เรื่่องสั้นจากคลังบัวสีดำ

มีคนเคยบอกว่าเมื่อวิหกออกจากรังไป ไม่ว่าไกลสักแค่ไหนมันก็จะหวนคืนรังก่อนค่ำเสมอ เป็นเช่นนั้นจริงๆ หนะหรือถ้ามันไม่กลับมาละจะเป็นยังไง
นายแพทย์นพนิตศัลยแพทย์ลูกชายของเจ้าของโรงพยาบาล ผู้มากความสามารถถ้าเขาเข้าเคสผ่าตัดร้อยครั้งก็สำเร็จร้อยครั้งไม่เคยเกิดความผิดพลาดแม้แต่ครั้งเดียวถึงแม้เคสนั้นจะอยู่ในอาการโคม่าแค่ไหน จนได้ฉายาผู้ว่าทวงวิญญาณจากนรก เขาเป็นที่หมายปองจากแพทย์และพยาบาลทั้งหญิงชายแต่ก็ไม่มีใครรู้ว่าแพทย์นพนิตคนนี้แต่งภรรยาเข้าบ้านแแล้วเป็นที่เรียบร้อย
ภรรยาของแพทย์นพนิตนั้นคือหนุ่มนักเขียนที่มากความสามารถผู้ที่เคยได้รับรางวัลนักเขียนหน้าใหม่และรางวัลวรรณกรรมยอดเยี่ยม 4 ปีซ้อน ชื่อของเขาก็คือ ไรท์ ในตอนเด็กบ้านของเขาทั้งสองอยู่ติดกันทำให้สนิทสนมกันมาตั้งแต่เด็ก แต่ก็มีช่วงที่ทั้งสองต้องแยกจากกันอยู่นั่นคือช่วงมัธยมปลายนพต้องย้ายไปอยู่ที่ต่างประเทศเพื่อเรียนต่อแพทย์เพื่อกลับมาดูแลโรงพยาบาลต่อจากพ่อของตน จนทั้งสองมาพบกันอีกครั้งก็ตอนที่ไรท์ไปหาหมอที่โรงพยาบาล xxx เขาก็ได้พบกับนพนิตที่ฝึกงานอยู่ที่นั่น ทั้งสองจึงกลับมาสนิทกันอีกครั้งจนกระทั่งตกลงปลงใจแต่งงานกัน จนถึงวันนี้ทั้งสองก็แต่งงานอยู่กินด้วยกันมา 6 ปีแล้ว

"กลับมาแล้ว"
"กลับมาแล้วหรอ ข้าวเสร็จพอดีมากินด้วยกันสิ"
"น่ากินจัง ที่รักของผมนี่น่ากินที่สุดเลย"
"อาหาร?"
"หึ ไรท์นั่นแหละ"
"กินข้าวไปเลยเจ้าบ้า"
"แต่นพอยากกินไรท์มากกว่าอะครับ" นพกอดไรท์แน่นพร้อมกล่าวขอด้วยน้ำเสียงออดอ้อน
"กินข้าวก่อน แล้วจะเก็บไปคิดดู" ไรท์ตอบด้วยใบหน้าแดงกล่ำ
"สัญญาแล้วนะ งั้นมากินข้าวกันเดี๋ยวนพตักให้"

หลังจากที่ทั้งสองทานอาหารกันเสร็จเรียบร้อย ไรท์ก็เก็บจานหลังจากกินเสร็จไปล้างโดยมีนพเกาะติดอยู่ไม่ห่างกาย
"ปล่อยไรท์นะ ไรท์ล้างจานไม่ถนัด"
"ไรท์ก็ล้างไปสิ นพขอกอดเฉยๆ นะ"
"ไม่เอาปล่อยเดี๋ยวนี้ งั้นไม่ให้"
"ปล่อยก็ได้ คนใจร้าย"
"ไปอาบน้ำรอไปเดี๋ยวตามเข้าไป"
"ครับผม” แล้วนพก็วิ่งเข้าห้องไปอาบ้ำตามที่ไรท์บอก

เมื่อไรท์ล้างจานเสร็จเขาก็เก็บกวาดทุกอย่างให้เรียบร้อยก่อนจะไปเช็คประตูหน้าต่างแล้วถึงเดินเข้าห้องไป แต่เมื่อเขาเข้าไปในห้องไม่ทันไรก็ต้องตกใจกับบางสิ่งบางอย่างที่นอนอยู่บนเตียง นพนอนอยู่บนเตียงในสภาพตัวเปียกเปลือยท่อนบนส่วนท่อนล่างก็มีเพียงผ้าเช็ดตัวผืนเล็กที่ปกปิดบริเวณของสงวนอยู่เท่านั้น
"ในที่สุดก็มาได้สักทีนะ My Dear ผมกำลังรอคุณอยู่เลย" นพเอ่ยขึ้นก่อนจะโยนผ้าเช็ดตัวผืนเล็กนั้นทิ้งไปแล้วเดินเข้ากอดไรท์
"ขออาบน้ำก่อนนะ ขอแค่แป..อะ"
เขาไม่ทันพูดจบนพก็อุ้มตัวเขาขึ้นมาก่อนจะโยนตัวเขาไปบนเตียงแล้วกระโดดขึ้นไปคร่อมตัวของไรท์
"ไม่ต้องอาบหรอกเดี๋ยวก็ต้องอาบใหม่อยู่ดี"
"งั้นก็ขอเตรียมตัวแปปนึง.."
ร่างใหญ่ไม่รอให้เขาพูดจบก็ประกบปากลงมาก่อนจะค่อยๆ สอดลิ้นของเขาเข้าไปหยอกล้อกับลิ้นของไรท์ ไรท์เคลิบเคลิ้มไปกับสัมผัสของคนร่างใหญ่ กว่าจะรู้ตัวร่างของเขาก็ถูกมือใหญ่ปลดเปลื้องจนเหลือแต่ร่างกายที่เปลือยเปล่าไปเสียแล้ว
"แฮ่กๆ ขอเบาๆ นะพรุ่งนี้ไรท์ต้องไปงานพบปะนักเขียนอีกนะ"
"ขอร้องฉันสิ" นพมองมาที่ไรท์ด้วยสายตาที่เหมือนกำลังตะครุบเหยื่อ
"นะครับแด๊ด ทำไรท์เบาๆ นะ" ไรท์ร้องขอด้วยใบหน้าที่แดงกล่ำ
"คืนนี้ไม่ต้องนอนแล้ว"
(อะ มืดสงสัยไฟในห้องดับไรท์มองไม่เห็นจึงไม่สามารถบรรยายสถานการณ์ในตอนนี้ได้ โทษทีนะไว้ไฟมาจะกับมาบรรยายต่อ)

เช้าวันต่อมา (อุ้ยซวยจริงไฟมาตอนเช้า)
บนเตียงมีร่างของบุรุษสองคนกอดกันอยู่โดยมีร่างเล็กนอนซบอยู่บนอกของร่างใหญ่ ส่วนรอบห้องยังเต็มไปด้วยร่องรอยที่ทำสงครามกันเมื่อคืน ผ่านไปสักพักเสียงนาฬิกาปลุกก็ดังขึ้นก่อนที่ร่างเล็กในอ้อมกอดจะลุกขึ้นพร้อมกับขาที่ดีดร่างใหญ่จนกนระเด็นตกเตียง
"สายแล้ว! อะ" ร่างเล็กรีบลงจากเตียงเพื่อไปห้องน้ำแต่ยังไม่ทันถึงห้องน้ำร่างเล็ดกก็ดันทรุดลงไปกองกับพื้นเสียก่อน
"เป็นอะไรหรือเปล่า" นพเดินเข้ามาหาร่างเล็กโดยที่มือก็กุมบริเวณที่โดนดีดเมื่อกี้
"เจ็บอะ ร้าวไปทั้งตัวเลย บอกแล้วใช่ไหมว่าให้ทำเบาๆ หนะนี่อะไรนพรุนแรงกับไรท์แถมยังทำจนถึงเช้าจริงๆ อีก แล้วไรท์จะไปงานยังไงเนี่ย"
"โอ๋เดี๋ยวพาไปอาบน้ำนะคนเก่ง"
"ก็ต้องอย่างนั้นอยู่แล้วปะ นี่เป็นสิ่งที่นพต้องรับผิดชอบ"
แล้วนพก็อุ้มไรท์ไปอาบน้ำแต่งตัวพร้อมทั้งโดนปากเล็กๆ นั่นบ่นจนหูชา

"ไรท์ไม่กินอะไรก่อนหรอ" นพเอ่ยทักร่างเล็กที่กำลังเดินออกจากบ้าน
"ไม่อะมันไม่ทันแล้ว เออวันนี้นพอยู่บ้านใช่ไหมฝากทำความสะอาดห้องทำงานให้หน่อยนะ" ร่างเล็กเอ่ยขึ้นในขณะที่ใส่รองเท้า
"เดี๋ยวไรท์เอานี่ไปกินด้วย" นพยื่นกล่องข้าวกับขวดเก็บความเย็นให้
"ขอบคุณนะ จุ๊บ"
ร่างเล็กเอ่ยขอบคุณพร้อมจุ๊บแก้มไปหนึ่งครั้งก่อนจะรีบวิ่งออกจากบ้านไป

หลังจากที่นพทานอาหารเช้าเสร็จ นพก็เข้าไปทำความสะอาดห้องทำงานของไรท์ ขณะที่ทำความสะอาดอยู่นั้นเขาก็อยากเห็นต้นฉบับของนิยายเรื่องใหม่ของร่างเล็กจึงเดินไปเปิดคอมดู แต่จากที่เขาจะเปิดดูแค่ต้นฉบับนั้นเขาก็เหลือบไปเห็นข้อความที่พ่อของเขาติดต่อกับไรท์เข้าเขาจึงตัดสินใจเปิดดูข้อความแทน
"พ่อญาติดีกับไรท์ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน ทั้งที่ตอนงานแต่งก็ค้านหัวชนฝาขนาดนั้น"
ฉันต้องการคุยกับแกพรุ่งนี้มาหาฉันที่ร้าน ABC ตอนบ่ายสามอย่าให้นพรู้เด็ดขาด
"เรื่องอะไรกันทำไมให้ฉันรู้ไม่ได้ข้อความของเมื่อวานนี้ แสดงว่าเวลานัดก็บ่ายสามวันนี้สินะ"
นพรีบทำความสะอาดและจัดการทุกอย่างให้เสร็จ ก่อนเวลาบ่ายสามก่อนจะแต่งตัวไปเตรียมขึ้นเวรตอนบ่ายกับดึกต่ออีก

14.45 น.
นพขับรถออกจากบ้านไปยังที่ๆ พ่อของเขานัดหมายกับไรท์ก่อนเวลาสักพัก เมื่อไปถึงก็เห็นว่าพ่อของเขานั่งคุยอะไรบางอย่างกับไรท์ด้วยสีหน้าโมโหสุดขีดและเหมือนจะมีปากเสียงกันในร้านสักพักพ่อของเขาก็เดินออกมาจากร้านก่อนที่พักใหญ่ๆ ไรท์ถึงได้เดินออกมาพร้อมตาที่แดงกล่ำ เขาจึงตัดสินใจลงจากรถไปหาไรท์ในทันที
"ไรท์"
"นพมาทำอะไรที่นี่หรอ"
"นพต่างหากที่ต้องถามไรท์มาทำอะไรที่นี่"
"ไม่มีอะไรหรอเดี๋ยวไรท์จะกลับบ้านแล้ว"
"นพรู้นะว่าไรท์มาพบพ่อหนะ มีเรื่องอะไรก็บอกนพมาสิ"
"มันไม่อะไรหรอกนพเดี๋ยวเราไปคุยกันที่บ้านนะ จริงสิวันนี้นพมีขึ้นเวรบ่ายกับดึกนี่งั้นหลังจากนพทำงานเสร็จเราค่อยคุยกันนะ"
"ไปขึ้นรถสิเดี๋ยวไปส่ง"
"ไม่ต้องหรอกนพไปทำงานเถอะ บ้านอยู่แค่นี้เองไม่ไกลหรอกนั่งรถไปแปปเดียวก็ถึง"
เมื่อพูดเสร็จไรท์ก็ออกเดินไปยังถนนฝังตรงข้ามแต่เดินยังไม่ถึงสามก้าวร่างเล็กนั่นอยู่ๆ ก็ร่วงลงกับพื้น
"ไรท์!!!"

"ไรท์อดทนอีกนิดนะเดี๋ยวก็ถึงโรงบาลแล้ว" นพเอ่ยบอกกับร่างเล็กด้วยน้ำเสียงกังวล
"อื้อ" ราวกับร่างเล็กได้ยินเสียงนั้นจึงส่งเสียงออกมา พร้อมกับเปลือกตาที่ค่อยๆ เปิดออก
"ไรท์ ฟื้นแล้วหรอเป็นยังไงบ้าง"
"นพ ไรท์ไม่เป็นไรแค่รู้สึกเพลียนิดหน่อยสงสัยนอนน้อย"
“ไรท์รู้ไหมไรท์ทำให้นพตกใจมากแค่ไหนอยู่ๆ ไรท์ก็ล้มลงไปแบบนั้นหนะ"
"ไรท์ขอโทษนะทีทำให้นพตกใจตอนนี้ไรท์ไม่เป็นไรแล้วละ"
“ไม่ได้ยังไงไรท์ก็ต้องไปตรวจดูก่อนแล้วค่อยกลับ"
"ไรท์ไม่เป็นไร ให้ไรท์ลงนี่แหละไรท์จะกลับบ้าน"
“ไม่ได้ไปตรวจดูก่อนแล้วค่อยกลับบ้าน"
"ไม่เอาไรท์จะลง"
"งั้นเอางี้มีสองทางคือหนึ่งไปโรงบาลตรวจเสร็จแล้วค่อยกลับบ้าน กับสองให้นพไปส่งที่บ้านเอายังไง"
"เอาสามจอดรถแล้วให้ไรท์ลง"
"ไม่เลือกมาหนึ่งกับสอง"
"งั้นเอาสอง"
"โอเค" แล้วนพก็ขับรถไปทางบ้านแทน

ที่บ้าน
"ไรท์ไม่เป็นไรแล้วนพไปทำงานเถอะ"
"หึไม่ไปนพจะอยู่กับไรท์"
"ไม่ได้นะนพแพทย์ที่เข้าเวรยิ่งไม่ค่อยมีอยู่ไม่ใช่หรอ นพไปเถอะไม่ต้องห่วงไรท์ไม่เป็นไรแล้ว งั้นเอางี้เดี๋ยวไรท์โทรรายงานทุกสามชั่วโมงเลยเอาไหม"
“ไม่ต้องรายงานทุกสามชั่วโมงก็ได้ งั้นไรท์ก็พักผ่อนเถอะเดี๋ยวทำงานเสร็จนพจะรีบกลับมานะ"
"โอเคแล้วไรท์จะรอนะ

วันต่อมาเวลา 08.00 น.
พนพึ่งลงเวรแล้วกำลังจะกลับบ้าน แต่กลับมีน้องพยาบาลมาขวางเอาไว้ก่อน
"หมอนพค่ะท่านผู้อำนวยการเรียกพบค่ะ"
"บอกเขาด้วยผมจะกลับบ้านไว้จะไปพบพรุ่งนี้"
"ไม่ได้ค่ะ ท่านผู้อำนวยการกำชับมาว่าไม่ว่ายังก็ต้องเอาตัวหมอนพไปให้ได้ค่ะ"
"นำไปสิ"
"เชิญทางนี้ค่ะ"

ห้องผู้บริหาร
"ขออนุญาตค่ะ"
"เข้ามา"
"พ่อเรียกผมมาทำไม"
"นั่งก่อนสิ" ชายสูงวัยตรงหน้าโบกมือไล่พยาบาลออกไปก่อนจะเอ่ยปากเรียกนพให้เข้าไปนั่ง
นพเดินเข้านั่งตามคำเชิญก่อนจะเอ่ยถามจุดประสงค์ที่เรียกมาทันที
"มีอะไรถึงเรียกผมมา"
"พอดีเพื่อนพ่อจะกลับมาไทยพรุ่งนี้แกพาลูกสาวมาด้วย พรุ่งนี้แกก็ไปรับเพื่อนกับพ่อหน่อย"
"พ่อคิดจะจับคู่ผมกับผู้หญิงอีกแล้วใช่ไหม ผมแต่งงานแล้วนะพ่อ พ่อจะเอาอะไรกับผมอีก"
"แกนั่นแหละจะอะไรหนักหนากับผู้ชายแค่คนเดียวห๊ะ ฉันไม่เชื่อหรอกนะว่าผู้ชายกับผู้ชายมันจะอยู่ด้วยกันได้ ถึงแต่งงานได้แล้วไงมันก็แค่ผู้ชายคนเดียวมันจะสู้กับผู้หญิงได้ยังไง ไม่รู้แหละไม่ว่ายังไงแกต้องแกต้องแต่งงานกับผู้หญิงแล้วมีทายาทสืบสกุลให้ฉัน ไม่อย่างนั้นฉันฆ่าไอไรท์ทิ้งแน่"
"ยังไงผมก็ไม่แต่ง ผมกับไรท์เรารักกัน"
"แต่ความรักของแกมันทำให้ฉันอับอายแค่ไหน แกรู้บ้างไหม"
"งั้นพ่อก็คิดเสียว่าผมไม่เคยอยู่ในชีวิตของพ่อมาก่อนก็แล้วกัน"
"นี่แกคิดจะตัดพ่อลูกกับฉันงั้นหรอ ได้ฉันจะตัดความเป็นพ่อลูกกับแกแล้วจะไม่ยุ่งกับแกและก็เมียแกอีก แต่ต้องหลังจากที่แกไปรับเพื่อนกับฉันพรุ่งนี้ตกลงไหม"
"ตกลง"
พุดเสร็จนพเดินออกไปจากห้องแล้วตรงกลับบ้านทันที

บ้าน
"ไรท์ฉันกลับมาแล้ว"
"กลับมาแล้วหรอ วันนี้งานเยอะหรอทำไมกลับช้าจัง"
“ไม่มีอะไรหรอแค่พ่อเรียกไปคุยหนะ"
"เรื่องแต่งงานกับมีทายาทหรอครับ"
"ไรท์รู้ แสดงว่าเรื่องที่ไรท์ไปเจอพ่อเมื่อวานก็เรื่องนี้สินะ"
"ใช่พ่อเรียกไรท์ไปคุยเรื่องนี้แหละ ไรท์ไม่ว่าอะไรหรอกนะถ้านพจะเลิกกับไรท์แล้วไปแต่งงานกับผู้หญิง"
"ไม่มีทาง นพไม่มีทางเลิกกับไรท์หรอก นพตกลงกับพ่อแล้วถ้านพไปรับเพื่อนกับพ่อพรุ่งนี้พ่อจะไม่ยุ่งกับนพและไรท์อีก"
"จริงหรอ คงไม่ใช่ว่าท่านบอกว่าจะตัดพ่อลูกกับนพหรอกนะ"
"ไม่ใช่หรอก ช่างเรื่องนี้กันเถอะนพหิวข้าวแล้ว"
"อื้อแปปนะ ไรท์ทำใกล้เส...."
อยู่ๆ ไรท์ก็หมดสติล้มลงงไปอยู่ที่พื้น
"ไรท์!"

"อื้อ"
"ไรท์ เป็นยังไงบ้างปวดหัวไหม"
"ไรท์ไม่เป็นไร แค่พักผ่อนน้อยหนะ"
"ไรท์นอนนน้อยได้ไง นพบอกให้ไรท์พักผ่อนไม่ใช่หรอ"
"ก็ช่วงนี้ใกล้ถึงกำหนดส่งงานแล้วต้องเร่งหน่อยหนะ"
"งั้นไรท์ลุกขึ้นมากินข้าวแล้วก็ไปนอนพักผ่อนนะ"
"อื้อ"
หลังจากกินข้าวเสร็จ
"โอ๊ย"
"ไรท์เป็นอะไรทำไมกุมอกอย่างนั้นละ"
"ไม่เป็นไรแค่ตอนจะลุกแล้วหน้าอกชนขอบโต๊ะหนะ งั้นเดี๋ยวไรท์ไปเขียนงานต่อหน่อยนะ"
"ไรท์ไปนอนพักเลยนะไม่ต้องเขียนงานต่อละ"
"แปปเดี๋ยวเองมันใกล้จบแล้วละ"
"งั้นถ้านพล้างจานเสร็จแล้วไรท์ต้องไปนอนนะ"
"โอเค"

วันต่อมา
"นพไปก่อนนะไรท์ แล้วจะรีบกลับนะ"
"ขับรถระวังๆ นะ"
"ครับ มาจุ๊บหน่อย" นพยื่นหน้าเข้ามาจุ๊บหน้าผากของไรท์ ก่อนจะเดินขึ้นรถไป
"ไรท์รออยู่นะ นพต้องกลับมานะ" ไรท์กระซิบเสียงเบาเพราะไม่อยากให้นพต้องเป็นห่วงแต่หารู้ไม่ว่าคนที่อยู่บนรถนั้นหูดีได้ยินทุกคำพูดของไรท์
"ผมสัญญาผมจะกลับมาหาไรท์แน่นอน" คนบนรถก็ได้ตอบสัญญากลับไปถึงคนข้างนอกจะไม่ได้ยินก็ตาม
 

สนามบิน
"ไงไม่ได้เจอกันนานเลยนะไอสัด"
"ศักดิ์เว่ยไม่ใช่สัด ไม่เจอกันนานปากหมาเหมือนเดิมเลยนะไอเพื่อนเหี้ย"
"กูชื่อสารวัตร ไม่ใช่เหี้ย เดินทางมาเหนื่อยเลยสิท่า สาวสวยข้างหลังคงจะเป็นหนูพิมสินะ"
"สวัสดีค่ะ ลุงวัตร"
"ข้างหลังแกก็คงเป็นเจ้านพสินะ"
"ครับ สวัสดีครับคุณอา"
"โตแล้วหล่อขึ้นเป็นกองเลยนะ"
"เพิ่งมากันเหนื่อยๆ เดี๋ยวเราไปที่พักกันก่อนดีไหม"
"ดีๆ นำทางไปเลยไอเพื่อนรัก"

โรงแรม BTX
หลังจากที่ศักดิ์ส่งเพื่อนที่ห้องเรียบร้อยแล้วทั้งสองก็มาพักที่ห้องห้องหนึ่ง
"ผมขอตัวกลับแล้วนะครับ หวังว่าพ่อจะทำตามสัญญาที่ให้กับผมด้วย"
"ไม่ได้ แกยังกลับไม่ได้ แกต้องกินข้าวเย็นกับฉันก่อนฉันถึงจะให้แกกลับ"
"ที่เราคุยกันแค่มารับอย่างเดียวไม่ใช่หรอ"
"ถ้าแกไม่ไปกินข้าวเย็นกับฉัน ก็ถือว่าที่เราคุยกันไม่เคยมาก่อน"
"ก็ได้ แต่ถ้ากินเสร็จแล้วพพ่อต้องปล่อยผมไปทันทีนะ"
"ได้"

"หนูพิมลองกินอันนี้ดูสิ อร่อยมากเลยนะ"

"ขอบคุณค่ะคุณลุง"
"นพก็ลองกินนี่ดูสิ อาว่ามันรสชาติดีทีเดียวหละ"
"ขอบคุณครับ"
ศักดิ์และวัตรต่างพลัดกันตักอาหารให้ลุกของกันและกัน ส่วนพิมกับนพก็ได้แต่กินอาหารที่ทั้งสองคนตักให้เพราะไม่สามารถปฎิเสธได้ แต่ขณะที่กำลังกินอาหารกันอยู่นั้นอยู่ๆ หน้าของพิมก็ล้มฟุบลงไปที่โต๊ะเสียอย่างนั้น
"อ้าวพิมหลับแล้วหรอ"
"คุณอาครับ พิมเป็นอะไรหรือเปล่าครับอยู่ๆ ทำไมถึงฟุบไปแบบนั้นละครับ"
"สงสัยเจ้าตัวคงง่วงนอนหนะพิมเขาเป็นคนนอนตรงเวลาหนะ ยังไงอาก็ฝากนพพาน้องขึ้นไปนอนหน่อยนะ"
"มันคงไม่เหมาะมั้งครับ"
"ไม่เป็นไรหรอก อาไม่ถือยังไงก็ฝากหน่อยนะ"
"ก็ได้ครับ"
แต่ในขณะที่นพกำลังลุกนั้นอยู่ๆ นพก็รู้สึกมึนหัว ตามัวก่อนที่ภาพตรงหน้าจะค่อยๆ ดับไปนั้นนพได้ยินเสียงของพ่อพูดเบาๆ ว่าสำเร็จ

นพตื่นขึ้นมาในสภาพที่เปลือยเปล่า โดยที่ข้างกายนั้นก็ยังมีคนนอนอยู่อีีกคนในตอนแรกนพคิดว่าไรท์จึงจะหันไปกอดแต่เมื่อหันหน้ามามองมันกลับกลายเป็นพิมที่นอนอยู่ข้างตนเสียได้ นพมึนงงกับตัวเองมากไม่รู้ว่าตนมานอนอยู่บนเตียงกับพิมพ์ได้ยังไงนพจึงค่อยๆ ไล่เหตุการณ์ที่เกิดขึ้น
(ที่แท้พ่อกับอาสัดก็วางแผนกันนี่เอง เอาไงดีวะกูงั้นก็รีบแต่งตัวแล้วหนีออกไปจากที่นี่ทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นก็แล้วกัน)
นพรีบแต่งตัวแล้วตรงออกจากห้องทันที แต่ไม่ทันจะได้ก้าวออกจากห้องก็ถูกลูกน้องของพ่อลากตัวไปที่ห้องอีกห้องหนึ่งเสียก่อน
"พ่อทำแบบนี้ทำไม"
"ฉันทำอะไร"
"ก็ที่พ่อวางยาผมแล้วเอาผมไปไว้ในห้องกับพิมไง"
"แล้วยังไง ไม่ว่ายังไแกก็ต้องแต่งงานกับหนูพิม"
"ผมไม่แต่ง ผมไม่ได้ทำอะไรพิม"
"แต่แกทำหนูพิมเสียชื่อเสียงไปแล้ว ยังไงแกก็ต้องแต่ง"
"ไม่แต่งยังไงผมก็ไม่แต่ง"
"เอาตัวไป"
หลังจากที่วัตรบอกลูกน้องอย่างนั้นก็มีคนใส่ชุดดำทั้งตัวมาลากตัวของนพไปไว้ในห้องอีกห้องหนึ่ง
"ฉันขอบอกแกไว้เลยนะว่าอย่าคิดหนี พรุ่งนี้แกต้องเข้าพิธีแต่งงานกับหนูพิม"
"นี่พ่อคิดแผนนี้มานานแล้วใช่ไหม ถึงได้เตรียมพร้อมทุกอย่างได้ขนาดนี้"
"ใช่ แกไม่ต้องห่วงนะฉันส่งบัตรเชิญไปให้ไอ่ไรท์ให้แกแล้ว แถมพรุ่งนี้ฉันก็ให้เกียรติมันได้ขึ้นไปอวยพรพวกแกด้วย"
"ทำไมพ่อถึงทำกับผมแบบนี้"
"ก็เพราะแกมันดื้อไม่ยอมทำตามที่ฉันสั่งไง ถ้าแกทำตามที่ฉันสั่งแต่แรกก็ไม่เป็นแบบนี้หรอก แล้วแกไม่ต้องคิดหาวิธีหนีหรือฆ่าตัวตายนะไม่งั้นฉันจะส่งไอ่ไรท์นั่นไปตายแน่"
แล้ววัตรก็เดินจากหน้าห้องไป
"ไรท์ผมขอโทษนะ ผมทำตามที่สัญญากับคุณไว้ไม่ได้แล้ว"

ที่บ้าน
ไรท์กำลังอ่านการ์ดเชิญงานแต่อยู่ด้วยน้ำตานองหน้า โดยที่มุมล่างสุดยังมีรอยปากกาที่เขียนด้วยลายมือว่า
"หวังว่าแกจะให้เกียรติมากล่าวอวยพร วัตร"
ไรท์ได้แต่นั่งร้องไห้เสียใจที่ไม่ได้รั้งนพเอาไว้ เขาสังหรณ์ใจแต่แรกแล้วว่าการไปของนพในครั้งนี้อาจจะทำให้เขาไม่ได้อยู่เคียงข้างนพอีกก็ได้ ไรท์ทำอะไรไม่ได้เขาได้แต่ร้องไห้จนหลับไป

วันงานแต่ง
นพถูกจับไปอาบน้ำแต่งตัวตั้งแต่เช้า หลังจากแต่งตัวเสร็จเขาก็ถูกจับขังเอาไว้ในห้องอีกครั้ง จนถึงเวลาจึงได้ถูกลากออกไป
"วันนี้ก็เป็นอีกวันหนึ่งนะครับที่ทั้งหญิงแท้และเทียมในโรงพยาบาลเราจะต้องร้องไห้เสียอกเสียใจกันอีกยกใหญ่เมื่อคุณหมอสุดฮอสของเราได้ประกาศสละโสดอย่างเป็นทางการแล้วนะครับ ขอเสียงปรบมือแสดงความยินดีกับหมอนพกันหน่อยครับ" พี่หมอนนท์ถือไมค์ประกาศกล่าวราวอย่างรื่นเริงราวกับเป็นงานของตนเอง
"เเปะๆๆๆๆ ฮือๆๆๆ" เสียงปรบมือดังระคนปนกับเสียงสะอื้นไห้ของสาวแท้และเทียมทั้งหลาย
"ยินดีด้วยครับ ยินดีด้วยค่ะ"
เสียงกล่าวคำยินดีดังขึ้นทั่วทั้งงาน แต่นั่นกลับไม่ทำให้นพรู้สึกยินดีหรือดีใจสักนิด เขากลับกลัวกลัวว่าไรท์จะร้องไห้จะเสียใจกลัวว่าไรท์จะมางานนี้ งานที่เขาไม่แม้แต่อยากจะมายืนที่ตรงนี้
"นี่ก็ใกล้เวลาอันสมควรแล้วขอเชิญแขกพิเศษคุณนักเขียนอายุน้อยได้ขึ้นมากล่าวคำอวยพรให้คู่บ่าวสาวด้วยครับ เชิญครับคุณไรท์"
บุรุษร่างเล็กในชุดสูทสีขาวเดินขึ้นมารับไมค์จากพิธีกรในงาน
"ก่อนอื่นผมก็ขอขอบคุณที่เชิญผมให้มาเป็นแขกพิเศษในงานด้วย และก็ขอแสดงความยินดีกับคุณทั้งสองด้วยนะครับที่ได้แต่งงานกันในวันนี้ ผมก็ขอให้คุณทั้งสองคนมีความสุขกับชีวิตหลังแต่งงานขอให้อยู่ด้วยกันไปจนแก่เฒ่านะครับ ยินดีด้วยจริงๆ ครับขอบคุณครับ"
"แปะๆๆๆ"
เสียงปรบมือดังกึกก้องไปทั่วบริเวณหลังจากไรท์พูดจบ แต่ในขณะที่ไรท์กำลังจะเดินลงจากเวทีอยู่นั้นร่างเล็กก็หมดสติแล้วร่วงลงไปข้างล่างเวทีทันทีทำเอาผู้คนในงานตื่นตกใจเป็นอย่างมาก นพที่เหตุการณ์นั้นรีบวิ่งตรงมาหาไรท์ทันที
"ไรท์ ตื่นสิไรท์ ใครรก็ได้เรียกรถพยาบาลให้หน่อยครับ"

หน้าห้องฉุกเฉิน
นพเดินไปมาอยู่ที่หน้าห้องฉุกเฉินด้วยความร้อนใจ ตั้งแต่ที่มาถึงโรงพยาบาลไรท์ก็อยู่ในห้องฉุกเฉินราวชั่วโมงกว่าแล้วก็ยังไม่มีวี่แววว่าหมอใครจะออกมารายงานอะไร
"เอี๊ยด"
"ใครเป็นญาติคนไข้ครับ"
"ผมครับ"
"ขอแสดงความเสียใจด้วยนะครับ หมอพยายามเยื้อไว้เต็มที่แล้วครับ"
"ไม่จริงใช่ไหมครับ คุณโกหกผมใช่ไหมครับไม่จริงใช่ไหมครับ"
"คนไข้เสียแล้วครับ ด้วยอาการหัวใจวายเฉียบพันครับ"
"ได้ไงครับ เขาออกจะแข็งแรงแถมไม่มีอาการเหมือนคนเป็นโรคหัวใจมาก่อนเลยนะครับ เขาจะหัวใจวายได้ยังไงครับ"
"เราได้เช็คประวัติคนไข้แล้วนะครับ คนไข้มีประวัติในการรักษาโรคหัวใจมาก่อนนะครับและคนไข้ก็ยังรอการผ่าตัดเปลี่ยนหัวใจด้วยครับ"
"ขอบคุณครับหมอ"
"ครับ เสียใจด้วยนะครับ"
นพค่อยลากตัวเองให้เข้าไปดูไรท์ ร่างของไรท์นอนนิ่งอยู่บนเตียงโดยมีผ้าขาวผืนหนึ่งปิดเอาไว้
"ไรท์ทำไมถึงทิ้งนพไปเร็วนักละ ไหนไรท์บอกว่าจะรอนพไงตอนนี้นพอยู่ข้างๆ ไรท์แล้วนะรีบลุกขึ้นมาคุยกับนพสิครับ นพยังอยากฟังคำว่ารักจากปากไรท์อยู่นะนพรักไรท์มากนะลุกขึ้นมายิ้มและหัวเราะกับนพเหมือนเดิมนะ นะไรท์ฟื้นขึ้นมาเถอะ ฮือ ฮึก ได้โปรดฟื้นขึ้นมาอยู่กับผมเหมือนเดิมเถอะนะ"
ภาพของนพที่ร้องไห้กอดศพคนรักคงเป็นภาพที่สะเทือนใจของใครหลายๆ คนที่พบเห็นในตอนนี้เป็นแน่ คงไม่มีใครคาดคิดว่านกน้อยผู้เคยโลดแล่นอยู่ในวงการนักเขียนนี้จะบินหายไปโดยไม่หวนคืนกับมาอีก

หลังจากที่พ่อและแม่ของนพทราบข่าวของไรท์ก็เสียใจมากโดยเฉพาะวัตรที่ไม่เคยคิดว่าเพียงแค่เรื่องที่ต้องการให้นพกับไรท์เลิกกันจะบานปลายมาถึงขนาดนี้ วัตรจึงเป็นเจ้าภาพงานศพของไรท์จัดการทุกอย่างในงานจนจบงานทั้งหมด หลังจากจบงานศพของไรท์นพก็กลับมาอยู่ที่บ้านหลังที่เขาเคยอยู่กับไรท์
ทุกอย่างในบ้านที่เขามองเห็นมันเต็มไปด้วยความทรงจำของตอนที่ไรท์ยังอยู่ แต่แล้วเขาก็พบไดอารี่เล่มหนึ่งที่น่าจะเป็นของไรท์วางอยู่ที่หน้าคอมในไดอารี่มีบันทึกไว้ตั้งแต่ก่อนตอนที่เขาจะได้กลับมาพบกันอีกครั้งอีก

วันนี้ฉันได้พบกับคุณน้าสุดาแม่ของนพด้วยละตั้งแต่ตอนที่ย้ายบ้านไปก็ไม่ได้พบกันอีกเลย คุณน้ายังสาวอยู่เหมือนเดิมเลยและยังได้คุยกับคุณน้าแถมยังรู้เรื่องของนพด้วย หวังว่าเราจะได้เจอกันอีกครั้งนะ
วันนี้งานที่เราส่งไปได้ถูกตีพิมพ์ด้วยละดีใจมากเลย หวังว่าจะขายได้เยอะๆ นะ ช่วงนี้เป็นอะไรก็ไม่รู้รู้สึกเจ็บหน้าอกและหน้ามืดบ่อยมากเลยละ
วันนี้ไปหาหมอที่โรงพยาบาลมาหมอบอกเป็นโรคหัวใจ หลอดเลือดในหัวใจตีบช่วงระยะกลางแล้วหมอเลยให้ยามากินแล้วนัดทำบอลลูนหัวใจอีกที
.
.
วันนี้ไปทำบอลลูนหัวใจมาเจ็บนิดหน่อย แต่ยังไหวอยู่แถมหมอยังไม่ให้งอขาอีกตั้งหกชั่วโมงแหนะไหนจะยาที่ให้มากินอีกเซ็งชะมัด
.
.
หลังจากที่รักษาด้วยการทำบอลลูนมาอาการก็ไม่ค่อยดีขึ้นเลย เจ็บหน้าอกขึ้นเรื่อยๆ บางครั้งก็เป็นลมล้มลงไปเลยจนเจ็บไปทั้งตัวหมดแล้ว
.
.
วันนี้ไปหาหมออีกครั้งหมอบอกอาการของฉันมันเกินเยียวยาแล้วการทำบอลลูนหรือผ่าตัดทางเบี่ยงช่วยอะไรไม่ได้แล้ว เหลือวิธีเดียวคือการผ่าตัดเปลี่ยนหัวใจแต่การผ่าตัดเปลี่ยนหัวใจจะต้องรอหัวใจจากผู้บริจาคเสียก่อน หมอจึงได้แต่ให้ยามากินต่อเพื่อเยียวยาไปก่อนแต่ถึงแม้เรื่องหัวใจเราจะเป็นข่าวที่ไม่ดีนักแต่มันก็มีเรื่องดีก็ตรงที่วันนี้เราได้เจอกับนพขนาดไม่เจอกันหลายปีนพยังจำเราได้อีก แถมนพยังทำงานอยู่ที่โรงพยาบาลที่เราไปประจำด้วย
.
.
เรากับนพกลับมาสนิทกันเหมือนเดิม แล้ววันนี้นพก็ขอคบกับเราด้วยไม่คิดเลยว่าเขาจะคิดเหมือนกันกับเราด้วยละ
.
.
วันนี้นพพาเราไปหาน้าสุดาแล้วบอกน้าสุดาว่าจะแต่งงานกับเราด้วย น้าสุดาดูจะดีใจมากแต่น้าวัตรดูไม่ค่อยพอใจเท่าไร
.
.
วันนี้เป็นงานแต่งงานของเรากับนพมีญาติไม่กี่คนที่มางานแต่งของเรา ทุกคนที่มาก็ดูไม่ค่อยยินดีเท่าไรจะมีก็แต่แม่สุดาเท่านั้นที่ดูยินดีกับเรา ส่วนพ่อของนพไม่แม้แต่จะถามหรือเอ่ยถึงเรื่องนี้เลย
หลังจากแต่งงานกันแล้วพวกเราก็มาอยู่ที่บ้านที่เก็บเงินซื้อมาด้วยกันเรามีความสุขมากที่ได้อยู่กับนพแบบนี้ แต่อาการของเรามันแย่ลงเรื่อยๆ ไม่รู้ว่าจะอยู่กับนพไปได้นานแค่ไหน
.
.
นพอ่านไดอารี่ของไรท์ไปเรื่อยๆ ยิ่งอ่านน้ำตาก็ยิ่งตก เขายิ่งรู้สึกเหมือนคนโง่ที่ไม่รู้หรือเอะใจแม้แต่น้อยว่าภรรยาของตนป่วยหนักขนาดนี้ถึงแม้จะอยู่ด้วยกันทุกวัน
นพอ่านไดอารี่มาถึงหน้าสุดท้าย

เมื่อวันก่อนไปหาหมอหมอบอกให้ดูแลตัวเองให้ดีอย่าเครียดมากจนเกินไปไม่งั้นอาจส่งผลเสียได้ ตอนบ่ายของวันนั้นเราก็ไปเจอกับพ่อนพ พ่อนพบอกให้เราเลิกกับนพแต่เราไม่เลิกเขาเลยโมโหมากเลยมีปากเสียงกับเรายกใหญ่แถมก่อนเขาจะจากไปยังบอกเราส่งท้ายไว้อีกว่านพจะต้องแต่งงานกับผู้หญิงที่เขาหาให้ เมื่อวานนพก็โดนเรียกไปคุยเรื่องนี้อีกต่างหาก ไหนวันนี้นพต้องไปรับเพื่อนพ่อกับเขาอีก หวังว่านพจะกลับมานะ
.
.
เมื่อวานนพไม่ได้กลับมาที่บ้านเลย วันนี้ก็มีคนเอาการ์ดงานแต่งนพกับผู้หญิงคนนั้นมาให้เราแถมเขายังเขียนด้วยลายมือให้เราไปอวยพรอีก ถ้าเราไม่ยอมปล่อยนพไปเราจะเป็นคนเห็นแก่ตัวไหม ถ้าเรารั้งนพไว้กับคนใกล้ตายอย่างเราจะผิดไหม

นพอ่านหน้าสุดท้ายจบเขายิ่งเสียใจถ้าไรท์ยังอยู่ตรงนี้เขาก็อยากจะบอกไรท์เหลือเกินว่าไรท์ไม่ผิดหรอกที่อยากจะรั้งนพไว้แล้วนพก็เต็มใจอยู่กับไรท์ด้วย แต่ตอนนี้ไรท์ดันไม่อยู่กับเขาแล้วนี่สิ นพปิดไดอารี่ของไรท์แล้วนำไปใส่ในลิ้นชักแต่เมื่อเขาเปิดลิ้นชักก็พบกับจดหมายฉบับหนึ่งจ่าหน้าซองถึงเขา

ถึงนพ
ไรท์ขอโทษนะที่ไรท์ไม่ได้บอกเรื่องอาการของไรท์หนะไรท์ไม่อยากให้นพเป็นห่วง ตอนที่นพได้อ่านจดหมายฉบับนี้ไรท์อาจจะไม่มีชีวิตอยู่แล้วก็ได้ อาการของไรท์มันเริ่มหนักขึ้นทุกวันแล้วไรท์รู้ดีว่าไรท์อาจจะอยู่ได้อีกไม่นานแต่นพไม่ต้องห่วงนะไรท์ไม่โกรธหรอกที่นพจะแต่งงานใหม่ไรท์เข้าใจดี ไรท์หวังว่านพจะมีชีวิตที่ดีหลังแต่งงานนะ ไรท์รักนพมากนะ ยินดีด้วย
ไรท์

หลังจากอ่านจดหมายจบนพก็กอดจดหมายไว้แน่นแล้วตัดสินใจหยิบไดอารี่กับกุญแจรถขับตรงไปที่โรงพยาบาลที่ไรท์เสียทันที เขาตรงขึ้นไปบนดาดฟ้าของโรงพยาบาลแล้วกระโดดลงไปจากดาฟ้าโรงพยาบาลโดยที่เขายังกอดจดหมายกับไดอารี่อยู่

"ไรท์ นพกำลังจะไปหาไรท์แล้วนะ มารับนพด้วยนะ"

แล้วนกตัวสุดท้ายในรังก็บินหายไปในท้องฟ้าเพื่อออกตามหานกตัวน้อยแรกที่ล่วงหน้าไปก่อน ตอนนี้เราก็ได้แต่หวังว่านกน้อยทั้งสองคงจะได้พบกันอีกครั้งและได้บินเคียงคู่กันได้อย่างอิสระเสรีไม่ต้องกังวลกับสิ่งใดอีก