ทฤษฏีของความเหงา(ที่เราไม่มีคำตอบ)

เนื้อเรื่อง

ฉันไปนั่งชิลๆอยู่ตรงร้านกาแฟ
มองดูคนในร้าน ทั้งที่นั่งและที่เดินผ่านไป-มา
แอบสงสัย...ทำไมทุกคนต้องมีมือถืออยู่ในมือ
ถ้าไม่ยกขึ้นมาคุย ก็ต้องกำมันอยู่อย่างนั้น...อย่างกับว่ามันเป็นเพื่อน
คนที่นั่งคนเดียวก็คุยโทรศัพท์ ที่นั่งอยู่หลายคน...ก็คุยกันเองนั่นแหละ
แต่พอเพื่อนเดินไป...ก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาคุย เออ แปลกดี

พาลให้เราสงสัยว่า ทำไมคนเราสมัยนี้ถึงอยู่โดยไม่มีมือถือไม่ได้
...หรือว่าในโลกที่เทคโนโลยีไร้พรมแดนกลับทำให้คนเราไกลห่างกันมากขึ้น
ความเหงาที่เกิดขึ้นในช่องว่างของระยะทางกลับไม่สามารถทดแทนได้ด้วยสิ่งที่ไม่อาจสัมผัส
เราจับมือถือเพื่อให้ได้ยินเสียง แต่สิ่งที่เราสัมผัสเป็นแค่แท่งโลหะ...ไม่มีชิวิต ไม่มีอารมณ์ ไม่มีอะไร
เราคิดว่ามันเป็นเพื่อน เพราะสามารถโต้ตอบได้(โดยการคุยกับคนอื่น)
แต่รู้สึกมั้ยว่ายิ่งคุย ก็ยิ่งเหงา และอยากคุยไปเรื่อยๆ
มันเป็นช่องว่างของสิ่งหลอกลวงในโลกใบนี้…ที่มนุษย์สร้างขึ้น เพื่อทดแทนความรู้สึกที่ขาดหาย
แต่เมื่อเอามาเติม...เติมเท่าไหร่ก็ไม่เต็ม เพราะสิ่งที่ขาดหาย คือ สิ่งที่มีตัวตน
คุณไม่อาจสัมผัส ไม่อาจรับรู้ ไม่อาจมองเห็น หรือได้กลิ่น ของคนที่คุณคุยอยู่ด้วยได้
เกิดเป็นความรู้สึกโหวงๆเมื่อตอนวางสาย ให้หัวใจแห้งเหี่ยวลงไปอีก

ถ้าหากว่าความเหงา คือ การที่ต้องอยู่คนเดียว
หากความเหงา คือ การไม่มีใครพูดคุย
หากความเหงา คือ การไม่มีใครซักคนที่เข้าใจ
หากความเหงา คือ การที่มีผู้คนมากมายแต่ไม่มีใครสนใจคุณ
ถ้างั้นเรามามองความเหงากันใหม่อีกทีจะดีไหม...

โลกในปัจจุบัน เวลาเดินไปตามถนน มีซักกี่คนที่จะสนใจคุณ จะมองหน้าคุณ(ในกรณีที่ไม่ใช่คนหน้า-ตา-ดี)
หรือถ้าจะมอง คุณคงคิด --มันมองอะไร-- แทนที่จะคิดว่าเขาอาจมองมาด้วยความเป็นมิตร
ยืนรอรถโดยสาร เคยใช้เวลาสังเกตบ้างไหมว่าคนข้างๆกำลังทำอะไรอยู่...เพราะบางทีเขาก็อาจกำลังเหงาเหมือนกัน
เพียงแต่ว่าต่างไม่มีใครเปิดใจ...กล้าที่จะเดินข้ามเส้นบางๆที่ขีดกันไว้
...เส้นของคำว่า \"ไม่รู้จัก\"...
ไม่จำเป็นต้องเดินไปคุยกับเขาหรอก เดี๋ยวจะโดนหาว่าบ้า
แค่สายตาที่เป็นมิตร กับรอยยิ้มที่สดใส ก็อาจทำให้ใครซักคนที่มองเห็น รู้สึกดีดีขึ้นมาบ้าง...โลกนี้ก็ยังมีคนอื่นอีก

...การมีคนมอง ก็ยังดีกว่าไม่มีใครสนใจ
แต่หากไม่มีใครสนใจ…ทำไมเราไม่สนใจคนอื่นบ้าง
ถ้าเหงาเพราะไม่มีใครพูดคุย…แล้วทำไมเราไม่เริ่มคุย
หากรู้สึกว่าไม่มีใครซักคนที่เข้าใจ…แล้วทำไมเราไม่รู้จักเปิดใจ

มีคนมากมายบ่นว่าเหงา แต่กลับไม่มีคำตอบให้ความรู้สึกนั้น
โทษโน่น โทษนี่ กลับลืมมองตัวเอง
...จมอยู่ในโลกส่วนตัว
ก้มหน้าก้มตาไม่มองใคร
กดเข้าไปไอ้ที่อยู่ในมือนั่น...แต่มันก็ไม่ตอบ
เงยหน้าขึ้นมามองบ้าง...แล้วจะรู้ว่ามันไม่ใช่คำตอบ