Author :: Coolguy
Rate :: PG-13
Date :: 08.02.21
Pairing :: Kihae ft. Kyumin , Wonhyuk
คิดถึงชั้นบ้างหรือเปล่า?
*
.
เช้านี้แลดูจะสดใสเช่นทุกวัน นกร้องหลังบ้าน กับดอกไม้ที่แบ่งบานอยู่หน้าบ้าน
เจ้าของร้านดอกไม้ง่วนอยู่กับการจัดดอกไม้ที่เพิ่งมาส่ง ทงเฮ หนุ่มน้อยร่างบางที่หลังจาก
จบการศึกษาแล้วก็มาช่วยคุณแม่ดูแลกิจการที่บ้าน ร้านที่ทงเฮเติบโตมาพร้อมกันตั้งแต่เกิด
ร้านดอกไม้ของคุณแม่ ที่มีลูกค้าเข้ามาไม่ขาดสาย ดีไม่น้อยที่มีทงเฮมาคอยช่วยงานแบบนี้
"จะทิ้งชั้นไปจริงๆหรือไง"
"ไม่ครับ"
"แล้วนายจะไม่ไปเรียนต่อแล้ว?"
"ไป..."
"นายจะเอายังไงกับชั้น!?""ผมรักทงเฮ"
".........."
"สายลม ไม่ว่าจะจากไปไกลเท่าไหร่ ซักวันก็ต้องพัดหวนกลับมาหา "
".........."
"รอเถอะนะ จะกลับมารายล้อมอยู่ข้างๆทงเฮ"
คิม คิบอม.....
คำพูดสุดท้ายก่อนการจากลา
คิบอมไม่เคยพูดจาหวานหูพอพูดขึ้นมาก็อดจะเขินเสียไม่ได้ แต่อารมณ์น้อยใจน่ะมันมีมากกว่า
ไอบ้าเอ๊ย สายลมน่ะ มันไม่ได้หยุดนิ่งซักหน่อย นายพัดมาถึงชั้น แล้วนายก็ต้องพัดผ่านไปอยู่แล้วไม่ใช่รึไง
อีกนานเท่าไหร่ถึงจะพัดกลับมาเล่า! แล้วก็เหลือชั้น...ที่ต้องยืนอยู่ตรงนี้คนเดียว คิม คิบอม ไอ้งี่เง่า!!
*
.
"ทำหน้าเป็นหมาหงอยไปได้น่าทงเฮ"
"ยังดูดีกว่าแกก็แล้วกัน"
"วาเลนไทน์ที่แล้วไอคิบอมมันส่งอะไรมาให้มั่งล่ะ"
"สามีแก !!"
แทงใจดำ !
มันไม่ได้ส่งอะไรมาให้ซักอย่าง มันน่าน้อยใจมั้ยล่ะ ,,
ก็แค่ดงเฮกลับมา ร้านที่มีแต่ดอกไม้มันก็เต็มไปด้วยดอกไม้มากขึ้นไปอีก
สวนหน้าบ้านของทงเฮที่มีแต่ดอกกุหลาบสีขาวนั้น
กลับมีดอกกุหลาบสีแดงมาวางเรียงรายแทรกเข้าไปทั่ว
คงแพงน่าดูกับดอกไม้เยอะแยะอย่างนี้ คุณแม่เองก็ท่าจะชอบมากซะด้วย
เพราะคุณแม่เป็นคนจัดเอง ตามความต้องการของคุณลูกค้า
มันบ้าไปแล้วหรือไง คิม คิบอม?
"อ้อ แล้วไอดอกไม้ที่เค้าลือว่าเจ้าชายสั่งมาให้จากนอกล่ะ?"
"เมิงรู้ได้ไง?"
"แฟนกรู"
อ่ออ แฟนมัน ไอแพรตตินั่มกายที่ได้ทุนไปศึกษากับคิม คิบอมนั่นแหละ
พวกเราทั้งหกเป็นเพื่อนสนิทกัน ก็ซีวอนน่ะมาจีบฮยอกแจ
มาชอบได้ไงไม่รู้ ไอไก่นี่ผอมยังกะไม้เสียบปลาหมึก ปากก็ไม่ดี
ซีวอนก็เสี่ยวพอกัน งอนกันทีไร ซีวอนเอาของฟรีมาง้อ ฮยอกแจก็หายโกดทุกที
มีงอนกันบ้าง แต่ก็รักกันดี ซีวอนเองก็คอยเทคแคร์เสมอดูๆไปมันก็เข้ากันดีเนาะ
ผิดจากไอเทพบุตรรูปงามของคนทั้งโรงเรียน คำพูดหวานหูนี่ไม่มี
ง้อทีไรมันก็คว้าตัวทงเฮไปกอดไปหอมทุกที เปลืองเนื้อเปลืองตัวจะแย่
นี่หลังจากมันไปนอกก็ไม่ได้ติดต่อกันเลย ได้แต่ถามสารทุกข์สุกดิบผ่านซีวอน
"เออ สวีทกันจังนะ กรูอยากรู้ เมิงมีไรให้เค้าหลงนักหนา"
"กรูหน้าตาดี"
เหอ กล้าพูด!!
"ซีวอนมันใช้อะไรมองวะ?"
"หัวใจ"
"ตาตุ่มสิ!"
ก็ใช่ว่าดอกไม้นั่นมันจะไม่ดีพอหรอกนะ,,
อยู่ๆมาถามถึงมันก็เขิน ทงเฮโตมาพร้อมกับดอกไม้
แต่ทำไมถึงรู้สึกว่าดอกไม้ที่มาวางแซมกับดอกไม้ที่ดงเฮลงมือปลูกเองนั้น
มันสวยงามยิ่งกว่าดอกไหน ๆ
"อยู่เฝ้าร้านเป็นแม่ม่ายคอยสามีไปได้"
"ไอฮยอก!""หรือไม่จริง"
"เมิงอยากตายมั้ย"
"กรูอยากอยู่มีลูกให้ซีวอน"
"เมิงจะมีได้ไง?"
"รอดูหลังภาคปฏิบัติสิ ฮ่า ๆๆ "
เออ เอาเข้าไป
,, กุ๊งกริ๊ง ~ ~ ~
เสียงกระดิ่งหน้าร้านดังขึ้น เป็นสัญญานว่ามีลูกค้าเข้ามา
"ยินดีต้อนรับครับ"
"ไม่ต้องต้อนกรูก็เข้า"
เฮ้ย น้ำเสียงกวนอวัยวะเบื้องล่างขนาดนี้ !?
คุณลูกค้าหน้าหล่อ(เลว)กับอีกคนหน้าตาน่ารักเดินเข้ามา หน้าตาคุ้น ๆ
"ไงไอคยูเมิง.. ไงจ๊ะซองมิน"
"ทำไมสรรพนามมันต่างกันงี้วะ?" โจ คยูฮยอนขัดขึ้น
"ตามระดับหน้าตาเว้ย"
"กรูไม่หล่อพอรึไง"
"แหงล่ะ แฟนกรูหล่อสุด" ฮยอกแจแทรกขึ้น ดูมันทำหน้าเคลิ้มเชียวนะ พอเอ่ยถึงซีวอนเนี่ย
วันนี้แกร่าเริงไปหน่อยมั้ยฮะ ฮยอกแจ?
"ไม่ได้เจอกันนานเลยเนอะซองมิน" ทงเฮหันไปถามคนตัวเล็กที่ยืนอยู่ข้างๆคยูฮยอน
"อือ คิดถึงจังเลย" ร่างบางหน้าตาน่ารัก สวมหมวกสีเทากับเสื้อกันหนาวสีชมพูเอ่ยตอบบ้าง
.... ยังน่ารักเหมือนเดิมเลยนะ ,,
"เป็นยังไงมั่งล่ะ"
"ซองมินก็น่ารักเหมือนเดิม" คยูฮยอนพูดแทรก เรียกเลือดฝาดบนหน้าซองมินได้อย่างดี
แต่ก็คงเรียกฝ่ามือให้ฟาดลงไปบนอกด้วยล่ะมั้ง สมน้ำหน้า! ฮ่า ๆๆๆ"หลงเมียตัวเองเข้าไป"
แกก็ไม่หลงสามีตัวเองเลยเนอะฮยอกแจ
"ออกไปสูดอากาศข้างนอกกันมั้ย ชั้นอยากไปที่ภูเขาหลังโรงเรียนน่ะ"
*
.
"ฮร้า~ อากาศดีจัง~ อยากให้ซีวอนได้เห็นมั่ง"
"ยังสวยเหมือนเดิมเลยนะ สถานที่ของพวกเรา"
"แต่ซองมินสวย แล้วก็หวานกว่าความทรงจำพวกนั้นอีกนะครับ"
"บ้า!"คยูฮยอนสวมกอดซองมินจากด้านหลัง พร้อมกับกระซิบข้างหู
ร่างกลม ๆ หอม ๆ นุ่ม ๆ น่ากอดได้แต่เขินอายอยู่ในอ้อมกอดนั้น
ทำไมบรรยากาศมันถึงได้หวานเลี่ยนขนาดนี้เนี่ย?
สถานที่ของพวกเรา ภูเขาหลังโรงเรียนที่ชอบโดดเรียนมากันหกคนบ่อย ๆ
ไม่มีอาจารย์มาคอยตรวจตรา แถมสถานที่ยังร่มรื่น
อากาศเย็นสบาย แล้วก็ร่มรื่นด้วยต้นไม้ ดอกไม้ที่ปลูกเรียงรายเป็นทาง แล้วก็ ...ลมเย็นดี...
เป็นเวลาไม่นานหลังจากที่ต้องแยกย้ายกันหลังจบการศึกษา
แต่นานเหลือเกินสำหรับดงเฮ เพราะคำสัญญางี่เง่าของไอคนอิคิวต่ำที่มันได้ทุนไปศึกษาเมืองนอก
ทงเฮไม่ชอบรอ ...
ฮยอกแจหลบไปนั่งใต้ต้นไม้ใหญ่กดโทรศัพท์ คงโทรหาสามีมันนั่นแหละ
ส่วนอีกสองคนก็นั่งใต้ต้นไม้ใหญ่อีกต้น คยูฮยอนกอดซองมินเอาไว้แล้วเอาคางเกยบนไหล่บอบบาง
กระต่ายสีชมพูที่ตอนนี้ตัวแดงไปทั้งตัว ก็กระหนุงกระหนิงกันสองคน ,,
รู้สึกว่าเรื่องนี้ทงเฮจะเป็นนายเอกนะ ! เหอออออออออ หมั่นไส้ !
"ได้เวลาแล้วมั้ง"
"ได้เวลาอะไร?" ถามพลางทำคิ้วผูกโบว์
"ก็....เวลากลับบ้านน่ะสิ เย็นแล้วนี่" ซองมินลุกขึ้นโดยมีคยูฮยอนช่วยพยุง
"รีบๆเด่ะไอปลาไอไก่ เดี๋ยวซองมินตากค้ำค้างนานจะไม่สบาย"
โหยยยยยยยย ไอโจ้ ไอหล่อ ไอเลว ไอเพื่อนที่แสนดี๊ เป็นห่วงเพื่อนจังนะมึง !!
คิก .. คิก ๆ ....
ระหว่างทางกลับบ้าน เจ้าสองคนนั้นหัวร่อต่อกระซิกกันสองคน
บางครั้งก็ได้ยินเสียงฮยอกแจด้วย มีความสุขอะไรกันนักหนา ?
*
.
,, กุ๊งกริ๊ง ~ ~ ~
"พวกผมกลับมาแล้วฮะแม่~"
"กลับมาแล้วหรอจ๊ะ แม่เตรียมทำบาร์บิคิวไว้หลังบ้านแหน่ะ" คุณนายลีเอ่ย
หล่อนเป็นคุณแม่ของทงเฮ มักจะทำอาหารอร่อย ๆ ให้พวกเราทานเสมอเวลามาค้างที่นี่
บ้านของทงเฮกว้างแล้วก็มีห้องพอให้พวกเราได้พัก รบกวนด้วยนะครับ คุณแม่ !
"ไม่ต้องเกรงใจนะครับ วันนี้วันนี้ผมสั่งมาเยอะเผื่อใครบอกคนจะกินของฟรีไม่พอ"
เฮ้ย ... ซีวอน !
"ซีวอนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน~~!!"
ฮยอกแจยิ้มร่าพลางกระโจนเข้ากอด โดนที่ร่างสูงใหญ่นั้นก็อ้าแขนเตรียมรับไว้แล้ว
เรียกเสียงหัวเราะของคนรอบข้างได้ เมื่อทั้งคู่ล้มลงไปนอนแอ้งแม้งที่พื้น ไอเจ้าพวกบ้า
ภาพประทับใจนั้นทำเอาทงเฮขมวดคิ้วหมุ่น แล้ว...คนของเขาล่ะ?
หมับ!
"หาผมอยู่หรือเปล่า?"
"กลับมาทำไม"
"กลับมาหาคนที่ผมรัก"
"ใครรักนาย!?"
"ก็ใครที่รอ......."
".........."
"หายไปไหนมาฮะ!" ถามทั้ง ๆ ที่รู้อยู่แล้ว ... แก้เขินหรอกน่า
"ก็อยู่นี่แล้วไง"
"ฮึ!" ฮึดฮัดพลางพยายามผละตัวออก
"กลับมาแล้วครับ" ก้มลงกระซิบเอ่ยบอกคนในอ้อมกอด
"เด็ก ๆ บาร์บีคิวน่ะ ไฟมันกำลังได้ที่เลย มาทานกันก่อนเถอะจ๊ะ"
*
.
หลังจบจากหารอาหารเย็น
ขอยืมห้องหากำไรทดแทนช่วงเวลาที่ห่างเหินคุณลูกชายด้วยนะฮะ
คุณนายลี !
ความรัก .... เหมือนสายลมที่หมุนเวียนอยู่รอบกาย ....
มองไม่เห็น แตะต้องไม่ได้ ... แต่สัมผัสได้ตลอดเวลา ,,
Wished wind turn back
*
.
ความคิดเห็น