$affron :Fic Katekyō Hitman Reborn! X OC

ผมสีดำขลับหนาสุขภาพดีปลิวไปตามแรงลมจากการที่เจ้าของเรือนผมสวยเดินฉับๆ ไปที่หน้าประตูทางเข้าของคฤหาสน์กลางป่าสนทึบในอิตาลี่ตอนใต้ สาวชาวเอเชียหน้าบูดบึ้งเพราะคนบางคนที่ประจำการอยู่ในเคหสถานหลังโตแห่งนี้พึ่งจะเข้ามาแทรกแซงแผนบางอย่างของเธอจนมันเกือบจะพังไม่เป็นท่า

“นี่เธอ” ชายผมยาวที่กำลังจะเดินไปหาบอสของเขาเหลือบไปเห็นผู้หญิงร่างเล็กในชุดจั๊มสูทเกาะอกสีดำพร้อมกับรองเท้าส้นสูงหนังแก้วปลายแหลม เธอกำลังก้าวเดินตรงดิ่งไปชั้นบนสุดราวกับเธอคุ้นเคยกับที่นี่นักหนา ดวงตาสีอำพันเหลือบไปมองชายที่ได้ชื่อว่าเป็นผบ.ของหน่วยลอบสังหารแห่งนี้แค่แวบเดียว แล้วเลื่อนสายตาไปมองทางต่อคล้ายจะไม่สนใจอะไรอย่างอื่นนอกจากคนที่อยู่ชั้นบนสุดของคฤหาสน์นี้

“มาที่นี่ได้ยังไง” มือหนาข้างที่ไม่ใช่มือเทียบเข้าคว้าต้นแขนของเธอไว้หลวมๆ พร้อมถามด้วยน้ำเสียงปกติแบบผิดวิสัย

“คนของบอสคุณนั่นแหละมารับหนูถึงที่” ว่าแล้วก็สะบัดแขนออกจากมือเขา

“นี่คุณไม่รู้หรอคะ”

“ไม่รู้” คำตอบของเขาเรียกสีหน้าเบื่อหน่ายของเธอได้อย่างดี

“เขาจะสะเออะเข้ามาแทรกแผนหนูทำไมกัน ไม่เห็นจะเข้าใจเลย.....สาระแน”

“คิดว่ากำลังพูดถึงใครอยู่ ไอ้สวะ” เสียงทุ้มดังขึ้นมาแต่ไกล เธอหันไปก็ได้เจอเข้ากับชายร่างสูงผิวสีแทนในเครื่องแบบประจำของเขา

“ก็พูดถึงคุณนั่นแหละ” ว่าแล้วก็เริ่มเดินอีกครั้ง และคราวนี้เจ้าตัวไปประจันหน้าเขาอย่างไม่กลัวว่าชายตรงหน้ามีกิตติศัพท์อะไรบ้าง

“รู้ทั้งรู้ว่าเรื่องมันเป็นยังไง ทำไมไม่ปล่อยให้หนูจัดการ ยื่นจมูกเข้ามาทำไม”

“เพราะนี่ไม่ใช่ความรับผิดชอบของเธอ นี่มันเป็นเรื่องของวาเรีย” คนตัวสูงอีกคนเดินมาจากด้านหลัง

“มันไปเป็นความรับผิดชอบของวาเรียตั้งแต่เมื่อไหร่คะ”

“หมอนั่นเคยเป็นคนของวาเรียมาก่อน เธอก็รู้”

“ถ้าคุณมาจัดการเรื่องนี้ แล้วเรื่องที่หนูโดนใส่ร้ายล่ะ จะจัดการให้ด้วยหรอคะ”

“ใช่” ชายผมดำตอบ

“นี่ฟังนะ คุณลูกชายรุ่นที่เก้า” เธอยกนิ้วชี้กรีดไปข้างหน้า

“อาจจะดูแย่ แต่ตอนนี้หนูกำลังก่อร่างสร้างตัวอยู่ งานที่หนูจะทำในอนาคตมันเกี่ยวข้องกับชื่อเสียงของหนู อีกอย่าง ทำไมหนูจะไม่รู้ว่าวาเรียเขาทำงานยังไง พวกคุณไม่ได้สนใจอย่างอื่นนอกจากให้แผนสำเร็จอยู่แล้ว สิ่งที่คุณจะทำ คือฆ่าผู้ชายคนนั้น แล้วก็จบคดี รับเงิน เรื่องที่หนูโดนก็ช่างแม่ง”

“...”

“หรือไม่จริง?” 

“ถ้าแผนนี้จบ ก็แปลว่าเธอไม่ได้ทำ แล้วมันต่างกันตรงไหน”

“ต่างสิ! เพราะคนนอกแฟมิลี่จะรับรู้ไง”

“รู้แล้วมันจะทำไม”

“ก็บอกแล้วไงว่ากำลังชุบตัวอยู่!”

“มีตรงไหนให้ชุบอีกรึไง” เขาไล่มองเธอตั้งแต่หัวจรดเท้าจนกระทั่งสายตาไปหยุดอยู่ที่เนินอก

“ตรงนี้? จะอัพ?”

“เอ๊ะ! อีนี่!”

“โซแอล” เธอหันไปมองเขาอย่างไม่อยากเชื่อ เพราะเธอไม่คิดว่าชายผมสีเงินคนนี้จะรู้จักชื่อของเธอ

“ไปนั่งคุยดีๆ” เขายกมือมาแตะไหล่เธอเบาๆ สาวน้อยวัยยี่สิบปีตอนปลายจึงใจเย็นลงบ้าง

“แกก็อย่ากวนประสาทให้มันมาก บอส”

“…หึ” คนได้ชื่อว่าเป็นบอสหันหลังเดินกลับขึ้นไปชั้นบนสุด

“มันบอกพวกเราแล้ว ว่าจะให้เธอนำ”

“ฮะ?” เธอร้องอย่างตกใจ

“เมื่อกี้ฉันเตรียมกำลังคนไว้แล้ว กำลังจะไปติดต่อเลขาเธอผ่านเลวี่ แต่ก็มาเห็นเธอเข้าพอดี”

“อ้าว แล้วจะให้กูโวยวายเพื่อ!”

“ใจเย็นๆ แล้วขึ้นไปคุยกันข้างบนเถอะ”

“…”

“…” เธอมองหน้าคนพูดแล้วถอนหายใจ

“เครียดรึเปล่า” เขาถาม

“ไม่หรอกค่ะ…...คุณสควอโล่รู้จักหนูด้วยหรอคะ”

“รู้จักสิ”

“…”

“…”

“ฉันเห็นเธอตั้งแต่เธอแปดขวบ”