Fic::Bleach::Shunsui&Ukitake[Yaoi]

ข้อมูลเบื้องต้น

เอ่อ..เรื่องนี้อาจแปลกหน่อย
เนื่องจาผู้แต่งชอบของแปลก


...


ใครที่เข้ามาอ่านฟิคที่เราแต่งแล้วเจอคำที่ทำให้ภาษาวิบัติก็ขอโทษด้วยนะ...
ไม่ได้ตั้งใจจริงๆ...

เนื้อเรื่อง

  “เอ้าชน!”

ชายผู้นึงพูดแล้วชนแก้วกับพวกพ้อง

   “หัวหน้าคะพอได้แล้วนะคะ”

หญิงสาวผู้นึงพูดแล้วดึงแก้วของมึนเมาออกจากมือของหัวหน้าของตน

   “ม่ายอาว~นานาโอะจางกีนด้วยกานสิ~”

ผู้ถูกเรียกว่าหัวหน้าพูดแล้วฉกแก้วคืนแต่นานาโอะไม่ยอมปล่อยคืน

   “หัวหน้าคะ!”

นานาโอะตวาดลั่น

   “ก้ได้ๆ นานาโอะจังนี่ดุจัง”

หัวหน้าพูดอย่างหัวเสียจนนานาโอะถลุงตาใส่หัวหน้าของตนแล้วหัวหน้าของตนก้กอดตนเข้าให้พอดูอย่างงี้แล้วเหมือนแม่สั่งสอนลูกเลยแต่ถ้ามองจากมุมมองอื่นก้จะดูเหมือนหนุ่มสาวคู่รักหยอกล้อกันซึ่งเหตุการณ์นี้ได้ผ่านสายตาใครบางคนเข้าให้

หลายวันผ่านไป

   “นี่อุคิทาเกะ ทำไมหลายวันนี้นายดูเหมือนจะพยายามหลบหน้าฉันตลอดเลย”

ชายผู้นึงพูด

   “ชุนซุยฉันว่านายคิดไปเองมากกว่า”

ชายผู้มีเรือนผมสีขาวนามอุคิทาเกะพูด

   “ไม่หรอกฉันไม่ได้คิดไปเองนายมีอะไรก้บอกมาสิ”

ชุนซุยพูด

   “ฉันไม่มีอะไรจะบอกนี่”

อุคิทาเกะพูด

   “นายเป็นอะไรของนายน่ะ”

ชุนซุยพูดแล้วจับแขนอุคิทาเกะแน่นขึ้น

   “ใช่สิ ฉันลืมไปใครจะมาสนไอ้ขี้โรคอย่างฉัน”

อุคิมาเกะพูดแล้วพยายามสะบัดแขนของตนให้หลุดจากการเกาะกุมของชุนซุย

   “อุคิทาเกะ นายพูดอะไรของนายอ่ะ”

ชุนซุยพูดแล้วบีบแขนอุคิทาเกะแน่น

   “โอ๊ย!ฉันเจ็บปล่อยนะ”

อุคิทาเกะพูด

   “นายก้บอกมาสิทำไมต้องพยายามหลบหน้าฉัน”

ชุนซุยพูด

   “ฉันไม่มีอะไรต้องบอก”

พออุคิทาเกะพูดจบชุนซุยก้ประทับริมฝีปากของตนเข้ากับริมฝีปากบางของอุคิทาเกะจนอุคิทาเกะเคลิ้มและพอเริ่มได้สติก้ผลักชุนซุยเต็มแรง

   “นายมันทุเรศที่สุด!”

อุคิทาเกะพูดแล้ววิ่งหนีไป

   “เดี๋ยว!”

ชุนซุยพูดแต่อุคิทาเกะก้วิ่งจนลับสายตาไปเสียแล้วชุนซุยจึงได้แต่ถอนหายใจกับตัวเองแล้วเดินกลับหน่วยไปหานานาโอะเพื่อไปขอคำปรึกษา

   “นานาโอะจังฉันจะทำไงดี”

ชุนซุยพูด

   “แล้วหัวหน้าไปทำอะไรไว้ล่ะคะ”

นานาโอะย้อนถามชุนซุยจึงเล่าเรื่องของตนที่คุยกับอุคิทาเกะให้ฟังจนจบ

   “เหมือนหัวหน้าอุคิทาเกะจะงอนนะคะก้หัวหน้าเล่นไปทำแบบนั้นกับหัวหน้าอุคิทา-

   เกะนี่คะไม่โกรธก้ให้มันรุไป”

นานาโอะพูด

   “ก้อุคิทาเกะพูดไม่รุเรื่องเอง”

ชุนซุยพยายามแย้งแต่ไม่เป็นผล

   “ก้ถ้าหัวหน้าอยากให้หัวหน้าอุคิทาเกะหายงอนก้ไปง้อสิคะแล้วค่อยๆอธิบายแล้วก้

   ถามถึงสาเหตุที่แท้จริงแล้วคุยให้รุเรื่องสิคะ”

นานาโอะร่ายยาวใส่หัวหน้าของตน

   “อืม ขอบใจมากนะนานาโอะจัง ฝากงานด้วยนะ ฉันไปและ”

ชุนซุยพูดแล้วรีบวิ่งไปโดยมีเสียงนานาโอะตะโกนไล่หลังตามไป

   “หัวหน้า! มาแบบคุณรันงิคุเลยนะ”

นานาโอะพูดแต่หัวหน้าของตนกลับวิ่งหายไปเสียแล้ว

   “บ้าๆๆ บ้าที่สุด นายมันบ้าอุคิทาเกะไปหลงรักคนบ้าแบบนั้นได้ไง บ้าๆๆ”

อุคิทาเกะพูดกับตัวเองแล้วนั่งลงใต้ร่มเงาของต้นไม้

   “บ้าๆๆๆๆ”

อุคิทาเกะพูดแล้วชุนซุยก้นั่งลงข้างตนอุคิทาเกะกำลังจะลุกหนีแต่ชุนซุยคว้าแขนให้นั่งลงซะก่อน

   “อะไรบ้าหรอ”

ชุนซุยพูด

   “นายมันบ้าที่สุด”

อุคิทาเกะพูดแล้วทุบชุนซุย

   “นายน่ะหายโกรธฉันสักทีสิ นะ”

ชุนซุยพูดเสียงหวานแล้วมอบยิ้มให้(นึกภาพแล้วสยองฉิบ::BLacKAnGL)

“ฉันไม่ได้โกรธ”

อุคิทาเกะพูดแล้วหันหน้าหนี

   “อุคิทาเกะนายโกรธอะไรฉันกันแน่”

ชุนซุยพูดอุคิทาเกะจึงหันมองหน้า

   “ก้วันนั้นนายกับนานาโอะ...”

อุคิทาเกะพูดแล้วหน้าแดง ...หึงหรอ บ้าน่ะ... แล้วคิดในใจ

   “อ๋อ นายหึง? หรือหวง?”

ชุนซุยพูดแล้วยิ้มอุคิทาเกะตอนนี้หน้าแดงแปร๊ด

   “ป่าวสักหน่อย -///-นายอย่ามั่ว”

อุคิทาเกะพูดแล้วหน้าแดง

   “คืนดีกันนะ”

ชุนซุยพูดแล้วชูนิ้วหัวแม่ก้อยขึ้น

   “ก้ได้ -///- ทำไมฉันต้องทำอะไรปัญญาอ่อนแบบนี้ด้วยเนี่ย”

อุคิทาเกะพูดแล้วเอานิ้วหัวแม่ก้อยของตนเกี่ยวเข้ากับนิ้วของชุนซุย

   “น่ารักที่สุดเลย ที่รักของฉัน”

ชุนซุยพูดแล้วกอดอุคิทาเกะ

   “บ้า ถ้าขืนนายไปทำแบบนี้กับใครอีกฉันโกรธแน่”

อุคิทาเกะพูด

   “ยกเว้นนาย”

ชุนซุยพูดจึงทำให้อุคิทาเกะอดยิ้มไม่ได้และในที่สุดอุคิทาเกะกับชุนซุยก้คืนดีกัน

โดยมีผู้อยู่เบื้องหลังคือนานาโอะ