AIMNAM : happy wedding วิวาห์อลหม่าน

'เพื่อนเท่านั้น ต้องจำคำนี้ไว้ในใจ
อยู่มุมเล็กๆ นี้ต่อไป
จะไม่เรียกร้องให้เธอรำคาญ 

เธอจะรักเขาก็ไม่เป็นไร
แค่เธอยังจดจำ ว่ายังมีฉัน
ก็ดีพอแล้วมากมาย'

“อะไรกันครับเนี่ยว่าที่เจ้าสาวมานั่งเล่นเปียโนแถมร้องเพลงให้ฟีลแอบรักมันยังไงกันครับเนี่ย!” เสียงปรบมือดังแปะๆและคำถามจากน้ำเสียงที่ยียวนพอๆกับประโยคคำถามนั้นทำให้เจ้าของเสียงหวานที่กำลังบรรเพลงบทเพลงที่ติดหูเธอในตอนนี้หยุดขับร้องและละมือจากลิ่มเปียโนในทันที ก่อนที่เธอจะหันมามองเพื่อนสนิทและยกมือกอดอกด้วยความรำคาญใจ

“มาถึงก็กวนบาทาเลยนะ ถามจริงแกไม่คิดจะทักฉันดีๆบ้างรึไง”

“ถามจริง!!” เพื่อนสนิทของเธอที่นั่งลงเคียงข้างนั้นสวนกลับด้วยท่าทางยียวน ก่อนจะยักคิ้วใส่เธอที่กำลังรำคาญเขาขั้นสุดอย่างไม่ใส่ใจ

“แกนี่มันกวนบาทาฉันจังเลยนะ” เธอลุกพรวดขึ้นจากเก้าอี้และเดินเข้ามาในโซนครัวที่ไม่ได้มีไว้ปรุงอาหารแต่มีไว้เก็บภาชนะสำหรับปาร์ตี้สำหรับเธอ ก่อนจะเปิดตู้เย็นที่มีไว้แช่เพียงแค่เครื่องดื่มหลากชนิดเท่านั้น มือบางอีกข้างยกขึ้นเพื่อหยิบแก้วแชมเปญลงมารินแชมเปญใส่แก้วทั้งสองใบอย่างเคยชิน

“ฉันรู้น่าว่าแกน่ะคบฉันเป็นเพื่อนก็เพราะเหตุผลนี้ หรือไม่จริง”

“ก็จริง”

“ใช่มั้ยล่ะ” เขาตอบกลับอย่างมั่นหน้าและกัดช็อคโกแลตบาร์เข้าไปเคี้ยวคำโต ก่อนจะรับแก้วแชมเปญจากเธอมาถือและวางลงบนเค้าเตอร์อย่างไม่ใส่ใจ

“โทษทีแก ฉันลืมน่ะว่าแกไม่ดื่มแชมเปญ อ่ะนี่เบียร์”

“ค่อยคล่องคอหน่อย อ๊าาส์ ฉดฉื่นน” เธอส่ายหน้ามองท่าทีที่คุ้ยชินของเพื่อนสนิทอย่างไม่ถือสา ก่อนจะรินแชมเปญใส่แก้วของตัวเองอีกครั้งและเดินนำออกมาที่ระเบียงขนาดใหญ่บนคอนโดมิเนียมสุดระดับไฮเอนที่มีเพียงไม่กี่ห้อง ก่อนจะนั่งลงไขว่ห้างมองวิวเมืองหลวงยามค่ำคืนพลางจิบแชมเปญอย่างสบายอารมณ์ถ้าไม่ติดว่า…

เพล้ง

“สมองไม่กระทบกระเทือนก็บุญแล้วพ่อคุณ” เขาที่ลื่นล้มเพราะเจ้าขวดเบียร์คู่ใจในมือนั้นยกมือไหว้แพทย์หญิง หมอใหญ่ประจำโรงพยาบาลที่เธอเองก็เป็นเจ้าของอย่างออดอ้อน

“ขอบคุณค่ะแม่แต่ไอ้เจ้าน้องเบียร์กลับไปต้องกินให้หมดตู้มันดื้อนักทำให้หนูล้มได้”

“เพลาๆบ้างเถอะพ่อคุณคราวก่อนก็ขวดเบียร์หล่นใส่หัวคราวหน้าแม่คงไม่ต้องรักษาพ่อคุณเพราะขวดเบียร์อีกใช่มั้ย”

“แฮร่ แต่ว่าน้องเบียร์น่ารักนะคะแม่ทำให้หนูสมองโปร่งคิดงานปรื้ดปร๊าดเลยค่ะ”

“สงสัยที่มันประสาทแบบนี้เพราะหัวถูกกระทบกระเทือนบ่อยนี่แหละค่ะคุณแม่” เธอที่เป็นทายาทเพียงคนเดียวของแพทย์หญิงนั้นสวมกอดมารดาอย่างออดอ้อน ก่อนจะเอ่ยและแลบลิ้นปริ้นตาใส่เขาอย่างกวนอารมณ์

“แกจะให้ฉันเผาแกบ้างมั้ยล่ะเอม!”

“ฉันน่ะหรอไม่มีหรอกย่ะฉันระวังตัวเองจะตายไป แบร่!”

“หืมจะแลกช่ะ!”

“อะๆพอๆเลิกเถียงกันได้แล้วน่าเด็กๆ น้องเอมก็หนูน่ะจะแต่งงานมีครอบครัวอยู่แล้วนะลูกยังจะเถียงกันเป็นเด็กๆอีก” เขาแลบลิ้นปริ้นตาใส่เธอที่ถูกดุอย่างยียวน ก่อนจะฉีกยิ้มกว้างใส่มารดาของเธอที่หันมาหาอย่างออดอ้อน

“ส่วนพ่อคุณน่ะอายุก็เข้าเลขสามแล้วแม่น่ะอยากไปงานแต่งพ่อคุณแล้วนะลูกเพลาๆเรื่องดื่มบ้างเถอะค่ะน้องเอมบ่นให้แม่ฟังบ่อยๆว่าพ่อคุณน่ะเมาไม่สร่างไปทำงานเกือบทุกวันกลิ่นละมุดนี่ฟลุ้งเต็มห้องสาขาเลยไม่ใช่หรอคะ” คราวนี้เป็นเธอบ้างที่ได้โอกาสเยาะเย้นเขาที่ถูกดุ 

“แม่ขาคือหนู/คุณแม่ขา”

“พอเลยทั้งคู่นั่นแหละค่ะพรุ่งนี้น้องเอมต้องไปลองชุดแต่งงานรีบกลับไปพักผ่อนนะคะแล้วพ่อคุณพรุ่งนี้วันหยุดถ้าไม่มีธุระที่ไหนแม่วานไปคุมน้องเอมทีนะคะเดี๋ยวจะเบี้ยวนัดเหมือนคราวที่แล้วอีกแม่น่ะเบื่อจะฟังพ่อเค้าชักหลักการณ์มาเอาเรื่องน้องเอมแล้วล่ะค่ะ”

เอาไงดีเพื่อน

ซวยทั้งคู่

“เพื่อนรักของฉันจะแต่งงานกับผู้ชายแบบนั้นได้ยังไงล่ะ ทีนี้แกเลิกบ่นฉันสักทีนะที่ฉันไปเที่ยวน่ะมันมีข้อดีกับแกทั้งนั้น” เขาที่พึ่งพังงานแต่งงานของเพื่อนสนิทและแหกหน้าเจ้าบ่าวไม่มีชิ้นดีหนำซ้ำยังลากเพื่อนสนิทในสถานะเจ้าสาวออกจากงานมาอีกนั้นกอดคอเพื่อนสนิทที่กำลังยิ้มร่าเพราะไม่ต้องแต่งงานและเอ่ยอย่างมั่นหน้า

“ค่าาา ขอบคุณนะคะคุณเพื่อนที่เสียสละตับพังเพื่อฉันน่ะ”

“นี่ขอบคุณหรือแซะอะเอม”

“ขอบคุณสิ ขอบคุณจริงๆที่แกช่วยให้ฉันไม่ต้องแต่งงานกับคนที่ฉันไม่ได้รัก”

“แล้วแกรักใครล่ะ” เธอจับท่อนแขนของเพื่อนสนิทออกจากรอบคอของตัวเองและหันประจันหน้าสบสายตากับเขาอย่างจริงจัง ก่อนจะยกมือบางทั้งสองข้างขึ้นคล้องคอเขาและมองเขาด้วยสายตาเป็นประกายสวย

“ฉันรักแก”