[Canon in Love] บทเพลงชั่วนิรันดร์

เป๊าะ...เป๊าะ....
เสียงน้ำตาหยดออกจากดวงตาคู่สวย ตกกระทบคีย์เปียโนราคาแพง...
สาวน้อยวัย5ปีสะอึดสะอื้นไม่หาย ตามจังหวะเมเทอนอม

"มานา เล่นเปียโนต่อสิคะ จะร้องไห้ทำไม!"

มือกลมๆพยายามกดนิ้วตามตัวโน้ตในหนังสือ
กดผิดบ้าง ถูกบ้าง จะมองก็ไม่เห็นเพราะน้ำตาล้นเอ่อ

ติ๊ง~!#$%@#

"ไม่ใช่ค่ะ!!! หนูเล่นผิดแล้ว! ตั้งใจหน่อยได้มั้ยคะ! ครูชักเริ่มโมโหแล้วนะ!!"

เพียะ!! 
ฝ่ามือน้อยๆถูกตีด้วยฝ่ามืออรหันต์

"ฮึ๊ก....ฮือออ....ไม่เอาแล้วววววววว!!!"
"หยุดร้องน๊ะ!!!"
"แม่จ๋า....ไม่อยากเรียนเปียโนแล้ว ฮือ....."
"มานา!!"

"แง๊......ไม่เรียนแล้ว"
ขาสั้นๆเตะท้องเปียโนสลับไปมา  ปึงปึงปึง!!!

เสียงเรียกหาแม่ดังไปถึงห้องครัว
"อะไรกัน มานา"
"แม่จ๋า.....ฮืออออ"
สาวน้อยวิ่งโร่ไปกอดแม่ถึงหน้าประตูห้องรับแขก

เมื่อหมดชั่วโมงแห่งนรก สาวน้อยนั่งวาดรูปเล่น 
ส่วนด้านหลังห้องรับแขก คุณแม่และคุณครูนั่งคุยกัน...

"ลูกสาวของคุณดูไม่ตั้งใจเรียนเท่าไหร่นะคะ"
"ค่ะ แต่ถ้าอดทนกับแกซักระยะ แกอาจจะเข้าใจอะไรมากขึ้น
คุณครูก็ต้องอดทนขึ้นหน่อยละนะคะ ดิฉันขอร้องหล่ะค่ะ"

".......ดิฉันเข้าใจค่ะ ดิฉันจะพยายามละกัน เพราะเข้าใจในความต้องการของคุณแม่ด้วย
แต่ว่า ดูท่าทางแกมักชอบทางด้านอื่นนะคะ"

"ทางด้านอื่น?"
"แกชอบเต้นหน่ะค่ะ เวลาสอนที่ไร แกจะชอบลุกไปเต้นตามจังหวะเพลงเสมอ จนดิฉันต้องเรียกแกให้มานั่งเรียนประจำ"

"แกเป็นอย่างนี้แหละค่ะ เป็นเด็กไฮเปอร์ประจำ อยู่ไม่สุข แต่ว่าคุณครูคะ 
ดิฉันอยากให้ลูกเรียนเปียโนต่อไปหน่ะค่ะ ดิฉันอยากให้ลูกเก่งเปียโน
จริงอยู่ที่บ้างทีแกก็ชอบเต้น บางทีแกก็ชอบวาดรูป"

"แต่มานาก็เป็นเด็กที่ฉลาดนะคะ ถ้าแกตั้งใจ แกก็จะทำอะไรได้ดีแน่นอน"

"คุณครูคะ ดิฉันอยากให้เธอเรียนเปียโนจริงๆค่ะ คุณครูต้องอดทนกับลูกของดิฉันหน่อยนะคะ"
"อ๋อค่ะ... ดิฉันทราบความต้องการของคุณแม่ดี แต่ดิฉันก็จะพยายามค่ะ"

"ค่ะ ขอบคุณคุณครูมาก"