ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ตอนที่ 2
เาที่นั่ไว่าิบาแฟรอเธอลับเ้ามาในห้ออีรั้นั้นมอเวลาานาฬิา้อมือเรือนหรูและทอถอนหายใอย่าเบื่อหน่าย
ผู้หิส่วนมาเสียเวลาไปับอะไรพวนี้นานนานี้ทุนมั้ย
"นี่ไอ้บ้า!!" เธอที่ึ่วิ่ึ่เินลับมาที่ห้ออเานั้นว้าหมอนหมุนปาใส่ใบหน้าอเาและพู้วยวามไม่สบอารม์
"อะไรอเธอ" เาที่ไม่ยินียินร้ายับท่าทาอเธอนั้น้มเ็บหมอนหนุนมาปัเบาๆและถามลับ้วยเสียเรียบ
"เธอูนมันทำไม!!" เาวาหมอนหนุนลบนเียอย่าเป็นระเบียบและหันหลัลับมาหาเธอ้วยสายาเ้าเล่ห์
"ถ้าไมู่เธอะมีอารม์ไ้ยัไ" เธอรี๊ร้อใส่ใบหน้าอเาอย่าเอาแ่ใ ่อนะทุบีแผออเา้วยวามเหลืออ
"ันหมายถึูให้แทำไมไม่ใู่แบบนั้น! ันมีาน้อทำนะแบบนี้ะใส่เสื้อผ้ายัไห๊ะไอ้บ้า!!"
เป็นารโน่าที่เาอบใมาที่สุ
"ะโวยวายทำไมเธอโบหน้าให้หนาไ้แ่เมอัพลบรอยมันะไปยาอะไร" เาที่รวบมือบาอเธอไว้้วยมือหนา้าเียวนั้นสวนลับ้วยน้ำเสียเรียบนิ่
"อร๊าย!!" เธอที่สะบัมือออามือหนาอเานั้นรีร้ออย่าเอาแ่ใ ่อนะฟาฝ่ามือใส่ใบหน้าอเาเ็มแร
ไอ้นหยายาย!!
มือหนัเป็นบ้า ยัยนี่หนิ!
เายมือึ้นแะมุมปาที่มีเลือึมออมา้วยใบหน้าอันเรียบเย ่อนะหันลับมาหาเธอและยื่นล่อยาบาอย่าให้
"เรื่อรอยูันอโทษ็แล้วัน ินส่ะ้วยนะยาลุมุเิน"
"อโทษแล้วมันหายมั้ยล่ะ! ทำไมัน้อินเธอเป็นผู้หินะนึว่าัวเอเป็นผู้ายรึไย่ะ!" เาส่ายหน้ามอเธอ้วยวามเอือมระอา่อนะยัล่อยาใส่มือบาอเธอและหันหลัเินออไป้วยวามรำาใ
เือนแล้ว
ามใ็แล้วัน
...
"เอ่อ ุะให้นรถไปส่ที่ไหนีะ" เลาสาวที่อยู่ในสรามอทั้สอนั้แ่้นนั้นหันลับมาหาและเอ่ยถาม้วยวามนอบน้อม
"ไม่้อ!" เธอสวนลับ้วยน้ำเสียเอาแ่ใ ่อนะวาล่อยาเอาไว้บนโ๊ะและว้าระเป๋าเินออาห้อไป้วยสีหน้าบึ้ึ
"ุผู้หิทานยา่อน่ะ!! ายแล้วพวนายแ้นายทีว่าุผู้หิไม่ยอมทานยา!"
"ิบหายแล้วรับ!!"
"ไม่ยอมทานั้นหรอ" เาที่นั่หน้านิ่รออยู่ในรถู้ันหรูนั้นปรายามาที่ายุำและเอ่ยถาม้วยเสียเรียบ
"ใ่รับนาย เธอไม่ไ้เอายาไป้วยรับ"
"อืม ะมาโทษันทีหลัไม่ไ้ ออรถ" ายุำรับำ้วยวามยำเร ่อนะเหยียบเบรนมิเมื่อเธอปล่อยัวรถปาหน้ารถอเาไป้วยวามรวเร็ว
"เป็นผู้หิที่น่ารำามานนึ" เาที่พึมพำ้วยวามเอือมระอานั้นส่ายหน้ามอเธอยัิ้วเยาะเย้ยัวเอ้วยสายาอันเบื่อหน่าย ่อนะยมือหนาึ้นรูม่านบัแและหลับาลอย่าผ่อนลาย
"ปิม่านใส่ันหรอ ไ้!!" เธอที่เลื่อนัวรถไปอยู่้านหน้ารถยน์อเานั้นพู้วยน้ำเสียเอาเรื่อ ่อนะใส่เียร์ถอยหลัและหัวเราะร่า้วยวามอบใ
"ิ๊! เหยียบให้มิถ้าะน็นไปส่ะ น่ารำา" เธอที่หัวเราะร่าในอนแรนั้นรีบเหยียบันเร่ปล่อยัวรถออนำไป้วยวามรวเร็ว พร้อมับ...
"อร๊าย!! อย่าให้เออีนะ!"
ไ้เอแน่ถ้าหล่อนเิป่อึ้นมา
"ไย่ะแม่ีไเนอร์ไ้่าวว่าลูน้อามหาันให้วัหล่อนหายไป้าับหนุ่มที่ไหนมา" เธอที่เินเ้ามาในบ้าน้วยสภาพที่ยัไม่สร่าเมาเ็มร้อยนั้นหันวับมาามเสีย ่อนะเินเ้ามาหาเพื่อนสนิทที่ระแหนะระแหนเธอ้วยน้ำเสียวนอารม์เสีย
"หล่อนรู้ไ้ยัไว่าันหายัวไป"
"ลูน้ออหล่อนโทรหาันทั้ืน สรุปไปับไฮโหนุ่มหรือนัธุริหนุ่มนไหนมา"
"ไม่ใ่ทั้หมนั่นแหละ"
"หล่อนอย่ามา่อนลับนั้นมีแ่ลู้ามีระับไม่มีทาที่ะไม่ใ่สิ่ที่ันพู"
"ันพูวามริ"
"ยัไไหนเล่า"
"หล่อนห้ามบอ่อ รู้แล้วหุบปาเ้าใใ่มั้ย"
"ย่ะ! ันไม่เยเม้าท์เพื่อนหล่อน็รู้" เธอทอถอนหายใ้วยวามเบื่อหน่าย ่อนะยอมปริปาเล่าวามริให้เพื่อนสนิทฟั้วยวามายหน้า
"อร๊าย!! หล่อนเนี่ยนะนอนับผู้หิ!!" เธอรีบยับเ้ามาปิปาเพื่อนสนิทและถลึาใส่อย่าเอาเรื่อ ่อนที่เธอะลับไปนั่พิผนัโฟาและแหนหน้าึ้นพ่นลมหายใ้วยวามอับอาย
"อืม หล่อนอย่าไปบอใรล่ะันไม่อยาเป็นี้ปาาวบ้านแล้วถ้าุป๋ารู้ันแย่แน่"
"ันไม่บอหรอย่ะ ว่าแ่ับผู้หิอารม์เป็นยัไหรอย่ะ"
"นี่!!" เพื่อนสนิทอเธอหัวเราะิั้วยวามถูใและพยายามาั้นเอาำอบาเธออย่าไม่ริัเท่าไหร่นั ่อนะอปลอบเพื่อนสนิทที่เบะปาเหมือนะร้อไห้้วยวามสสาร
"อย่านอยไปเลยอย่าน้อยหล่อน็ไม่ท้อไถือส่ะว่าเป็นประสบาร์ีวิ"
ท้อหรอ?
ทำไมไอ้บ้านั่น้อบอให้เธอินยาุมุเิน้วย
"หล่อนว่านอนับผู้หิมีสิทธิท้อรึเปล่า ันท้อินยาุมุเินมั้ย"
"พูอะไรอหล่อนเนี่ยยัยเอม!! เมานิ้วนเพ้อเลยหรอย่ะ!" เห้อ ็ริ
ะท้อไ้ยัไ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น