AIMNAM : My destiny รักลิขิต

หญิงสาวสูงศักดิ์ลูกหลานผู้รากมากดีที่มีชะตาในด้านของความรักผิดแปลกไปจากคนทุกผู้ในยุคสมัยเดียวกัน ความผิดแปลกที่ทำให้เธอไม่สามารถมีคู่ครองได้ตามใจต้องการ และการมีคู่ครองของเธอก็ส่งผลโดยตรงต่อชะตาของวงค์ตระกูลอีกด้วย

“แม่นายหามีคู่ครองเป็นชายไม่ขอรับ” หญิงสาวในวัยเจริญพันธุ์ที่ถูกทำนายดวงชะตาชีวิตรักจากโหราประจำตระกูลนั้นขมวดคิ้วสวยอย่างครุ่นคิด ก่อนจะส่งยิ้มบางๆให้ผู้เป็นบิดาตามวิสัยของตัวเอง

“ท่านโหราทำนายถูกแล้วหรือ”

“มิผิดดอกขอรับ กระผมทำนายทุกศาสตร์เท่าที่กระผมมีความรู้แล้วขอรับ”

“แลคนผู้นั้นจักเป็นใครกันเล่า”

ใครกันที่จักเป็นคู่ครองให้กับลูกหญิงของข้า

หาใช่ชายไม่ แลเป็นผู้ใดกัน

แม่หญิงงั้นหรือ

“คู่ครองของแม่นายจักต้องเป็นสตรีเพศที่อยู่ห่างไกล แลหากแม่นายฝืนดวงชะตาตบแต่งเคียงคู่กับชายแม่นายจักพบพานแต่ความอัปยศแลรวมไปถึงวงค์ตระกูลของแม่นายด้วยขอรับท่านราชฑูต”

กระนั้นหรือ

จักกระทำเช่นไร

“ข้าจักต้องกระทำเช่นไรเพื่อรักษาชีวิตของลูกหญิงของข้าเอาไว้เล่าท่านโหรา”

“แม่นายจักต้องเดินทางข้ามพบเพื่อพบเจอกับหญิงผู้นั้นขอรับ”

ตาเถร!!

“ข้าจักต้องเดินทางเยี่ยงไรท่านโหรา ข้ามิใช่แม่หมอหรือปีศาจที่จักกระทำเช่นนั้นได้” เสียงหวานที่ทรงอำนาจของหญิงสาวที่นั่งหลังตรงในท่าทางที่สง่างามเอ่ยถามโหราประจำตระกูลตามวิสัย หลังจากนิ่งเงียบฟังมานาน

“มนต์ขอรับ มนต์คาถาของท่านราชครูจักช่วยนำพาแม่นายเดินทางข้ามพบเพื่อเริ่มต้นชีวิตใหม่ขอรับ”

“ข้าจักต้องใช้เพลานานเท่าใดเล่า”

“เพลาของแม่นายจักดับสูญจากชาตินี้ขอรับ เพียงแค่แม่นายสัมผัสหนังสือมนต์เล่มนั้น มนต์ที่แม่นายมีความสามารถในการทำความเข้าใจเป็นอย่างดีขอรับ” หญิงสาวขมวดคิ้วสวยอย่างครุ่นคิดอีกครั้ง ก่อนจะพยักหน้ารับด้วยรอยยิ้มบางๆและย่างกายเข้ามาในห้องส่วนตัวของผู้เป็นทวดชายด้วยท่าทางที่สง่างาม

ข้ามิใช่หญิงงมงาย

หากแต่การทำนายครั้งยี้มิใช่แค่ข้าที่ได้รับผลร้าย

“เพื่อชีวิตแลความเป็นอยู่ที่ของบริวารข้าพร้อมจักกระทำทุกสิ่ง”

“แม่นายขอรับ!!” หญิงสาวชักมือกลับและหันกลับมาหาท่าโหราประจำตระกูลอีกครั้ง

“มีเหตุอันใด ข้าจักใช้มนต์ของท่านทวดตามที่ท่านโหราว่า”

“มิได้ชอรับ”

“เพราะเหตุอันใดเล่า”

“เหตุเพราะเพลานี้คนผู้นั้นเดินทางข้ามพบมาหาแม่นายแล้วขอรับ”

เช่นนั้นหรือ

เดินทางมาเยี่ยงไรกัน

“ที่ไหนวะเนี่ย!!” หญิงสาวที่ห้าวหาญเกินหญิงแต่ไม่ได้ห้าวแกร่งเกินชายนั้นสบถอย่างหัวเสียหลังจากที่สติของเขาดับวูบไปในโบสถ์ของวัดล้างแห่งหนึ่ง และมีสติอีกครั้งในสถานที่ที่แปลกตาไปมาก กายแต่งกายของผู้คนและบ้านเรือนที่เขาเคยเห็นแต่ในละครย้อนยุคทำให้เขามองซ้ายทีขวาทีด้วยความว้าวุ่นใจ

“ฝันอะไรอยู่วะเนี่ย!!” หญิงสาวสูงศักดิ์ที่เดินทางกลับจากโรงเรียนสอนภาษาในเขตราชวังนั้นหยุดชะงักตามน้ำเสียงที่แหบห้าวและวาจาที่แปลกหู ก่อนจะหันมองตามไปช้าๆและขมวดคิ้วสวยเข้าหากันอีกครั้ง

ผู้ใดกัน

“แม่หญิงวิปลาสงั้นหรือ”

เสียจริตไปแล้วกระมัง

“ท่านเป็นผู้ใด เหตุใจวาจาแลการแต่งกายของท่านจึงผิดแปลกไปจากคนในกรุงศรี”

กรุงศรีเหรอ!

บ้าจริง!!

“ที่นี่ที่ไหนหรอคุณคนสวย” คนที่กำลังตะลึงกับความสวยสง่างามของหญิงสาวตรงหน้านั้นเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงที่สดใส และแววตาที่เป็นประกายของเขายังคงจดจ้องใบหน้าสวยคมอย่างเคลิบเคลิ้ม

“ที่นี่กรุงศรี ท่านเป็นผู้ใด”

“เดี๋ยวก็รู้เองแหละคุณคนสวย แต่คุณน่ะสวยมากเลยนะสวยเหมือนนางฟ้านางสวรรค์”

มิผิดแล้วหนา

“พวกเจ้าพาแม่หญิงวิปลาสกลับไปที่เรือน”

“พาไปให้ท่านแม่ของข้ารักษาอาการเสียจริตบัดเดี๋ยวนี้”

เอ้า!!

“ไม่ได้บ้านะเนี่ย!!”