แค่บทสนทนา(1)

ข้อมูลเบื้องต้น

ขอเริ่มเลยละกัน

เนื้อเรื่อง

- เวลา บ่ายแก่ๆบนชั้น 3 ปีกตึกทิศเหนือ กรมการรักษาการณ์ภายในพระราชวังแห่งฟินเดรีย

เสธ.          :  เวลาเราจะลืมใครสักคนมันยากอย่างนี้? ( ค่อยๆยกชาขึ้นจิบ )

รองฯ        :  นั้นเพ้อหรืออยากได้ความคิดเห็น ( เปิดหนังสือเรื่อยๆ )

เสธ.          :              อยากให้ช่วยหน่อย  แกคิดไงล่ะ ( เริ่มเอาหนังสือด้านข้างมาเปิดดูบ้าง )

รองฯ        :   ชั้นเหรอ  อืม ต้องถามว่าแกรักเค้ามามั้ย? ( หยิบแว่นตาขึ้นมาใส่ )

เสธ.          :  เออ..ก็..รักสิ รักมากๆด้วย ( วางหนังสือเรท Y ของคนข้างๆลงก่อนลุกไปที่ตู้หนังสือ )

                 :  แต่เค้ามีคนใหม่..ไม่ใช่สิ  ต้องเรียกว่าตัวจริงล่ะมั้ง ( หัวเราะแบบเยาะเย้ยตัวเองนิดๆ)

รองฯ         :  แกก็ไม่ต้องไปคิดเรื่องนั้นสิ  แกรักเค้าพอที่จะยอมเจ็บเพื่อให้เค้ามีความสุขได้ไหมล่ะ ( ถอดแว่นตาก่อนจ้องไปยังร่างสูงที่ยืนหันหลังให้ )

             :  จากที่เราเห็น  เค้าไม่สนแกเลยไม่ใช่?  แกก็อย่าไปมองเค้าดิมองคนอื่นรอบๆตัวแกบ้าง ( เสียงเริ่มดัง )  แกก็ทำเหมือนไม่ได้รู้จักเค้าสิ  ทำเหมือนเพิ่งรู้จักกันใหม่ก็ได้ ( ยกชาขึ้นจิบ ก่อนใส่แว่นแล้วอ่านฟิค Y ต่อ )

เสธ.          :  พูดง่ายนะแต่ทำยากว่ะ มีวิธีง่ายๆมั้ย ( หยิบหนังสือนิยายสงครามมา 1เล่ม ก่อนนั่งลงบนเก่าอี้ตัวเดิม)

รองฯ        :  ตายก็ง่าย ไปโดดผาดิ ถ้าเอาความจำเสื่อมก็หาเรื่องต่อยตีกับคนแถวนี้ก็ได้ หรือจะให้จับโยนหน้าต่างตอนนี้ก็ได้นะไม่ว่ากัน( เริ่มพูดด้วยน้ำเสียงรำคาญนิดๆเพราะโดนขัดจังหวะเลิฟซีน)

เสธ.          : แกไม่เคยมีอย่างชั้นนี้หว่า ( เอาหมอโยนใส่หัว)

รองฯ        : กวน  ชั้นก็เคยมี  แกเองต่างหากที่ไม่เข้าใจ ( เอาหมอนข้วางคืน)

เสธ.          : ไอ้บ้า!

รองฯ        : แกด่าชั้นเหรอ  ตาย! ( ลุกขึ้นพร้อมกับเอาหมอนฟาดใส่อีกคนที่นั่งอยู่ )

เสธ.          : มาดิ! ( ลุกขึ้นแล้วคว้าหมอนมาไล่ฟาดเหมือนกัน)

มหาดเล็ก : ขออนุ....ญาติ ( มองไปรอบห้องเก็นร่างเล็กไล่ฟาดหมอนใส่คนสูงกว่า สภาพห้องมีแต่ขนนกปลิวว่อน)

End   ขอบคุณ Tsuchi ท่านรองเสนาธิการ(ญ)มา ณ ที่นี้ด้วย