ยามาโมโตะคิดว่าตัวเองชอบมองท่าทางตวัดพู่กันอย่างไม่เร่งรีบนั่นพอ ๆ กับที่เขาชอบเล่นเบสบอล
ทั้งนุ่มนวลและละเอียดละออ แน่นอนว่าไม่ได้หมายความถึงรูปภาพที่เธอกำลังวาด
อิโคยะ ซายากะ ชื่อนี้ค่อนข้างคุ้นหู ไม่โดดเด่นแต่ไม่จืดจาง ผลการเรียนระดับกลาง ๆ ค่อนข้างท็อป นิสัยที่นิยามออกมาได้คงแมวดำจรจัด(ไทโยได้กล่าวไว้) เป็นมิตรแม้ภายนอกจะดูเหมือนเย็นชาจากตาโฉบเฉี่ยวประกายความเบื่อหน่าย รูปร่างเพรียวสูงกำลังดีราวกับคนที่ออกกำลังกายบ่อย ๆ นั่นทำให้เพื่อนสาวรุ่นเดียวกันมองอย่างอิจฉาบ้างบางครั้ง พร้อมเพรียงถามหาเคล็ดลับที่ทำให้เป็นแบบนั้นแม้เจ้าตัวจะทำตัวขี้เกียจทุกครั้งที่มีคาบพละก็ตาม
...
"การระบายโทสะหรือความอัดอั้นตันใจด้วยการทำร้ายสิ่งใดก็ตามไม่ใช่เรื่องดี
แต่รู้อะไรมั้ย?
นั่นเป็นวิธีที่สะใจและรวดเร็วที่สุด "
เด็กสาวไม่เคยรู้สึกเห็นด้วยกับข้อความข้างต้นเสียเท่าไหร่
ซายากะรู้สึกว่ามันงี่เง่ามาก และเธอกำลังหงุดหงิดจนเกือบทะลุสุดหลอดเพดานค่าความอดทนที่เธอตั้งไว้
ครั้งสุดท้ายที่หญิงสาวโกรธขนาดนี้เธอเองก็จำไม่ได้ว่าเมื่อไหร่ ดวงตาคมที่มักมีคลื่นอารมณ์สดใสร่าเริงปรากฏคลื่นอารมณ์หมุนเวียนอยู่ระลอกหนึ่งก่อนจะนิ่งหายไป
เหล่าเด็กสาวที่ล้อมรอบพวกเธอพากันหัวเราะออกมาอย่างสะใจราวกับสิ่งที่ตนทำนั้นไร้ซึ่งความน่าละอายใจ ซายากะแค่นหัวเราะก่อนจะปรายตามองเพื่อนสาวเพียงคนเดียวของเธอที่สลบไปแล้ว
เด็กสาวเรือนผมสีอีกาเอ่ยปากเปรยขึ้นอย่างแผ่วเบาก่อนจะพยุงร่างของไทโยลุกขึ้นจากพื้นอย่างเชื่องช้า
"ล้ำเส้นก่อนเองนะ"
"อ-อะไร"
ท่าทางอึกอักของฝ่ายตรงข้ามยิ่งทำให้ซายากะสมเพช คิดว่ายกพวกมารุมกันเละด้วยกลโกงแสนเฮงซวยแบบนั้นแล้วเธอจะจบอยู่แค่นี้หรือ เด็กสาวไม่ถือสาการกลั่นแกล้งไร้การกลั่นกรองจากสมองหากไม่ล้ำเส้น น่าเศร้าที่พวกหล่อนดันดึงเพื่อนคนสำคัญของเธอเข้ามาเอี่ยวด้วย
แม้ครอบครัวอิโคยะไม่เคยสอนให้ใช้กำลังแก้ปัญหา แต่มีคำสอนหนึ่งที่ดูจะย้อนแย้งกันแต่ซายากะก็ชอบใจอยู่ไม่น้อย
ในเมื่อถูกเปิดแล้ว ก็ต้องสนองให้
ใครคนไหนที่มันทำอะไรเพื่อนเธอไว้...เตรียมตัวรับกรรมเอาไว้ได้เลย
"รุ่นพี่นี่วาดรูปเก่งจังเลยนะ"
ยามาโมโตะพูดขึ้นยามเมื่อเห็นศิลปะของรุ่นพี่สาวข้างตัวอย่างชัด ๆ เป็นครั้งแรก ถึงแม้ว่าเขาจะไม่เข้าใจถึงความหมายที่ซายากะต้องการจะสื่อผ่านรูปภาพก็ตามที
สายลมพัดผ่านผืนหญ้าให้ปลิวไสวเป็นระลอกคลื่น เสียงใบไม้เสียดสีกันไปมาทำให้ที่ตรงนี้ไม่ได้เงียบสงัดมากนัก ซายากะละมือจากเฟรมผ้าใบตรงหน้าก่อนจะหันไปเก็บพู่กันลงในกระเป๋า
"น้ำแก้กระหายอยู่ในกระติก" หล่อนชี้ไปที่กระติกใบปานกลางที่อยู่มุมเสื่อ "ลุงสึโยชิฝากมาบอกว่าอย่าหักโหมให้มากนัก" ดวงตาสีน้ำทะเลลึกจ้องมองเด็กชายที่นั่งตักน้ำจากกระติกอย่างสบายอารมณ์ มือเรียวโยนผ้าเย็นใส่อีกฝ่ายด้วยความหมันไส้
"แล้วนัดแข่งอีกทีเมื่อไหร่"
"ก็คงจะอีกสองอาทิตย์ข้างหน้านี้แหละ" เด็กชายว่าพลางครุ่นคิด ยามาโมโตะเอียงใบหน้าเข้ามาในระดับสายตาของหล่อน "รุ่นพี่จะมาเชียร์ผมรึเปล่า"
ซายากะครุ่นคิดเล็กน้อยกับคำถามแกมคาดหวังของอีกฝ่าย นัยตาสีน้ำทะเลเหลือบมองใบหน้าเด็กหนุ่มข้างตัวที่ติดฟิลเตอร์หูหางกระดิก ความจริงใช่ว่าเธอจะไม่ว่างแต่ ณ ตอนนั้นคงต้องมาคิดอีกทีเผื่อมีเรื่องสุดวิสัย สุดท้ายก็ได้แต่ตอบคำตอบที่ดีที่สุดในความคิดของตัวเองไป
"ถ้าว่างหน่ะนะ"
และสุดท้ายเธอก็ต้องรีบเคลียร์ธุระทุกอย่างเพื่อจะไปดูเด็กชายแข่งกีฬาเบสบอล
ให้ตายจริง ๆ
...
แจ้งเรื่องรีไรท์
-ไรท์ได้ทำการเปลี่ยนแปลงเนื้อเรื่องบางส่วนไป และเพิ่มเนื้อเรื่องบางส่วนไปด้วยเช่นกัน
- ถ้าเป็นไปได้จะอัพในทุก ๆ วันอาทิตย์
-เรื่องนี้น้อน oc กับฟิคเรื่องนี้มีซายากะเป็นตัวเอกทำให้ส่วนใหญ่จะบรรยายเกี่ยวกับชีวิตประจำวันของนางเอกเรามากกว่า
-เรื่องนี้เปลี่ยนพล็อตมาแล้วประมาณสามรอบ 555 แต่สัญญาว่าจะเป็นครั้งสุดท้ายเพราะปักหลักแล้วกับพล็อตนี้ที่ไรท์หายไปคิดมาน๊านนาน เป็นพล็อตที่ดีที่สุดแล้ว ไม่หวือหวา ไม่แทรกแซงเนื้อเรื่องหลักจนกระทบ และแน่นอนว่าคาร์แรคเตอร์ของซายากะก็จะเปลี่ยนไปด้วยแน่นอน
เปิดเรื่อง 19/09/63
ปิดเรื่อง -
ความคิดเห็น