เลขาแสบบอสสุดหื่น

-งานประมูล-

"รัน"

"ครับ"

"เพรชที่พี่ให้เอาไปเก็บอ่ะเก็บรึยัง"

"ยังเลยครับ"

"เอ้า!"

"ผมขอโทษครับพี่เดี่ยวผมรีบไปเก็บให้"

"เร็วๆเลยนะ ถ้าหายขึ้นมานะเราแย่แน่"

"ครับๆ"

ว่าจบรันก็รีบวิ่งไปที่ตู้เครื่องเพรชเพราะก่อนหน้านี้รันเอาวางไว้หน้าตู้

-ตู้เครื่องเพรช-

พอรันมาถึงรันก็ทำการหาเพรชที่วางไส้แต่ก็ไม่เจอ

"หายไปไหนว่ะจำได้ว่าวางไว้ตรงนี้นิ"

รันหาอยู่แปปหนึ่งก็มีคนเอายื่นเพรชให้รัน

"หานี้อยู่หรอ"

ชายคนนั้นพูดขึ้นพร้อมยื่นเครื่องเพรชให้รัน

"อ..อืม"

รันรับมาพร้อมกับงงว่าเครื่องเพรชไปอยู่ที่ชายคนนั้นได้ไง รันจึงตัดสินใจถามออกไป

"เเล้วเครื่องเพรชนี้ไปอยู่ที่นายได้ไงอ่ะ"

"ออพอดีเราเดินเข้ามาเเล้วเห็นมันวางอยู่หน้าตู้อ่ะเรากลัวหายเลยเอามาเก็บไว้กับตัวก่อน"

"ออ"

"ถ้ากลัวว่ามันจะไม่เหมือนเดิมอ่ะจะตรวจดูก่อนก็ได้นะ"

"....."

รันที่ได้ยินแบบนั้นก็ทำการเปิดดูว่าเหมือนเดิมไหม

"เราไม่มีที่ตรวจอ่ะจะรู้ได้ไงว่ามันของจริงหรือของปลอม"

"เเล้วนายเชื่อใจเราไหมล่ะ"

"....."

ชายคนนั้นถามออกมาแบบประหลาดคนแปลกหน้าอยู่ดีๆมาถือเพรชราคาเเพงแบบนี้ใครจะเชื่อใจกัน แต่รันก็ตอบอออกไปว่าเชื่อ

"เชื่อสิ"

"หึ!นายดูเป็นคนเชื่อใครง่ายเนอะ"

"อืมก็ไม่ได้เชื่ออะไรขนาดนั้นหรอกเราแค่คิดว่าคนอย่างนายดูนิ่งๆไม่น่าจะมีพิษมีภัยอะไร"

"นิ!รันคราวหลังอ่ะอย่าไปเชื่อใจใครง่ายๆนะมันจะเกิดอันตรายเอา"

"....."

รันพรางคิดว่าชายคนนั้นรู้จักชื่อรันได้ไงทั้งที่ไม่รู้จักกันมาก่อน

"นายรู้จักชื่อเราได้ไง"

"นี่นอกจากจะเชื่อคนง่ายแล้วยังจะซื่ออีกนะ"

"......"

"ก็ป้ายชื่อที่ติดหน้าอกนายนั่นไงทำไมเราจะไม่รู้"

รันมองที่ป้ายหน้าอกตัวเองและก็ใช่เขาอ่านชื่อจากป้ายหน้าอกรันนี่เอง

"อืมจริงด้วยอ่ะ"

ชายคนนั้นยิ้มให้กับความซื่อของรัน

"นายยิ้มอะไรอ่ะ"

รันถามออกไป

"ก็ยิ้มให้กับความซื่อของนายไง"

ชายคนนั้นพูดพร้อมกับขยี้หัวรันเล็กน้อย

"โอ้ยนิผมเรายุ่งหมดแล้วนะ"

รันพูดพร้อมกับทำหน้าบึง

"โอ้ๆเราขอโทษ"

"อืมๆ"

"แต่จะว่าไป ตอนนายงอนนี่ก็น่ารักดีเหมือนกันนะ"

รันที่ได้ยินคำพูดนี้ออกมาจากปากของคนตรงหน้าก็เป็นอย่างมาก

"เขินหรอ"

"ป่าว"

"หื้ม"

ชายคนนั้นก็มองรันไม่หยุดรันจึงตอบไป

"อืมๆเขินสิเจินมากด้วย"

"โอเคๆเราไม่แกล้งแล้ว"

"...."

"นี่อ่ะ"

แต่จู่ๆชายคนนั้นก็เดินไปหยิบกล่องแหวนเพรชมายื่นให้รัน

"อ..อะไรอ่ะ"

"ก็กล่องเเหวนเพรชไง"

"แล้วเอามาให้เราทำไมอ่ะ"

"ก็วันนี้มีประมูลแหวนเพรชนี้ไม่ใช่หรอ"

"อืมจริงด้วยเราลืมไปเลยอ่ะ"

"นี่ขี้ลืมอีกด้วยหรอเนี่ย"

"ก็นิดนึงอ่ะ"

รันรับแหวนเพรชนั้นมาและใส่เครื่องเพรชไว้ในตู้พร้อมล็อกตู้อย่างดี

"นี่ก็ได้เวลาประมูลแหวนเพรชเเล้วอ่ะรีบไปเถอะเดี่ยวไปไม่ทันนะ"

"อืมๆเราไปก่อนนะและก็ขอบคุณที่ช่วยดูเครื่องเพรชด้วยนะ"

"อืมไม่เป็นไรหรอก"

รันยิ้มก่อนจะเดินออกไป

______________________________________________

-หน้าประตู-

หลังจากที่รันเดินออกมาก็มีชายคนหนึ่งเดินมาชนรันจนแหวนเพรชในมือตก ก่อนจะพูดขึ้น

"เป็นไรไหม"

"ไม่เป็น"

รันพูดพร้อมกับลงไปเก็บแหวนเพรชขึ้นมาดูก่อนจะสังเกตุเห็นรอยที่เเหวน

"ชิบหายล่ะ"

"คุณด่าผมหรอ"

ชายคนนั้นที่ได้ยินรันพูดเขาก็ถามขึ้น

"ฉันไม่ได้ด่าคุณ ฉันแค่ตกใจกับรอยที่เเหวน"

"ไอ้เเหวนเพรชนี้หรอ"

"อืมใช่ คุณชนฉันจนแหวนมันตกเนี่ยเป็นรอยเลยเห็นไหม"

"เห็นสิแล้วไงอ่ะ"

แล้วไงหรอไอ้หมอนี่มันไม่รู้สึกอะไรเลยจริงด

"นายไม่รู้สึกอะไรเลยหรอ"

"เเล้วคุณจะให้ผมรู้สึกอะไร"

ขอโทษสักคำก็ไม่มีอะไรของไอ้นี่เนี่ย

"นี่นายขอโทษเป็นป่ะ"

"เป็น"

ขอโทษเป็นเเต่ก็ไม่ขอโทษฉันนี่นะเหอะ!

"ขอโทษเป็นแล้วทำไมไม่ขอโทษฉันก่อนล่ะ"

"นี่ผมต้องขอโทษคุณหรอ"

รันถอดหายใจออกมาเพราะหนักใจกับคำพูดของชายคนนั้น

"นายเดินชนฉันนายก็ต้องขอโทษฉันสินี่นายผิดนะ"

"หรอไม่เห็นรู้เลย"

ไอ้ตานี่พูดเหมือนกับว่าตัวเองไม่เคยผิดยังไงยังงั้นเลยอ่ะ

"นายพูดเหมือนกับนายไม่เคยผิดเลย"

"ก็ใช่สิ คนอย่างผมไม่เคยผิดไม่ต้องขอโทษใคร"

เอาจริงสิมันจะยังมีคนแบบนี้อยู่บนโลกอีกหรอเนี่ยที่เวลาผิดแล้วไม่ต้องขอโทษใครหรอให้คนอื่นมาขอโทษตัวเองอ่ะ?

"นายคิดว่าตัวเองเป็นลูกคุณหนูหรอห่ะ"

รันพูดออกไป

"ก็เออน่ะสิ แล้วคุณน่ะก็ผิดด้วย"

ห่ะ?อะไรนะอีตานี่มันมาหาว่าฉันผิดหรอทั้งที่อีตานี่มาเดินชนคนอื่นก่อน

"ฉันผิดอะไร"

"ก็ผิดที่เธอมายืนเถียงฉันไงไหว้สักคำก็ไม่มีมารยาทอ่ะมีป่ะ"

อะไรนะแค่ยืนเถียงเเค่นี้นี่ผิดเลยหรอ?

"เดี่ยวนะ!คนที่ผิดอ่ะคือนายไม่ใช่ฉันแล้วที่บอกว่ามารยาทอ่ะมีไหมนี่ควรเป็นคำถามที่ฉันถามนายมากกว่านะ"

"ไม่รู้แหละยังไงคุณก็ผิด"

"ไม่อ่ะคุณนั่นแหละที่ผิด"

"ผมไม่ผิด"

"คุณชนฉันนะอีกอย่างแหวนเพรชนี้เสียหายด้วยคุณผิดเต็มๆอ่ะ"

"แหวนเพรชแค่นี้ผมจ่ายได้อยู่แล้วไม่กี่แสนหรอก"

"นายคิดว่าตัวเองรวยมาจากไหนหรอ"

"ผมไม่รู้หรอกว่ารวยมาจากไหนแต่ผมแค่ไม่เคยขอโทษใครนอกจากคุณพ่คุณแม่"

"เหอะ!"

ชายคนนั้นมองนาฬิกาข้อมือก่อนจะพูดขึ้น

"ผมขอตัวก่อนนะผมรีบ"

"เดี่-"

แต่ยังไม่ทันที่รันจะได้พูดจบชายคนนั้นก็เดินออกไปแบบไม่สนใจ

"อะไรว่ะ!"

รันได้เอาแต่บ่นอยู่ตรงนั่นก่อนที่จะมีคนเรียกรัน

"รัน"

รันก็ได้หันไปตามเสียง

"ครับ"

"พี่ให้เรามาเก็บเพรชแปปเดียวนะทำอะไรอยู่เนี่ยนานจัง"

"ตอนแรกก็จะไปแล้วครับแต่เกิดเรื่องนิดหน่อย"

"เรื่องอะไร"

"ก็มันมีคนมาเดินชนผมแล้วก็ไม่ขอโทษอ่ะพี่อีกอน่างนะแหวนเพรชเราเป็นรอยด้วย"

รันยกกล่องแหวนเพรชให้พลอยดู

"ซวยแล้วไงรัน"

พลอยพูดขึ้น

"แล้วจะทำไงดีเนี่ยมีแค่วงเดียวนะ"

"....."

รันที่เอาแต่เงียบฟังพลอยบ่น

"แล้วทำไมไม่ระวังหน่อย ของแบบนี้มันเป็นรอยง่ายนะอีกอย่างอ่ะมันก็คงจะไม่มีใครมาประมูลด้วย"

"ผมขอโทษครับพี่เรื่องนี้อ่ะถ้าผู้จัดการเขาจะหักเงินเดือนผมก็ได้ครับ"

"อืมมันก็ต้องเป็นแบบนั้นอยู่แล้วแหละ"

"ครับ"

"ยังไงก็ชั่งเรื่องนี้ไปก่อนแล้วกันตอนนี้อ่ะเข้าไปในงานก่อนคุณนที เตรินมหาศาลมารอแล้ว"

"ครับๆ"

รันพูดตอบก่อนจะเดินตามพลอยเข้าไปในงาน

_________________________________________

-ในงาน-

"สวัสดีค่ะคุณนที"

"......"

หลังจากที่นทีหันหน้ามารันก็ทำสีหน้าตกใจเป็นอย่างมากเพราะคนที่รันเถียงด้วยเมื่อสักครู่คือคุณนที เตรินมหาศาลเป็นเจ้าของงานประมูลแห่งนี้

รันที่เคยได้ยินแต่ชื่อไม่เคยเห็นหน้าเพราะนทีเองก็ไม่ค่อยได้มาเข้างานนี้นอกจากจะว่างเท่านั้นเลยไม่ได้เจอกับรัน

"สวัสดีครับ"

นทีกล่าวตอบพลอย

"ดิฉันขอโทษด้วยนะคะที่มาช้า"

พลอยกล่าวขอโทษนทีไป

"ทำอะไรอยู่ครับถึงมาช้า

"เอ่อพอดีมีเรื่องเล็กน้อยค่ะ"

"ครับ เรื่องคงจะใหญ่น่าดูเลยสินะครับถึงได้มาช้าขนาดนี้"

รันได้ยินอย่างนั้นก็ดูที่นาฬิกาข้อมือตัวเอง

"แต่พวกฉันมาสายแค่2นาทีเองนะครับ"

รันเอ่ยตอบไป

"รัน!"

พลอยหันมาดุรันเล็กน้อย

"ก็มันจริงอ่ะพี่พลอยงานเริ่ม19:00เรามา19:02เองนะ

"พี่รู้แล้วแต่เราก็อย่าไปเถียงคุณนทีสิ"

"หึ!"

นทีมองรันที่ทำหน้าบึงก่อนจะยิ้มมุมปาก

"คนนี้ใช่ไหมที่เป็นคนไปหยิบแหวนเพรช"

"ใช่ค่ะ"

"หึ ปากจัดเหมือนเดิมเลยนะครับคุณรัน"

"มีเรื่องอะไรรึป่าวคะคุณนที"

พลอยถามออกไปพร้อมความสงสัยที่นทีพูดแบบนั้น

"ป่าวหรอกครับพอดีมีเด็กคนหนึ่งมายืนเถียงผมและไม่ขอโทษ"

อะไรกันตัวเองเป็นคนผิดเองแท้ๆแต่ดันมาโยนความผิดให้ฉันเนี่ยนะบ้าจริง

พลอยได้ยินนทีพูดก็หันมาหารัน

"ผมป่าวนะก็คุณนทีเขาเดินมาชนผมก่อนอ่ะอีกอย่างเขายังไม่ขอโทษผมเลยสักคำ"

"แต่ยังไงเราก็ผิดนะที่ไปเถียงเขาอ่ะ"

"ห่ะ!!นี่ผมผิดหรอ"

รันชี้ไปที่ตัวเอง

"ใช่ แล้วก็ขอโทษคุณนทีเดี่ยวนี้"

"อะไรอ่ะผมไม่ผิดสัหน่อยอ่ะ"

"ผิดสิทำไมจะไม่ผิดล่ะ"

"....."

"ผม-"

"ขอโทษคุณนทีเดี่ยวนี้!"

รันมองหน้านทีก่อนที่จะกัดฟันพูด

"ขอโทษครับ"

รันกัดฟันพูดสุดๆเพราะตัวเขาเองก็ไม่ได้ผิดอะไรแต่ก็ต้องมาขอโทษ

"ดีครับที่รู้จักขอโทษ"

"เหอะ!"

____________________จบ___________________