นิยายชีวิต-น้องเจ้าเชียร์

เนื้อเรื่อง

วันเวลาหมุนผ่าน สรรพสิ่งบนโลกใบนี้ค่อยๆ เติบโต และแปรเปลี่ยนไปตามวิถีทางแห่งชีวิต และแล้วทารกน้อยผูมีชื่อว่า " ด.ญ.ฑิฆัมพร ฤทธิ์ธาอภินันท์ " หรือ " น้องเชียร์ " ก็เติบดตขึ้นท่ามกลางความรักของทุกๆ คนในครอบครัว...ทว่าจุดเริ่มของการเรียนรู้ของ " เชียร์ " มันเพิ่งจะเริ่มต้นขึ้นเท่านั้น...

" ม้า! เสร็จรึยัง จะได้ขับรถไปส่งแชมป์กับเชียร์ที่โรงเรียน ชักช้าเดี๋ยวสายนะ " เสียงคุณพ่อกิตติตโกนเรียกผู้เป็นภรรยา ที่กำลังง่วนอยู่กับการเก็บถ้วยชาม ทำความสะอาด หลังจากอาหารมื้อเช้าสิ้นสุดลง

" เสร็จแล้วล่ะป๊า...ป่ะ! ไปกันเถอะ "

ไม่นานนักรถยนต์ก็มาจอดหน้า " โรงเรียนสายทอง " โรงเรียนที่คุณพ่อกิตติกับคุณแม่รัตนวรรณเลือกใช้เป็นแหล้งเริ่มต้นชีวิตการศึกษาของลูกๆ

นับจากวันที่ 12 สิงหาคม 2530 จนถึงวันนี้ " น้องเชียร์ " อายุเกือบ 5 ขวบแล้ว ดวงตากลมโตบ้องแบ๊ว ผิมขาวสะอาดสะอ้าน บวกกับแก้มป่องๆ ใบหน้าออกหมวยนิดๆ บัดนี้ดูเหมือนมันจะกลายเป็นเอกลักษณ์ประจำตัวของ " เชียร์ " ไปโดยปริยาย

และในช่วงเวลาที่คุณพ่อกิตติและคุณแม่รัตนวรรณต้องไปทำงาน " เชียร์ " และ "พี่แชมป์ " พี่ชายที่อายุห่างกันสามปีกว่าๆจำต้องไปอยู่กับคุณปู่ คุณย่า ดังนั้นทั้งคู่จึงมีคุณย่านี่แหละ ที่คอยเลี้ยงดูและอบรมสั่งสอนแทน...บ้านของปู่และย่าจึงกลายเป็นที่พักพิงที่สองพี่น้องอาศัยชายคาวิ่งเล่ นซุกซนตามประสาเด็กๆ อยู่สม่ำเสมอ

" เฮียแชมป์! เฮียแชมป์! ไปเล่นกันเถอะ..." ผู้เป็นน้องสาววิ่งมาเกาะแขนรบเร้า ชวนพี่ชายไปเล่นซนกันเหมือนเช่นเคย

" เออ! จะเล่นอะไรอีกล่ะ นึกให้ออกก่อนค่อยมาชวน "

" เฮีย...เชียร์อยากเป็นจอมยุทธหญิงเหมือนในหนังจีนนู่นน่ะ " เจ้าตัวเล็กเอ่ยปากบอกแถมใช้นิ้วชี้ไปที่หน้าจอทีวีให้พี่ชายดู เพื่อย้ำเจตจำนงอีกครั้ง

" อะ! ก็ได้ๆ แต่เราห้ามดื้อนะ ไปปิดทีวีแล้วก็ไปนั่งรอเฮียที่เก้าอี้แป๊บนึง เดี๋ยวเฮียมา "

สองพี่น้องแยกห่างจากกันไม่นานนัก สักพักก็กลับมารวมตัวกันอีกครั้งที่โต๊ะม้าหินหน้าบ้าน

ตอนที่ 2

พร้อมอุปกรณ์จานพลาสติกใบขนาดกลาง ที่ผู้เป็นพี่ถือติดมาด้วยหลายใบ

" เฮีย! อาอี๊ชอบเรียกเชียร์ว่าจีจี้ เชียร์ขอเป็น " จอมยุทธหญิงจีจี๊ นะ "

" เอาดิ! เฮียเป็นจอมยุทธฤทธิ์มีดสั้น เอ้า! เอาอาวุธไป "

หลังจากที่แบ่งอาวุธกันเรียบร้อยแล้ว คราวนี้สองพี่น้องก็เล่นจานบินบู๊กันสนั่น กระโดดโลดเต้นไล่ปากันส่งเสียงดังลั่นบ้าน และด้วยความที่มีพี่ชายเป็นเพื่อนเล่น จึงไม่แปลกอะไรที่ " เชียร์ " จะดูกลายเป็นเด็กทะโมน ดูห้าวหาญและกล้าแกร่งเกินเด็กผู้หญิงทั่วๆ ไป

และเมื่อความสนุก ความคึกคะนองกำลังเข้าครอบงำสองพี่น้อง จากสถานที่บริเวณกว้างๆ หน้าบ้าน คราวนี้ลุกลามเข้าไปถึงในตัวบ้านจนได้

" เฮียแชมป์! รอด้วย จอมยุทะหญิงจีจี้มาแว้ว...ว "

" เพล้ง! เสียงแจกันดอกไม้หลังทีวีร่วงมากองอยู่กับพื้น น้ำในแจกันค่อยๆ ไหลนองไปทั่วจอทีวี

" เฮียแชมป์! ทำไงดีล่ะ " ผู้เป็นน้องสาววิ่งไปเกาะแขนพี่ชายมองดูเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นด้วยความวิตก เพราะกลัวจะถูกลงโทษ

" ไปเปิดทีวีเร้ว ดูซิเสียรึเปล่า " เฮียแชมป์พูดพลางเอื้อมมือไปกดทีวี

" ตึง ตึ่ง ตึ้ง...เฮีย ทำไมมันมืดตื๋ออย่างนี้ล่ะ "

" นั่นน่ะสิ "

" ฮือ...ฮือ เชียร์โดนตีแน่ๆ เลย ฮือ..."

" อย่าเพิ่งร้องสิ ไปหาคนมาช่วยเราดีกว่า...ใครดีล่ะ "

" เหล่าอี๊...เหล่าอี๊ไง เชียร์จะไปหาเหล่าอี๊ ให้เหล่าอี๊มาช่วยนะ "

และเหล่าอี๊ที่ " เชียร์ " พูดถึงก็คือคุณย่านั่นเอง หลานตัวน้อยฉุดกระชากลากถูคุณย่ามาที่เกิดเหตุจนได้

" เหล่าอี๊ เชียร์ทำน้ำหกใส่ทีวี ดูดิ ทีวีเป็นอะไรก็ไม่รู้ ฮือๆๆ ช่วยเชียร์ด้วย ช่วยเชียร์ด้วยนะ "

ถึงคุณย่าจะพยายามปลุกปล้ำแค่ไหน ทีวีเจ้ากรรมก็ยังมืดตึ๊ดตื๋ออยู่เหมือนเดิม และแล้วเสียงเป่าปี่ของสาวน้อยก็เริ่มดังขึ้น

" ฮือ...ฮือ เชียร์โดนตีตายแน่ๆ " คราวนี้จอมยุทธหญิงจีจี๊ร้องไห้คร่ำครวญไม่ยอมหยุด จนคุณย่ารู้สึกสงสารหลานสาวขึ้นมาจับใจ ท่านเลยออกอุบายให้ทั้ง " เชียร์ " และ " แชมป์ " ปิดเรื่องราวทุกอย่างไว้เป็นความลับ และร่วมมทอกันแกล้วทำให้จานดาวเทียมเอนเอียงผิดปกติ ทำให้ดูราวกับว่าสัญญาณโทรทัศน์ไม่ดี ทำให้ทีวีเสีย

และด้วยความผิดที่ไม่ตั้งใจครั้งนี้นี่เอง ทำให้เด็กแสนซนอย่าง " เชียร์ " รู้สึกผิด ไม่กล้าทำตัวเป็นเด็กดื้อไปอีกหลายวัน...
เด๋วมาต่อน้า