If (rov x reader fanfiction)

ลำดับตอนที่ #11 : Y/n the owlet (Lokheim scenario)

- คุณคือมนุษย์จากโลกแห่งความจริงผู้ถือครองตำแหน่งชาเลนเจอร์ที่มีสัมพันธ์ไมตรีกับฝ่ายอาณาจักรล็อกไฮม์มากกว่าดินแดนอื่น(ก็แบบว่าเล่นตัวละครจากฝ่ายปีศาจจนโล่ตันเกือบทุกตัวอะไรแบบนี้)

- นาทีที่คุณหลุดเข้าไปในเกม คุณไปโผล่ที่เวด้า

....นี่เป็นอะไรที่ซวยที่สุดในโลกหล้าที่คุณเคยได้เจอ

- ด้วยพลังของชาเลนเจอร์ คุณลุยเดี่ยวหนีออกมาได้คนเดียวแบบเทพๆ แม้จะเป็นแค่มนุษย์ แต่พลังของชาเลนเจอร์ทำให้คุณมีพลังครบทั้งสี่อาณาจักรในตัวคนเดียว

- แต่พลังด้านที่โดดเด่นของคุณ เห็นจะเป็นความสามารถของฝ่ายล็อกไฮม์ซะส่วนใหญ่

- ราวกับถูกคำสาปจากเบื้องบน ให้พเนจรในอธานอร์ตลอดไป...นั่นทำให้คุณได้พบกับ'เขา'โดยบังเอิญ

- มีหลายที่ในอธานอร์ที่เป็นทางเชื่อมกับแดนใต้พิภพ และการถูกไล่ล่าโดยเวด้า ทำให้คุณจำใจต้องหนีลงไปโลกใต้พิภพ

- ชายแดนอบิส...สถานที่อันน่าสะพรึงกลัว เต็มไปด้วยศพ เก่าและใหม่ โครงกระดูกจากสิ่งมีชีวิตหลายสายพันธุ์ที่กองพะเนินนั้นทำให้คุณแทบเข่าอ่อน โชคดีที่คุณคือมนุษย์ผู้ถูกเลือกโดยพลังแห่งความมืด คุณจึงไม่ตายเหมือนมนุษย์คนอื่นที่ย่างกรายเข้ามาที่นี่

- แต่ผู้หญิงตัวเล็กๆอย่างคุณที่ไม่คุ้นชินกับสภาพแวดล้อม ก็แทบเป็นบ้า

- เสียงกรีดร้องนั้น พาใครบางคนตามเสียงมาเจอคุณเข้าน่ะสิ

- พลังงานความมืดในตัวคุณที่นาครอตสัมผัสได้ ไม่ได้เอ่อล้นดุดันด้วยอำนาจ กลับกันคือ มันเป็นพลังความมืด ที่นิ่งสงบและไม่เป็นอันตรายซึ่งเป็นเรื่องค่อนข้างแปลกในแดนล็อกไฮม์

- ขุนศึกมือขวาของมาล็อกอย่างนาครอต คิดว่าคุณน่าสนใจดี และเหมาะแก่การส่งตัวไปทดลองที่เมืองแห่งรัตติกาล แต่...เขาเปลี่ยนใจทีหลัง และอุ้มคุณกลับบ้านไปเลี้ยงเอง

- คุณรู้ว่าเขาเป็นใคร แต่เลือกที่จะอยู่เงียบๆเพราะกลัวว่านาครอตจะสงสัย

- ก็เลยอยู่กินตามวิถี'ทาส'ในเรือนของเขาร่วมกับปีศาจชั้นผู้น้อยตนอื่น ซึ่งสำหรับนาครอต คุณเป็นเหมือนกับดอกมะลิในตะกร้าดอกกุหลาบ ช่างแสนแตกต่าง...แต่ก็ไม่ได้แปลกในทางลบ

- เขาไม่เข้าใจในความอ่อนโยน นุ๊งนิ๊งนมผงของคุณ และยิ่งสับสนมากขึ้นไปอีกเมื่อเห็นคุณจัดการกับปีศาจที่มารังแกระรานอย่างง่ายดาย สรุปแล้ว...คุณเป็นคนอ่อนโยนหรือดุร้ายกันแน่? 

- ในคฤหาสน์หลังโตของแม่ทัพแห่งกองทัพอบิส คุณเป็นมนุษย์คนเดียวที่ทนพลังแห่งความมืดมหาศาลได้โดยไม่ต้องเปลี่ยนถ่ายเลือด และถ้าต้องต่อสู้ล่ะก็...คุณนี่ล่ะ สวยฟาดที่สุดในเรือนแล้ว

- "ในฐานะทาสและมนุษย์ในการดูแลของข้า เจ้ามีอะไรจะกล่าวถึงตัวตนของเจ้าได้บ้าง?"

"ความร้ายแรงของอาวุธนั้นอยู่ที่ใจ ถ้าฉันโกรธขึ้นมา แค่ไม้กวาดที่ฉันใช้ทำความสะอาดบ้านคุณก็ไร้เทียมทาน"

นาครอตไม่เข้าใจในประโยคนั้น แต่ถึงคราวเซฟิสได้ยินบ้าง มัจจุราชหนุ่มก็ถึงกับหัวเราะร่า

"ฮ่าๆๆๆ เฮ้อ~ นาครอต น่าเสียดายที่เจ้าไม่ใช่คนช่างขบขันเฮฮา นางมนุษย์คนนี้เป็นทาสที่ข้าอยากได้มาไว้ในบ้านบ้างจริงๆ"

 - นาครอตเป็นคนที่เงียบและเรียบร้อยมากถ้าเทียบกับคุณ เขาเคยเป็นถึงบุตรของชนชั้นสูงในอาณาจักรนอร์แมนมาก่อน เรื่องมารยาทและการวางตัวนั้น นาครอตก็พอจะมีอยู่บ้าง ส่วนมนุษย์ใต้ชายคาเดียวกับเขาเหรอ? ที่แน่ๆคือ มีน้อยกว่าเขา

"เจ้าช่างรุนแรงนัก เหตุใดต้องทำถึงเพียงนี้เล่า?"

"ขอโทษนะคะ คุณเจ้านาย แต่เท่าที่ฉันจำไม่ผิดเนี่ย...นางรำพวกนั้นทำท่าเข้ามาหาเรื่องข้า ข้าตกใจ ข้าก็เลย'สาด'น้ำแกงร้อนๆใส่ด้วยความเผลอเลอ"

สตรีร่างเล็กโค้งคำนับนายเหนือหัวก่อนเดินจากไปอย่างไม่แยแส ถ้าเป็นทาสคนอื่น คงโดนเขาบั่นคอไปแล้ว แต่คุณ...นาครอตยอมรับโดยไม่ปริปากว่า เขาโปรดปรานคุณมากกว่าทาสคนอื่นๆ

- เซฟิสไม่เป็นที่ต้อนรับนักในบ้านของนาครอต เพราะทุกครั้งที่มา มัจจุราชหนุ่มมักเซ้าซี้ต่อรอง อยากซื้อตัวมนุษย์คนเดียวในการปกครองของนาครอตกลับไปเลี้ยงเอง

"นางดูสมบูรณ์ดี ถ้าโอเม็นมาเห็นล่ะก็ นางคงเป็นมนุษย์ตัวโตๆหวานๆ(อึ๋มๆอ้วนๆด้วยนี่โอเม็นอย่างชอบเต็มไม้เต็มมือดี เนื้อมีกินได้หลายอาทิตย์) ในอุดมคติของเจ้านั่นแน่ๆ นาครอต เจ้าคงเลี้ยงดูนางเหมาะสมทีเดียว"

"...ถ้าวันนี้เจ้าจะมาซื้อตัวนาง ข้าจะขอย้ำอีกครั้ง ว่าข้าไม่ขาย"

"ทาสในเรือนตั้งมากมาย แลกกับทองคำสักสิบยี่สิบเหรียญ ไม่น่าเสียหายอะไรนี่"

"ถ้าเป็นทาสคนอื่น ข้ายอมให้เจ้าได้โดยไม่รับอะไรตอบแทนก็ย่อมได้ แต่ถ้าเป็น(ชื่อคุณ) ข้าไม่ให้"

จบนะ?

- แต่ตำแหน่งทาสก็อยู่ได้ไม่นาน เมื่อการประลองฝีมือทัพต้องถูกจัดขึ้นในอาณาบริเวณใต้บัญชาของนาครอต ที่ดินว่างเปล่าผืนใหญ่ถูกดัดแปลงเป็นสนามรบขนาดย่อม และคุณก็ต้องเป็นเด็กเสิร์ฟน้ำเสร์ฟข้าวให้ไพร่พลของนาครอตที่มารวมตัว

- ปัญหาคือ เหล่าท่านผู้นำที่มีสิทธิในกองทัพทั้งหมดของล็อกไฮม์ก็มาด้วยน่ะสิ นาครอตไม่อยากให้คุณมีปัญหา หรือโดดเด่นเกินไป คุณเลยได้ไปทำงานอยู่ห้องครัวแทน

- แต่ก็นั่นแหละตามพล็อตนิยายซ้ำซาก ถ้าไม่มีเรื่อง ก็ไม่มีละครตบตีให้ได้ดูกันแบบทุกวันนี้ พวกทหารเก่าที่คิดว่าตัวเองแจ๋วเดินมาเจอคุณเข้าพอดี

- ตัวคุณที่ยกถาดข้าวถาดน้ำจะเอาไปส่งให้สาวใช้คนอื่นก็โดนแทะโลมเข้าให้ มนุษย์สวยๆน่ารักๆแบบคุณ ปีศาจที่ไหนจะไปอดใจไหว

- เท่านั้นแหละ เรื่องเกิด ทหารมาสี่ ทุกนายรอดจากสงครามมาไม่เกินสามครั้ง นับว่ายังเป็นทหารใหม่อยู่ ในมาตรฐานของกองทัพอบิส แต่ก็นั่นล่ะเพราะหาเรื่องผิดคน เลยโดนคุณโบกคว่ำกันถ้วนหน้า

- พวกแม่มเลยร้องเอ๋งๆคลานเข่าไปฟ้องป๋ามาล็อก นาครอตพยายามช่วยไกล่เกลี่ยโน้มน้าวแล้ว แต่มาล็อกอยากเห็นฝีมือของมนุษย์ตัวจ้อยมากกว่า เขาเลยช่วยคุณไม่ได้อีกต่อไป อุตส่าห์ไปเก็บมาเลี้ยง ยังไม่ทันไรก็ต้องสละของรักเสียแล้ว

- "นายท่าน ข้าจะไม่ขออาวุธอะไรทั้งนั้น ข้าเป็นทาส ฉะนั้นแล้ว...ข้าขอเฆี่ยนทหารหื่นพวกนี้ให้ตายคาด้ามไม้กวาดด้วยตัวข้าเอง!"

นั้นเป็นโมเม้นท์ที่นาครอตรู้สึกอายจนหน้าชา...โคตรๆ

"ฮิๆ นี่หรือ? มนุษย์ที่ขุนศึกของท่านเลี้ยงไว้?"

วีร่ากล่าวถาม แต่มาล็อก ก็ไม่เคยรู้เรื่องที่นาครอตซุกยัยเด็กมนุษย์ไว้ในบ้านมาก่อน

"ข้าไม่รู้หรอก แต่หากนางต้องการประลองด้วยอุปกรณ์เช็ดบ้าน...ก็ตามใจนางเถอะ"

- อีเว้นท์ประลองดังกล่าวทำให้คุณได้ตบตีกับทหารหลายนายจนมันส์มือเลยทีเดียว

- นาครอตไม่ถูกใจสิ่งนี้ เขาอาย...โดยเฉพาะต่อหน้ามาล็อก

*ชิ! ยิ่งไอ้เซฟิสมันอยากได้นางอยู่แล้ว ตอนนี้ก็ยิ่งอยากได้มากขึ้นไปอีก!*

- มาล็อกจึงรับคุณไปฝึกเตรียมทดสอบบรรจุทหารเข้ากองทัพ

- คุณเป็นคนฝีมืดี แต่กลายเป็นปีศาจไม่ได้ เพราะการเปลี่ยนถ่ายเลือดไม่ได้ผล ความเข้มข้นของพลังงานมืดในตัวคุณมีมากเกินไป มากจนน่าตกใจ

- เมื่อได้เป็นทหาร มาล็อกจึงจัดสรรให้คุณไปอยู่ทัพอัศวินสีชาด นาครอตก็ต้องตามสอดส่องอีกเหมือนครั้งที่คุณเคยอยู่ในเรือนเดียวกัน

- ความสัมพันธ์

นาครอต = ชาวสวนมะพร้าว

คุณ = ลิงเก็บมะพร้าวของนาครอต

- คุณคือผู้เชี่ยวชาญด้านมนตราบนหลังม้าศึก ทุกครั้งในการรบ คุณเป็นทหารคนเดียวที่ได้รับความไว้วางใจให้ขี่ม้านำกองกำลังทหารพร้อมกับนาครอต

- ตายยากพอๆกับเจ้านายเลย แต่เจ้านายที่เห็นในความเก่งกาจ ก็มอบใจให้มนุษย์อย่างคุณ ทั้งดวง

- คุณเข้ากับคนอื่นได้ดี ขนาดมาร์จาที่ว่าหงุดหงิดง่าย คุณก็ตบมุกให้ขำได้

"นี่เจ้า ข้าหงุดหงิด เล่าเรื่องให้ข้าฟังซิ๊"

"ได้เลยนายหญิง อะแฮ่ม...ท่านรู้ไหม ว่าอะไรที่ดีไปกว่าการบีบมงกุฎทองเก๊ ของยัยป้าอิลลูเมีย?"

คริกแน็คที่ได้ยินคำนั่นถึงกับตัวสั่นจนถอยตัวติดผนังถ้ำ พูดถึงใครไม่พูด พูดถึงโจกท์เก่าขององค์ราชีนีซะได้ สงสัยรนหาที่

"..."

"ท่านเห็นรองเท้าส้นเข้มของยัยป้าลูไหม? ท่านไม่ต้องเอาเวทย์มนต์ซัดกันตูมตามหรอก ส่งแมลงของไปสักสิบยี่สิบตัวก็พอ กินส้นรองเท้าซะก็สิ้นเรื่องแล้ว"

"ทำไม? คนชั่วอย่างนางตายยาก แค่แมลงไม่ถึงร้อยตัวจะทำอะไรได้?"

"ถ้าส้นของยัยป้าหัก ป้าเขาก็หน้าทิ่มสิท่าน แล้วท่านเคยอยู่เวด้ามา ท่านก็รู้ว่าที่นั่นบันไดเยอะขนาดไหน"

เท่านั้นล่ะ พอมาร์จารู้ว่า(ชื่อคุณ)พยายามสื่ออะไร เสียงหัวเราะอันชั่วร้ายของนาง ก็กึกก้องไปทั่วถ้ำ

"โฮ๊ะๆๆๆๆๆ~~~! เจ้าช่างเป็นมนุษย์ที่ฉลาดเสียจริง ดีมาก! ถ้าได้โอกาส ข้าจะเฉดหัวนังอิลลูเมียลงจากวิหารด้วยตัวข้าเอง แผนการของเจ้า คงสร้างความอับอายให้นางได้มากเลยล่ะ"

- ท่านมาร์จามีความสุข เซฟิสก็มีความสุข

- คริกแน็คไม่ได้ชอบแค่เนื้อ แต่เจ้าแมลงสีเขียวตัวใหญ่ ชอบขนมหวานด้วย ถ้าคุณว่างจากหน้าที่ คริกแน็คเป็นหนึ่ง'ตัว'ที่คุณจะพาเปิดประตูมิติไปปล้นร้านขนมด้วย

- อเลสเตอร์ไม่ชอบคุณ เพราะคุณดูดุ๊กดิ๊กๆอยู่ไม่สุข แต่ก็ยอมรับในความเก่งของคุณ

- อเลสเตอร์คือเจ้าพ่อแห่งอุปกรณ์ดีไอวาย และมีฝีมือระดับมาสเตอร์เรื่องอุปกรณ์เวทย์มนต์ เวลาคุณทำของพัง คุณก็มักจะโผล่มาให้เลสเตอร์เห็นบ่อยๆ และร้องให้เขาช่วย เหมือนตอนโนบิตะเรียกโดเรม่อน

"คุณอเลสเตอร์!"

"อะไรอีกล่ะวันนี้?!"

- มแกงก้าเองก็รับเอเนอจี้ความห้อยโหนของคุณไม่ไหว แต่มีดสั้นที่อเลสเตอร์ทำให้ ก็มีส่วนที่มแกงก้าช่วยเหมือนกัน ที่ด้ามมีกระเปาะพิษซ่อนอยู่ และพิษนั้น มแกงก้าเป็นคนมอบให้เอง

"ฮึ ถึงนางจะเป็นเด็ก แต่ก็เป็นเด็กที่มีพลังมากทีเดียว ก็เลี้ยงต่อไปละกัน ถ้าทนได้"

- คุณชอบออกไปตีมอนสเตอรในแถบใกล้ๆมาแกร๊ก เขาเป็นปีศาจที่ค่อนข้างขี้อาย และแค่ทำตัวดุร้ายเพื่อปกปิดปมด้วยเท่านั้นเอง ความจริงแล้ว แกร๊กค่อนข้างเงียบๆเรียบร้อย และเป็นคนชิวๆ แต่ด้วยภาระที่มาล็อกมอบให้ ทำให้เจ้าปีศาจพุงโต เครียดและหาทางออกด้วยการ กิน กิน และกิน

- นาตาย่าก็คิดว่าคุณปกติดี เหมือนทุกคนที่มาที่นี่ โดนไล่ล่าโดยแสงสว่าง เลยต้องมาหาที่พึ่ง

- วีร่าชอบหยิกแก้มคุณ สาวๆหน้าตาน่ารักเนี่ย เสร็จเจ๊แกทุกรายแหละ คุณก็เหมือนกัน

- มาล็อก....สำหรับเขา คุณก็เหมือนลูกสมุนตัวจิ๋วผู้ซื่อสัตย์ อาจมีรำคาญบ้าง แต่เมื่อถึงเวลาจริงจังขึ้นมา คุณก็ตอบสนองต่อคำสั่งได้เป็นอย่างดี

- เชื่อเถอะว่ามาล็อกอยากให้ทัพเล็กๆกับคุณไปลองฝึกควบคุมสั่งการเอง แต่คุณไม่เอา

"เจ้าเป็นคนเก่ง(ชื่อคุณ) น่าเสียดายที่เจ้าไม่อยากเป็นผู้นำใคร แต่ความเป็นลูกน้องที่ถ่อมตนและเสียสละของเจ้า ก็น่านับถือมากเช่นกัน"

- ชาวอบิสเป็นพวกปากร้ายก็จริง แต่ก็จริงใจและใจดี ไม่เคยเลยที่จะหักเหลี่ยมกันเอง

- เซฟิสชอบอ่อยคุณ ผู้หญิงเก่งนี่ล่ะเซ็กซี่สุดๆ

- เซฟิสชอบแตะตัวนาครอต เขาก็แตะคุณเหมือนกัน ดึงเข้าไปโอบเลย

- ไม่ นาครอตไม่ยอม แต่ก็ปากแข็งไม่พูดว่าหึง

- โอเม็นโคตร....หื่น แต่ทักษะการพูดการจาของโอเม็น ดูโรแมนติกกว่านาครอตและเซฟิสซะอีก

- ฮายาเตะรู้สึกดี ที่ได้เห็นมนุษย์ด้วยกันในล็อกไฮม์ แต่เขาไม่เคยเป็นฝ่ายเปิดการสนทนา

- โวลคาร์ท....เห็นคุณเป็นเด็กแก่นแก้วคนหนึ่ง ที่ไม่ยากเกินจะควบคุม แต่เขาสงสัยว่าทำไมคุณถึงมีพลังความมืดเยอะขนาดนี้ ได้มาจากไหน ทำไม่ตาย? แล้วทำไมถึงไม่เปลี่ยนรูปลักษณ์? ผลจากพลังความมืดไม่มีผลกับเลือดคุณเลยเหรอ?

องค์ราชาอิจฉาด้วยซ้ำ ที่คุณยังคงความสมบูรณ์แบบของมนุษย์ไว้อยู่ และมีพลังมากเกินจินตนาการควบคู่ไปด้วย

- "ก็ดี บุคคลที่ซื่อสัตย์และทรงพลังเช่นนาง ต่อไปนี้นางคือลูกข้า"

โวลคาร์ท อยากได้อะไรก็ต้องได้ คุณห้ามปฏิเสธ ต่อไปนี้ พ่อก็คือพ่อ เข้าใจไหม

- ใครอยากได้พ่อตาใจดีเชิญทางนี้จ้า ไม่กล้าสักคนอ่ะ

- อาจจะได้เป็นคราวน์ปริ้นเซสแล้ว แต่คุณก็ทำงานกับนาครอตอยู่นะ และนาครอตก็ถูกเพ่งเล็งโดย,โวลคาร์ท

"เจ้าห้ามทำนางเสียผู้เสียคน และที่สำคัญ ห้ามล้ำเส้นระหว่างนายทัพกับลูกทัพ มิเช่นนั้นล่ะก็..."

"ขอรับ ข้าจะไม่ทำให้ท่านผิดหวัง"

เห็นไหม พ่อตาใจดี จริงๆนะ

- โวลคาร์ทเลือกลูกเขยไว้หลายคนเลย 

นาครอตก็ได้ ถึงจะเลือดไม่ค่อยบริสุทธิ์ก็เถอะ แต่นิสัยและสติปัญญา เขาให้ผ่าน

เซฟิสเป็นคนเจ้าสำราญถ้ามีเวลาว่าง ถึงจะปากตลาดและทำตัวเหลวแหลกบ้าง แต่ก้มีสายเลือดเทพ

ฮายาเตะ...ก็น่าสน ถ้าจับผูกข้อไม้ข้อมือกับคุณได้ ก็อาจจะควบคุมหนุ่มแห่งเกาะหมอกได้อย่างสมบูรณ์

โอเม็น...ปีศาจสายเลือดแท้ แข็งแกร่ง แต่ควบคุมไม่ได้ โวลคาร์ทไม่ค่อยอยากเอาคุณไปเสี่ยงนัก

- มาร์จาโคตรหวงคุณ ไม่ให้แต่งก็ไม่แต่งดิ ที่น่ากลัวกว่าราชา นั่นก็คือ เมียราชา โวลคาร์ทที่ยังรักชีวิตของตน ไม่เคยคิดสู้เมียอยู่แล้ว คุณเลยโสด

_______________________________ไม่รู้อ่ะ! ขอแต่งอะไรแก้เครียดๆบ้างดิ โห่ย!_______________________________