AIMNAM : until i found you ได้พบเธอ

“แกคิดว่าตัวเองเป็นใครถึงกล้าเอาตัวเองมายุ่งเกี่ยวกับคุณน้ำ”

ก็เป็นเอมน่ะสิ

…

ถามโง่ๆ

…

“ทำไมเหรอพี่อาร์ม”

เป็นเอม

…

แล้วมันทำไมมิทราบ

…

“กำพรืดอย่างแกน่ะอยู่ให้ห่างจากคุณน้ำส่ะ คุณน้ำน่ะไม่ควรจะลดตัวมายุ่งเกี่ยวกับคนอย่างแกสักนิด”

แกมันไม่เอาไหน

…

ก็แค่แม่ค้า

…

หาเช้ากินค่ำ

…

“ลืมเหรอว่ากำพรืดของเอมกับอารมณ์คือกำพรืดเดียวกัน”

พ่อแม่เดียวกัน

…

กล้าต่อว่ากันได้ยังไง

…

“ถ้ากำพรืดอย่างเอมไม่ควรจะยุ่งกับน้ำ แล้วกำพรืดอย่างพี่ควรยุ่งกับคุณดินตรงไหนมิทราบ”

ไม่ได้ดูตัวเองเลย

…

ด่ายังไงให้เข้าตัว

…

ไอ้พี่ชายเฮงซวย!!

…

…

“เราเรียนจนตามที่พี่สาวเคยพูดไว้แล้วไง”

รีบเรียนให้จบเลยนะ

…

“ทำไมพี่สาวถึงไม่ทำตามที่เคยพูดไว้ล่ะ”

กลืนน้ำลายตัวเองเหรอ

…

“พี่สาวแก่แล้วนะจะกลับคำไปมาแบบนี้ได้อย่างไร แก่แล้วแก่เลยเหรอพี่สาวน่ะ”

โตกว่าเรา

…

ทำไมไม่รักษาคำพูดเลย

…

“ฉันไม่ได้ลืมย่ะแต่ตอนนี้ฉันมีแฟนแล้ว”

เข้าใจหรือยัง

…

ถ้ายังเนี่ย…

…

“หรืออยากจะเป็นชู้เหรอย่ะ!”

เป็นมั๊ยล่ะ

…

ชู้น่ะ

…

ที่สำคัญเลยนะไอ้คุณหนูปากเน่า

…

…

“ฉันยังไม่แก่ว่าฉันแก่อีกทีปากเธอเลือกกลบแน่!!”

ตั้งแต่รู้จักกันมา

…

ไม่สิ

…

ตั้งแต่เธอตามวอแวฉัน

…

กี่ปีแล้วนะ

…

ห้าถึงหกปีแล้วมั้ง

…

…

ด่าฉันแก่ไม่หยุดเลยนะไอ้เด็กเวร!!

…

…

แล้วพบกัน เร็วๆนี้

until i found you

…

ได้พบเธอ

…

…