พจนานุเกรียน ฉบับ หมาหลงกรุง

 คำนำ

   สวัสดีครับ คุณเคยเห็นหมาหน้าตาเงอะงะหลงทางอยู่สี่แยกไฟแดงในกรุงเทพฯ มั้ยครับ...........นั่นแหละตัวผม

   ผมเป็นเด็กมัธยม ผมอาศัยอยู่ชานเมือง ผมไม่เคยขึ้นรถรถเมล์ ผมไม่ชอบออกจากบ้าน และผมเกลียดรถติด

 แต่ผมดันไปเรียนในกรุงเทพ  เมืองที่นอกจากจะติดกินเนสบุ๊กว่าชื่อยาวที่สุดในโลกแล้วยังรถติดยาวไม่แพ้กัน

อีกทั้งเพื่อนๆชาวกรุงเทพของผมยังมีวัฒนธรรมแปลกๆและภาษาประหลาดๆ (ในสายตาของหมาบ้านนอกตัวนี้)

ผมเรียนในโรงเรียนมัธยมแห่งหนึ่งในกรุงเทพมาได้เกือบ 2 ปีแล้ว รู้สึกว่าวัฒนธรรมกรุงเทพจะทำให้หมาชานเมืองอย่างผมเริ่มกลายพันธ์ุ...

 

  ผมตัดสินใจเขียนพจนานุกรมเล่มนี้ขึ้นมาเพื่่อบัญญัติคำศัพท์ที่ผมพบในชีวิตหมาหลงทางเรียนกรุงเทพที่เริ่มปรับตัวได้ (อาทิ เช่น เพลงชาติ ห้องน้ำ ลูกช้าง อาจารย์ ประธานนักเรียน รถติด บลาๆ หรือแม้แต่ศัพท์

แปลกๆอย่าง อนิเมะ ฟิน สาววาย โมเอะ สก็อตจัมพ์ เนิร์ด บลาๆ)

หวังว่าคุณจะชอบพจนานุกรมเล่มนี้นะ

ออ! ผมลืมบอกไปอย่างนึง นิยายเรื่องนี้(ถ้าคุณถือว่ามันเป็นนิยายอะนะ)เป็นงานเขียนทดลองเรื่องแรกของ "ลูกซองคู่" หากผิดพลาดประการใดสามารถติชมได้ โดย ผม และตัวละครที่มีบทบาทในเรื่องนี้ล้วนเป็นตัวละครสมมุติทั้งสิ้น... 

                                                                                                                          

             

                                                                                                                    ผม

                                                              (คุณไม่รู้หรอกว่าผมเป็นใครจนกว่าจะเปิดอ่านพจนานุกรมเล่มนี้....)

แถลงเกรียน : เนื่องจากไอ้บ้าคนหนึ่งที่เขียนนิยายเรื่องนี้กำลังอยู่ในสภาวะเปิดเทอม และมันค่อนข้างจะขี้เกียจ

เราจึงขอให้คุณเตรียมใจไว้ว่าตอนต่อจากนี้อาจจะใช้เวลาเขียนเป็นเดือนและอาจจะไม่ฮาเท่าเมื่อก่อน (...เอ่อ...ที่จริงมันก็ไม่ค่อยฮาแต่แรกแล้วแหละ)

 จึงขอเรียนมาให้ทราบ (แต่จะไม่ทราบก็ได้แล้วแต่คุณ) ณ ที่นี้

ด้วยความเคารพและไม่นับถือ

-ลูกซองคู่