ทาสหอมนวล🌺

ณ พุทธศักราช 2406 บนเรือนเจ้าคุณรุ้งมีเสียงดังเอะอะโวยวายดังลอดออกมาจนถึงเรือนครัวบ่าวไพร่รอบเรือนต่างพากันหยุดมือจากงานที่ทำเพื่อฟังเสียงกันอย่างอยากรู้อยากเห็น แต่ก็รู้ก็เห็นไม่ได้ดังใจคิดเพราะทุกคนต่างเป็นเพียงทาสมีหน้าที่ทำงานตามหน้าที่ของตนก็เพียงเท่านั้นเสียงหวายที่กระทบลงบนผิวหนังดังสนั่นบวกกับเสียงร้องให้อย่างเจ็บปวดที่ดังลอดมาทำเอาบ่าวทุกคนที่อยู่บริเวณเรือนใหญ่ได้ยินถึงกับหวาดผวา

“นี่ป้าสายอีหอมนวลมันถูกเฆี่ยนแล้วนะข้าเห็นมากับตาตอนที่ข้าขึ้นเรือนเอาหมากพลูไปให้แม่พุ่ม”

“ฮ้าจริงหรือวะอียุ้งแล้วอีหอมนวลมันเป็นไงบ้างวะเอ็งเห็นหรือไม่”

เสียงเล่าฉากของอียุ้งบ่าวก้นครัวดังพอให้ได้ยินกันสองคนแต่คนฟังกลับอุทานออกมาเสียงดังลั่นครัวด้วยว่าตกใจนางสายไม่ทันคิดว่าหอมนวลมันจะต้องถึงกับถูกโบยด้วยเรื่องเพียงแค่เจ้าคุณร้องขอเอามันขึ้นทำเมียบ่าวนึกแล้วแกก็ให้รู้สึกเวทนามันนักแกจึงถอนหายใจออกมาดังๆ

“จะเป็นไงข้าก็ไม่ทันได้แลมันเพราะอีอาบมันมารับเอาตระกร้าหมากตรงหน้าประตูเรือน”

นางสายแม่ครัวใหญ่แห่งเรือนเจ้าคุณรุ่งยกมือขึ้นทาบอกอดสงสารให้หอมนวลไม่ได้มาถูกเฆถูกโบยเพราะท่านเอ็นดูถึงกับจะยกมันขึ้นเป็นเมียบ่าวคุณหญิงท่านคงจะไม่ยอมไม่งั้นคงจะไม่ทำกับบ่าวในเรือนอย่างนี้แน่แท้

“เจ้าประคุ๊นขอให้ท่านเจ้าคุณรีบกลับมาวันนี้วันพรุ่งทีเถอะ”

“เจ้าคุณท่านกลับมาวันนี้วันพรุ่งแล้วท่านจะไปช่วยมันได้เยี่ยงไรกันป้าเจ้าคุณท่านเกรงใจคุณหญิงเพียนออกปานนั้น”

บ่าวอีกคนที่ขยับเข้ามาร่วมวงด้วยตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้เอ่ยขึ้นด้วยว่าใครๆในเรือนนี้ต่างก็รู้กันดีว่าเจ้าคุณรุ้งนั้นตามใจคุณหญิงเพียนทุกอย่างไม่ว่าคุณหญิงเพียนจะเอ่ยอะไรท่านมิเคยขัด

เพราะคุณหญิงเพียนนั้นเป็นเมียยกหรือเมียพระราชทานจากสมเด็จท่าน

“ก็อย่างน้อยๆหากท่านกลับมาเห็นมันถูกโบยอย่างนี้ ท่านอาจจะขอมันยกขึ้นเป็นเมียบ่าวคุณหญิงท่านจะได้ไม่กล้าสั่งโบยมันอีกไงเล่าอีชุ่ม”

นางสายพูดไปเพราะรู้ดีว่าเดิมทีท่านเจ้าคุณนั้นแอบพอใจในตัวหอมนวลอยู่ก่อนแล้วเพียงแต่เวลานั้นท่านยังมิได้ทำอันใดก็จำต้องแต่งคุณหญิงเพียนขึ้นเรือนเสียก่อน

“แต่ข้าเกรงว่าอีหอมนวลมันอาจจะถูกเฆี่ยนจนตายภายในคืนนี้น่ะสิ”

จบคำของอียุ้งนางสายก็ถึงกับส่ายหัวนึกเป็นห่วงคนที่ถูกเฆี่ยนถูกโบยอย่างอดไม่ได้ต่างก็พากันหันมองไปทางเรือนใหญ่ด้วยใจที่เต้นแรงมีทั้งหวาดกลัวและเวทนาสงสารให้กับหอมนวลสุดใจ

นางสายนั้นเห็นหอมนวลมานานมันอยู่ที่เรือนนี้ขยันขันแข็งมิเคยเกียจคร้าน มันมีหน้าที่อยู่เรือนชักล้างยามเสร็จงานมันก็กลับมานอนเรือนไม่เคยได้ออกไปเตร็ดเตร่ให้เจ้าคุณท่านเห็นเลยสักครั้งแม้แต่ตัวมันเองมันก็ยังไม่เคยมองท่านเจ้าคุณเต็มตาด้วยว่ามันเองก็กลัวท่านยิ่งนัก

แล้วเหตุใดคุณหญิงท่านถึงคิดหึงหวงในตัวของมันจนสั่งโบยนางสายได้แต่ทอดถอนใจไม่รู้ว่าจะช่วยมันได้อย่างไร