...เหงา...

เนื้อเรื่อง

บนรถรับจ้างคันหนึ่งในเชียงใหม่

                อากาศหนาวโรยตัว

                ผมนั่งเหม่อมองออกไปนอกหน้าต่าง

                ผ่านเสาไฟสีเหลืองอมส้ม

                ผมนั่งนับอยู่ในใจ

                1...2...3...4...

                ข้างหน้าเป็นลุงคนขับแก่ ๆ คนหนึ่ง 

                ลุงนั่งเงียบ  ผมนั่งนับเสาไฟ

                เราอยู่บนรถคันเดียวกัน

คูเมือง

                แสงไฟวิบวับ

                หมู่ดาวระยับบนท้องฟ้า

                ผมนั่งเหม่อมองออกไปนอกหน้าต่าง

                เห็นทั้งดวงจันทร์  ทั้งดวงดาว

                ผมนั่งนับอยู่ในใจ

                1...2...3...4...

                รถติดเคลื่อนตัวอย่างเชื่องช้า

ข้างนอกเป็นเด็กขายพวงมาลัย 

มีพวงมาลัยเต็มไม้เต็มมือ

                เด็กคนนั้นเคาะกระจกฝั่งคนขับ

                ลุงนั่งเงียบ  ผมนั่งนับดวงดาว

                เด็กคนนั้นจากไป

                เราอยู่บนถนนสายเดียวกัน

ตลาดต้นพยอม

                ร้านขายบะหมี่เรียงราย 

                ร้านขายข้าวหมูแดงมากมาย

                ผมนั่งเหม่อมองออกไปนอกหน้าต่าง

                พบผู้คนเดินผ่านไปมาพลุกพล่าน

                ผมนั่งนับอยู่ในใจ

                1...2...3...4...

                ผู้คนไม่สนใจจะทักทายกัน 

คนขายบะหมี่ก็ขายไป

คนขายข้าวหมูแดงก็ขายไป

ลุงนั่งเงียบ  ผมนั่งนับผู้คน

เราอยู่ใกล้กันเหลือเกิน

หอพักนักศึกษาชาย  ในมหาวิทยาลัย

                ผมจ่ายเงินให้คุณลุง

                ลุงคนขับไม่ยิ้ม  ไม่โต้ตอบ

                ทอนเงิน  แล้วจากไป

                ผมเดินกลับขึ้นหอพัก

                อากาศหนาวยังคลี่ห่มทุกอณูพื้นที่

                ระหว่างทางผมเดินผ่านห้องต่าง ๆ

                ผมเดินไป นับไป

                1...2...3...4...

                ...13  ตัวเลขแห่งความโชคร้าย

                ถึงห้องผมพอดิบพอดี

                ผมเปิดประตูเข้าไป

                ไฟปิดมืดสนิท

                ผมเปิดไฟ  เผยให้เห็นเตียงนอนเก่า ๆ

ขัดกับปฏิทินสีสวยสดใสข้างผนัง

                ไร้วี่แววของรูมเมท

                เพราะผมซื้อที่นอนในห้องไว้ทั้งหมด

                ค่าหอต่อคนต่อเทอม...ตกอยู่ที่ 1,800 บาท

                1,800 X 3 = 5,400 บาท

                ค่าใช้จ่ายของความสะดวกใจ

                ในหอมีทั้งคนนอนหลับและยังนอนไม่หลับ

                แต่ไม่มีใครก้าวก่ายเส้นแบ่งซึ่งกันและกัน

                อย่างไรก็ดี ยังมีคนอีกมากมายในหอนี้

                ที่ทำให้รู้ว่า...

                เราอยู่ในหอพักเดียวกัน

                ...................................

                ......................

                .........

                ปฏิทินข้างผนังเขียนข้อมูลไว้อย่างชัดเจน

                ผมชอบปฏิทินนี้

                เพราะผมทำมันขึ้นมาเอง

                มันสีสวย  สดใส

                ผมไม่เคยแกะมันออกจากผนังเลย

                มันอยู่อย่างไรก็อยู่อย่างนั้น

                และไม่จำเป็นต้องเปลี่ยนมัน 

                ผมนอนดูปฏิทิน

                กวาดสายตาไปเรื่อย ๆ

                อ่านวัน , เดือน , ปี

                ใจความว่า...

                วันนี้...คือวันที่เราโดดเดี่ยว

                เดือนนี้...คือเดือนที่เราอ้างว้าง

                ปีนี้...คือปีที่ทุกคนหันหลังให้แก่กัน

                เราอยู่บนโลกใบเดียวกัน