บอกเล่าหลังอ่าน

สิงห์...ลิซ (มาเฟียเลือดมังกร)

เรื่องย่อๆแบบเล่าเอง...

ทรงกลดหรือที...ผู้บริหารกลุ่มยนต์วานิช ครองตำแหน่งชายในฝันถึงห้าปีซ้อน ด้วยนิสัยที่รักสะอาด จู้จี้ ทุกอย่างต้องเป๊ะ! และยังมีผู้ช่วยที่ทำไ้ด้ทุกอย่างอย่างอรรณพอีก ทำให้เขาถูกมองว่าเป็นคุณชายเหยียบขี้ไก่ไม่ฝ่อ

จิรัสยาหรือป๋อจู...เลขาสาวเฉิ่ม เชย ของทรงกลด แต่ใครจะรู้ว่าแท้จริงแล้วเธอเป็นลูกสาวคนเล็กของเต่าศิลา ที่บ้านมีธรรมเนียมแปลกๆคือหากลูกหลานคนใดเรียนจบแล้วก็จะให้ออกไปใช้ชีวิต ตามลำพังเป็นเวลาสองปีแล้วจึงจะกลับเข้าตระกูลได้...และคุณหนูแห่งเต่าศิลาก็ไม่มีข้อยกเว้น อีกเพียงไม่กี่สัปดาห์เธอก็จะครบกำหนดกลับเต่าศิลาแล้ว

ทรงกลดกับจิรัสยาก็ถูกคนร้ายลักพาตัวระหว่างเดินทางกลับจากงานแห่งหนึ่ง...พวกมันจับเขามาเพราะต้องการล้างแค้นอึ้งตงกัวประมุขแห่งเขี้ยวสิงห์ บิดาของทรงกลด...ถึงแม้ว่าทรงกลดจะอยู่กับแม่และตา และอึ้งตงกัวก็ไม่เคยเข้ามายุ่งเกี่ยวใดๆกับอดีตภรรยาและลูกชายอีกเลย...เรื่องราวของพ่อกับแม่พระเอกนี่ดราม่าเลยค่ะ มาเฟียก็มีหัวใจนะขอบอก...คนร้ายอ้างชื่อว่ามาจากเต่าศิลา ทำให้จิรัสยาแค้นมากเพราะกลุ่มของตัวเองโดนใส่ร้าย...จากยายป้าเฉิ่มๆ เชยๆ ที่วันๆเอาแต่ก้มหน้ารับคำสั่งอย่างเดียวกลายสิงห์สาว ที่ดุเด็ด จัดการพวกนั้นซะสลบเหมือด...โดยที่ทรงกลดยังไม่ทันได้เข้าไปช่วยตามแผนที่ ตกลงกันไว้เลยซะด้วยซ้ำ...

มาดูจากปลาทองขี้ตื่น...กลายเป็นสิงห์สาวขี้วีน...ทำเอาทรงกลดตกใจไปไม่เป็นเลย...
"นี่ คุณคิดจะสอบปากคำฉันที่นี่ ถ่วงเวลาทุกทางเพื่อให้พวกของมันที่อาจอยู่แถวนี้ตามมาฆ่าเราใช่ไหม ทำอะไรไม่รู้จักคิด ตอนนี้มันอยู่ในสถานการณ์เหมาะสมหรือเปล่าถามโน่นถามนี่!"
เอาเถอะ...สุดท้ายทั้งสองคนก็หนีรอดออกมาได้น่ะนะ...จนหาที่หลบภัยรออรรณพมารับ ได้แล้วนั่นแหละ...นอกจากขี้วีนแล้วตอนนี้เลขาที่นิ่งๆ เงียบๆ ก็กลายเป็นคนช่างค่อนแคะ เมื่อเห็นว่าอรรณพเป็นห่วงเป็นใยทรงกลดเกินเหตุ...
"แผลขนาดนี้ โดนอะไรครับ มันเอาอะไรตี ไม่ได้การละสมองจะกระทบกระเทือน เลือดคั่งอยู่ข้างในรึเปล่าไม่รู้"
"ถ้าห่วงฉันจริง ก็รีบพาฉันไปหาหมอสิ"
"จริงครับ เรารีบไปกันดีกว่า คุณทีเดินไหวไหมครับ ผมช่วยประคอง"...ต๊าย ตาย คู่วายป่าวเนี่ย
"ฉันยังไม่ได้เป็นอะไร เดินได้ จิรัสยา...เธอน่ะเดินไหวไหม"
"ไม่ต้องห่วงฉันหรอก เดินแค่นี้ฉันไหว"..."ว่าแต่เก้งกะกวางสองตัวน่ะจะทักทายเป็นห่วงเป็นใยกันอีกนานไหม เห็นแล้วคลื่นไส้เต็มทน!"...วงแตกสิคะงานนี้


อุตส่าห์รอดไปได้จนถึงโรงพยาบาล...พอทำแผลเสร็จ กลับไปพักที่บ้านของคนสนิท...นึกว่าจะปลอดภัย...พวกนั้นก็ยังตามมาอีก คราวนี้ถึงกับระเบิดบ้านกันเลย...จากเหตุการณ์นี้...ทำให้จิรัสยาเห็นว่าทรงกลดก็มีดีพอตัว ไม่ใช่คุณชายเจ้าสำอางต่างจากภาพลักษณ์ที่เคยเห็น เหมือนเคราะห์ซ้ำกรรมซัด...เมื่อทรงกลดได้รับข่าวว่าอึ้งตงกัวพ่อของเขา หัวใจวายมีแต่ทรงกับทรุดเท่านั้น...เพราะได้รับข่าวร้ายว่าลูกชายบุญธรรมที่หวังจะให้สืบตำแหน่งประสบอุบัติเหตุเสียชีวิต เท่านั้นไม่พอทีวียังออกข่าวเรื่องทรงกลดหายตัวไปอีกด้วย...ทรงกลดจำเป็นต้องกลับมาเขี้ยวสิงห์ มารับตำแหน่งนายใหญ่ต่อจากพ่อของเขา เพื่อจะได้สะสางเรื่องคนที่ลอบทำร้ายครอบครัวเขาด้วย และเพราะคนร้ายบอกว่ามาจากเต่าศิลาทำให้ทรงกลดไม่สามารถปล่อยจิรัสยาไปได้ แม้จะรู้ว่าคนร้ายที่แท้จริงไม่ได้มาจากเต่าศิลาก็ตาม เลยวางแผนหวังจะให้เต่าศิลาช่วยหาข่าวคนร้ายตัวจริง พร้อมกับวางแผนจีบจิรัสยาไปในตัวด้วย ทำให้สุดท้ายทั้งคู่ก็ได้แต่งงานกัน...เจ้าเล่ห์จริงๆนะ

ทรงกลดไม่อยากเป็นอย่างคำทำนาย...ที่บอกว่า...เขาจะเป็นยิ่งกว่าพ่อ...อึ้งตงกัวนายใหญ่แห่งเขี้ยวสิงห์ มีลูกน้องธุรกิจมากมาย ทั้งถูกกฏหมายและผิดกฏหมาย...แต่ทรงกลดที่ถูกเลี้ยงมาโดยแม่ ไม่อยากดำเนินรอยตามเท้าพ่อ...มือเขาต้องเปื้อนเลือดเพราะสั่งฆ่าคน...ถ้าไม่ฆ่า ก็จะเป็นเขาและคนที่เขารักจะต้องถูกฆ่า...ทรงกลดเริ่มวางแผนงานให้กลุ่ม เขี้ยวสิงห์ค่อยๆปรับเปลี่ยนมาทำธุรกิจที่ถูกกฏหมายสักที ยุบบางสิ่ง สร้างบางอย่าง แม้มันจะไม่ง่าย...แต่เขาก็เริ่มที่จะลงมือทำ



ก็ใช่ว่าจะมีแต่หวานๆของทรงกลดกะป๋อจูหรอกนะคะ ดราม่าก็มี...ไม่ว่า่จะความรักของอึ้งตงกัวกับวรดี  อรรณพกับหยกมณี...คู่นี้มีมาน้อย แต่เรียกน้ำตาคนอ่านเลยค่ะ เมื่ออรรณพต้องสละชีวิตไปกับระเบิดที่คนร้ายตั้งใจจะใชัสังหารครอบครัวพระเอก...หยกมณีเป็นลมสลบไป แต่น้ำตากลับไหลรินตลอด...พอเธอฟื้นขึ้นมา เธอกลับกลายเป็นคนที่จำได้ทุกอย่าง แต่ความทรงจำเกี่ยวกับเฮียอันของเธอหายไป เธอไม่รู้ว่ามาทำไมที่นี่ แม้แต่ตอนที่ทรงกลดจ้างให้เธอมาร้องเพลงในงานศพของอรรณพเธอก็ไม่รู้ว่าเขาเป็นใคร แต่...ทำไม พอมองรูปหน้าศพแล้วความคุ้นเคยมันยังมีอยู่ และทำไมเธอถึงต้องร้องไห้ให้กับงานศพของใครก็ไม่รู้ด้วย...น่าสงสารค่ะ ความรักของทั้งคู่

ส่วนคนร้ายตัวจริง...โผล่มาซะเกือบท้ายๆ...ออกแนวบ้าดีเดือดนะคะ


อ่านจบ...ตอนแรกไม่คาดหวังอะไรเลย แต่เป็นเพราะรู้ว่าจะเอามาทำละคร แล้วพี่ติ๊กพระเอกในดวงใจเล่นนี่แหละค่ะ...เลยอดไม่ได้

อ่านตอนแรกๆ เอ๊ะ เป็นมาเฟียที่โทนเรื่องหวานๆ กุ๊กกิ๊ก ขนาดมีคนตามล่าจ้องจะฆ่าอยู่ทุกวันๆ แต่เวลาพระเอกนางเอกเค้าอยู่ด้วยกันทีไร แหม๊...ก็พระเอกเจ้าเล่ห์ขนาดนั้น กล้าลอกกระดองเต่าหวังจับเต่ากิน...ส่วนเต่าอย่างนางเอกก็...ตอนแรกดูเรียบๆ เงียบๆ พอเปิดเผยฐานะว่าเป็นคุณหนูป๋อจูแห่งเต่าศิลาแล้วล่ะก็...โหยยยย แม่เสือสาวดีๆนี่เองค่ะ

พอตอนกลางๆค่อนไปทางท้ายเรื่อง...ดราม่า เริ่มมาแล้วค่ะ อย่างที่ว่าไว้ข้างบน...แค่กับสองคู่นั้นก็ทำเอาคนอ่านน้ำตาไหลได้แล้วล่ะ...ชีวิตของหยกมณีน่าสงสารมากค่ะ โดนกระทำตลอดเลย...ส่วนอึ้งตงกัวก็น่าสงสาร เขาเดียวดาย เลือกที่จะผลักไสลูกเมียออกไป...ก็เพราะรัก

มิตรภาพ ระหว่างทรงกลดกับอรรณพก็ประทับใจค่ะ...เป็นมากกว่านายจ้างลูกจ้าง อรรณพเปรียบเสมือนพี่ชาย เพื่อนคู่คิด ที่ทั้งคอยตักเตือน ห่วงใย และอารักขาแบบที่เรียกว่าตายแทนกันได้

จากที่อ่านแบบไม่ได้คาดหวัง...เลยกลายเป็นว่าชอบมากค่ะ แม้ว่าการตายของอึ้งตงกัวและอรรณพจะทำให้คนอ่านสะเทือนอารมณ์...แต่มันก็ทำให้โทนของเรื่องไม่กลายเป็นมาเฟียสีชมพูนะคะ เห็นความโหดร้าย ความสูญเสียได้ดีเลยค่ะ

สรุปแล้วหลังจากอ่านนิยายและดูละครอย่างหนัก...ชอบอารมณ์แบบในนิยายมากกว่าค่ะ ส่วนในละครดูเพราะพี่ติ๊กจริงๆ