ลูกอีสานกับคำว่า "บ่... เด้อ"

เนื้อเรื่อง

“ลูกอีสาน” กับคำว่า “บ่..เด้อ”

      อีสานดินแดนไกลปืนเที่ยงทางที่ราบสูงของประเทศไทย ดินแดนแห่งเสียงแคน เสียงพิณ ภาษาสำเนียงท้องถิ่น กินปลาร้า แจ่วบอง ลาบก้อยซอยเนื้อสด อาหารตามท้องทุ่งนา ผู้เฒ่าเลี้ยงลูกเลี้ยงหลานใต้ถุนบ้าน คนวัยกลางคนและคนหนุ่มสาว ลงทุ่งทำนา หาปลาตามห้วย หนอง คลอง บึง วิถีชีวิตของคนอีสานที่เคยเกิดขึ้นในอดีต แต่ ณ ปัจจุบันลูกอีสานมีใครรู้บ้างว่าสิ่งเหล่านี้เริ่มหายไปจากดินแดนแห่งนี้ และลูกอีสานมีใครบ้างที่หันมองมาเหลียวแหลมาตุภูมิผืนนี้......

    วิถีชีวิตที่คนในอดีตดำรงรักษาและอยู่กับสิ่งเหล่านี้ตลอดมา เริ่มเปลี่ยนแปลงตามยุคตามสมัย ภาษาที่เคยงดงามไพเราะ ณ ที่ราบสูงแห่งนี้ก็เริ่มหายไปวันละนิดถูกลืมไปวันละหน่อย และยิ่งกว่านั้นยังถูกเยียบย้ำจากน้ำมือของลูกอีสานเอง จากอดีตภาษาอีสาน เป็นภาษาที่ได้ยินทุกแห่งหนคนอีสานอยู่ที่ไหนก็รู้จักว่ามีคนอีสานอยู่เพราะสำเนียงอีสานอยู่กับคนอีสานทุกที่ คนอีสานไม่เคยที่จะอาย ที่จะพูดภาษาสำเนียงอีสาน เป็นเหมือนกับสายลมที่พัดผ่านไปที่ไหนก็หนาวที่นั้น......

        แต่ตอนนี้ลูกหลานอีสานอายที่จะพูดภาษาสำเนียงอีสาน คำว่า บ่...เด้อ ลูกอีสานไม่แม้กระทั่งที่จะหลุดปากหรือกล้าที่จะพูด ทำไมลูกอีสานต้องอายกับภาษาสำเนียงของตัวเอง ภาษาอีสานมันเป็นอะไรหรือทำไมคนที่พูดอีสาน ต้องถูกมองและมีเสียงหัวเราะตามหลังมาทุกครั้ง แม้กระทั่งลูกอีสานเองก็หัวเราะเมื่อได้ยินภาษาสำเนียงอีสาน  ในปัจจุบันลูกอีสานขายภาษาสำเนียงเพื่อเงิน ไม่ว่าจะเป็นภาพยนตร์ หนัง ละคร ภาษาอีสานดังขึ้นทุกครั้งนั้นต้องตามมาด้วยเสียงหัวเราะ ของผู้ชม มันเกิดอะไรขึ้น  และที่ยิ่งเจ็บปวดแทนบรรพบุรุษคนอีสาน คือ ลูกหลานอีสานเองหัวเราะกับสำเนียงตัวเอง ......

      บางครั้งลูกหลานอีสานเองก็ไม่กล้าที่จะยอมรับความเป็นอีสาน ไม่ว่าจะเป็น การไม่กล้าพูด หรือกินอาหารอีสาน บางคนอยู่บ้านกินปลาร้า แจ่วบอง หรืออาหารที่มีปลาร้าเป็นเครื่องปรุงอยู่ แทบทุกคาบของ การกินข้าว แต่มาอยู่ที่นี่ที่คุณอยู่ ณ ปัจจุบันสังคมใหม่ ทำให้ลูกอีสานไม่กล้ากินปลาร้า

......ไม่กล้าพูดอีสาน......

มันน่าอายนักหรือที่เกิดมาเป็นลูกอีสาน ?

                                         “กาฝาก”