เขาแต่งตัวธรรมดา แต่ไม่รุ้ทำไมผมถึงรู้สึกว่า
เขาดูหล่อกว่าทุกวัน...

เขาเดินมานั่งข้างๆผม เอื้อมมือมาลูบหัวผม แล้วผลักหัวผมลงเบาๆ
เขาหัวเราะผม ทำให้ผมทำหน้ายู่บุญไม่รับ

"ยังไม่ตอบคำถามพี่เลยนะเรา"

"คำถามอะไรกัน.."

เขาเองก็ไม่ตอบคำถามของผม ร่างสูงถอดเสื้อสูทของตัวเองมาคลุมหัวร่างเล็กไว้
แล้วท้าวแขนทั้งสองข้างลงบนขา สายตาของเขาจับจ้องอยู่ที่หยากฝนที่กระหน่ำลงมาเท่านั้น

ผมเผลอมองใบหน้านั้นอยู่นาน
เขายังเหมือนเดิมจริงๆ.....



"ไม่ล่ะ.. ไม่ชอบ" ถึงจะไม่หันไปมอง แต่ผมรู้นะ ว่าเขาขมวดคิ้วอยู่ ไม่แปลกหรอกที่เขาจะสงสัย
เพราะผมเองก็สงสัยตัวเองเหมือนกัน ผมน่ะไม่ชอบฝนหรอก แต่ไม่รู้ทำไม เวลาฝนตก ผมชอบนั่งดูมัน
แต่ละครั้งผมดูมันด้วยความรู้สึกที่ต่างกันออกไป มันชื้น มันหนาว มันทำให้เหงาด้วย...
และหลายครั้ง ที่ผมมองดูมันด้วยความรู้สึกดี...



"แต่ชั้นชอบนะ" พูดจบเขาก็เขยิบเข้ามาใกล้
"ชั้นชอบ..." หน้าที่ซบหน้าลงบนบ่าผม เขาคงจะไม่ทันเห็นหรอกนะว่า หน้าผมน่ะแดงขนาดไหน


ผมชอบบรรยากาศแบบนี้ ฝนที่ตกข้างนอกคงทำให้อากาศเย็นน่าดู แต่รู้ไหมครับ ตอนนี้ผมรุ้สึกอุ่นมาก...
อยากจะหยุดเวลาไว้แบบนี้นานๆ กอบโกยความสุขเท่าที่จะทำได้ เก็บไว้ในความทรงจำที่ผมจะไม่มีวันลืม
ผมละสายตาจากภาพเบื้องหน้ามามองกลุ่มผมสีดำสนิทของเขา

ทำให้ผมละสายตาจากฝนมาได้ล่ะ เจ๋งมากเลย...




เขาคงจะมีเสน่ห์ที่ดึงดูดมากจริงๆ จนผมเผลอมองเขาอย่างหลงไหล ...
รู้สึกตัวอีกที ผมก็อยู่ในอ้อมกอดที่แสนจะอบอุ่นของเขาแล้ว

"นายตัวเย็น..." เหตุผลที่ไม่จำเป็นต้องมีก็ได้ ถูกเอ่ยออกมาจากปากเขา
ผมว่าเขาต่างหาก ที่อุ่น ..

"ฉันเปล่าสักหน่อย" แนบหน้าลงกับอกกว้าง สัมผัสกับกับเสียงหัวใจที่ดังสม่ำเสมอ
แขนทั้งสองโอบรอบเอวของเขา เช่นเดียวกับที่เขาโอบผมจนจมมิดไปทั้งตัว


ร่างสูงเกยหน้าลงกับหัวเล็ก ไม่จำเป็นต้องเอ่ยคำใด เพราะต่างรุ้ว่าคนตรงหน้าเข้าใจดี
ความรู้สึกดีๆก่อเกิดโดยไม่ต้องหาเหตุผลใดๆมาอธิบาย ไมว่าเวลาจะผ่านมานานเท่าใด
ทุกๆสิ่งก็ยังมีความหมายเสมอ ให้เวลาคนทั้งคุ่ได้กอบโกยความสุขนี้
โดยมีเสียงฝนที่ตกราวกับบทเพลงที่กล่อมให้เวลาเดินผ่านไปอย่างมีความหมายช้าๆ



ฝนมันทำให้เราหนาว เหงา มันทำให้เราโหยหาอะไรสักอย่าง หรือทำให้เราอยากมีใครสักคน..
นี่คือเหตุผลที่คนหลายคนเกลียดมัน

ผมเกลียดฝน
เมื่อตอนเวลาที่มันตกแล้วผมไม่มีใครสักคนเคียงข้าง...




"ฉันชอบฝน เพราะมันทำให้นายอยากมีฉันอยู่ข้างๆ" ผมไม่กล้าเงยหน้ามองเขาหรอกครับ
ไม่กล้าบอกด้วยว่า นี่คือเหตุผลที่บางครั้งทำให้ผมก็ชอบฝนเหมือนกัน...


.
.


คุณเองก็ชอบฝนเหมือนกัน
ใช่ไหมล่ะครับ ?