****มีสปอยเนื้อหาในมังงะ!!!****
แสงแดดสาดส่องกระทบกับใบไม้ก่อนจะทอดเงายาวลงมาบนพื้นคอนกรีตสีเทาเข้มที่ถูกปูเรียงกันอย่างเป็นระเบียบ ช่อดอกทานตะวันที่บานสะพรั่งและถูกห่อมาอย่างดีถูกโอบอุ้มไว้อย่างทะนุถนอม ป้ายหินที่ถูกขัดเงาจนแวววับสะท้อนกับนัยน์ตาสีน้ำเงินเข้มที่มัวหมองไม่น้อย หัวใจก็เริ่มบีบรัดยามนึกถึงใบหน้าของบุคคลที่เขาคิดถึงมากที่สุด
และเป็นคนที่เขารักมากที่สุด
"ขอโทษที่มาช้านะ พอดีว่าสัปดาห์ก่อนติดแข่งน่ะ"
น้ำเสียงทุ้มต่ำเอ่ยพลางค่อยๆนั่งลงบริเวณด้านหน้าป้ายหิน บริเวณโดยรอบเงียบสงัดเนื่องจากคงไม่มีใครมาสุสานกันในตอนกลางวันแสกๆที่อากาศร้อนจัดขนาดนี้กันนัก แต่ไม่ใช่กับเขาแน่นอน ต่อให้จะมีพายุหิมะหรือพายุฝน เขาก็จะยังคงมาที่นี่เสมอๆ ช่อดอกทานตะวันถูกวางลงเอาไว้ด้านหน้าพร้อมกับก้านธูปที่ถูกจุดขึ้น
"ฉันได้อยู่ทีมชไวเดนแอดเลอร์ อุชิวากะเองก็อยู่ทีมนั้นด้วย อ่อ รวมถึงโคไรด้วย เขาฝากให้มาทักทายนายด้วยนะ ฮินาตะ"
น้ำเสียงในช่วงท้ายแผ่วเบาลงจนแทบจะหายไปกับสายลมที่พัดผ่าน ปลายนิ้วเรียวได้แต่เกลี่ยกลีบดอกไม้สีเหลืองเข้มไปมาอย่างอ่อนโยนราวกับกลัวว่ามันจะแหลกสลายไปหากเขาเผลอจับมันแรงๆ ดอกไม้สีฟ้าอ่อนที่มีขนาดเล็กมากเมื่อเทียบกับดอกไม้ชนิดอื่นแทรกอยู่ตามช่องว่างตัดกับสีเหลืองของทานตะวันได้เป็นอย่างดี ถ้าหากมีคนถามว่าทำไมถึงนำดอกไม้ป่ามาเคารพหลุมศพ เขาคงตอบได้แค่ว่าที่เขาเลือกมันเพราะชื่อและความหมายของมันล้วนๆเลยล่ะ
ดอกฟอร์เก็ตมีน็อต ที่มีความหมายว่าอย่าลืมฉัน
เป็นเครื่องหมายย้ำเตือนว่าเขาจะไม่มีวันลืมอีกฝ่ายให้หายไปจากความทรงจำ
เขายังจำวันนั้นได้ดี สัญญาณชีพที่เหมือนแสงเทียนอันริบหรี่กลางพายุฝนดับลง พร้อมกับลมหายใจสุดท้ายจากบุคคลอันเป็นที่รัก
และเขาทำอะไรไม่ได้เลย นอกจากมองอีกฝ่ายจากโลกนี้ไปอย่างสงบ
"ถ้าเป็นไปได้ ฉันอยากตายแทนนายจัง ฮินาตะ"
"ไหนนายบอกว่าจะแข่งให้ชนะฉันไง ..ทำไมถึงไม่ทำตามสัญญาล่ะ"
น้ำเสียงเริ่มสั่นเครือก่อนจะตามมาด้วยหยาดน้ำตาที่เอ่อคลอไหลออกมาไม่ขาดสาย ถึงแม้จะเช็ดหรือปาดออกไปสักแค่ไหนมันก็ไม่ยอมหยุดไหลสักที ถ้อยคำคำเดียวที่ไม่เคยมีโอกาสได้บอกกับเจ้าตัวในตอนที่ยังมีชีวิตถูกพูดออกมาซ้ำๆเหมือนกับจะสลักมันลงไปให้ลึกที่สุด
"ฉันรักนายเหลือเกิน"
"อะไรกัน ราชาแห่งสนามมีมุมมานั่งร้องไห้แบบนี้ด้วยเหรอ"
เสียงอันคุ้นเคยดังขึ้นจนคาเงยามะคิดว่าตัวเองคงหูฝาดไปอย่างแน่นอน เมื่อหันไปมองตามต้นเสียงดวงตาสีน้ำเงินก็เบิกกว้างทันทีก่อนจะขยี้ตาตนเองสักสองสามทีว่าเขาไม่ได้ฝันไปใช่หรือไม่ เด็กหนุ่มเจ้าของเรือนผมสีส้มในชุดกีฬาสีดำตัดส้มอันเป็นเอกลักษณ์ของโรงเรียนที่พวกเขาเรียนตอนมัธยมปลาย ร่างสูงรีบพุ่งไปกอดตัวอีกฝ่ายเอาไว้อย่างแนบแน่นทันที หากนี่เป็นความฝันล่ะก็ เขาไม่อยากจะตื่นเลย
"ฮินาตะ"
"ฉันมาเพื่อลานาย คาเงยามะ"
รอยยิ้มที่ให้ความรู้สึกเศร้าสร้อยอย่างบอกไม่ถูกจนคาเงยามะได้แต่ส่ายหน้า สัมผัสอันอบอุ่นจากปลายนิ้วที่เกลี่ยน้ำตาบนแก้มของร่างสูงอย่างช้าๆยิ่งทำให้น้ำตาทะลักพลั่งพรูมากกว่าเดิมเสียอีก
"ไม่เอา.. นายจะไปไหน"
"ฉันต้องไปแล้วจริงๆ คาเงยามะ"
"แล้วถ้าฉันลืมนายไปล่ะ ฮึก ฉันไม่อยากลืมนาย"
"เฮ้ๆ ทำไมราชาถึงได้งอแงได้ล่ะเนี่ย"
ฮินาตะเอ่ยติดตลกก่อนจะจุมพิตหน้าผากของอีกฝ่ายอย่างแผ่วเบาและเริ่มสลายไปอย่างช้าๆ ความรู้สึกบีบรัดที่หน้าอกมันช่างเจ็บปวดจนถ้าเลือกได้เขาขอยอมตายดีกว่าหากต้องมาเห็นคนที่ตนเองรักจากไปอีกครั้งโดยทำอะไรไม่ได้เลย
"ไม่นะ ฮินาตะ ขอร้องล่ะ"
"นายต้องเดินหน้าต่อไปได้แล้ว คาเงยามะ ถือว่าทำเพื่อฉันและตัวนายเองเถอะนะ"
"แต่ว่า"
"ฉันจะอยู่ในใจและความทรงจำของนายเสมอ โทบิโอะ"
สัมผัสนิ่มๆที่ริมฝีปากเกิดขึ้นเพียงชั่วขณะก่อนจะหายไปพร้อมกับร่างของเด็กหนุ่มที่เขาโอบกอดไว้เมื่อกี้ คำพูดคำสุดท้ายและความอบอุ่นยังคงตราตรึงอยู่จนมั่นใจได้ว่าไม่ใช่ฝัน ขนนกสีดำเข้มร่วงหล่นลงมาอยู่ตรงหน้าอีกฝ่ายชวนให้คิดถึงอดีตที่ชัดเจนเหมือนพึ่งเกิดขึ้นเมื่อวาน
"ฉันไม่เคยเสียใจเลยที่ได้รักนาย"
"และถ้าย้อนเวลากลับไปได้"
"ฉันก็ยังเลือกที่จะรักนาย"
————————————————————————
ชงขมมมมมมม(มั้ย?) อร่อยยย
แฮะๆ เราแต่งตอนนี้ขึ้นมาเพราะว่า
Haikyu! Moment มีคนอ่านเกิน700คนและNice to meet you มีคนอ่านใกล้จะ400คนแล้ว!!
และในDek-Dมีคนอ่านเกิน300คนแล้ว เย่~~~~ ปล. แคปมา ณ วันที่ 23 ธันวาคม 2564
ขอบคุณทุกคนมากเลยนะคะที่เข้ามาอ่านกัน น้ำตาจิไหล ทั้งๆที่ตามจริงเราคิดว่าฝีมือการแต่งของเรามันห่วยมากT-T
ติดตามผลงานกันไปนานๆน้าาา จะมีเรื่องใหม่คลอดออกมาแน่นอน มิต้องห่วงงง แต่ก็จะเว้นช่วงนานหน่อยเพราะเราไม่อยากแต่งแบบค้างๆคาๆ อยากแต่งให้มันจบรวดเดียวไปเลย
ส่วนเรื่องHaikyu! Moment จะยังคลอดตอนใหม่ๆออกมาให้บ่อยที่สุดน้าา เราเว้น3วันอัพที หรือบางทีก็แล้วแต่อารมณ์นะค้าบบบ
ขอบคุณทุกคนนะคะ และก็ สวัสดีปีใหม่ล่วงหน้า ขอให้ปีใหม่ที่จะถึงนี้ไม่ใจร้ายกับทุกคนนะ
พวกเธอทุกคนเก่งมากเลยที่ผ่านปีนี้มาได้ เราขอภาวนาให้โลกใบนี้อย่าใจร้ายกับพวกเธอนักเลยนะ
ด้วยรักและห่วงใย
Byeol_Blackrose
ลงนาม ณ วันที่ 23 เดือนธันวาคม พ.ศ 2564
