"หมอเอมคะผู้ป่วย DID มาถึงแล้วนะคะตอนนี้รออยู่ที่ห้องตรวจ"
พญ.สาธิดา ปิ่นสินชัยหรือ หมอเอม หมอชำนาญการมือหนึ่งประจำแผนกจิตเวชเงยหน้าจากแผ่นชาร์จอาการของคนไข้ที่เธอกำลังศึกษาอยู่และยกยิ้มตามวิสัยของเธอ
"ทราบแล้วค่ะพยาบาลเจี๊ยบ"
พยาบาลเจี๊ยบยิ้มตอบก่อนจะถือแผ่นชาร์จของคนไข้ตามหมอเอมไปที่ห้องตรวจ
"หนูไม่ได้บ้านะ!!"
หมอเอมยกยิ้มตามวิสัยก่อนจะหยิบแผ่นชาร์จขึ้นมาอ่านประวัติของคนไข้
"กัญญ์กุลนัชชื่อเพราะจังเลยนะคะแต่พี่หมอขอรู้ชื่อเล่นของหนูหน่อยสิคะพี่หมอมีวิตามินซีให้ทานด้วยนะ"
ผู้ป่วยโรคหลายอัตลักษณ์มองซ้ายมองขวาก่อนจะยื่นหน้าเข้ามาใกล้หมอเอม
"รสองุ่นรึป่าวหนูชอบกินรสองุ่นนะ"
หมอเอมยกยิ้มและชูถุงวิตามินซีให้ผู้ป่วยดู
"บอกชื่อเล่นมาก่อนค่ะแล้วพี่หมอจะให้ทาน"
"ห้ามบอกใครนะมันเป็นความลับระหว่างเรา"
"พี่หมอไม่บอกใครแน่นอนค่ะจะเก็บไว้เป็นความลับของเราสองคน"
หมอเอมตอบก่อนจะยื่นนิ้วก้อยมาเกี่ยวให้สัญญากับผู้ป่วย
"หนูชื่อนัยเป็นน้องของพี่น้ำที่กลางคืนไม่ชอบนอนพี่หมอรู้จักอะป่าว"
"เดี๋ยวถ้าได้รู้จักพี่หมอจะเล่าให้ฟังนะคะ นี่ค่ะรสองุ่น"
นัยยกมือไหว้หมอเอมก่อนจะรับถุงวิตามินซีไปเปิดและนั่งเคี้ยวตุ้ยๆพร้อมมีรอยยิ้มที่สดใสส่งให้เอมตลอดเวลา
"พรุ่งนี้รักษาไม่ได้ฉันมีงานต้องสะสาง"
หมอเอมถอนหายใจและเดินมาหยุดตรงหน้าคนไข้ที่มักจะชอบหนีการรักษาโดยไม่ยอมนอนหลับอยู่บ่อยครั้ง
"ถ้าคุณอยากจะหายก็ต้องรักษาอย่างต่อเนื่องสิคะไม่ใช่นึกอยากจะทำตามใจตัวเองแบบนี้แล้วเมื่อไหร่มันจะหายสักที"
คนไข้หัวรั้นถอนหายใจพร้อมมองหน้าหมอเอมด้วยความไม่สบอารมณ์
"แล้วยังไง หมอจะปล่อยให้คนสติไม่ดีในตัวฉันไปสะสางงานแทนฉันรึไงแค่จะช่วยเหลือตัวเองมันยังทำไม่ได้เรื่องฆ่ามันให้ตายไปเถอะ!!"
เพี๊ยะ
มือบางของหมอเอมสะบัดให้ใบหน้าของคนไข้ด้วยความโมโห
"น้องนัยไม่เก่งเท่าคุณหรอกค่ะคุณน้ำแต่น้องนัยในร่างของคุณเค้าน่ารักกว่าคุณเป็นไหนๆ ถ้าฉันไม่ห่วงน้องนัยในตัวคุณฉันไม่มีทางจะอ้อนวอนขอให้คุณเข้ารับการรักษาหรอกค่ะจำใส่สมองอันเย่อหยิ่งของคุณเอาไว้ด้วยนะคะ!!"
น้ำขบกรามแน่นด้วยความโมโหก่อนจะสำเร็จโทษคนปากดีด้วยการบดจูบริมฝีปากอิ่มพร้อมขบเม้มอย่างรุนแรงจนกลิ่นคาวเลือดจากริมฝีปากอิ่มลอยเข้ามาปะทะจมูกของทั้งคู่
ความคิดเห็น