SF : Rain Falling ❤ in love (Super Junior)

ข้อมูลเบื้องต้น

คุณ ..  ชอบฝนไหม ?  ❤

เนื้อเรื่อง

SFic : Rain Falling ❤ in love (Super Junior)

Author :: Coolguy

Rate :: PG-13

Date :: 09.08.31



คุณรู้ไหม ผมไม่เคยเกลียดฝนเลยสักครั้ง..
มากไปกว่านั้น ผมยิ่งหลงรักมันมากขึ้น มากขึ้น ทุกที....

ผมนั่งอยู่ในร้านอาหารที่ประดับประดาไปด้วยผู้คนมากหน้าหลายตา
อาหารที่วางเรียงรายเย้ายวลให้ผมลิ้มลองกับรสชาติ แต่ผมที่เป็นคนซุ่มซ่าม
กลับทำนู่นหก ทำนี่ตกไปเรื่อย ทุกคนหัวเราะผม ผมเองก็ได้แต่ยิ้มเขิน 
บรรยากาศสนุกสนานเฮฮาทำให้ผมอารมณ์ดี
ยิ่งเห็นคู่รักที่นั่งชิดกันอยู่ตรงหน้า ทำให้ฉันยิ้มออกมาด้วยความอิจฉามากขึ้น

คิดพลางมองไปข้างกาย เขาจะรู้สึกตัวไหม... ว่าผมแอบมองเขาอยู่
เขาอาจจะไม่รู้หรอก เพราะผมเองก็ไม่รู้สึกตัวเหมือนกัน
ว่าตั้งแต่เมื่อไหร่ ที่สายตาของผมมักหยุดมองอยู่ที่เขาเสมอ

หลายครั้งที่ได้สบตา กลับเป็นตัวผมเองที่หลบสายตานั่นทุกครั้งไป...

"กินอะไรดี?"

ประโยคแรกของวันนี้ที่ได้รับจากเขา ทำให้ผมใจเต้น แถมตะเกียบที่คีบเนื้อส่งมาให้ผม
ผมไม่รู้ว่าตอนนั้น ผมทำหน้าตาแบบไหนออกไป  เขาถึงได้หัวเราะออกมา
เพื่อนๆผมเองก็ด้วย ...

บางที.. หน้าของผมอาจจะแดงกว่าน้ำแดงตรงหน้าแล้วก็ได้

หลังจากนั้นก็มีเพียงไม่กี่ประโยคที่ผมกับเขาได้พูดคุยกัน ในร้านอาหารที่อบอวลความอบอุ่นนี้
งานเลี้ยงต้องมีวันเลิกลา เพื่อนของผมแยกย้ายกันกลับ คนนั้นไปส่งคนนี้เป็นคู่ๆ เหลือเพียงผมกับเขาสองคน
เรายืนยิ้มให้กันสักครู่ เขาก็เอ่ยขึ้นกับผมก่อน...

"เดี๋ยวไปส่งนะ ..."

"ไม่เป็นไร กลับได้" ผมยิ้มให้เขา ก่อนจะหันหลังเดินกลับบ้านไป ถ้าไม่ติดแรงดึงจากข้อมือของผม
ที่ทำให้ผมหันกลับไปดูว่า ใบหน้าเจ้าของมือนั้นยิ้มกว่าเท่าไร...

"เดี๋ยวไปส่งนี่แหละ ฝนตกแล้ว"

คุณว่ามันตลกไหม ?

ที่จะมีใครสักคนอ้างว่าฝนตกแล้วจะไปส่ง ...  ทั้งที่ตัวเองขับมอเตอร์ไซต์ ..

"ฝนตกซะแล้วล่ะ" เขาเอ่ยขึ้นมา ผมรุ้สึกว่าเสียงของเขาร่าเริงอย่างบอกไม่ถูก..
"แวะหลบฝนก่อนนะ" เขาเลี้ยวเข้าปั๊มน้ำมันแห่งนึง เพื่อหลบฝน เดินตรงไปที่ม้านั่งหน้าร้านชอปเล็กๆ
ไฟสีส้ม.. ผมชอบไฟสีส้ม เพราะผมคิดว่ามันอบอุ่นที่สุด

และมันจะโรแมนติกที่สุด เมื่อได้อยู่กับคนที่รู้สึกดีที่สุด

ผมกับเขา ยกเรื่องราวต่างๆขึ้นมาพูด ,, หลายๆเรื่องที่เขาทำให้ผมทึ่งในตัวเขา
การได้คุยกัน เหมือนลดช่องว่างที่กั้นเรามานานไว้ได้มากโข
แล้วบรรยากาศเงียบๆ ก็เกิดขึ้นอีกครั้ง แต่มันไม่ได้ทำให้ผมอึดอัดเลยสักนิด
ผมกลับอยากให้เวลาผ่านไปแบบนี้นานๆด้วยซ้ำ

เวลาผ่านไปนานมากแล้ว ฝนก็ยังไม่หยุดตก
ผมอยากให้มันตกนานๆนะ แต่ผมก็มีบ้านที่ต้องกลับเหมือนกัน
ดูเขาเองก็กังวลเหมือนกัน ที่พาผมมาติดฝนนานขนาดนี้

"พาลูกเขามาลำบากซะแล้ว..."
พอได้ยินประโยคนี้ ทำไมรู้สึกดีขึ้นเยอะเลยก็ไม่รู้ ผมหัวเราะคิกออกมา

"หัวเราะอะไร"

"คิกคิก..."

"อะไรเนี่ย..."

"นี่ ต้องกลับแล้วล่ะ พากลับบ้านหน่อยสิ"

"คิดอยู่" 

"มีทางไหนบ้าง..."

"รถประจำทางเดินไปป้ายรถเปียกแน่.. แท็กซี่ก็อันตราย อืม....."

ผมรอเขาคิดนานมาก
สุดท้ายก็เป็นผมเองที่เสนอความคิดแบบเข้าทางตัวเองออกมา....

"งั้น นั่งแท็กซี่ไปส่งฉันที่บ้าน ได้ไหม"

"นั่นสินะ"  พูดไม่ทันจบประโยคดี แท็กซี่ก็มาพอดี ผมกับเขารีบวิ่งเข้าไปในตัวรถ
เขาดูตัวสั่นหนาว ยิ่งกว่าผมเสียอีก

ต้องขอบคุณคุณคนขับรถที่ช่วยเล่าอะไรฮาๆให้พวกเราได้หัวเราะแล้วก็ได้คุยกันมากขึ้น
ผมอยากให้เวลานี้อยู่ด้วยนานมากขึ้นจริงๆ

แค่มีเขาอยู่ข้างๆ ผมก็ไม่รู้สึกหนาวแล้วล่ะ

"ขอบใจนะ" ผมเอ่ยโดยไม่มองหน้าเขา..
กว่าจะเอ่ยออกมาได้ผมทำใจอยู่นานทีเดียวเลยล่ะ 

"อะไรนะ.. ไม่ได้ยิน ?"

แกล้งไม่ได้ยินล่ะสิไม่ว่า !

"พูดใหม่ซิ เพราะๆด้วย" มีรีเควสอีกแหน่ะ !  จะทำให้ผมใจเต้นไปถึงไหน ?
แบบนี้อันตรายต่อชีวิตผมมาก

"ขอบคุณมาก"

"อื้ม ดีมาก"  เสียงเขาทำให้ผมหันไปมองเขา เขาอมยิ้มไปนอกหน้าต่างอยู่แบบนั้น

"แล้วเมื่อกี้พูดว่าอะไรนะ"

"ขอบใจนะ"

"อื่อ ไม่เป็นไร"

ใช้เวลาประมวลคำ 3 วินาที ก่อนจะร้องเฮ้! ออกมาดังๆ
ตกหลุมเขาซะแล้วสิเนี่ย ..  เขาเองก็หัวเราะออกมาดังเหมือนกันแหละน่า

ผมรู้สึกเขินยังไงก็ไม่รู้สิ...

"ไม่เป็นไรหรอก เต็มใจมาส่งนะ"

เขาหันมาสบตาผม

ผมไม่ได้พูดอะไร เพราะใบหน้าของผมอาจจะบอกเขาไปหมดแล้วก็ได้
ไม่รู้ว่าผมคิดไปเองหรือเปล่า ผมกลับรุ้สึกว่า ...

รอยยิ้มแบบนี้ของเขา มีให้ผมคนเดียว ...

ถึงหน้าบ้านของผมแล้ว ผมหันไปยิ้มให้เขา เขาเองก็ยิ้มให้ผม

ไม่จำเป็นต้องมีคำพูดใดๆ เอ่ยต่อกันอีก ...

ผมคิดว่าเขาก็รู้สึกเหมือนกัน...

ความรู้สึกที่ไม่มีคำใดบรรยายได้

หรืออาจจะเป็น

ความรู้สึกที่ใช้คำบรรยายใดๆก็ไม่เพียงพอ

ฝนตก

เมื่อคุณต้องติดฝนอยู่นานๆคนเดียว คุณอาจจะรุ้สึกแย่ที่เหงาเอามากๆ

,, แต่เมื่อคุณได้ติดฝนอยู่กับคุณรัก

คุณอาจจะอยากให้มันตกนานแสนนานเลยก็ได้....