[SF-Vixx] the Dark long night (WonTaek)

ข้อมูลเบื้องต้น

SF the Dark long Night (Wontaek)

        ริมชายหาดยามค่ำคืนไร้ผู้คนที่แสนมืดมิดอาจจะไม่ถูกใจใครหลายๆคนมากนัก สายลมที่พัดปกคลุมทั่วบริเวณ  ผืนทรายเย็นเสียจนปลายเท้าชาไร้ความรู้สึก เนื่องด้วยอากาศที่หนาวเหน็บและท้องทะเลที่เหมือนจะดึงดูดเอาความรู้สึกทุกสรรพสิ่งลงสู่ความอ้างว้างใต้ก้นบึ้งแห่งนั้น 

            มันช่างหดหู่เหลือเกิน...

            คล้ายๆกับความรู้สึกของจองแทคอุนในตอนนี้ที่ไม่ต่างกันกับท้องทะเลที่แสนเงียบเหงาเลยสักนิด  หัวใจของเขายังคงเต้นอย่างเงียบเชียบเพื่อรอใครสักคนให้กลับมาให้ความอบอุ่นเขา  คนที่ทำให้เขาคิดถึง  คนที่ทำให้เขาต้องหนาวสั่นสะท้านไปทั้งตัวนั้นหายไปอยู่ที่ไหน...

            รู้มั้ยว่า...จองแทคอุนคนนี้ยังรอ...

            “ออกมานั่งตากลมแบบนี้เดี๋ยวก็แข็งกันพอดี”

            วอนชิคเดินมานั่งข้างๆแทคอุนที่นั่งกอดเข่าคุดคู้อยู่คนเดียวริมชายหาด  เขามองร่างที่สั่นเทิ้มเล็กน้อยด้วยสายตาที่อ่านความรู้สึกเข้าไปในหัวใจของเจ้าแมวยักษ์ปากแข็ง  ก่อนจะยิ้มบางๆด้วยความเอ็นดูและรักใคร่

            “ฉันไม่เป็นไร...ไปซะ”

            ถึงจะบอกปัดไปอย่างนั้น  แต่ก็รู้สึกใจเสียขึ้นมากระทันหัน...ถ้าเขาลุกไปล่ะ  ถ้าเขาไม่รู้ว่างอนอยู่ล่ะ...

            แล้วถ้าเขาไม่รักล่ะ...

            “บอกว่าไม่เป็นไร  แต่สุดท้ายก็เป็นอยู่ดี”

            แทคอุนเงยหน้ามองด้วยสายตาว่างเปล่าของเขา  แม้แค่เพียงเสี้ยวนาทีชั่ววูบที่สบตากัน  วอนชิคก็รู้ได้ว่าแทคอุนกำลังน้อยใจเขาขนาดไหน  จริงอยู่ที่แทคอุนเป็นคนขี้อายมากและไม่ค่อยพูด  แต่ใช่ว่าสิ่งนั้นจะไม่แสดงออกมาทางสายตาเสียหน่อย

            คนรักกัน...แค่มองตากันก็เข้าไปถึงหัวใจ...

            “แค่ไปทำงานแล้วไม่ได้บอก  หนีฉันมาถึงที่นี่เลยเหรอ?”

            วอนชิคสวมกอดร่างในอ้อมแขนแน่น  ก่อนจะยิ้มออกมาเบาๆ

            “ฉันไม่ได้หนี...”

            “โกหก”

            แทคอุนช้อนตามองวอนชิคด้วยท่าทีไม่พอใจที่โดนคนเจ้าเล่ห์จับโกหกได้จังๆ  แต่ถึงอย่างนั้นก็ยังแกล้งตีเนียนทำเป็นไม่ใส่ใจต่อไปได้อยู่ดี 

            “ฉันน่ะ...ไม่มีแรงจะทำงานเลยนะ  เอาแต่คิดถึงนายจนพีดีหาว่าฉันเป็นบ้านั่งยิ้มคนเดียวแน่ะ”

            เกยคางไว้บนไหล่ไม่พอ  มือปลาหมึกค่อยๆลูบไล้ไปทั่วร่างแทคอุนอีก

            มันน่านัก!

            เมื่อเห็นว่าแทคอุนไม่พูดอะไรวอนชิคก็ยิ่งได้ใจ  ลักลอบหอมแก้มขาวไปอีกหนึ่งฟอดใหญ่ๆจนแทคอุนหันมามองตาเขียว

            “ขอโทษนะ  ที่ไปไม่บอก”

            แทคอุนพยักหน้าเล็กน้อยเป็นเชิงตอบรับ  ก่อนจะมุดหน้าหนีสายตาของคนบ้าตรงหน้าเข้าสู่อ้อมอกที่อบอุ่นของวอนชิค

            แค่คำขอโทษนี่แหละ...ที่อยากจะได้ยิน

            จะได้รู้...ว่าเขาสำคัญกับวอนชิคขนาดไหน...

            “อากาศเย็น...กลับกันเถอะนะ”

            “อื้ม...”

            ช่วงเวลาค่ำมืดดึกดื่นริมทะเลแบบนี้แหละ...ที่หลายคนมักจะไม่ชอบ

            มันเงียบ...

            มันหดหู่...

            มันอ้างว้าง...

            แต่คงจะไม่ใช่กับจองแทคอุน

            เพราะในความเงียบและความเวิ้งว้างเหล่านั้น  มันมีสิ่งที่เรียกว่าความรักและความเข้าใจอยู่...

            แทคอุนมีมือของวอนชิคที่กุมมือเขาไว้แน่น

            แทคอุนมีอ้อมกอดที่เต็มไปด้วยความห่วงหาของวอนชิค

            แทคอุนมีสายตาและรอยยิ้มของวอนชิคที่เป็นของแทคอุนคนเดียว

            แต่ที่สำคัญไปกว่านั้น...

            แทคอุนมีวอนชิค...มีคนที่รักเขาตลอดไป...

            End…