AIMNAM : the death นญ.นายหญิง

หน้าผาสูงชันที่ตั้งอยู่บนจุดสูงสุดของยอดเขานั้นสำหรับใครหลายคนคงเป็นสถานที่ชมวิว แต่กับเธอในมาดนางพญานั้นกลับเป็นสถานที่แห่งความทรงจำแสนโหดร้าย ส่วนเขาที่รับรู้เรื่องราวความทรงจำแสนโหดร้ายของเธอนั้นทำได้เพียงมองสายลมพัดเส้นผมนุ่นสลวยของเธอจากด้านหลังโดยไม่เอ่ยอะไรออกมาขัดอารมณ์ของเธอที่ทอดมองไปอย่างไร้จุดหมายแบบที่เขากระทำมาตลอด

"เธอจะรักฉันได้ยังไงในเมื่อฉันยังเกลียดตัวเอง" เขาที่ยืนกุมมือมองแผ่นหลังของเธออยู่นั้นก้าวเดินขึ้นมาประชิดตัวเธอ ก่อนที่เขาจะสวมกอดเธอจากด้านหลังพอมีระยะไม่ให้เธออึดอัดมากจนเกินไป

"ถ้านายหญิงเกลียดตัวเอง นายหญิงจะไม่สามารถปกป้องตัวเองให้พ้นอันตรายได้ นายหญิงไม่เคยเกลียดตัวเอง และนายหญิงก็ไม่เคยรังเกียจฉัน นั่นคือความจริง ความจริงที่นายหญิงพยายามทำให้เป็นเรื่องโกหก" เธอที่ได้รับฟังคำตอบจากเขายกยิ้มมุมปากเล็กน้อย ก่อนที่เธอจะพลิกหันมาหาและยกมือบางทั้งสองข้างวางบนไหล่กว้างของเขา เขาที่ยื่นใบหน้าเข้ามากดจูบริมฝีปากของเธอ และค่อยๆแทะเล็มริมฝีปากของเธอด้วยริมฝีปากของเขาอย่างมีความหมาย

"มึงกับพ่อของมึงคือตัวการทั้งหมดที่ทำให้เรื่องราวทุกอย่างมันร้ายแรงมากขนาดนี้ ความตายเท่านั้นที่จะชดเชยความชั่วช้าของพวกมึงได้" เขาที่ได้พบเจอกับต้นตอของปัญหาบานปลายนั้นเอ่ยในทุกถ้อยคำด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง ก่อนที่เขาจะหักด้ามดินสอไม้และแทงเข้ากับลำคอของอีกคนอย่างเยือกเย็น  เลือดสีสดที่กระเด็นโดนใบหน้าของเขานั้นมาพร้อมกับความแค้นในอดีตที่จบลง

"อยู่ทางนั้นสบายมั๊ยคะคุณอา หลานอยู่ทางนี้ลำบากเหลือเกินค่ะ ลำบากที่ต้องสู้กับความโหดร้ายเพียงลำพัง" ริมฝีปากอิ่มที่เคลือบด้วยลิปสติกสีแดงสดนั้นพร่ำเพ้อกับหลุมฝังศพของผู้เป็นอาอย่างมีความหมาย ก่อนที่มือบางของเธอจะวางช่อดอกไม้หน้าหลุมฝังศพแบบที่เธอทำมาตลอดตั้งแต่ผู้เป็นอาของเธอจากไป การจากไปของผู้เป็นอาที่ทำให้คุณพี่เลี้ยงจากไปจากเธอเช่นกัน

"ฉันไม่ได้ลำบากอะไรถ้าไม่เหลือบากกว่าแรงนายหญิงอย่ามาที่นี่อีก ฉันไม่มีวันลืมว่าบุญคุณต้องชดใช้และคนผิดต้องชดเชย ถึงเวลาเมื่อไหร่ฉันจะชดเชยให้นายหญิง ถึงเวลานั้นนายหญิงจะได้ลงโทษฉันแบบที่ต้องการ" เขาที่มีโซ่ตรวนคล้องข้อมือและข้อเท้านั้นลุกขึ้นยืนและบอกกล่าวในทุกคำด้วยน้ำเสียงเฉียบขาด ก่อนที่เขาจะหันหลังและเดินจากเธอไป เธอที่ยกมือขึ้นจับอกด้านซ้ายของตัวเองด้วยความรู้สึกบางอย่างจากเสียงโซ่ตรวนของเขา