Pictor Hadock and Gobby(พิกเตอร์ แฮดด๊อก และก๊อบบี้)

สวัสดีผมบอด และนี่คือนิยายเรื่องแรกของผม เรื่องราวของเด็กชายที่เริ่มเล่าตั้งแต่วัยทารกและบทสุดท้ายจบลงที่อายุสิบแปดปี หรือถ้าจะพูดให้ถูก ผมเริ่มเล่าก่อนที่ตัวละครทั้งหลายในเรื่องจะรู้ว่าเด็กชายมีตัวตนอยู่ด้วยซ้ำ ผมเริ่มเล่าตั้งแต่ความเป็นมาของเด็กชาย และอยากจะให้ทุก ๆคนได้ติดตามความเป็นไปของเด็กชายครับ

บนทางเส้นทางธรรมชาติที่ร่มเย็นและปกคลุมไปด้วยเงาของต้นไม้ใหญ่ ลมฤดูร้อนที่พัดมาทางทิศตะวันออกนั้นแสนจะสดชื่น กลับกันมันทำให้ใบไม้แห้งที่อยู่บนต้นไม้เสียดสีกันจนสร้างความรู้สึกแห้งกรังให้แก่ผู้ที่ได้ยิน นอกจากนั้นยังมีเสียงจั๊กจั่นร้องเป็นระยะ ๆ ปนด้วยนกเขาปนมาบ้าง แต่ถ้าหากคุณเป็นข้างลายที่กำลังนอนอยู่ใต้ต้นไม้แถวนั้นละก็ คุณก็คงจะลืมตาขึ้นเพราะได้ยินเสียงฝีเท้าที่เดินผ่านกองใบไม้แห้ง เสียงฝีเท้าคู่หนึ่งลงหนักกว่าอีกคู่ สัตว์หากินตอนกลางคืนอย่างข้างลายผุดขึ้นมาจากหลุมแม้จะมองเห็นได้ไม่ถนัด แต่มันก็พยายามมองหาต้นตอของเสียง

เสียงนั้นมากจากชายแก่สวมเสื้อคลุมหนังสัตว์สีน้ำตาลที่ดูขัดกับอากาศในฤดูร้อน เขากำลังเดินนำหน้าเด็กน้อยนุ่งเสื้อสีเนื้อ กางเกงขาสั้นสีน้ำเงินเข้มที่ดูปลอดโปร่งและระบายอากาศได้ดีกว่า

“พ่อของข้าชื่ออะไร"

“ข้าไม่รู้”

“แม่ของข้าละ”

“ข้าก็ไม่รู้”

“ท่านเคยเจอพวกเขาไหม”

“ไม่เคย”

"แล้วข้าล่ะ ชื่ออะไร"

"พิกเตอร์"

“ท่านรู้ชื่อของข้าได้อย่างไร ในเมื่อท่านไม่รู้ชื่อพ่อแม่ข้า ไม่แม้กระทั้งเคยเจอพวกเขา” เด็กชายตั้งคำถามกับชายแก่ ระหว่างเดินกลับบ้านซึ่งเป็นทางลาดชันขึ้นไปบนเนินเขา

“อะไรทำให้เจ้าถามเช่นนั้นหรือ พิกเตอร์น้อย”

“แคริน่า เธอบอกว่านั้นเป็นชื่อที่พ่อกับแม่ช่วยกันตั้งให้” พิกเตอร์ฉลาดมากเมื่อเทียบเด็กเจ็ดขวบ เขาขี้สงสัย

“ข้าก็ช่วยพวกเขาด้วย”

“งั้นท่านช่วยใครกันตอนตั้งชื่อของข้า”

“ข้าจะเล่าให้ฟังเมื่อเรากลับถึงบ้าน” ชายแก่ลูบหัวของเด็กน้อยพลางเดินขึ้นเนินเขาไปเรื่อย ๆ