•• Once Upon The Journey •• ครั้งหนึ่งของการเดินทาง (TVXQ)

หลังจบคอนเสิร์ต be my chocolate concrete TVfXQ rising sun live in brankok 2006 ดงบังชินกิทั้งห้าคนก็ต้องหันมาทำงานตามที่ผู้จัดการเชชายวัยประมาณ52 ปีเศษๆบอก แม้ว่าทุกคนจะเหน็ดเหนื่อยมากแค่ไหน แต่ก็ต้องพยายามยิ่งขึ้นไปอีก เมื่ออัลบั้มที่3ของพวกเขาทั้ง5คนกำลังจะต้องออกวางขายทั่วเอเชียภายในต้นเดือนหน้านี้

"ตารางงานวันนี้ไม่แน่นอย่างคิด พวกนายฟังให้ดีนะ อาจมีเรื่องสนุกๆเกิดขึ้นกับใครบางคนก็ได้ เอาล่ะ แจจุง นายต้องออกจากโรงแรมเวลา9โมงเพื่อไปถ่ายเอ็มวี Oชองบันฮับในส่วนที่ได้เคยบอกเอาไว้  จุนซูนายต้องบินกลับเกาหลี เพื่อถ่ายทำ Live Timeless กับ จางรีอิน ส่วน ยุนโฮ ยูเชิน ชางมิน ฉันจะพานายไปพักผ่อนที่พัทยา ทานอาหารเช้าให้เสร็จก่อน8.30น. แล้วอย่าหนีออกไปเที่ยวที่ไหนเข้าใจมั้ย" ว่าแล้วผู้จัดการเชก่อนเดินออกจากห้องไป

"พัทยา~~~~ยะฮู้" ยุนโฮผู้ชายตัวสูงโปร่งหัวสีน้ำตาลอ่อนกระโดดตัวลอยลิ่วดีใจที่วันนี้ตัวเองจะได้ผักผ่อนซะที
"นิ ฉันไม่ได้พักมานานเท่าไรแล้วเนี่ย ห๊า? ยูเชิน นายจำได้มั้ย" ยุนโฮเดินเข้าไปถามยูเชินผู้ชายในชุดเสื้อผ้าเขียวมีสไตล์เข้ากับใบหน้าสีขาวของเขาอย่างมากๆเลย
"นายก็หนีออกไปเที่ยวเป็นประจำอยู่แล้วไม่ใช่เหรอ? ฉันนะสิไม่เคยจะได้ออกไปเที่ยวไหนเลย เฮ้อออ ฟุตบอลก็ไม่ได้เตะ มะพร้าวก็ไม่ได้เห็น ฉันนิโชคร้ายซะจริงๆเลย" ยังไม่ทันที่ยูเชินจะตอบ จุนซูผู้ที่มีเสียงไพเราะก็เสนอหน้าพูดชิงซะก่อน
"นิ นายมีโอกาศได้ร้องเพลงคู่กับจางรีอินสุดสวยแล้ว ยังไม่พออีกเหรอไง?" ยุนโฮเดินมากระซิกกระเซ้าข้างๆจุนซูที่ตอนนี้หน้าหงิกไปแล้ว
"ว่าแต่ แจจุงนายต้องไปถ่ายเอ็มวีที่ไหนเหรอ" ยูเชินที่ยังไม่ได้สนทนากับใครทั้งนั้น หันมาถามแจจุงหัวทองที่มีความสุขมากเหลือเกินกับคอนเสิร์ตเมื่อคืนนี้
"สนามหลวง วัดพระแก้ว เซนทัลเวอร์ แล้วก็...แค่นี้แหละ" แจจุงที่มองเผิ่นๆอาจจะดูว่าเขาช่างเหมือนผู้หญิงเหลือเกิน แต่นิสัยเขา มันช่างขวานผ่าซากซะจริงๆ
"ไปหลายที่เลยนิพี่ แล้วพี่จะได้เห็นช้างมั้ย?" ชางมินเด็กหนุ่มวัย19ย่าง20มองยังไงๆก็ต้องชมว่าเขานะ หล่อจริงๆ ถามแจจุงเมื่อเดินออกมาจากห้องน้ำ
"ช้างเหรอ? ฉันอยากขี่มันจัง" แต่บางเวลาแจจุงก็ดูเหมือนกับคนขี้เหงาที่ต้องการใครสักคนมาคอยดูแลและเอาใจใส่ .......

- - - - - Once Upon The  Journey - - - - - ครั้งหนึ่งของการเดินทาง
Part. 1

"ฉันต้องไปแล้วนะ พวกนายเที่ยวให้สนุกล่ะ" แจจุงในชุดสูตรสีดำ กับทรงผมใหม่อันร้อนแรงของเขา ทำให้ทุกคนถึงกับอึ้ง
"อะ....อืม แล้วเจอกัน ฉันจะซื้ออ้อยมาฝากนะ เอาไว้ให้ช้างของนายกินไง" ยุนโฮ โบกไม้โบกมือให้กับแจจุงที่ตอนนี้ขึ้นไปอยู่บนรถเรียบร้อยแล้ว
"เฮ้ออออ คนที่น่าสงสารที่สุดนะ ควรจะเป็นฉันไม่ใช่เหรอ" จุนซูมาพร้อมกับกระเป๋าเดินทางและใบหน้าที่เห็นแล้วเซ็งสุดๆ
"พี่จุนซู ผมจะซื้อมะพร้าวไปฝากพี่ก็ได้ เห็นหน้าพี่แล้วผมไม่สบายใจเลยนะ" ชางมินเขามาช่วยจุนซูถือกระเป๋า
"เต้าหมิงซื่อ ขอบใจนายนะ แต่ฉันก็มีความสุขเหมือนกันนะ ที่จะได้ร้องเพลงคู่กับผู้หญิงที่ทั้งสวยและก็เก่ง จริงมั้ย หมี" จุนซูหันไปยิ้มแบบประชดประชันให้กับยุนโฮ
"เหอะ โลมา รอให้ฉันกลับไปเกาหลีซะก่อนเถอะ" ยุนโฮมองค้อนจุนซูเห็นแล้วหน้าหมันไส้สุดๆ
"ทำไมพี่ต้องเรียกผมเป็นเต้าหมิงซื่อแบบที่แฟนๆเรียกด้วยล่ะ ผมเหมือนขนาดนั้นเลยเหรอไง" ชางมินที่อารมย์ดีๆเมื่อกี้กลับตะละปัดกลายเป็นนายจอมโหดไปซะงั้น
"ดูแลตัวเองด้วยแล้วกัน พรุ่งนี้เราก็กลับแล้ว" ยูเชิน ยิ้มให้จุนซูอย่างอบอุ่น คงจะเป็นยูเชินคนเดียวที่จุนซูจะไม่อยากจะต่อปากต่อคำด้วย
"อืม ไก่ก็ต้องดูแลตัวเองเหมือนกัน พวกนายก็ด้วย" มันไม่ใช่อย่างที่คิดซะเท่าไร จุนซูยังคงกัดกับทุกๆคนได้
"เอาล่ะๆ จุนซูรถมาแล้ว นายจะถึงเกาหลีประมาณ 11.30 น. ฉันไว้ใจนาย อย่าทำให้งานเสียล่ะ" ผู้จัดการเช เดินไปส่งจุนซูที่รถตู้สีขาว
"ครับ ไปก่อนนะทุกคน" จุนซูยิ้มให้กับทุกๆคนก่อนจะเก้าขาขึ้นไปบนรถ

"พี่จุนซู~~ อย่าเพิ่งไปค่ะ" ทั้งหมดหันไปตามเสียงที่ร้องเรียก มีเด็กผู้หญิงคนนึงมาจากที่ไหนไม่รู้ วิ่งตรงมายังจุนซู ด้วยสัณชาติญาณของคนเป็นบอดิการ์ด ผู้จัดการเชจึงสั่งให้คนไปดักเธอไว้
"เข้าไม่ได้นะครับ เข้าไม่ได้ กลับไปเถอะครับ" ผู้ชายตัวใหญ่สองคนเข้าไปดักเธอไว้
"คุณพูดอะไรนะ ฉันฟังไม่ค่อยรู้เรื่องหรอกนะ แต่ขอร้องล่ะค่ะ ให้ฉันเอานี้ไปให้พี่จุนซูก่อนได้มั้ยค่ะ นะค่ะ" เธอพยายามพูดอะไรบางอย่างที่เป็นภาษาไทย แต่การ์ดคนเกาหลีฟังไม่รู้เรื่องหรอก เขาจึงลากเธออกมาจากตรงนั้น
" Xaih Junsu~~, listen to what I have to say.There is nothing I will not do. I'll cheer for you, I'm guarding stars were loomed.I'm thankful to the heaven for their love we get . so please don't forget........ " Dong Bang Shin Gi " forever ." เธอตะโกนคำพูดภาษาอังกฤษออกมาจนสุดเสียง ทำให้ทุกคนถึงกับงง มีเพียง ยูเชินที่ฟังออก และชางมิน ที่พยายามแปลอย่างสุดความสามารถ
"เดี๋ยวก่อนครับ อย่าเพิ่งเอาเธอไป " ยูเชินวิ่งมาทางเธอแล้วขอให้บอดิการ์ดทั้งสองคนปล่อยตัวเธอ
"ยูเชิน ทำอะไรนะ" ผู้จัดการเชรีบเดินตามมาแล้วถามยูเชิน
"เธอคงมีบางอย่างที่จะบอกกับจุนซู ให้เธอได้พูดเถอะครับ" ยูเชินหันไปพูดกับผู้จัดการเช
"ก็ได้ๆ ดีนะที่เธอมาคนเดียว แต่คุยได้แปปเดียวเท่านั้นนะ จุนซู มานี้สิ !" ผู้จัดการเชตะโกนเรียกจุนซู แต่ยุนโฮและชางมินรีบวิ่งมาก่อน
"มีอะไรเหรอครับ" จุนซูถามทันทีที่เดินมาถึง
"เธอมีอะไรจะให้นายนะ" ยูเชินหันไปบอกจุนซูที่ทำหน้างงๆอยู่
"Coconut to you...^^O^^" เธอยื่นมะพร้าวลูกหนึ่งให้กับจุนซู บนใบหน้าของจุนซูเผยให้เห็นรอยยิ้มที่สดใส อย่างน้อยๆเขาก็ได้เห็นลูกมะพร้าวที่เขาชอบ"^^O^^ ขอบคุณครับ (ภาษาไทย)....บางที คนสวยที่ผมพูดถึงอาจจะอยู่ที่นี้ก็ได้" จุนซูเริ่มออกลายอีกแล้ว กลับไปเกาหลีเลยไป๊ !! ชางมินคงจะคิดแบบนี้ในใจ เพราะถ้าดูจากสีหน้าเขาแล้วอ่ะนะ แต่เด็กผู้หญิงคนนั้นคงฟังไม่รู้หรอก เธอเลยได้แต่ยิ้มอย่างเดียว จากนั้นเธอก็ขอตัวกลับ ไม่ได้ยุ่งยากอย่างที่คิด เพราะเธอเชื่อฟังคำสั่งของผู้จัดการเชที่คอยส่งสายตาอันเฉียบคมมองเธออยู่ตลอดเวลา
"นิพี่ยูเชิน เธอพูดอะไรเหรอ ผมฟังได้แค่ ดงบังชินกิตลอดไป แค่นั้นแหละ" ชางมินหันมากระซิบข้างๆหูยูเชิน
"นั้นสิ เธอบอกว่าพวกเราจะเป็นดงบังของเธอตลอดไป แต่สายตาเธอนะ มองแต่จุนซูคนเดียวเท่านั้นแหละ" ยุนโฮดูจะไม่ชอบใจ ที่คนหล่อๆอย่างเขาจะไม่ได้รับความสนใจจากเธอเมื่อครู่นี้
"มันก็แน่อยู่แล้ว ขนาดมะพร้าวเธอยังเอามาให้นายคนเดียวเลย เมื่อกี้เธอบอกว่า....จุนซู...ฟังที่ฉันจะพูดนะ...เธอจะทำทุกๆอย่าง เธอจะให้กำลังใจนาย เหมือนดั่งดวงดาวที่จะปกป้องนายเสมอ...เธอขอบคุณที่สวรรค์ส่งพวกเรามาให้เธอรัก...ได้โปรดอย่าลืมเธอนะ...พวกเราจะเป็นดงบังของเธอตลอดไป" พูดจบยูเชินก็หันไปมองหน้าจุนซูประมาณว่า นายไปไม่ทันเครื่องแน่ ถ้ายังไม่ขึ้นรถ
"จุนซู นายรีบขึ้นรถไปเร็วๆเลย อยากตกเครื่องจริงๆหรือไง ไปเร็วเข้า" ผู้จัดการเชไล่ให้จุนซูไปขึ้นรถ หลังจากนั้นรถตู้สีขาวก่อนขับเคลื่อนออกไป ทั้งสามคนที่เหลือจึงเข้าไปนั่งพักในโรงแรมก่อนจะะเดินทางไปพักผ่อนที่พัทยา

ที่สนามหลวงใหญ่และกว้างขว้าง มีแบร็กกราวเป็นวัดพระแก้วที่ดูหรูหราและหน้าตื่นตา เต็มไปด้วยนกพิราบหลายร้อยตัว เป็นสถานที่สวยมากจริงๆ สถานที่ตรงนี้มีแจจุงยื่นโดดเด่นเป็นสง่าอยู่ เขากำลังถ่ายทำเอ็มวี โดยเป็นฉากที่นกพิราบบินขึ้นสู่ท้องฟ้า พร้อมๆกับแจจุงที่ยืนเก็กหล่ออยู่ ถ่ายทำไม่ถึง15นาที ก็เสร็จเรียบร้อย ฉากต่อไปรถตู้ก็แล่นไปที่เซนทรัลเวิลร์ เป็นแหล่งช๊อปปิ้งของวัยรุ่นที่นี้ ยากเหมือนกันนะ ที่อยู่ๆนายหัวทองชุดดำต้องมายืนร้องเพลงหลายต่อหลายรอบ หลายครั้งที่มีแฟนคลับเข้ามาทัก ทั้งๆที่เปี่ยนทรงผมใหม่แล้วแท้ๆ ทุกคนถ่ายทำแค่20นาที แล้วก็ทิ้งแจจุงไว้ในรถตู้เพียงคนเดียว ไม่สิ ! ยังมีคนขับเหลืออีกคน เหตุผลที่ห้ามไม่ให้แจจุง ออกไปข้างนอกนั้น ก็เพราะว่า มีแฟนคลับไม่น้อยที่จำเขาได้ แถมยังมีอีกหลายคนที่จับจ้องเขาอยู่ข้างรถตู้
"^^_^^" แจจุงมองดูแฟนคลับผ่านกระจกรถตู้ เขาไม่แม้แต่จะปิดม่าน แถมยังส่งยิ้ม โบกไม้โบกมือทักทายแฟนเพลง2-3 อีก นิสัยดีจริงๆนะ แจจุง สงสัยมั้ยว่าทำไมถึงเหลือแฟนคลับแค่นี้ ใช้แล้ว ! เขาก็ไปงาน Seed กันหมดนะสิ แหมมมม Super Junior เชียวนะ หรือบางที พวกเธออาจจะไม่แน่ใจว่าผู้ชายคนนี้คือแจจุงก็ได้ ก็ทรงผมเขามันช่าง....แจจุงมองแฟนคลับผ่านกระจกอยู่หลายนาที รอจนแฟนคลับหายไปหมด (ใครน่ะ? เสียดายจัง) ทีมงานก็ยังไม่กลับมาสักที
"เฮ้ออออ ~~ ช้างงงง....ป่านนี้พวกนายกำลังทำอะไรอยู่นะ" หมายถึงทั้งสามคนที่กำลังสนุกสุดเหวี่ยงกันอย่างเมามันแถวๆชายหาดพัทยาโน่น
"ทำไมเราถึงไม่ตามไปล่ะ??..." ไม่นะ...แจจุง ถ้าทำแบบนั้นนายโดนผู้จัดการตัวดีเล่นงานตายแน่...แจจุงคิดได้ดังนั้นจึงนั่งรอต่อไป แต่ต่อมอินโดฟิน ที่สะกดออกมาเป็นคำนามว่า 'ช้าง' มันพลุพลานแผ่ซ่านไปหมดแล้ววววว
"พี่ครับ...พี่คนขับรถ...หลับเหรอ?" แจจุง ยื่นหน้าไปใกล้ ชายชุดดำที่นั่งอยู่หน้าพวงมาลัย แล้วหยิบกระดาษใบเล็กๆขึ้นมาเขียน ก่อนจะค่อยๆเปิดประตูรถ อย่างเบาที่สุด แล้วปิดมันลง....(เรื่องใหญ่แล้ว แจเอ้ย !!??)

ไม่กี่นาทีที่ซีอาจุนซูและทีมงานเดินทางมาถึงสนามบินดอนเมือง เครื่องบินลำใหญ่สายการบิน กรุงเทพ - โซล ก็ทยานขึ้นสู่บนท้องฟ้า การเดินทางครั้งที่สองของจุนซู แห่งวง ดงบังชินกิ กับการเยือนเมืองไทยของเขาได้จบลง....บนเครื่องบิน จุนซูนั่งมอง มะพร้าว ที่แฟนคลับ น่ารักคนนั้นได้ให้ไว้ เขาเกิดความคิดภายในใจว่า 'มันกินได้หรือเปล่านะ? แล้วถ้าเอาลูกนี้ไปฝั่งดินหน้าคอนโด มันจะโตหรือเปล่า?' จุนซูนั่งวาดภาพต้นมะพร้าวที่เติบโตขึ้นหน้าคอนโด กลางกรุงโซล มีป้ายปักไว้ว่า'ของซีอาจุนซู ดงบังชินกิ'
"ฮะ ฮ่า...^^" อยู่ๆจุนซูก็หัวเราะออกมา(ซีอาจ๋า ถ้าชอบมันมากเดี๋ยวจ้างคนไปปลูกให้ดีกว่ามั้ยจ๊ะ- -^)
"จุนซู เป็นอะไรหรือเปล่า?" ผู้ช่วยผู้จัดการผู้หญิง ที่นั่งข้างจุนซูหันไปถาม เมื่อเห็นว่าท่าไม่ดี
"เปล่าฮะ ผมแค่คิดอะไรไปเรื่อยเปื่อยนะ ^^ เฮ้อออ Timeless~~~" จุนซูนอนผิงเบาะแล้วร้องเพลงออกมาอย่างสบายใจ

พัทยา
ท่ามกลางชายหาดสวยงาม เต็มไปด้วยผู้คนต่างชาติมากมาย นี้เป็นแหล่งท่องเที่ยวอีกที่ของเมืองไทย ที่เรียกผู้คนมาเที่ยวได้ไม่น้อย ยุนโฮ ในเสื้อยีนร์ขาด (แบบมีสไตล์อ่ะนะ) กับกางเกงลายทหาร ยูเชิน ในเสื้อยืดสีเหลือง กับกางเกงสีม่วง (คุ้นๆง่ะ) และชางมินน้องเล็กในเสื้อหลากสี ออกโทนเลือดหมู กับกางเกงสีน้ำตาลเข็ม (หน้าปกอัลบั้ม Sky นั้นเอง- -^) พวกเขาทั้งสามคนช่างสดใสรับลมร้อนบนชาดหาดได้ดีเลยทีเดียว
"ชางมิน นายเห็นนั้นมั้ย เรือลำใหญ่สีขาวนะ ฉันเคยนั่งมาแล้วนะ^^" ยุนโฮชี้ไปที่เรือยอจน์ลำหรู
"พี่นะเหรอ เคยนั่ง บ้านผมมีตั้ง2ลำ ยังไม่เคยพูดเลย จริงมั้ยพี่ยูเชิน ^^" ชางมินยอกล้อกับยุนโฮอย่างสนุกสนาน
"อืม~~" ยูเชินยืนสูดดมอากาศสดชื่นนี้เข้าปอดเป็นร้อยรอบแล้ว
"พี่ๆ เรามาถ่ายรูปกันมั้ย? เก็บไว้อวดพี่แจจุง กับพี่จุนซูไง^^" ชางมินหยิบกล้องขึ้นมาแล้วถามความเห็นกับทั้งสองคน
"ได้เลย !!! ฮะ ฮ่าๆๆ" ทั้งสามคนผลัดกันถ่ายรูปอย่างสนุกสนาน (ทุกรูปจะต้องมียุนโฮ- -^)
"นิๆ คุณผู้จัดการครับ ! ช่วยมาถ่ายรูปให้เราหน่อยสิฮะ ^^" ชางมินโบกไม้ โบกมือเรียกผู้จัดการเชที่นั่งอยู่ใต้ร่มใหญ่ปักลงทราย
"พวกนายถ่ายกันไปเถอะ อย่าไปให้ไกลนักนะ เข้าใจมั้ย??" ผู้จัดการเชบอกปัดชางมินแล้วหันมาวุ่นกับตารางานต่อ
"- -^^เหอะ...ถ่ายเองก็ได้ นิพี่...โอ๊ะ??!!" ชางมินหันหลังมาไม่ทันได้ตั้งตัว ชนเข้ากับใครคนนึงจังๆ เขาจับแขนเธอคนนั้นไว้ได้ทัน
"ขอโทษครับ" (ภาษาไทยสำเนียงไม่ได้เรื่อง - -^^) ชางมินพยุงเธอขึ้นมาแล้วพูดขอโทษเป็นภาษาไทย เธอหันหน้ามามองเขา ผู้หญิงในชุดกระโปรงบานสั้นๆสีชมพูกับหมวกสีขาวใบโต ผมสีทองเป็นลอนนั้นทำให้เธอน่ารักราวกับเจ้าหญิงไม่มีผิด...'ชางมิน' ทันใดที่เธอเห็นหน้าชางมิน เธอก็นึกขึ้นมาได้ว่าเคยเห็นเขาทางจอทีวีเมื่อคืนนี้...ผู้ชายคนเนี่ยแหละ ที่เธอหลงชอบ...
"เป็นอะไรหรือเปล่าครับ" ชางมินถามเธอเป็นภาษาเกาหลีแทนเมื่อเห็นว่าเธอไม่ร้องโอ้ยครวญหรือพูดอะไรแต่อย่างใด...'ภาษาเกาหลี?' หญิงสาวที่อยู่ในอ้อมกอดของชางมิน รับฟังภาษาต่างแดนได้อย่างไม่ผิดเพี้ยน...เธอหน้าแดงจัดเมื่อหน้าขาวๆของชางมินเริ่มเข้ามาใกล้...'แกล้งตายดีกว่า' ในความคิดของหญิงสาวมีแต่ประโยคนี้ขึ้นเต็มหัว แล้วเธอก็ทำอย่างที่คิดจริงๆ เธอหลับตาแล้วทิ้งน้ำหนักตัวทั้งหมดไปฝากไว้กับชางมิน
"อ๊ะ?!...คุณครับ เกิดอะไรขึ้นเนี่ย พี่ยุนโฮ พี่ยูเชิน มาทางนี้หน่อย !!" ชางมินที่หน้าซีดเผือกทิ้งกล้องที่อยู่ในมือแล้วรับตัวเธอไว้ พร้อมกับตะโกนเรียกยุนโฮ และ ยูเชิน อย่างร้อนรน

เซนทัลเวิล์ล
"ฮัลโหล...พี่ฉันอยู่เซนทัลนะ รู้แล้วๆ ก็มาซื้อCDก่อนไง...เขาออดิชั่นกันกี่โมงล่ะ...เหอะพี่นิ รอนิดรอหน่อยไม่ได้เหรอ?" หญิงสาวในเสื้อแขนกุดสีชมพูอ่อนกับกางเกงยีน์ขาสั้น เผยให้เห็นแขนและขาสีขาวนวลของเธอ ผมยาวตรงสีน้ำตาลเข็มที่ปล่อยให้สบัดไปมาถึงกลางหลังของเธอ ผลิวไสวไปตามลมแล้ว ดูสวยงามไม่ผิดไปกับนักร้องชื่อดังของเกาหลีแม้แต่น้อย เธอเดินเหมือนกับว่าต้องรีบไปไหนสักแห่ง ในมือยังคงถือCDของนักร้องสุดโปรด...TVXQ...
ตุบ !
' เพร็งงง ! ' เกิดความเงียบไปชั่วขณะหนึ่ง เธอมองดูCDที่แตกกระจายอย่างอึ้งๆ เธอก้มลงไปเก็บมันแล้วระงับความโกรธ...เสียใจไว้ ก่อนจะหันหน้าไปมองต้นเหตุที่ทำให้เรื่องเป็นแบบนี้ เธอหันหน้าไปสบตากับ ยองอุงแจจุง เต็มๆ
"?!...แจจุง" ความกล้าที่เธอเก็บไว้เพื่อเอาเรื่องเขาเมื่อครู่นี้อันตทานหายไปหมด แล้วอุนทานชื่อของคนที่เธอเจอออกมาแทนทันที
"...ขอโทษครับ" แจจุงพูดขอโทษเธอแล้วเสมองไปทางอื่นเมื่อได้มาเจอกับคนที่รู้จักตัวเองซะนั้น
"คุณคือ คิมแจจุงใช่มั้ย?" เธอเลิกสนใจCDแล้วลุกขึ้นยืนถามชื่อเขา เพราะทรงผมที่ทำให้เธอไม่แน่ใจ
"ผม...อืม^^" แจจุงยิ้มบางๆให้กับเธอ เพราะเขายังโชคดีที่เธอพูดเกาหลีได้
"คุณมาทำอะไรที่นี้เนี่ย !!??" เธอตะโกนถามออกมาสุดเสียง เพราะทั้งตกใจ ทั้งดีใจ ทั้งโกธร มันรวบรวมอยู่ที่คำพูดนี้หมดแล้ว
"อ๊ะ!!??....เบาๆสิครับ ผมยังไม่อยากให้คนอื่นรู้ว่าผมหนีมา" แจจุงเดินเขาไปชี้แจ้งกับเธอให้รู้เรื่อง
"หนีมา? ระวังเถอะ...จะไม่ได้กลับเกาหลี" เธอพูดพร้อมๆกับทำสายตาสำรวจแจจุงอย่างสนใจ
"เธอจะทำอะไรฉัน..." แจจุงขยับห่างจากตัวเธอเล็กน้อย สายตาหวาดกลัวของเขาทำให้เธอไม่ค่อยจะพอใจสักเท่าไร
"ก็คุณเดินมาชนฉัน แล้วทำCDฉันพัง เห็นมั้ย? นิแจจุงรู้มั้ย ของอิมพอทย์(สั่งตรงจากเจ้าของประเทศ)เนี่ย มันราคาเท่าไร?!" เธอแกล้งพูดไปงั้นแหละ เพราะต่อให้ซื้อCDอีกกี่100แผ่น ก็ไม่มีโอกาศได้ใกล้ชิดกับ แจจุง ตัวเป็นๆแบบนี้หรอก^^
"ฉันจะให้เธอฟรีๆเลย แถมลายเซ็นด้วยก็ได้...แต่เธอช่วยพาฉันไปหาช้างหน่อยสิ?!" ลายเซ็นด้วยเหรอ?? OoO เธอดีใจจนอยากจะร้องให้ออกมา
'คิมแจจุงแค่พาไปดูช้าง สบายมาก'
"ลายเซ็นเหรอ?...อันที่จริงฉันชอบ ยุนโฮนะ^^" เธอเริ่มจะต่อรองขึ้นมาบ้างแล้ว
"- -^ มีแต่แจจุง จะเอามั้ย?" แจจุงเริ่มทนไม่ไหวกับกริยาและคำพูดของเธอ
"ก็ได้ๆ...จะไปดูช้างใช่มั้ย?" เธอยอมตกลงที่จะเป็นไกด์จำเป็นพาแจจุงเที่ยวทั่วเมืองทันที
"...อืม" แจจุงเอามือล้วงกระเป๋าแล้วเดินตามหลังเธอไป
ติด ติด ติด ติด
'พี่โบแจ'
"ฮัลโหล...ห๊า??!!...ไปเดี๋ยวนี้แหละ รอก่อนน้าาาาา" เธอวางโทรศัพท์แล้วหันหน้ามาหาแจจุง
"ขอโทษนะ...ฉันคงพาคุณไปไม่ได้แล้ว" เธอเสียดาย และกระดากปากมากที่ต้องพูดคำนี้
"ทำไม?" แจจุงก็ตกใจเหมือนกันที่เขาอุส่าเจอคนพูดเกาหลีได้แล้วแท้ๆ...นี่เขาต้องไปเที่ยวตามลำพังอย่างงั้นเหรอ?
"คืองี้นะ...ฉันต้องไปออดิชั่น ค่ายSM.ที่คุณอยู่นั้นแหละ" ก็ฉันมั่นใจนิ ว่าต้องผ่านการออดิชั่นแน่ๆ...'ถ้ายอมทิ้งแจจุงตอนนี้ไป แล้วได้ไปเจอเขาที่เกาหลี ในฐานะ นักร้องฝึกหัด ค่ายSM. อย่างน้อยฉันก็ได้อยู่ค่ายเดียวกับเขานะ'
"ออดิชั่น...คลองสาดใช่มั้ย?" แจจุงพอจะนึกออกถึงเรื่องการออดิชั่นที่ผู้จัดการเชพูดถึง
"อืมๆ...ฉันต้องรีบไปแล้ว ฉันเสียใจจริงๆที่ต้องทิ้งคุณไป..." เธอเศร้ามากที่เรื่องเป็นแบบนี้
"แล้วเรื่องCDล่ะ" (แจจุง...ทำไมถามแบบนี้เล่า เดี๋ยวก็เจอดีหรอก)
"...ฉันก็เสียดายนะสิ แต่เก็บเงินไม่กี่วันก็ซื้อได้แล้ว คุณรีบไปดูช้างเถอะ เดี๋ยวเขาจะปิดซะก่อน ฉันไปล่ะ" เธอโบกมือให้แจจุงแล้วหันหลังเดินกลับไป แต่แจจุงขว้าแขนเธอไว้ได้ทันซะก่อน
"หมายเลขออดิชั่นเธอ คือเลขอะไร?" แจจุงถามเธอโดยที่ไม่มองตา (ว๊ากกก แจเขินวุ้ย)
"...103 ทำไมเหรอ?" เธอเขยิบตัวออกห่างจากเขานิดนึงก่อนจะถาม
"ฉันก็อยากจะไปดูเขาออดิชั่นกันนะสิ...ทำไมถึงไม่ให้ฉันเป็นกรรมการก็ไม่รู้...แล้วมัวยืนทำอะไร รีบพาฉันไปสิ" แจจุงตวาดใส่เธอ ก่อนจะดันตัวเธอให้รีบเดินไป เขา...กำลังคิดอะไรอยู่นะ

Part.2
"คุณ....คุณครับ เป็นอะไรหรือเปล่า?....พี่ยุนโฮ พี่ยูเชิน เราจะทำยังไงดีอ่ะ" ชางมินที่นั่งหน้านิ่วคิ้วขมวดร้องเรียกเธอเสียงดัง แต่ก็ไม่เป็นผล เพราะเธอกำลังหลับอยู่จริงๆ
"ชางมิน...นายทำยังไง ทำไมเธอถึงได้แน่นิ่งแบบนี้ล่ะ" ยุนโฮที่นั่งดูดน้ำมะพร้าวข้างๆถามขึ้น
"ผมเปล่าเลยนะพี่...ก็แค่...หันหลังไป...ก็เธออยากมาเดินข้างหลังผมทำไมล่ะ- -^" ชางมินบ่นพร้อมๆกับส่งสายตา ไม่ชอบใจไปยังเธอที่ยังคงหลับตาอยู่
"ผู้จัดการครับ...เราจะทำยังไงต่อ" ยูเชินหยิบหมวกสีขาวใบโตของเธอมาพัดให้คลายร้อน
"จะเอายังได้ล่ะ...เธอก็ไม่ได้เป็นอะไรมากนิ พวกนายไปเที่ยวเถอะ ฉันเฝ้าไว้เอง" ผู้จัดการเชบอกปัดๆแล้วหันมานั่งจิ้มตารางงานต่อ
"ห๊าาาา...ไปกันพี่ เรายังไม่ได้ว่ายน้ำเลยน่ะ !" ชางมินลากยุนโฮและยูเชินเป็นการใหญ่
"ชางมิน ! นายน่ะ มาเฝ้ายัยหล่อนไว้...ส่วนทั้ง2คนน่ะ ไปได้" สิ้นเสียงของผู้จัดการเชเสียงหัวเราะของยุนโฮและยูเชินก็ระเบิดออกมา
"- -^^อ๋าาาาา" ชางมินเสียดายที่อุส่าได้พักทั้งทีแต่ต้องมานั่งเฝ้าผู้หญิงคนหนึ่งที่เข้าไม่รู้จัก....

"นิๆ ยูเชิน ฉันจะนอนอาบแดดซะหน่อยนะ" ยุนโฮหยิบแว่นกั้นแดดขึ้นมาบังตาแล้วล้มตัวนอนยนหาดทรายสีขาวนวล
"อืม งั้นฉันไปเดินเล่นก่อน แล้วเจอกัน" ยูเชินเดินวนชายหาดอยู่หลายๆรอบ เขาก้มล้มเก็บหอยสีสวยๆใส่ถุงที่เพิ่งไปขอจากร้านค้ามา
"คร่อกกกก~~" ยุนโฮ หลับอย่างเอาเป็นเอาตาย เขาเหนื่อยมากกับคอนเสิร์ตเมื่อคืนนี้ ผ่านไป20นาที ยุนโฮค่อยๆลืมตาขึ้น เขาเห็นบูมเมอแรงลอยอยู่เหนือฟากฟ้า
"มีของแบบนี้ด้วยเหรอ?" ยุนโฮมองตามบูมเมอแรงสีแดงนั้นไป เขาลุ้นมากๆว่ามันจะติดลมแล้วสามารถวนกลับมาหาเจ้าของมันหรือไม่?? ยุนโฮเห็นมันลอยกลับมา และตรงมายังเขา ไม่นะ....
"กริ๊ดดดด !!" เสียงคนกริ๊ด
ตุบ ! เสียงเหมือนมีอะไรบางอย่างกระแทกกันอย่างแรง
"โอ๊ะ ?!" เสียงยุนโฮร้องด้วยความเจ็บปวด
"ว้าวววว >O< รับได้พอดีเลย เย้ๆๆๆ นิ พี่ซึงริ เห็นมั้ยฉันทำได้อีกแล้วน่ะ^^O^^" เด็กสาวที่น่ารัก ดวงตากลมโตที่เป็นประกาย รับกับจมูกที่โด่งเป็นสันสวย ริมฝีปากบางเป็นกระจับได้รูป และพวงแก้มขาวที่มีสีชมพูระเรื่อ ผิวที่ไม่ขาวมากนักอย่างคนเกาหลีแต่ก็เนียนนุ่มน่าสัมผัส ผมยาวสีน้ำตาลเข้มดัดเป็นคลื่นถูกปล่อยสยายยาวไปถึงกลางหลัง กับเสื้อสีแดง กางเกงขาสั้นสีขาวในมือถือบูมเมอแรงยิ้มร่า ด้วยความดีใจ แต่เธอไม่รู้หรอกว่าตอนนี้...เธอเดือดร้อนแน่
"อ๊ากกกก ซีกโครงฉัน~~" ยุนโฮร้องเอามือจับซีกโครงตัวเองอย่างน่าสงสาร
"อ๊ะ ??!! คุณเป็นอะไรหรือเปล่าค่ะ? คุณร้องทำไมเหรอ?" ลีพารัม วิ่งมาหายุนโฮแล้วถามด้วยความเป็นห่วง
"ยัยเด็กบ้า...เธอ...ตาบอดหรือไง !!!" ยุนโฮตะโกนออกไปเพราะความหงุดหงิด แต่จริงๆแล้วเขาไม่ได้เจตนาจะว่าเธอเลย
"ตะ...ตาบอดแล้วจะเหยียบถูกคนได้ยังไงล่ะ !" พารัมลืมไปสนิทว่าเธอต้องแกล้งทำเป็นไม่รู้จักยุนโฮ เพราะเธออยากใกล้ชิดยุนโฮมากถึงขนาดต้องแกล้งวิ่งเหยียบท้องยุนโฮแบบช่วยไม่ได้
"เธอหมายความว่าไงน่ะ แล้วนิพูดเกาหลีได้ด้วยเหรอ?" ยุนโฮพยุงตัวลุกขึ้น ตอนนี้เขาอยากขอความช่วยเหลือ แต่ทั้งผู้จัดการและเพื่อนๆหายกันไปหมด
"เอ่อ...ฉันเป็นลูกครึ่งเกาหลีไทยนะค่ะ แต่เพิ่งกลับจากอเมริกา...แล้วก็ฉันไม่ได้ตาบอดนะค่ะ...เพียงแต่ ฉันมองไม่เห็นคุณ ขอโทษค่ะ" เธอยกมือไว้  ยุนโฮอย่างน่าสงสาร ยุนโฮเองไม่ไม่ได้อยากจะเอาเรื่องอะไรนักหรอก แต่ถึงยังไงเธอก็มีเชื่อชาติเกาหลี อย่างน้อยๆเธอต้องรู้จัก ดงบังชินกิ แน่
"เธอรู้จักฉันหรือเปล่า?" ยุนโฮ ถามเพื่อความแน่ใจ
"ฉะ...ฉันจะไปรู้จักคุณได้ยังไงล่ะค่ะ? ก็ฉันเพิ่งเคยเจอคุณครั้งแรกนิ" พารัมนั่งลงข้างหน้ายุนโฮ แล้วปฏิเสธทันที
"อะไรกัน เธอไม่รู้จักดงบังชินกิ ของเกาหลีเหรอ? ฉันยูโนยุนโฮไง แล้วก็เพื่อนๆฉัน มิกกี้ยูเชิน ยองอุคแจจุง ซีอาจุนซู ยังมีเชวกังชางมินอีกนะ..." ยุนโฮเปลี่ยนใจที่ตอนแรกไม่อยากให้เธอรู้จักเขา แต่ตอนนี้เขากลับบอกเธอไปหมดเปลือกเลย
"เสียใจค่ะ...ฉันไม่รู้จัก แล้วคุณไม่เป็นอะไรแล้วเหรอ?" พารัมเปลี่ยนเรื่องถามยุนโฮทันที
"อืม...ไม่เป็นไรแล้วล่ะ นิๆเธออยากได้ลายเซ็นฉันมั้ย?" ยุนโฮยังข้องใจที่เธอทำเป็นไม่รู้จักเขา
"เออ...ไม่เป็นไรค่ะ" เธอแกล้งปฏิเสธไปงั้น ใจจริงแล้วเธออยากให้เขาเซ็นต้องกลางใจให้รู้แล้วรู้รอดไปเลย
"ไม่เอาเหรอ?...งั้นฉันขอตัวก่อนนะ" ยุนโฮลุกขึ้นยืนแล้วเดินขึ้นจากชายหาย
"เอ่อ...พี่...เอ๋?!" พารัมตกใจที่อยู่ๆยุนโฮก็ลุกขึ้น โดยที่เธอยังไม่ได้พุดอะไร แม้แต่ลายเซ็นก็ยังไม่ได้ เธอจะรั้งเขาไว้ แต่เหลือบไปเห็นกระเป๋าสตางใบหนึ่ง...ตรงที่ยุนโฮเคยนอนเมื่อกี้ เธอหยิบมันขึ้นมาดู แล้วมีความหวังเล็กๆว่า 'ต้องได้เจอยุนโฮอีกครั้ง'

ท่ามกลางอากาศที่ร้อนอบอ้าว แต่ยังพอมีสายลมเบาๆคอยคลายดับร้อน มิกกี้ยูเชินกำลังนั่งอยู่ในร้านค้าเล็กๆ เขากำลังง่วนอยู่กับการทำความสะอาดเปลือกหอยที่เพิ่งเก็บมาจากชาดหาดเมื่อครู่นี้ เขาว่ามันสวย และอยากเก็บไปให้เพื่อนๆดู
"เฮ้...หายไปไหนอันหนึ่งนะ?" ยูเชินก้มหาเปลือกหอยอีกอันหนึ่งที่หล่นหายไปไหนก็ไม่รู้ (สนใจขนาดนับด้วยเหรอมิก >> ไปเกิดเป็นหอยซะ แฟนๆ)
ตึก ตึก ตึก ตึก
"สวัสดีค่ะ ^^ คุณน้าฐิตา" เสียงสดใสของเด็กน้อยดังแว่วมาแต่ไกล
"สวัสดีจ๊ะอันอัน" เจ้าของร้านวัย25ปีเอ่ยทักเธออย่างเช่นเคย
"พี่ชายคนนั้นกำลังทำอะไรค่ะ?" ร่างเล็กชี้ไปที่ยูเชินอย่างสงสัย
"อ๋อ พี่ชายคนนั้นเป็นคนเกาหลีเหมือนอันอันเลยจ๊ะ เขากำลังหาเปลือกหอยอยู่มั้ง น้าเห็นเขานั่งนับตั้งนานแล้ว" หญิงสาวตอบคำถามให้ร่างเล็กหายสงสัยอย่างรู้ทัน
"งั้นอันอัน ไปหาพี่เขานะค่ะ^^" แล้วร่างเล็กก็เดินตรงมายังโต๊ะที่มิกกี้ยูเชินนั่งอยู่
"~~โอปา ^^ อันยองฮาเซโย~~" อันอันกระโดดขึ้นนั่งบนเก้าอี้แล้วเอ่ยทักยูเชินเป็นภาษาเกาหลีอย่างเคยชิน
"...? อันนยองง~~" ยูเชินเอ่ยทักเธอเช่นกัน เขาทั้งสองคนคุยกันเหมือนกับเคยรู้จักกันมาก่อน
"โอปา ชื่ออะไรเหรอค่ะ?" อันอันถามด้วยความใสซื่อ
"มิกกี้ยูเชิน^^" ยูเชินส่งยิ้มให้เธอ
"มิกกี้ยูเชิน? ชื่อแปลกจังเลยนะค่ะ...มิกกี้โอปา กำลังหานี้ใช่มั้ย?" อันอัน ยื่นเปลือกหอยสีชมพูให้ยูเชิน
"OoO...นิ ไปเจอมันที่ไหนเหรอ?" ยูเชินอ้าปากกว้างแล้วส่งเสียง ในที่สุดเขาก็หามันเจอ
"ฉันเห็นมันตกอยู่หน้าร้านนะค่ะ ^^ มิกกี้โอปา เก็บมันไปทำไมเหรอค่ะ?" เธอถามพลางหยิบขวดน้ำเล็กสีชมพูขึ้นมาดูดกิน
"...เห็นนั้นมั้ย?" ยูเชินชี้ไปที่ประตูหน้าร้าน ที่มีโมบายเปลือกหอยแขวนอยู่ประดับร้านอย่างสวยงาม
"มิกกี้โอปา จะทำแบบนั้นเหรอ? อันอันอยากเห็นจังเลยค่ะ ^^" ร้อยยิ้มของร่างเล็กทำให้ยูเชินไม่สามารถละสายตาได้...เธอมีรอยยิ้มคล้ายๆกับริกกี้น้องชายคนเดียวของเขา
"งั้นพี่มิกกี้จะทำแบบนั้นไปอันอัน หนึ่งเส้นดีมั้ย?" ยูเชินรู้สึกว่าเด็กหญิงอายุ7ขวบคนนี้มีอะไรที่แตกต่างไปจากคนๆอื่น
"ว้าวววว OoO จริงเหรอค่ะ" อันอัน ทำปากกว้างเหมือนกับที่ยูเชินทำเมื่อกี้นี้...เธอมีรอยยิ้มที่น่ารักจริงๆ
"มิกกี้โอปา เอาเชือกสีนี้นะค่ะ ฉันมัอยู่หลายเส้นเลย ^^" อันอันเปิดกระเป๋าสีชมพูที่สะพายอยู่ หยิบเชือกสีเหลืองขึ้นมาให้ยูเชิน
"อันอัน พกของแบบนี้ด้วยเหรอ?" ยูเชินหยิบเชือกสีเหลืองขึ้นมาดู
"มันอยู่ในกระเป๋าฉันตั้งนานแล้วล่ะค่ะ ^^" แล้วชายหนุ่มกับเด็กน้อยก็นั่งร้อยเปลือกหอยใส่เชือกกันอย่างสนุกสนาน เหมือนกับพี่น้องที่พากันมาเที่ยวอย่างไงอย่างงั้น เป็นช่วงเวลาที่ยูเชินได้ผ่อนคลาย และเป็นช่วงเวลาที่เด็กน้อยขี้โรค...ลีอันอัน...ได้ยิ้ม

บนเครื่องบินลำเดิมที่จุนซูนั่งร้องเพลงอยู่ เขายังคงชื่นชมมะพร้าวที่แฟนคลับให้อย่างเช่นเคย
"มีคนฝากมาให้ครับ" สจ๊วจหรือพนักงานชายบนสายการบินหยิบน้ำมะพร้าวยื่นให้จุนซู
"ขะ...ของผมเหรอ??" จุนซูหยิบน้ำมะพร้าวมาแล้วหันไปมองข้างหลังแต่ก็มีแต่คนที่กำลังหลับอยู่ในห้วงนิทรา ใครกันน่ะที่เป็นคนเอามาให้ หรือว่ามียาพิษ ! แต่คงไม่หรอกมั้ง?? จุนซูอดไม่มีที่จะลองชิมน้ำมะพร้าวนั้น เขาดูดมันจนหมด
"อ๊าาาา หอมจังเลยแฮะ.... ^^" จุนซูหันไปมองข้างหลังอีกที คราวนี้เขาเห็นผู้หญิงคนนึงสะดุดเก้าอี้ล้มหน้าคว่ำ เขาจะลุกขึ้นไปช่วยแต่ทว่า
"ยอนจู เป็นอะไรเปล่าอ๊ะ?...ลุกขึ้นไหวมั้ย?" เด็กสาวอีกคนที่นั่งอยู่ข้างๆพยุงตัวเธอขึ้น
"ไม่เป็นไรจ๊ะ...เฮ้อออ จียอน เกือบไปแล้วมั้ยล่ะ พี่จุน...อุ๊บ !?" เด็กสาวที่ชื่อจียอนรีบเอามือปิดปากเพื่อนสาวทันที...มีอะไรเกิดขึ้นนะ
"อะ...เอ่อออ ใช่ ลีจุนกิ เขาน่ารักมากเลยเนอะ ไม่กี่วันมาเนี่ย ฉันเจอเขาที่งานแฟชั่นโชว์ด้วยล่ะ^^" ยอนจูเด็กสาวที่หน้าคะมำเมื่อครู่รีบแกล้งทำเป็นกลบเกลื่อนคุยเรื่องอื่นทันที เมื่อเห็นว่า คิมจุนซูยืนอยู่ข้างหลังเธอ
"...เป็นอะไรหรือเปล่าครับ" จุนซูที่กำลังจะเดินไปเข้าห้องน้ำ ถามเธอทั้งสองคน
"อะ...เอ่อ ไม่เป็นไรค่ะ นิๆจียอน เรามาดูหนังสือนิกันมั้ย??" ยอนจูเปลี่ยนเรื่องพูดอีกตามเคย เมื่อเห็นว่าไม่มีอะไร จุนซูเลยเดินจากไป
..................................

"กริ๊ดดดด อยากจะกริ๊ดในเครื่องบินตก...นิจียอน เมื่อกี้นะ พี่จุนซูเขาถามฉันด้วยนะ...เขาพูดกับฉันล่ะ ฮึ้ยยยย พอได้เห็นหน้าใกล้ๆแล้วฉันทำอะไรไม่ถูกเลย" ยอนจู กระดี้กระด้ากับจียอนทันทีที่จุนซูเดินหายลับไป เธอดีใจจนแดงเริ่มแดง แล้วมือไม้สั่นไปหมด
"เหอะ...ยอนจู ถ้าเครื่องบินตก เธอ พี่จุนซูของเธอ แล้วก็ฉัน ก็ตายกันหมดพอดีนะสิ...โอ๊ะ ?!" จียอนที่เบื่อสถานการแบบนี้เต็มทนร้องเสียงหลง หลังจากหันหน้ากลับจะนอนต่อ...หัวเธอชนเข้ากับ...คิมจุนซู
"อะ...เอ่อ ขอโทษค่ะ ^^ ยอนจู จัดการเองนะ ฉันนอนก่อนแหละ คร่อกกกก" แล้วจียอนก็แกล้งหลับไปเมื่อคาดการไว้ว่า จุนซูคงจะได้ยินเรื่องทั้งหมด
"...คุณทำอันนี้ตกไว้นะ" จุนซูยื่นกล้องตัวเล็กๆให้กับยอนจูที่หน้าแดงหนักเข้าไปอีก
"ขะ...ขอบคุณค่ะ" ยอนจูรับกล้องในมือจุนซู ด้วยใจที่เต้นรัว
"โทษทีนะ ที่ฉันแอบเปิดกล้องเธอโดยไม่ได้ขออนุญาติ"
"ปะ...เปิดแล้วเหรอค่ะ !" ถ้างั้น...ถ้าเป็นแบบนั้นจุนซูก็คงเห็นภาพทั้งหมดแล้ว เขาต้องเกลียดเธอแน่ๆเลย เขาคงคิดว่าเธอเป็นยัยโรคจิตที่คอยแอบถ่ายภาพดารานักร้องดังๆอย่างนั้นใช่มั้ย
"พี่ค่ะ...ฉันขอโทษ...ฉันไม่ได้ตั้งใจจะทำแบบนี้เลยนะค่ะ" เธอร้องไห้ แล้วก้มหน้าขอโทษจุนซูเป็นการใหญ่
"...ขอโทษเหรอ? ขอโทษทำไมล่ะ กล้องเธอถ้าจะพังนะ คงกระแทกแรง ตอนที่ฉันเปิดดู มันไม่เห็นมีอะไรเลย...เอ่อ คือฉันแค่จะเช็คดูว่ามันจะพังเหรอเปล่านะ?...ไม่ได้ตั้งใจจะแอบบดู" กล้องพังเหรอ?...เฮ้ออออ ค่อยยังชั่วหน่อย ยอนจูคิดในใจอย่างโล่งอก ที่เธอไม่ต้องถูกจุนซูมองว่าเป็นยัยโรคจิต
"งั้นเหรอค่ะ...ไม่เป้นไรหรอกค่ะ ขอบคุณมากนะค่ะ ^^" ยอนจูพูดขอบคุณจุนซูแล้วรีบนั่งที่ตัวเองทันที...เธอดีใจที่จุนซูไม่จับผิดเธอ แต่นี้ต่อไป เธอต้องแอบมองเขาอยู่แต่แบบนี้น่ะเหรอ??...จุนซูนิ ช่างไม่รู้อะไรซะบ้างเลย...

"นิๆ พี่ชายคนนั้นหน้าคุ้นๆนะ" เด็กสาวคนแรกหันมามองแจจุง พลางชี้ให้เพื่อนอีกคนดู
"เออๆ ช่างเหอะ คุ้นก็คุ้นสิ แต่ตอนนี้ที่แน่ๆนะ ซีวอนรอฉันอยู่ ที่ฮอลล์แล้วย่ะ รีบๆเดินแร็ว" เด็กสาวคนที่สองไม่สนใจแจจุง แล้วจุงมือเพื่อนอีกคนเดินไป
"เดี๋ยวๆ ฉันว่าใช่นะ...อ๋อ ! แจจุงไง คิมแจจุง ใช่เค้าจริงๆ นิ ไปดูแจจุงก่อนได้มั้ย??" เด็กสาวคนเดิมทำท่าจะเดินมาทางแจจุง...แย่แล้วสิ
"เฮ้ยยย แจจุงอะไรล่ะ แจจุงนะ กลับไปตั้งแต่เมื่อคืนแล้ววว...แล้วก็นะ เขาคงไม่กล้าทำผมแบบนั้นหรอก ประหลาดจะตาย...คงเป็นพวก Cover นะแหละ...ตายแล้ววว ! ซีวอน ไปเร็วๆๆ" แล้วทั้งสองคนก็เดินจากไป

"ปะ...ประหลาดเหรอ?" แจจุงอึ้งกิมกี่ไปเลย เพราะไม่คิดว่าแฟนเพลง จะว่าเขาเป็นตัวประหลาด
"เหอะๆ- -^ แล้วคุณไม่คิดว่ามันประหลาดเหรอ?...ดูแต่งตัวเขาสิ ฉันก็เริ่มจะรู้อายขึ้นมาแล้วนะ" คังโบมิน ที่ยืนอยู่ข้างๆเขา หันมาทำหน้าใส่อารมย์ตามคำพูด
"เหอะ...ซีวอน สำคัญกว่าฉันงั้นเหรอ?...แล้วเธอจะอายทำไม ควรจะดีใจไม่ใช่เหรอไง?" แจจุงไม่ชอบใจที่ตัวเองได้รับความสนใจ แต่ถูกมองว่า'เป็นตัวประหลาด'
"นิ คุณคิมค่ะ ฉันว่า ไปเปลี่ยนเสื้อผ้าใหม่ดีมั้ย?...ฉันจะจ่ายให้ก่อนก็ได้...ไว้ฉันเดือดร้อนเมื่อไร เดี๋ยวจะตามไปทวงเอง ^^" โบมิน เสนอความเห็นเมื่อเห็นว่าคนมองแจจุงเยอะกว่าเดิมซะอีก
"ไปสิ- -^^" ทั้งสองคนเดินไปที่ร้านขายเสื้อผ้าแห่งหนึ่ง เกือบชั่วโมงที่แจจุงเลือกซื้อเสื้อผ้า โบมินทนไม่ไหว 'นิเขาจะทำให้เธอไม่ได้สิทธิ์การออดิชั่นนะ' เลยจัดการเสื้อผ้าให้เขาทั้งหมด
"เธอคิดว่า ยังจะมีคนจำฉันได้อีกมั้ย?" แจจุงในชุดที่ดูดีมีสไตล์ บ่งบอกได้ว่าเป็นเขา เดินออกมาจากห้องเปลี่ยนเสื้อผ้า...เสื้อกล้ามสีขาวที่อยู่ข้างในเสื้อผ้าสีเทาอ่อนสองชั้นแขนยาวแบบขาดๆ (แบบมีสไตล์อ่ะค่ะ- -^) กับกางยีนส์สีครีมน้ำตาลอ่อน เข็มขัดสีเขียวเข็มที่รัดผ้าลายสก็อตได้เข้ารูป แบบที่ไม่สามารถบรรยายได้อีก (ชุดในอัลบั้ม'O' อ่ะค่ะ หาชุดอื่นมิได้แล้ววว) ในมือยังคงถือหมวกไว้ใส่สำหรับบังหน้าเพื่อไม่ให้แฟนคลับจำหน้าเขาได้
"กะ...ก็คงจำไม่ได้แล้วล่ะค่ะ" โบมิน ที่ยังคงตกหลุมหล่อที่แจจุงขุดดักไว้ ตอบกลับมาแค่นั้น เพราะเธอไม่สามารถควบคุมตัวเองได้ กับความหล่อเหลาของแจจุง
"แล้วชุดพวกนี้ล่ะค่ะ" พนักงานหญิงที่อยู่ตรงเคาเตอร์ ยืนถุงชุดสูตรให้แจจุง
"อ๋อ ขอบคุณครับ ^^" แจจุงส่งยิ้มหวานให้กับพนักงานคนนั้น แล้วพูดขอบคุณเป็นภาษาเกาหลี
"เอ๋...??- -^" พนักงานคนเดิม สงสัยกับคำพูดของแจจุง (แล้วเธอจะไปรู้เรื่องได้ไงล่ะ...คนไทยนิค่ะ)
"อ๋อ...พี่สาวค่ะ คนนี้นะ เขาเป็นนักร้องดังของเกาหลีนะค่ะ เขาหล่อมากใช่มั้ยค่ะ ดงบังชินกิ พี่สาวรู้จักมั้ย? ^^" โบมิน อดไม่ได้ที่จะบอกให้เธอรู้ว่าเขาเป็น ยองอุงแจจุงแห่งวง ดงบังชินกิ
"ว้าวววว จริงเหรอเนี่ย มิกกี้ยูเชินใช่มั้ย? น้องสาวฉันนะ ชอบคุณมากๆเลย ขอลายเซ็นได้มั้ยจ๊ะ ^^"
"....ฮะ ฮ่าๆๆ มิกกี้ยูเชิน นิ แจจุง คุณเป็นมิกกี้ไปแล้วรู้มั้ย? ^O^ ฮะ ฮ่าๆๆ" โบมิน หัวเราะดังลั่นเมื่อพนักงานสาวเรียกแจจุงเป็นยูเชิน
"ยูเชินเหรอ?...แล้วจะไปได้ยัง- -^" แจจุงอารมย์เสียอีกแล้ว เขาทำท่าจะเดินออกไป
"ดะ...เดี๋ยวสิ ยูเชิน เอ้ย ! แจจุง น้องสาวของเขาอยากได้ลายเซ็นนะ...เซ็นให้เธอหน่อยสิ ^^" โบมิน หยิบปากกากับกระดาษบนเคาเตอร์ ให้แจจุง
"- -^^...."
"ขอบคุณมากนะค่ะ ^O^" พนักงานสาวคนเดิมโบกไม้โบกมือให้ฉันและแจจุง