[ Fic Harry Potter ] Into the Darkness
ในเมื่อพระเจ้าได้ทอดทิ้งลูกที่ศรัทธาอย่างผมแล้ว ถ้าหากผมจะลองร่วมเพศกับปีศาจร้ายตนนี้ท่านคงจะไม่ว่าอะไรใช่ไหมครับ TMR/HP
ผู้เข้าชมรวม
2,243
ผู้เข้าชมเดือนนี้
9
ผู้เข้าชมรวม
2.24K
หมวด : แฟนฟิคฝรั่ง
อัปเดตล่าสุด : 14 ก.ค. 60 / 22:06 น.
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ข้อมูลเบื้องต้นของเรื่องนี้
IN TO THE DARKNESS
ผมถูกใส่ความ
หากแต่ใครเลยจะสนใจผม
ผมเรียกร้องความเป็นธรรม
หากแต่ไหนเลยสิ่งที่ผมควรได้
คุณเอาปีศาจร้ายเข้ามาอยู่ในตัวผม
ถ้าเช่นนั้นคุณคงจะไม่ว่าอะไรใช่ไหม
ถ้าผมจะขอ ลองสมสู่กับปีศาจดูสักครั้ง
WARNING
เราใช้เวลาทั้งชีวิตในการจมปลักกับอดีต
แต่เราไม่เคยหันมามองปัจจุบันเลย
ผู้อื่นมักจะมองความผิดของเราเป็นเรื่องใหญ่มากกว่าความผิดของตัวเอง
และเมื่อเขาเหล่านั้นแสดงท่าทีต่อต้านก็จะถูกกล่าวหาว่าเป็นคนชั่วช้าไม่ยอมรับในสิ่งที่ตนทำ
บันบันไม่เคยคิดเลยว่าจะได้เขียนแฟนฟิคชั่นฉบับบทความเดียวจบออกมา
นับว่าเป็นครั้งแรก
ที่ได้เขียนตามที่ใจตัวเองปรารถนา
ตามที่ใจได้จินตนาการ ตามที่ได้แรงผลักดันในกายรังสรรค์
ออกมาให้เป็นตัวหนังสือ
เทวากับซาตาน และ หมอผีเอ็กซ์โซซิสต์ เป็นภาพยนตร์ และนวนิยาย
ที่ทำให้บันบันเกิดความคิดที่อยากจะลองเขียนออกมา
จากเดิมที่ชื่นชอบผลงานของ
เจ เค โรว์ลิ่ง
อยู่แล้ว และหนังสือเล่มแรกที่บันบันได้เปิกอ่านก็คือ แฮร์รี่ พอตเตอร์ เด็กชายที่
เป็นเหมือนฮีโร่ของเหล่าผู้วิเศษ
แต่ถ้าหากฮีโร่ได้จมอยู่กับความสิ้นหวังบ้างล่ะ เขาจะเกิด
ความรู้สึกไปในทิศทางใด
จะเดินหน้าต่อไป หรือ จะทิ้งตัวลงให้สุดถึงรากเหง้าแห่งความชั่วร้าย
แฟนฟิคชั่นเรื่องนี้มีเนื้อหารักร่วมเพศหากนักอ่านท่านใดไม่ชื่นชอบสามารถปิดได้ค่ะ
July 14th 2017
เนื้อเรื่อง
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
Title - Into the Darkness
Pairings - Tom Marvolo Riddle x Harry Potter
Rate - Nc-17
Author - BunnyDarker
มื
มันมืไปหม ผมมอไม่เห็นอะไรเลย
ะเียะายมอหาแสสว่าที่แสนะริบหรี่
ร่าายอผมสั่นสะท้านไป้วยวามลัว
พยายามแทบายที่ะเปิปาส่เสียเรียร้ออวาม่วยเหลือถึแม้ว่าะไม่มีทาเป็นไปไ้็าม
บาสิ่บาอย่าำลัึาอผม าม้วยารึแนและัวอผม
วาอผมพร่ามัวไป้วยหยาน้ำา
ั้แ่เิมาผมำไ้เลยว่านี่เป็นรั้ที่สออประวัิศาสร์ารร้อไห้อแฮร์รี่
พอเอร์ ภาษาแปลประหลาที่ไม่ใ่ภาษามนุษย์ัึ้อไปทั่ว
ผมไม่ไ้อ่อนแอ
ไม่ไ้ี้ลา
และะไม่มีวันเรลัวหรือ้มหัวสวามิภัิ์่อปีศาหรือระทั่วามมื !
“ ริหรือ แฮร์รี่ ? ”
ผมสะุ้เฮือับเสียนุ่มทุ้มที่เรียื่อ้นอผม
สายาวาหา้นออเสียโยอัโนมัิหาแ่พบับเพียวามมืเท่านั้น
เ้าอเสียัล่าวหัวเราะอีรั้
สัมผัสแผ่วเบา้านหลัทำเอาผมรู้สึลัวึ้นมาอย่าไม่ทราบสาเหุ
พอรั้นะหันไปเผิหน้าับเ้าอสัมผัส
ใบหน้าลับนิ่้าไปอีฝั่ราวับถูสัฟฟ์ไว้
ผมยับไม่ไ้
มันเิอะไรึ้น !?
เ้าอสัมผัสที่ว่ายัลูบหลัอผม่อไป
เสียระิบภาษาประหลาๆยัั่อเนื่อ
มันเป็นเสียที่แหบพร่าเหมือนับารออเสียแบบใ้ลมในารออเสีย แ่ทำไมันนะร่าายอผมลับสั่นสะท้านไม่ใ่เพราะวามลัวแ่เป็นเพราะอะไรผม็ไม่รู้
ถ้าะให้อธิบาย็เหมือนเวลาทีุ่พ่อลูบหัวผมเวลานอนหลับล่ะมั้
นอาะสั่นสะท้านแล้ว่วล่าอผม็ระุาม
เสียน่าอายที่แว่วหวานัออมาาปาอผม ผมบิัวไปมาล้ายับโนทรมาน ้าในอผมมันรู้สึวูบวาบร้อนๆหนาวๆ
ผมหลับาแน่นเมื่อมืออบุลปริศนาเริ่มพลิัวผมให้นอนหายและึ้นร่อมร่าายอผม
ลาไล้ลพื้นที่ที่่ำลและลึมันนผมอไม่ไ้ที่้อร้อราเสียั
“ น่าสนใริๆ ”
“ ุหมายวามว่ายัไ ? ”
วันสีำที่ไร้รูปร่าบันี้ถูแทนที่้วยายหนุ่มหน้าาหล่อเหลาในุอัฤษโบรา
ผมสีน้ำาลเปลือไม้นุ่มสลวย วาสีแเลือที่ส่อประายามั่อัมีเลอ่า
ผมเอื้อมมือึ้นไปลูบใบหน้าเรียบเนียนอเา้วยวามเผลอไผล
ายหนุ่มเหนือัวอผม็ไม่ไ้ล่าวอะไรเาเพียแ่หลับาและเอาหน้าฝัลับมือเล็ๆอผม
ผมโนัิวบัสล่อลวอยู่เป็นแน่ หรือบาทีนนนี้อาะเป็นิทรีแปลายลมา
แ่ไม่ว่าอย่าไรเา็ูส่าามยิ่ว่าเสียอี
“ อบุสำหรับำม ”
“ ุรู้ว่าผมิอะไร ุอ่านใผมไ้ั้นหรือ ? ”
“ แน่นอน ”
ใบหน้าอผมร้อนผ่าวึ้นมาราวับน้ำในาที่เือวนะระเบิ
าที่ลูบไล้ใบหน้าลับลายเป็นว่าัวผมันัวึ้นโอบรอบอน้าบนโยที่ผมไม่สามารถอธิบายไ้
ร่าายอผมมันยับไปเอ ผม้อเ้าไปในวาสีแราวเป็นเิไม่พอใ
นอาะแอบอ่านใอผมแล้ว เายัเ้ามาวบุมร่าายอผมอี ผมเริ่มทำสมาธิทำิให้นิ่เพื่อออาารวบุมอเา
“ ไม่ไ้ผลหรอที่รั
เพราะร่าายอเธอะ้อเป็นอัน ”
“ ุพูอะ – อื้อ !!!! ”
ผมสะุ้ึ้นื่นาวามฝันที่สุแสนะหวาบหวิว
สีหน้าแื่นปนเสียหอบหายใราวับนัีฬามาราธอนปลุใหุ้ผูู้แลอาารป่วยอผมที่นอนอยู่รโฟาำมะหยี่สีแลืมาึ้นมามอ
วาสีฟ้าสใส้อมอมาที่ผม่อนะุลีุอมาทาผม เาัไร้อาารนระเบิวามรำาอผมทำาน
ผมปัมือเาทิ้อย่าไม่ใยี ผมรับรู้ไ้ว่าสายาอเาแสวามผิหวัปนับวามไม่พอใออมาไ้อย่าัเน
ผมสบถใส่เล็น้อยพร้อมับหอบเอาผ้าห่มับหมอนู่ใลไปนอนห้อสมุปีวาั้นล่า
อีสามั่วโมถึะสว่า
ึ่แน่นอนว่าสำหรับผมแล้วมัน็เหมือนเิม ิน อบำถาม บำบัิ อ่านหนัสือ ท่อพระัมภีร์
นอน วนเวียนไปมาอย่าับวััรีวิอพอเอร์็ไม่ปาน ายาวอผม้าวลบันไอย่าแ่ม้า
วาอผม้อมอไปยัวันทร์สีาวสะอาทีู่เหมือนว่าะสว่าเป็นพิเศษในวามิผม
ะที่ผมำลั้าวลั้นสุท้าย อาารประำัวอผม็เริ่มทำาน เท้าอผมเผลอ้าวพลาและอีไม่ี่นาที่อานี้ผม้อลไปนอนร้อโอรวที่พื้นหินอ่อนสีำนั่นเป็นแน่
มือหนายาวสีีโผล่มาาที่ใผม็ไม่อาทราบไ้เ้ามาว้าัวผมเอาไว้
ผมหลับาแน่นเรียมัวรับวามเ็บปวหาแ่ผมลับสัมผัสไ้ถึวามอบอุ่นที่แผ่่านา้านหลัอผม
ไวว่าวามิผมรีบหันไปประันหน้าับุผู้่วยีวิให้ผมไม่ลไปนอนรบันไอย่ารวเร็ว
วาอเาเป็นสีแ
และรูปร่าหน้าาอเา็ลับล้ายลับลาับบุลปริศนาที่ปราัวอยู่ในวามทรำวัยเ็อผม
“ อย่ามัวแ่มอทาอื่นสิ ุนัโทษที่รั ”
ผมรอามอบนใส่เาอย่าเปิเผย
หวัให้เารู้ว่าผมนั้นเหม็นี้หน้าเาแ่ไหน
หาแ่สิ่ที่ไ้รับลับมาือรอยยิ้มที่ผมิว่ามันวนปวประสาทเป็นที่สุ
เาระับอ้อมอผมแน่นึ้นร่าายอผมถึับลอย ถ้าให้เปรียบ็เหมือนเ็ผู้ายนหนึ่ึ่ำลัถือุ๊าหมีัวน้อยบนบันไ
ไม่้อให้บอใ่ไหมว่าัวผมนั้นเปรียบเหมือนัวอะไราประโย้า้น
“ เธอไม่พอใอะไร บอันไ้รึเปล่า ? ”
“ ระทั่อนหลับุ็เ้ามาปั่นป่วนในวามฝันอผม
ผมนอนไม่ไ้ ”
“ ในฝันันทำอะไรเธอั้นหรือ ? ”
“ ุรู้ัวเอีว่าุทำอะไร ”
เาหัวเราะในลำอล้ายับพอใับำอบที่แฝวามไม่พอใอผม
วยัหวะที่ผมำลัหันหน้าหนีฝัมูลมาบนแ้มอผมและ้ามันไว้เสียเนิ่นนานนผมอไม่ไ้ที่เป็นนปิาวนนพอสยอเล้าแทน
มือผมันหน้าเาออให้ห่าาัว่อนะวามุมปาัวึ้น
เาเบิาว้าแ่ในวาที่เบิว้าอเาเป็นประายบาอย่าที่ผมรู้สึไม่ไว้วาใ
ลิ้นอเาลาึ้นามใบหูอผมและไล่ลมาร้นอ เาทำแบบนี้้ำไป้ำมานร่าายอผมเริ่มอ่อนระทวย
ผมหลับาปล่อยให้อารม์ทั้หมในัวำเนินไปามทำนอเพลรัที่เริ่มโหมระหนำเป็นไฟร้อนที่รุนแรและุเือ
เาวาัวผมไว้บนราวบันไ้วยวามสูอันน่าหวาเสียว าอผมเี้ยวเ้าับเอวสอบภายใ้เ็มัที่บันี้มีเพียั้นในสีาวำลัยับไปมาับร่าายที่เปลือยเปล่าวนสัมผัสอปีศาร้าย
ยั่วยุวามิบเถื่อนภายในายที่ไว้นสุห้วิสำนึให้ระเบิออมา วาสีน้ำาลที่แสนอ่อนโยนมอมาที่ผมราวับะลืนินให้ไ้ทั้ัว
มืออเาโลมเลียร่าายอผม สิ่ที่ผม้อารให้เาทำลายผมแ็ื่น
ผมเลียริมฝีปาัวเอ้วยสีหน้าเลิบเลิ้ม ผละออ่อนทิ้ัวลไปาบันไสู่ั้นล่าราวับนบ้าที่พยายาม่าัวาย
“ บ้าไปแล้วรึไ เี๋ยว็ายึ้นมาริๆหรอ ” ผมอมยิ้มับำพูที่ร้ามับสีหน้าอปีศาแสนอีโริอผม
“ ุไม่มีวันปล่อยให้ผมายหรอ ”
“ มันะไม่มีวันนั้น ันสัา ” ผม้มูบทับริมฝีปาอนัารพูภาษารัที่วนให้ผมหลใหลไ้ทุทีอย่านหื่นระหายและพอใในำอบัล่าว
ผมเหวี่ยัวเาลับโฟาหนัสีำที่อนนี้มันั้ระห่านรบริเวที่แสันทร์สาส่อลมาพอิบพอี
ผมยอมรับว่าผิวที่ีอย่าับศพเมื่อ่อนหน้านี้
แ่เมื่อไ้มอ้วยสภาพและอารม์แบบนี้แล้ว มัน่าน่าวนมอวนย้ำเสียเหลือเิน
“ โว้ว ที่รั วามิเธอมัน่าน่าลัวเสียันอยาะหนีไปให้ไลเลยเียว
” เาเผยอปาึ้นและมอผม้วยสายาเ้าเล่ห์
เล่ห์เหลี่ยมที่แสนะแพราวพราวถึนาที่ผมเป็นอัน้อยอมแพ้
มืออเายึ้นมาลูบใบหน้าอผม้วยวามแผ่วเบา “ ืนนี้เป็นพระันทร์เ็มว เธอวระสวมนร์นะ ”
“ ผม็ำลัสวมนร์อยู่นี่ไล่ะรับ ” ผมแล้ยับ่วล่าแบบแน้นๆนนใ้ร่าเยหน้าอ้าปาร้อี้
“ พระเ้าะ้อลโทษเธอเป็นแน่ ” ผมยัไหล่
“ ผมไม่มีพระเ้า และถ้าะมี ็ะยาหน่อย ”
.
.
.
.
.
.
“ ไ้โปรเรียื่ออัน ”
ผลงานอื่นๆ ของ ปู๊นปู๊นฉึกฉักฉึกฉัก ดูทั้งหมด
ผลงานอื่นๆ ของ ปู๊นปู๊นฉึกฉักฉึกฉัก
กำลังโหลด...
คำนิยม Top
ยังไม่มีคำนิยมของเรื่องนี้
คำนิยมล่าสุด
เขียนคำนิยมยังไม่มีคำนิยมของเรื่องนี้
ความคิดเห็น