[ SF/OS ] MONSTA•X ❄️

ตอนที่ 2 : (OS) Little Cat [WONHOxHYUNGWON]

Little Cat

 [WONHOxHYUNGWON]

   ประเทศญี่ปุ่นขึ้นชื่อเรื่องความสงบ แต่ไม่คิดว่าจะถึงขั้นนี้ บรรยากาศโดยรอบเต็มไปด้วยต้นซากุระที่เบ่งบานระรานตา ถึงแม้ว่าจะอยู่ภายในคอนโดยังคงได้กลิ่นหอมๆของดอกไม้จากภายนอกตลอดทั้งวันและคืน ผมเป็นชาวเกาหลีใต้ธรรมดาคนนึงมีจุดประสงค์เพียงแค่มาเรียนต่อมหา'ลัยที่นี่ แต่พอได้มาสัมผัสบรรกาศและภูมิลักษณ์ของญี่ปุ่นแล้ว ทำให้ผมตกหลุมรักจนโงหัวไม่ขึ้นเลย

กริ๊งง~

เสียงสมาทโฟนเครื่องสวยของ ชินโฮซอก ดังขึ้นหลังจากที่เขาอยู่ในภวังค์อยู่นาน รายชื่อในโทรศัพท์ทำให้โฮซอกเลี่ยงไม่ได้ถึงแม้จะคิดว่าจะรับสายหรือไม่รับสายดี

"ครับแม่"

"จะกลับจากญี่ปุ่นเมื่อไหร่ลูก แม่คิดถึงลูกแล้วนะ"

"อีกนานครับแม่ โทรคุยกับผมนี่ยังคิดถึงอีกหรอครับ?" แม่ผมมักจะมาแนวนี้ตลอดครับ บางครั้งอ้อนบางครั้งก็บังคับ พยายามทำทุกทางให้ผมกลับจากญี่ปุ่นทั้งที่ท่าก็รู้ว่าผมว่าเรียน หลายครั้งที่ท่านพยายามมาหาแต่ผมมักจะบอกให้ท่านอยู่บ้าน ไม่อยากให้ต้องลำบากถ่อมาหาถึงที่

"แม่อยากเจอหน้าโฮซอกไง"

"ถ้าผมมีเวลาผมจะกลับไปหานะครับ ผมต้องไปเรียนแล้ว" โฮซอกตัดบทสนทนาทางโทรศัพท์ทันทีเพราะรู้ว่ามันจะไม่จบแค่เรื่องนี้เรื่องเดียว แม่ของเขามักจะพูดเรื่องแต่งงานที่ถูกหมั้นหมายไว้ตั้งแต่เด็กแม้แต่ชินโฮซอกยังไม่รู้เรื่องอะไรเลย เขาจำได้ว่าก่อนวันที่เขาตัดสินใจมาเรียนต่อที่ญี่ปุ่นจู่ๆก็มีหญิงสาวรุ่นราวคราวเดียวกันกับแม่มาพบประพูดคุยที่บ้านพร้อมกับเด็กหญิงวัยละอ่อนน่าตาจิ้มลิ้มน่าเอ็นดู แต่นิสัยใจคอกลับตรงกันข้ามวาจาหยาบคายพฤติกรรมไร้มารยาทจนโฮซอกตีตัวออกห่างก่อนจะหนีมายังญี่ปุ่นโดยมิบอกกล่าวผู้เป็นบิดามารดา

       จักรยานคันสวยสีดำแล่นไปด้านหน้าตามถนนที่ว่างเปล่าในยามเช้าของญี่ปุ่น คอนโดที่เขาอยู่เป็นเพียงห้องเล็กๆแต่ก็พอที่จะอยู่ได้สองถึงสามคน ส่วนใหญ่ก็จะใช้ห้องโฮซอกเวลาทำงานหรือสังสรรค์เพราะสะดวกสบายที่สุดในบรรดากลุ่มเพื่อน สองล้อหมุนอย่างไม่รีบร้อนนักแต่ก็ถึงที่ในไม่ช้าจุดฝากจักรยานดูเปลี่ยนไปจากที่สนิทเกาะกังตอนนี้สดใสจนแทบไม่กล้าใช้

"วอโนซังง"เสียงเพื่อนร่วมคณะที่คุ้นเคยอย่างซนฮยอนอูเอ่ยทักโฮซอกก่อนใครอื่น เราสองคนสนิทกันได้เร็วเพราะเป็นชาวเกาหลีเช่นเดียวกันแถมยังมีลักษณะนิสัยที่คล้ายกันอีกด้วย

"วันนี้ตื่นเร็วจัง?"

"ยังไม่นอนเลยต่างหาก"

ลืมไปซะสนิทว่าช่วงนี้มีโปรเจคที่ต้องส่งตามกำหมดซึ่งเหลืออีกเพียงไม่กี่สัปดาห์ โฮซอกขำเล็กน้อยเพราะเคยเอ่ยชวนให้ฮยอนอูมาทำงานร่วมกันแต่ดันถูกปฏิเสธโดยมีเหตุผลที่ว่ากลัวกินแรง ในส่วนของโฮซอกงานนั่นเสร็จไปตั้งแต่2-3วันก่อนแล้วเหลือแต่คนร่างหมีเนี่ยแหละ เขาจึงอาสาช่วยฮยอนอูเท่าที่จะทำได้ 

"พยากรอากาศบอกว่าฝนจะตกด้วยนะ เอาร่มมารึเปล่าวอโนซัง?"

"ไม่ได้เอามาแต่คอนโดเราอยู่ใกล้ๆแค่นี้เอง"

"ระวังป่วยด้วยนะ" ดวงตาขีดถูกส่งมา ฮยอนอูกับโฮซอกสนิทกันมากจนเพื่อนในคณะต่างพากันแซวแต่ก็ไม่มีอะไรเกินเลยนอกเหนือคำว่าเพื่อน คลาสน่าเบื่อสิ้นสุดลงพร้อมกับการรับประทานอาหารในส่วนของร้านที่เขาจะไปกันบ่อยๆเป็นร้านซาชิมิเล็กๆริมทาง ถึงจะดูเล็กกระทัดรัดแต่เรื่องความอร่อยยกให้อยู่ในระดับ5ดาวยังได้

ซู่....

เป็นเรื่องจริงที่ฮยอนอูกล่าวไว้เรื่องอากาศวันนี้ในช่วงเย็น ท้องฟ้าที่แจ่มใสในตอนนี้เต็มไปด้วยกลุ่มเมฆฝนน้ำเม็ดเล็กตกมาหนักขึ้นเรื่อยๆจนโฮซอกกับฮยอนอูต้องบอกลากัน ฮยอนอูจะเป็นคน

รอบคอบจึงพกร่มติดตัวมาด้วยส่วนโฮซอกหาซื้อแถวหน้ามหา'ลัย เขาเดินจูงจักรยานคันสวยไม่รีบร้อนนักฝนปรอยๆกับเพลงที่เปิดคลอเบาๆนั้นยิ่งทำให้น่าหลงใหลมากยิ่งขึ้น ซึมซับบรรยากาศยามฝนตกอย่างเต็มเปรี่ยมเพราะมีโอกาสน้อยมากที่จะเกิดเหตุการอย่างนี้ขึ้น 

เมี๊ยว~

"หือ?" โฮซอกหยุดนิ่งเมื่อได้ยินเสียงสิ่งมีชีวิตบางอย่าง สายตาสอดส่องไปทั่วก่อนที่จะหยุดอยู่กับกองขยะที่มีกล่องใบใหญ่ตั้งแหมะไว้ ขาแกร่งตรงเข้าหากล่องใบนั้นพร้อมกับเปิดมันออกช้าๆเผยให้เห็นเจ้าเหมียวสีขาวที่ตอนนี้เปียกชุ่มไปด้วยฝนอย่างน่าสงสาร ดูจากสภาพกล่องน่าจะพึ่งนำถูกมาทิ้งไว้เเต่สภาพเจ้าเหมียวดูน่าเป็นห่วงเป็นอย่างมาก

"ใครกล้าเอามาทิ้งนะ" อุ้มเจ้าเหมียวตัวน้อยไว้ในอ้อมกอดพร้อมกับหมุนดูรอบๆว่ามีบาดแผลหรือไม่ โฮซอกสะดุดเข้ากับดวงตาน้อยๆกำลังสั่นไหวด้วยความกลัว 

รู้สึก...ตกหลุมรัก

"กลับบ้านด้วยกันเนอะ"

เหมียวว~

โฮซอกมองแมวตัวน้อยในอ้อมกอดตลอดเวลาจนถึงคอนโดของเขา โชคดีที่สถานที่นี้สามารถนำสัตว์เลี้ยงเข้ามาได้จึงไม่วุ่นวายนัก เขาวางมันลงบนเตียงนุ่มอย่างเบามือวานหาผ้ามาเช็ดตัวให้แมวตัวน้อย

"ชื่ออะไรดีนะ"

เมี๊ยวว

"เป่ยเป๋ย?"

แง้วว!!!

"ไม่ชอบหรอ?" ต่อให้ตายก็ยังไม่ชอบอยู่ดี นี่แมวญี่ปุ่นจะตั้งชื่อจีนซะอย่างงั้น

"แกเป็นแมวญี่ปุ่น... แต่ฉันจะตั้งชื่อเกาหลีนะ^^" โฮซอกตอนนี้ราวกับคนบ้านั่งนอนคุยกับเเมวเป็นเรื่องเป็นราวเสมือนกับว่าเจ้าเหมียวฟังรู้เรื่อง แต่ก็เหมือนว่าจะรู้จริงๆนั่นแหละเพราะทุกประโยคที่พลั่งพลูออกมาก็จะมีเสียงตอบกลับมาตลอดตอน เรื่องไหนไม่เข้าหูก็งุ่นง่านใส่ บางเรื่องก็ส่ายหางวิ่งรอบตัวเขาจนนึกเอ็นดูในความน่ารักของเจ้าเหมียวตัวนี้

รึเขากำลังจะตกเป็นทาส...

"ได้ชื่อแล้วนะ"

เหมียวว?

"ฮยองวอน"

.....

ไม่มีสัญญาณตอบรับจากหมายเลขที่ท่าเรียกเลยครับ หน้าแมวน้อยตอนนี้ดูเหมือนกำลังงุนงงเป็นอย่างมากถึงมากที่สุดแต่หางยังคงสะบัดสั่นดุ๊กดิ๊กน่ารักบนเตียงนอนของเขาก่อนที่จะลุกขึ้นเดิมมานอนบนตักแกร่ง

ชอบชื่อนี้รึเปล่านะ...

เมี๊ยวว~

ผมจะคิดว่ามันตอบว่าชอบก็แล้วกัน

8:45PM

หลังจากที่นอนเล่นกับเจ้าเหมียวฮยองวอนได้สักพักเขาเกิดรู้สึกหิวขึ้นมาจึงเดินไปมินิมาร์ทที่ไม่ไกลจากที่พักของเขา พอนึกถึงแมวตัวเล็กสีขาวขาเรียวพาร่างตนเองไปยังจุดจำหน่ายอาหารสัตว์ ตอนนี้รู้สึกเหมือนหน้ามืดตามัวหยิบอาหารแมวใส่ตะกล้าอย่างบ้าคลั่ง ใบหน้าเจ้าเหมียวที่ได้ชื่อใหม่ว่าฮยองวอนผุดขึ้นมา สายตาอ้อนจมูกรั้นสีชมพูอ่อนเขี้ยวเล็กๆขนสีขาวอะอาดตานั่น...

น่ารักเป็นอย่างมาก

ระหว่างเดินกลับคอนโดก็ยิ้มแทบไม่หุบ ไม่เคยคิดมาก่อนว่าจะกลายมาเป็นทาสแมวตัวนี้ถึงแม้ตอนแรกไม่ได้อยากนำกลับมาด้วยสักเท่าไหร่เพราะเกรงว่าเจ้าของจะกลับมาเอาเจ้าเหมียวไป พอมาถึงตอนนี้ก็แทบไม่อยากให้ใครได้เห็นขนขาวๆนั่นเลยด้วยซ้ำ

"ฮยอง..วอน" โฮซอกหยุดชะงักทันทีเมื่อพบกับเจ้าเหมียวของเขาที่ตอนนี้หลับพริ้มบนเตียงขนาดกลางสีขาว มือแกร่งลูบกลุ่มขนขาวอย่างช้าๆขนที่นุ่มฝูบ่งบอกถึงการเลี้ยงดูอย่างดี แต่ทำไมถึงเอามาทิ้งที่กองขยะล่ะ

"หลับสบายเลยน้า"

เหมียวว..

"ฉันทำแกตื่นรึเปล่า"

....

"เดี๋ยวเอาอาหารให้กินนะฮยองวอน..." จู่ๆแมวตัวน้อยก็กระโดดลงมาจากเตียงคลอเคลียกับขาโฮซอกราวกับออดอ้อนจนเขาต้องอุ้มขึ้นมาฟัดให้หายหมั่นเขี้ยว แมวตัวนี้ชักจะอ้อนเก่งเกินไปซะแล้ว

โฮซอกจัดอาหารทุกอย่างใส่จานชามใบสวยในขณะที่ยังมีฮยองวอนพาดอยู่ที่บ่าเขา หางสะบัดแกร่งไปมาอยู่บริเวณคอเขาจนรู้สึกจักจี้ โฮซอกวางแมวน้อยไว้ที่พื้นพร้อมกับถาดอาหารแมวที่เขาพึ่งได้มา เห็นแบบนั้นแล้วจึงจัดการอาหารของตัวเองบ้างสายตาพลางมองเจ้าตัวน้อยที่กินอย่างเอร็ดอร่อยจนเรียบ

"กินเก่งนะเรา"

เมี๊ยวววว

"หือ?" ฮยองวอนเดินหายเข้าไปในห้องนอนก่อนจะคาบริบบิ้นผ้ายาวสีชมพูออกมาด้วย โฮซอกที่ว่างงแล้วยิ่งงงเข้าไปใหญ่เมื่อเข้าเหมียวนั่งแหมะตรงหน้าเขาพร้อมส่ายหางไปมา

"ฉันไม่เข้าใจแกหรอกนะ..."

.....

"????"

ฮยองวอนคายริบบิ้นออกไว้ในมือแกร่ง โฮซอกรับไว้พร้อมกับดูปฏิกิริยาเจ้าเหมียว มานั่งหันหลังให้เขาแบบนี้หมายความว่ายังไงกัน

ผูกโบว์เหรอ?

"ฉันผูกไม่เป็นหรอกนะ"

แง้ววว!!!

โดนโมโหใส่อีกแล้วครับ แมวตัวนี้รู้สึกว่าจะเอาแต่ใจเป็นอย่างมากด้วยดูไม่เหมือนแมวที่พึ่งคลอดด้วยซ้ำ เอาใจยากชะมัดเลย

"ก็ได้ๆ"โฮซอกยอมจำนนจริงๆ มือข้างหนึ่งอุ้มเจ้าเหมียวมาไว้บนตักส่วนอีกมือหนึ่งคลายปมริบบิ้นออก เขาบรรจงผูกโบว์ให้พลางคิดถึงแมวมารีในการ์ตูนเรื่องหนึ่ง ถึงจะออกมาไม่สวยงามนักแต่ดูเหมือนว่าเจ้าเหมียวจะพอใจเป็นอย่างมาก

เหมียววว~

จะถือว่านั่นเป็นคำขอบคุณนะ

6:58AM

เช้านี้เขาตื่นสายผิดปกติเนื่องจากว่าอาจารย์โทรมายกเลิกคลาสเมื่อคืนนี้ สะลึมสะลือได้ไม่นานก็ต้องเบิ่งตากว้างเมื่อจู่ๆเจ้าฮยองวอนก็กระโจนเข้าใส่เขา อุ้งเท้านุ่มแปะลงกับหน้าผากย้ำซ้ำๆราวกับนวด โฮซอกได้แต่ขำกับท่าทางน่ารักน่าเอ็นดู นอนรบราฆ่าฟันกับแมวน้อยได้สักพักก็ต้องผละตัวไปอาบน้ำชำระกายให้หอมสะอาด สิ่งที่น่าแปลกใจเป็นอย่างมากคือเจ้าเหมียวเข้ามาในห้องน้ำด้วย นั่งมองโฮซอกบนเคาน์เตอร์แกว่งหางสะบัดไปมาอย่างร่าเริง

"อยากอาบน้ำหรอฮยองวอน"

เมี๊ยว

"แมวอาบน้ำรึเปล่านะ" สะบัดไล่ความคิดเด็กๆออกจากหัวพร้อมกับถอดเสื้อยืดสีเทาออก รับรู้ได้ถึงสายตาที่ถูกส่งมาจากแมวตัวน้อยที่ยังคงนั่งหน้าแป้นแล้นตรงหน้าเขา หัวเราะร่วนในลำคอเล็กน้อยขว้างเสื้อลงตะกร้าก่อนจะหันกลับมาสนใจกับกางเกงนอน

เมี๊ยวว!!

"เป็นอะไรน่ะ?" 

......

รอยยิ้มผุดขึ้นมาอีกครั้ง มือหนาร่นกางเกงลงไปกองกับพื้นก่อนจะโยนลงตะกร้าตามเสื้อไปติดๆ ลอนแพคสวยน่าหลงใหลเด่นหลาต่อหน้าเจ้าเหมียว เสียงร้องเหมียวๆดังขึ้นเรื่อยๆส่วนโฮซอกหย่อยขาลงกับอ่างอย่างช้าๆรู้สึกผ่อนคลายจากโปรเจคเเสนวุ่นวานที่เคยผ่านๆมา 

แมวน้อยฮยองวอนเดินวนไปมาหูหางตกอย่างน่าเป็นห่วง เห็นเช่นนั้นก็อดที่จะกล่าวถามไม่ได้ด้วยความเป็นห่วงถึงแม้ว่าจะเป็นแมวก็เถอะ

"ฮยองวอนอ่าเป็นอะไรรึเปล่า?"

เหมียวว~

เจ้าเหมียวกระโดดเหยงๆเกาะขอบอ่าง โฮซอกเห็นเช่นนั้นจึงอุ้มขึ้นมาก่อนจะหย่อนลงในอย่างช้า ถ้าจำไม่ผิดแมวมักจะกลัวน้ำแต่ผิดกับฮยองวอนที่ตอนนี้ดูเหมือนจะกำลังสนุกอยู่กับฟองเล็กละเอียดนั่น ถือวิสาสะอาบน้ำให้เจ้าเหมียวซะเลยแต่ดันรู้สึกแปลกๆเมื่อนานเข้าช่วงล่างเริ่มมีบางสิ่งบางอย่างดันเข้ากับหน้าขาแกร่ง

บริ้งค์!

"เฮ้ย!!"

"อ้ากก!" เปล่งเสียงอุทานออกมาด้วยความตกใจเมื่อเจ้าแมวตรงหน้ามีสภาพเปลี่ยงเเปลงไป สองเท้ายันหนุ่มร่างบางส่วนคนโดนก็ได้แต่สำลักน้ำที่เข้าจมูกเข้าปากอย่างไม่ทันตั้งตัวก่อนจะตะหวาดใส่เจ้าของด้วยความโมโห

"ทำไมคุณโฮซอกต้องถีบผมด้วย!"

"......"

แมวที่เขาเก็บมากลายเป็นคน แถมยังน่ารักอีกด้วย..

"คุณเจ้านายโฮซอก!!!!"

"นายเป็นคน!?" ตั้งสติได้ก็เริ่มซักถาม ฮยองวอนมองร่างกายตนเองที่ตอนนี้มีแขนขาดั่งมนุษย์ทั่วๆไปทั้งๆที่ก่อนหน้านี้เขาเป็นแมว 

"ผมเป็นแมวนะ"

"แล้วทำไม.." โฮซอกจ้องมองเรือนร่างขาวไม่วางตา ผิวขาวละเอียดผมสีชมพูอ่อนริมฝีปากแดงระเรื่อดึงดูดสายตาเชิญชวนให้มองแต่ก็ยังคงช็อคอยู่ดี 

"นายท่านเก่าผมทำครับ..ฮึก" ฮยองวอนตีหน้าเศร้าทันทีเมื่อพูดถึงเจ้าของเก่า เขาเคยเป็นเเมวธรรมตัวหนึ่งที่ถูกเก็บมาเลี้ยงเช่นเดียวกันกับตอนนี้ ด้วยความขี้อ้อนของฮยองวอนนายท่านจึงคิดอะไรแปลกๆขึ้นมา ในวันนั้นมีนักวิทยาศาสตร์มาที่คฤหาสน์พร้อมกับอุปกรณ์ต่างๆนาๆหลากหลายชนิด แมวน้อยที่ไม่รู้อีโหน่อีเหน่ถูกนำไปทดลองโดยการฉีดและกินจนรู้สึกถึงการเปลี่ยนแปลงของลำตัว ฮยองวอนจะกลายเป็นมนุษย์ก็ต่อเมื่อเกิดอารมณ์หรือนายท่านต้องการเรื่องอย่างว่า

นานเข้าฮยองวอนยิ่งเอาใจเก่งจนนายท่านห่างเหินกับท่านหญิงภรรยาสุดที่รักของนายท่าน มีครั้งหนึ่งฮยองวอนในร่างเจ้าเหมียวถูกทารุนสารพัดโดยท่านหญิงที่เป็นดั่งนางฟ้าของคฤหาสน์ ในสายตาฮยองวอนเขาเป็นดั่งปีศาจซ่อนร่างเสือซ่อนเล็บ เคยตัดสินใจบอกเรื่องนี้กับนายท่านแต่สิ่งที่ได้กลับมาคือการตะคอกใส่กับการกระทำรุนแรงกลับมานั่นทำให้เจ้าเหมียวกลัวตัวสั่นไปหลายวันเพราะนายท่านไม่เคยทำเช่นนี้กับเขา ครั้งที่ผ่านมานายท่านต้องไปดูงานที่ต่างประเทศนายหญิงสั่งให้คนรับใช้นำเขามาทิ้งและให้บอกกับนายท่านว่าแมวน้อยเสียไปเพราะติดโรคจากแมวตัวอื่นๆ ฮยองวอนรู้ตัวอีกทีก็อยู่ในกล่องขนาดพอดีที่จะไม่ทำให้อึดอัดจนกระทั่งพบกับโฮซอกที่เอ็นดูนำเขากลับไปเลี้ยง

"มะ..ไม่ร้องไห้นะฮยองวอน เดี๋ยวฉันส่งนายไปหาเจ้านายของฮยองวอนนะ"

"ผมไม่อยากกลับไป"

"ทำไมล่ะ?"

"ผมอยากอยู่กับคุณโฮซอก คุณโฮซอกคือเจ้านายของผม" ท่าทางน่ารักเผยออกมาอีกครั้ง ร่างบางขยับเข้าหาอย่างไม่รีบร้อนนัก ใบหน้าหวานไถถูกับลาดไหลแกร่งมือขาวพลางบีบกล้ามเนื้อแขนนั่นทำให้โฮซอกรู้สึกผ่อนคลายมากยิ่งขึ้น 

ถ้าฮยองวอนจะกลายเป็นคนก็ต่อเมื่อเกิดอารมณ์หรือเจ้านายอยากทำเรื่องอย่างว่าละก็.....

เจ้าเหมียวนี่คงเกิดอารมณ์เองเเน่ๆ

"คุณเจ้านาย" น้ำเสียงออดอ้อนเอ่ยเรียกชื่อเจ้านายคนใหม่ไม่หยุดปาก ใบหูกระดิกไปมาอย่างน่ารักแก้มนุ่มขึ้นสีทันทีเมื่อมือแกร่งเริ่มอยู่ไม่สุข ลูบไล้เอวคอดไล่ลงก่อนจะหยุดกับบั้นท้ายอวบ ส่งสายตาแทะโลมตามสัญชาตญาณไปยังตามจุดต่างๆของร่างกายฮยองวอน ริมฝีปากเผยอออกเล็กน้อยช้อนมองเขาพลางกดจูบทั่วแผ่นอกแน่นก่อนจะพูดประโยคเอาใจออกมา

"ให้ฮยองวอนช่วยคุณเจ้านายผ่อนคลายนะครับ"

ใครจะกล้าปฏิเสธลงกันล่ะ

------------------ CUT ------------------

   หน้าไบโอ

"ใส่เสื้อผ้าฉันไปก่อนนะ"

"ครับเจ้านาย^^"

"เรียกฉันว่าโฮซอกก็ได้" มือหนาลูบกลุ่มผมนิ่มอย่างเอ็นดู พอลองสังเกตุเข้าดีๆร่างกายนี้ดูบอบบางเป็นอย่างมาก ไหนจะใบหน้าหวานราวกับเด็กหญิงนั่นอีก ถึงว่าทำไมนายท่านคนก่อนของฮยองวอนจึงหลงนักหลงหนา

"คะ..คุณโฮซอก" เอ่ยออกมาด้วยเสียงสั่นเคลือพร้อมกับโผลเข้ากอดอย่างไม่ทันตั้งตัว สัมผัสได้ถึงความชื้นตรงส่วนอกแกร่งบ่งบอกได้ว่าเจ้าเหมียวกำลังร้องไห้กับอะไรบางอย่าง

"ฮยองวอนร้องไห้ทำไม?"

"คุณโฮซอกสะ..สนใจแค่ฮยองวอนได้ไหมครับ?" 

"....."

"ฮึก.. คุณโฮซอกอย่าทิ้งฮยองวอนแบบนายท่านนะครับ" คำสารภาพพลั่งพลูออกมาจนหมด น้ำตาไหลอาบแก้มกลมอย่างน่าสงสารมือเล็กกระชับกอดแน่นจนแทบไม่มีช่องว่างระหว่างกัน โฮซอกกดจูบกลางกระหม่อมบางราวกับปลอบประโลมให้ใจเย็นลงกับเรื่องที่กล่าวมา 

"ฉันไม่ทิ้งฮยองวอนหรอก" เสียงทุ้มนุ่มที่เอ่ยออกมาทำให้เด็กหนุ่มยิ้มกว้างทันที ยันให้ตัวเองนั่งชันเข่า บดจูบกลีบปากเบาๆก่อนจะผละออกมากอดอีกครั้ง 

ความจริงเขาก็อยากคืนฮยองวอนให้กับเจ้าของเก่าอยู่หรอก แต่ถ้ากลับไปแล้วเจอเรื่องอย่างนั้นก็อย่ากลับไปสะดีกว่า ผ่านมาหลายชั่วโมงแล้วฮยองวอนยังคงอยู่ในร่างมนุษย์นอนดูโทรทัศน์อย่างสบายใจบนเตียงนุ่ม รายการโชว์นั่นกำลังดึงดูดเจ้าเหมียวให้ชวนหลงกับมายากลหลอกเด็ก แววตาเป็นประกายเพ่งไม่กระพริบตาพร้อมเอ่ยถามโฮซอกเป็นครั้งเป็นคราวว่าสิ่งที่เกิดขึ้นในรายการคือเรื่องจริงหรือเปล่า เขาใสซื่อกว่าที่คิด เหตุการณ์ในตอนเช้าอาจเป็นเพราะถูกปลูกฝังมาหรือจากการทดลองกลับเรื่องอย่างว่า

6:28PM

โฮซอกกับฮยองวอนในร่างแมวเหมียวตอนนี้นอนหลับพริ้มอยู่บนเตียงทั้งคู่ เเสงสีส้มอ่อนบ่งบอกถึงเวลาพบค่ำแล้ว เขาไม่รู้ตัวเลยด้วยซ้ำว่าหลับกันไปตั้งแต่ตอนไหน

ดิ๊งด่อง!

"อืออ" ร่างหนาตื่นขึ้นมาด้วยความงัวเงียเพราะเสียงรบกวนจากกริ่งห้องตัวเอง

"เฮ้!!" เสียงของฮยอนอูและพักพวกทำให้เขาตื่นเต็มตา มองของที่ถือมาพลุงพลังอย่างงุนงงก่อนจะเอ่ยปากถามเพื่อนสนิทอย่างฮยอนอู

"คืออะไร?"

"ลืมหรอว่าวันนี้จะฉลองที่เลื่อนโปรเจคอ่ะ" เกือบลืมไปเลย เป็นคนชวนเองแท้ๆแต่ทำไมถึงลืม โฮซอกถอยหลังเล็กน้อยเพื่อให้ทุกคนเข้ามาพร้อมกับตรงดิ่งไปยังเตียงทิ้งตัวนอนอย่างสบายใจแต่..

เมี๊ยวว!!

"อ่ะ ขอโทษนะฮยองวอน"

"เลี้ยงแมวด้วยหรอ ครั้งก่อนยังไม่มีนี่นา" ฮยอนอูอุ้มเจ้าเหมียวขึ้นมาลูบขนขาวนุ่มอย่างเบามือ ดวงตาสีฟ้าประกายดึงดูดให้ชวนมองจนแทบละสายตาไม่ได้เลยแม้แต่วินาทีเดียว

"เอามานี่เลย พึ่งเจอเมื่อวานที่กองขยะเห็นว่าฝนตกด้วยเลยเก็บมาเลี้ยง"

"อ้อ ชื่ออะไร?"

"ฮยองวอน" โฮซอกตอบก่อนจะวางแมวน้อยไว้บนเตียง ลากฮยอนอูมายังวงเหล้าที่พวกเขามักจะทำบ่อยๆยามฉลองหรืออาจารย์ยกคลาส

เวลาล่วงเลยไปนานแสนนานจนตอนนี้เป็นเวลา5ทุ่มแอลกอฮอล์ไหลลงคอไม่มีท่าทีหยุด เกมส์ที่พวกเขาคิดค้นถูกนำมาเล่นสารพัด เพื่อนๆก็ต่างพากันขอตัวกลับไปทีละคนสองคน โฮซอกฮยอนอูและเพื่อนที่สามสี่คนยังคงนั่งสังสรรค์ไปเรื่อย ด้วยความที่เขาไม่ทันได้ระวังเจ้าเหมียวก็เลียเข้ากับแอลกอฮอล์ในเเก้วของเขาเอง พอหันมาเห็นก็ตกใจก่อนจะอุ้มเจ้าเหมียวไว้ในอ้อมกอด

"กินไม่ได้นะฮยองวอน"

เหมียวว~

"กลับก่อนนะวอโนซางงง"

"ไหวหรอฮยอนอู?"

"หวายย เดี๋ยวให้มินฮยอกมารับ"

"โอเคกลับดีๆนะ" เอ่ยลาเป็นครั้งสุดพลางมองเพื่อนตัวเองที่เดินโซซัดโซเซไปตามทางเดิน หัวเราะร่วนในลำคอเล็กน้อยก่อนจะกลับเข้าห้องมา

"ฮยอง...." โฮซอกหยุดนิ่งราวกับถูกสต๊าฟไว้เมื่อพบกับร่างเปลือยเปล่าของชายหนุ่มที่คุ้นเคยนั่งท่าเทพธิดาอยู่บนเตียงของเขาพร้อมกับโบว์สีชมพูตรงส่วนใบหน้าแดงกล่ำตัวสั่นระริกอย่างน่าสงสารก่อนจะปล่อยเสียงหวานออกมา

"นายท่าน..."

ถ้าให้เดาคงง่ายดายว่าเหตุการณ์ต่อไปนี้จะเป็นอย่างไรในเมื่อมันเคยผ่านมาแล้ว

ถ้าเป็นแบบนี้นานๆไปจะไม่หลงได้ไงละ 'ยัยเหมียวฮยองวอน'

END

TALK : กากตามท้องเรื่องเลยเจ้าค่ะ อยากเลี้ยงน้องแมวแบบนี้จังหาที่ไหนได้บ้างคะ อ้อนเก่งๆอย่างนี้คงมีตัวเดียวในโลกแถมยังมีเจ้าของแล้วด้วยละมั้ง มีผิดพลาดตรงไหนแจ้งกันได้ที่ @Mki2309นะคะ เม้นต์+เล่นแท็ก ได้ที่ #ossfตต  L0v€ U monBeBe️

            B
            E
            R
            L
            I
            N
            ❀