AIMNAM : เพราะรักอะเกน

"พี่ไม่ค้างกับหนูหรอคะ" 

เจ้าของเสียงห้าวลุกขึ้นกอดเอวบางของอีกคนและถามด้วยสายตาอ้อนวอน

"ฉันจะค้างได้ยังไง พรุ่งนี้จะให้เลขาโอนเงินเข้าบัญชีให้ ปล่อยได้แล้ว"

เธอพูดเสียงเรียบและดันอีกคนออกอย่างไม่ใส่ใจ

"หนูไม่ได้อยากได้เงิน หนูอยากอยู่กับพี่"

"ทำไมต้องให้โมโหก่อนทุกทีห๊ะ!!"

"หนูเหงา พี่ไม่ให้หนูออกไปไหนเลย พี่ให้หนูทำงานได้มั๊ยคะ"

"เหงาก็ดูทีวีสิ มือถือก็ซื้อให้จะเล่นอะไรก็เล่น"

"หนูทำไม่เป็น"

"แค่นี้ยังไม่รอดแล้วคิดจะทำงาน โง่ๆแบบเธอจะไปทำอะไรได้ อย่าทำตัวน่ารำคาญให้มันมากนัก"

เธอพูดด้วยความไม่สบอารมณ์และคว้ากระเป๋าเดินออกไปและปิดประตูด้วยอารมณ์ขุ่นมัว

ปัง

"คำก็ไง่ คำก็น่ารำคาญ กูก็ผัวมึงอ่ะแหละ"

เขาพูดขึ้นหลังจากที่อีกคนออกไปและปล่อยโฮออกมาก่อนจะเอื้อมไปหยิบสมุดบันทึกขึ้นมา

"หนูไม่ได้โง่"

"ทำไมต้องทำเหมือนหนูขายตัว"

"ปล่อยหนูไปสักที"

"ไม่รักหนูแล้วเก็บหนูไว้ทำไม"

"คนใจร้าย"

"พ่อจ๋าแม่จ๋าหนูคิดถึง"

"หนูอยากกลับบ้าน"

คำตัดพ้อทั้งน้ำตาถูกเขียนลงสมุดเหมือนทุกครั้งที่รู้สึกอะไรแต่พูดออกไปไม่ได้