~สาย[ลม]แห่ง[ความ]คิด[คำ]นึง~

เนื้อเรื่อง

ความรักสำหรับฉันจะเปรียบกับอะไรดีถึงจะเหมาะสม กับความรักความผูกพันและความเข้าใจที่เกิดขึ้นระหว่างคนสองคน คนสองคนที่ผ่านเรื่องราวต่างๆมากมายมาด้วยกัน

มีทั้งคราบน้ำตา เสียงหัวเราะ และการปลอบโยนที่มีให้กัน ความรักเกิดขึ้นทุกสิ่งทุกอย่างก็ดูสดใส เขาดีกับฉันมากมาย อ่อนโยนและห่วงใยฉันตลอดเวลา

ฉันอยากบอกเขาว่าขอบคุณที่ดูแลฉันมาอย่างดี และอยากบอกเขาว่า \"ฉันรักเขา \"  แต่มันก็สายเกินไปแล้วที่ฉันจะพูดคำๆกับเขา สายไปจริงๆ

     คำว่ารักสำหรับฉันและความรู้สึกรักที่มีผู้ชายคนหนึ่งมอบให้ มันเป็นสิ่งที่ฉันเคยมองข้ามความห่วงใยที่เขามอบให้  ตอนที่มีเขาอยู่ข้างกาย ฉันละเลยที่จะดูแลเขา ห่วงใยเขาให้มาก เขาไม่เคยเลยที่จะทำให้ฉันเสียน้ำตาเพราะเขา

ทุกครั้งเขาจะตื่นมาในตอนเช้าเพื่อที่จะโทรมาปลุกฉันไปเรียน พอกลางวันเขาก็จะโทรมาบอกว่า\"จะทานข้าวแล้วนะ\"และถามฉันทุกครั้งว่าทานข้าวรึยัง พอเลิกงานเขาจะโทรมาบอกฉันก่อนที่เขาจะมาหา

เขาทำอย่างนี้ตลอดเวลาที่เราคบกัน  ทุกครั้งที่ฉันร้องไห้ฉันจะมีเขาคอยปลอบโยน ทุกครั้งที่ฉันเสียใจฉันจะมีเขาคอยเป็นกำลังใจ ทุกครั้งที่ฉันอ่อนแอฉันจะมีเขาคอยเป็นเกราะป้องกันเอาไว้เสมอ ทุกครั้งที่ฉันไม่สบายมีแค่เขาเท่านั้นที่ดูแลฉันอย่างดี

ไม่ว่าฉันจะอยู่ในภาวะไหนฉันจะมีเขาอยู่ด้วยเสมอ เขาไม่เคยทิ้งฉันให้เผชิญเรื่องเลวร้ายคนเดียวเลย มีแต่ฉันซะอีกที่ไม่สามารถอยู่กับเขาได้ทุกครั้ง

    นอกจากที่เขาต้องดูแลรับผิดชอบในหน้าที่การงานของเขาให้ดีแล้ว เขายังทำหน้าที่คนรักที่ดีให้ฉันเสมอ

ทุกครั้งที่เขานั่งทำงานเขาจะชอบทำหน้าเครียด และชอบทำคิ้วผูกโบว์เสมอ ฉันมักจะหัวเราะในท่าทีเขาเสมอ เขาก็จะเดิมมาหาฉันและเขกหัวฉันพร้อมทั้งบอกฉันว่า
\"หัวเราะเบาๆก็ได้จะหัวเราะเผื่อวันพรุ่งนี้รึไง\" และเขาก็กลับไปทำงาน

     บางวันเขาทำงานหนักฉันก็จะนั่งเป็นเพื่อนเขา อาจจะพูดผิดไปไม่ได้นั่งเฝ้านอนเฝ้าต่างหาก เวลาเขาเหนื่อยฉันก็จะไปนวดไหล่ให้เขาพร้อมทั้งกอดคอเขาแล้วบอกเขาว่า\"อย่าอู้นะเดี๋ยวคนรอเขาหมดกำลังใจ\" เขาจะหัวเราะฉันและจะทำงานต่อ

เป็นอย่างนี้ทุกวัน ถ้าบางวันฉันไม่ได้อยู่กับเขา หลัง23.00น เขาจะโทรมาบอกว่าอยู่ที่ทำงาน และเวลาเขากลับถึงห้องเขาก็จะโทรมาบอกเสมอว่าถึงห้องแล้วนะ กำลังจะนอนพรุ่งนี้โทรปลุกด้วยนะ

    แต่เขาจะปลุกฉันซะมากกว่าเพราะฉันชอบนอนดึกและตื่นสาย วันเสาร์และอาทิตย์ฉันและเขาจะทำอะไรทานที่ห้องเขา แต่ส่วนใหญ่เขาจะทำมากกว่า เพราะทุกครั้งที่ฉันไปช่วยเขา มันก็จะไม่กลายเป็นอาหารอันโอชะเลยสักครั้ง

    ทุกครั้งที่ฉันพูดถึงเขาฉันมีความสุขมากนะ เวลาคิดถึงเขาฉันจะชอบมานั่งที่หน้ากระจกคนเดียวแล้วอมยิ้ม เหมือนคนบ้าเลยนะ

ตั้งแต่เราคบกันมากฉันไม่เคยบอกเขาเลยว่าฉันรักเขา ฉันอยากบอกเขาว่าฉันรักเขาแต่ไม่กล้าสักที ถ้าเวลาอยู่ต่อหน้าจะบอกว่ารักเขามันพูดยากซะจริง

เวลาคุยอย่างอื่นนะคุยเก่งมากแต่พอจะบอกว่ารักเขาเนี่ยมันแสนยากเอาการ พอเวลามองหน้าเขาฉันรู้สึกว่าร่างกายมันร้อนวูบ หน้ามันร้อนผ่าว ปากมันเย็บติดกันแยกจากกันไม่ออกเลย ว่าจะบอกเขาเกือบทุกวันแต่ก็ล่วงเลยผ่านมาเป็นปีเลยไม่ได้บอกสักที

    จนวันหนึ่งฉันคิดว่ายังไงวันนี้ต้องบอกเขาให้ได้ มันเป็นวันที่ 20 เม.ย 46 เขาจะมาหาฉันที่บ้าน ฉันเตรียมคำพูดที่จะบอกเขาไว้หลายอย่างทีเดียว ฝึกพูดหน้ากระจกทั้งคืน

เพราะเวลาเจอเขาจะได้ไม่ประหม่า ฉันแต่งตัวรอเขา นั่งรอเขาอยู่เป็นนาน นานมาก ฉันเริ่มหงุดหงิดและเป็นห่วงเขามากเพราะเขาไม่เคยผิดเวลาเลย  

แล้วในที่สุดเสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้น แต่ว่าปลายสายไม่ใช่เขาแต่เป็นน้องเขาที่โทรมาบอกฉันว่าให้รีบมาที่บ้านด่วน ตอนนั้นฉันเริ่มใจคอไม่ดี กังวล เป็นห่วงและร้อนรน ฉันรีบไปให้เร็วที่สุด

    รู้ไหมฉันไปแล้วเจออะไร เจอร่างที่ไร้วิญญาณของเขานอนอยู่ แต่งกายด้วยชุดเต็มยศ ผิวหน้าซีดเผือด ฉันช็อคไปขณะหนึ่ง มารู้สึกตัวอีกที ฉันก็นั่งทรุดอยู่กับพื้น น้ำตาไหลอาบแก้มสองข้างโดยไม่รู้ตัว  ตอนนี้ใครเอามีดมากรีดที่แขนฉันคงไม่รู้สึกเจ็บอะไรเพราะหัวใจมันเจ็บยิ่งกว่า  

ฉันเดินไปหาร่างที่ไร้วิญญาณของเขาแล้วกอดเอาไว้ ไร้ความรู้สึก ไร้ความอบอุ่น ไร้เลือดเนื้อของเขาเอาไว้  ฉันเฝ้าพร่ำพูดเรื่องราวต่างๆที่มีฉันกับเขา บอกให้เขารับรู้ว่าฉันมีความสุขแค่ไหนที่ได้อยู่กับเขา

พร่ำเหมือนกับคนเป็นบ้า พยายามบอกให้เขาลุกขึ้นมาบอกฉันก่อน ฉันยังไม่ได้บอกเขาเลยว่าฉันรักเขา ฉันเป็นห่วงเขา ฉันคิดถึงเขา ฉันบอกเขาอยู่เป็นนาน  เขาไม่ได้ยินสิ่งที่ฉันอยากจะบอกเขามานาน

เขาไม่รับรู้ถึงความรู้สึกรักที่ฉันมีต่อเขา ฉันไม่มีโอกาสที่จะได้ยินเสียงอันอ่อนโยนของเขาที่บอกฉันว่า  พี่ก็รักเรา  หลังจากที่ฉันบอกว่าฉันรักเขา

    ไม่มีโอกาสอีกแล้วสิ่งที่เขาอยากได้ยินจากฉันมากที่สุด เขาไม่สามารถรับรู้ได้  สิ่งที่ฉันอยากบอกเขาที่สุด ฉันก็ไม่สามารถที่จะบอกเขาได้  ไม่มีอีกแล้ว ไม่มีเขา ไม่มีคนที่ฉันรักและเขารักฉัน ไม่มีความเอื้ออาทร และความห่วงใยจากเขาอีกต่อไปแล้ว ไม่มีเสียงหัวเราะอันอ่อนโยนเมื่อฉันทำอะไรให้เขาหัวเราะ

    ฉันน่าจะบอกเขาให้เร็วกว่านี้ และถ้าวันนั้นเขาไม่มาหาฉันที่บ้านทุกอย่างคงไม่เป็นอย่างนี้  สิ่งสุดท้ายที่ฉันได้รับจากเขา ก็คือ การ์ดเปื้อนเลือดของเขา  ในนั้นมีประโยคสุดท้ายที่เขาบอกฉันและฉันจดจำไม่มีวันลืม ในนั้นเขียนไว้ว่า ครบรอบ 2ปี รักเหมือนเดิม

    ไม่มีอีกแล้วใช่ไหมคนที่ฉันรัก ไม่มีอีกแล้วผู้ชายคนนี้ เขาจากฉันไปอย่างไม่มีวันกลับ ฉันไม่สามารถรั้งชีวิตของเขาเอาไว้ได้ให้นานที่สุดอย่างน้อยก็น้าจะให้ฉันได้บอกเขาว่าฉันรักเขาก็ยังดี ฉันไม่สามารถบอกคนที่ฉันรักได้เลยว่าฉันรักเขา ถ้าความรู้สึกที่ฉันถ่ายทอดเรื่องราวในนี้สามารถรับรู้ไปถึงเขาได้ ฉันอยากบอกเขาว่าฉันรักเขามาก