เพียงพราว

           หญิงสาวเหม่อมองออกไปนอกหน้าต่างเครื่องบิน ฉากผ้าใบสีดำปิดคลุมท้องฟ้าเสียมืดสนิท แสงไฟจ้าในห้องโดยสารทำให้ภาพสะท้อนจากกระจกหน้าต่างยิ่งปรากฏชัด ใบหน้าที่ดูอิดโรย ดวงตาคู่สวยบวมแดงของเจ้าของที่จิตใจบอบช้ำและอ่อนล้าจนยากเกินจะอธิบาย 10 ปีผ่านไปเธอก็ยังคงลืมเขาไม่ได้ แต่ครั้งนี้มันเจ็บ เจ็บกว่าเดิมหลายร้อยเท่า ทั้งๆ ที่เธอหลงมั่นใจว่าการกลับมาของ ‘เขา’ จะไม่มีวันที่เธอจะต้องเสียใจอีก ... แต่ก็ไม่ใช่!

           แสงไฟบนเครื่องบินหรี่ลงหลังจากการขายของที่ระลึกเสร็จสิ้น เพชรพราวเอื้อมมือปิดสวิตช์ไฟสำหรับอ่านหนังสือที่อยู่เหนือศีรษะ ดวงตาปรับสภาพเพียงครู่ก็ชินกับแสงสว่างอันน้อยนิดบนเครื่องบินไฟล์ทกลางคืนหญิงสาวกระชับเสื้อแจ็กเก็ตยีนส์ตัวโปรดราวกับต้องการไออุ่นจากอ้อมกอดของใครสักคน เธอหลับตาลงด้วยหวังว่าจะลืมเรื่องราวทั้งหมดที่เกิดขึ้น ในเมื่อเธอตัดสินใจทิ้งความอัปยศทุกอย่างไว้ที่เกาะแห่งนั้น

           ‘ไม่ใช่สิ ในเมื่อเธอตัดสินใจหนีเขามาจากเกาะแห่งนั้นต่างหาก’