(Fic Harry) Love Fo Pince (HP/DM)

ลำดับตอนที่ #5 : สัญญาณอันตราย

"ทำไมนายถึงไปอยู่กับไอ้ฟรอเร็ตบ้านั่นได้นะ แฮรี่"รอนถามแฮรี่ตลอดทางตั้งแต่เดินเข้ามาในห้องกินข้าวจนถึงตอนนี้
"ชั้นบอกนายแล้วไงรอนว่าบังเอิญมาเจอกันที่นั่นเท่านั้น"แฮรี่พูดเรียบๆ
"แต่......"รอนทำท่าทางจะถามอีกแต่โดนเฮอไมโอนี่ดักคอไว้ก่อน
"รอนนี่นายจะไปยุ่งอะไรกับเรื่องของคนอื่นเค้าหละ"เฮอไมโอนี่ดุรอนอย่างเหลืออด
"รีบๆกินข้าวเหอะ"แฮรี่ตัดบทแล้วลงมือกินไก่ที่อยู่ตรงหน้า แต่สายตากลับกวาดมองไปที่โต๊ะของสลิธีรินเพราะตอนนี้เขาไม่ได้นั่งหันหลังให้โต๊ะสลิธีรินเหมือนเมื่อก่อนแล้ว แฮรี่กวาดสายตาเพื่อมองหาอดีตคู่อริที่ตอนนี้ดูเหมือนเค้าจะหลงอดีตคู่อริคนนี้จนถึงขั้นัวปักหัวปำเลยทีเดียว และเขาก็เจอเป้าหมายเดรโกนั่งอยู่ระหว่างแครบกับกอยย์ที่ท่าทงจะกลับมาที่โรงเรียนก่อนกำหนดเหมือนรอนและเฮอไมโอนี่
"นี่เฮอไมโอนี่มีกระดาแผ่นเล็กๆไหม"แฮรี่ถามเฮอไมโอนี่ที่กำลังก้มหน้าก้มตากินสลัดอยู่
"มี"เฮอไมโอนี่ตอบสั้นๆแล้วกินสลัดต่อแต่....
"แฮรี่นายจะเอากระดาษไปทำอะไร"รอนที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามถามขึ้น
"........."แฮรี่ไม่ตอบเพียงแต่เขียนอะไรบางอย่างลงในกระดาษ
"ส่งไปให้มัลฟอยที"แฮรี่พูดพร้อมยื่นกระดาษไปให้เฮอไมโอนี่ทีนั่งอยู่ข้างๆ เฮอไมโอนี่รับกระดาษมาแล้วบอกให้ส่งต่อไปให้มัลฟอย รอนมองการกระทำของเพื่อนทั้ง2อย่างไม่เข้าใจ
"นี่แฮรี่นายส่งอะไรไปให้ไอ้ซีดนั่น"รอนถ้าแฮรี่แต่ตามองไปที่กระดาษน้อยที่ถูกส่งต่อไปเรื่อยๆ
"........"แฮรี่ไม่ตอบแต่มองเจ้ากระดาษแผ่นน้อยที่ถูกส่งไปเรื่อยๆอย่างพึงพอใจ จนในที่สุดมันก็ถูกส่งมาถึงเป้าหมาย แครบรับจดหมายมาอย่างงงๆแล้วส่งให้เดรโก
'เจอกันที่ห้องต้องประสงค์หลังกินข้าวเสร็จ'เนื้อความในจดหมายทำให้เดรโกรีบเงยหน้าขึ้นมาเพื่อดูว่าใครที่ส่งจดหมายนี้มาและเมื่อเงยหน้าขึ้นมาดวงตาสีเทาได้สบเข้ากับดวงตาสีเขียวมรกตที่ฉายแววเจ้าเล่ห์ไว้อย่างเต็มเปี่ยม เจ้าของดวงตาสีเขียวนั้นกำลังจ้องมองมาทางเดรโกอย่างไม่วางตา เดรโกจึงพยักหน้าตอบตกลงแล้วเป็นฝ่ายหลบสายตาของแฮรี่แทน แฮรี่ยิ้มออกมาอย่างพอใจในคำตอบ
"ชั้นอิ่มแล้ว"แฮรี่พูดแล้วลุกขึ้นเดินออกไป เมื่อเดรโกเห็นดังนั้นจึงลุกขึ้นบ้างแครบกับกอยย์เองก็ทำท่าทจะลุกตาม
"ไม่ต้องตามมาพวกแกขึ้นหอไปได้เลย"เดรโกสั่งแล้วเดินออกไปจากห้องอาหารตามแฮรี่  เมื่อเดรโกเดินมาถึงหน้าห้องต้องประสงค์ก็เดินเข้าไปแต่พบเพียงความว่างเปล่า
"เอ้า!แฮรี่เดินมาก่อนนี่นาทำไม..."เดรโกสงสัยในเมื่อแฮรี่เดินมาก่อนแต่ทำไมยังมาไม่ถึง แล้วเดรโกก็ต้องสะดุ้งเมื่อมีมือ2มือมาโอบกอดเขาจากด้านหลัง
"แฮรี่เล่นอะ....."เดรโกชะงักเมื่อหันไปดุหน้าคนที่กอดเขาไม่ใช่แฮรี่แต่เป็นสมิทคนที่มาสารภาพรักกับเขาแล้วโดนเขาปฏิเสธไป
"ปล่อยนะ"เดรโกดิ้นอย่างแรงแต่ก็ไม่สามารถหลุดจากการพันธนาการได้
"ชั้นอยากรู้นักว่าถ้านายเป็นของคนอื่นแล้วายจะมีหน้าไปบอกรักคนๆนั้นได้ไหม"สมิทพูดด้วยสีหน้าเหี้ยมเกรียม แล้วจับเดรโกกดลงกับพื้นห้อง ไซร้จมูกลงไปบนซอกคอเรียวระหงส์
"ไม่นะ!ไอ้บ้า!ปล่อยชั้น"เดรโกพยายามดิ้นอย่างสุดแรง
"อยู่นิ่งๆแล้วยอมเป็นของชั้นดีกว่าไม่งั้นคนที่นายรักคนนั้นจะเป็นอะไรไปไม่รู้ด้วยนะ"สมิทพูดพลางขู่เดรโก
"นี่นายจับเขาไปเหรอ นายทำอะไรเขา"เดรโกร้องอย่างสุดเสียง สมิทได้แต่งงว่าเรื่องที่เดรโกพูดมันคือเรื่องอะไรแต่เมื่อโอกาศมาถึงมีหรือจะปล่อยให้หลุดลอยไป
"ใช่คนๆนั้นตอนนี้อยู่ในอุ้งมือของชั้นเพราะงั้นถ้านายไม่อยากให้คนๆนั้นเป็นอะไรก็เป็นของชั้นซะ"สมิทพูดแล้วก้มหน้าลงไปซุกไซร้ที่ซอกคอของเดรโกต่อ เดรโกได้แต่ร้องไห้เพราะรังเกียจสัมผัสของสมิทแต่เรื่องของแฮรี่กับค้ำคอเขาอยู่
"ฮึก...."เดรโกสะอื้นไห้ออกมาและต้องสะดุ้งเมื่อสมิทจับส่วนนั้นของเขา
"ไม่นะ!!อย่า!!"เดรโกร้องออกมา
---------------------------------------------

เอาไปแค่นี้ก่อนนะเม้นให้ด้วยนะ เดี๋ยวมาลงต่อ